บทที่ 196
วั่นต้าเป่าเห็นแล้วสีหน้าไม่ดีนัก ให้เลือกระหว่างหลอกเงินไป๋ยี่เฟยกับไม่ให้เสียหน้าสองอย่างนี้ เขาเลือกได้เพียงไม่เสียหน้า
“งั้นก็ตกลง หลิงหลิง เป็นพยาน”
หลงหลิงหลิงพยักหน้า “ฉันเป็นพยาน บทสนทนาเมื่อกี้ฉันได้ยินหมดแล้ว ฉะนั้นขอให้ทั้งสองปฏิบัติอย่างเคร่งครัด”
หลิวเสี่ยวอิงหัวเราะเฮอะๆ “ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
“ฉันก็ไม่มีปัญหา”
ทีแรกวั่นต้าเป่าจะหลอกไป๋ยี่เฟย สุดท้าย เป็นเขาเองที่โดนหลอก ต้องคิดว่าสุดท้ายไม่ตะโกนต่อหน้าทุกคนว่าตัวเองเป็นคนโง่ ต้องออกเงินเยอะกว่าไป๋ยี่เฟย
แม่งเอ้ย!
ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยก็เข้าใจแล้ว แต่ไม่มีปฏิกิริยาอะไร
วั่นต้าเป่าเป็นลูกชายของวั่นซิน ทีแรกเขาก็ยังไม่ได้คิดอะไร แต่ว่าตอนนี้เขามาหาเรื่องเอง เขาก็ไม่ห้ามแล้ว
ด้านหลัง ผู้หญิงมีเสน่ห์ดึงวั่นต้าเป่าแล้วพูด “ต้าเป่า ทำไมฉันรู้สึกว่านายโดนหลอก?”
วั่นต้าเป่าหน้ามืดแล้วพูด “เธอไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเธอเป็นใบ้!”
ผู้หญิงมีเสน่ห์ไม่กล้าพูดอีก แม้ว่าวั่นต้าเป่าจะเป็นแฟนหนุ่มของเธอ แต่เธอก็รู้ สถานะของเขา เปลี่ยนแฟนสาวง่ายเหมือนเปลี่ยนเสื้อ เพียงแค่วั่นต้าเป่าไม่พอใจ ก็เปลี่ยนเธอได้ตลอด ฉะนั้นจึงไม่กล้าพูดมากกว่านี้
เร็วมาก ของประมูลชิ้นต่อไปออกมาแล้ว เป็นเตาเผาปะทุเคลือบเซรามิก
ของสมัยราชวงศ์ซ่ง ราคาประมูลเริ่มต้นที่สามล้าน
พิธีกรพูดจบ มีคนเรียกราคา แต่ว่าไม่ใช่หลิวเสี่ยวอิง และไม่ใช่วั่นต้าเป่า
หลิวเสี่ยวอิงไม่รีบร้อนเรียกราคา ยังไงก็จะหลอกคน ก็ต้องหลอกเยอะๆ เธอจะรอให้วั่นต้าเป่าเรียกราคา แล้วค่อยเรียกราคาหนึ่งรอบ วั่นต้าเป่าจะชนะ ต้องเรียกราคาอีกแน่นอน
“ห้าล้าน!”
“ห้าล้านห้าแสน!”
“……”
ผ่านไปสักพัก วั่นต้าเป่าเห็นหลิวเสี่ยวอิงยังไม่เรียกราคา รู้ว่าเธอคิดยังไง เพื่อไม่ให้เพิ่มราคาอีก เขาไม่เรียกราคาไม่ได้ “แปดล้าน!”
พูดจบ สายตาของทุกคนหันมามอง
คนนี้เป็นอะไร?
เข้ามายุ่งอีกแล้ว!
หลิวเสี่ยวอิงหัวเราะ เรียกราคา “เก้าล้าน!”
สีหน้าวั่นต้าเป่าตึงเครียด กัดฟันพูด “เก้าล้านห้าแสน”
ทุกคนตกใจ ทั้งสองฝ่ายปะทะกันอีกแล้วเหรอ?
วั่นซินที่อยู่อีกฝั่งจะอ้วกออกมาเป็นเลือดแล้ว “เจ้านี่มันสัตว์เดรัจฉาน!”
วั่นต้าเป่าไม่มีทางชอบเครื่องลายครามโบราณ แต่ยังเรียกราคาอีก ทำให้วั่นซินอดสงสัยไม่ได้ วันนี้ที่งานประมูลวั่นต้าเป่าจะต่อต้านไป๋ยี่เฟยให้ถึงที่สุด!
วั่นซินบอกกับเลขา “ให้เจ้าสัตว์เดรัจฉานนั่นกลับบ้านไปซะ!”
เลขารู้นิสัยของวั่นซิน รีบลุกคนแล้วเดินไปหาวั่นต้าเป่า กระซิบข้างหูวั่นต้าเป่า “ประธานวั่นน้อย ประธานวั่นให้คุณกลับไป”
วั่นต้าเป่าอยากกลับไป แต่การพนันครั้งนี้เขาเป็นคนเสนอ และยังมีการเดิมพันนั่นอีก หากเขาไม่อยู่ ไป๋ยี่เฟยประมูลสองสามอย่าง คนที่แพ้ก็คือเขา
“ฉันรู้แล้ว!” วั่นต้าเป่า พูดส่งๆ
เลขาฟังแล้วไม่รู้จะพูดอะไร สุดท้ายทำได้เพียงกลับไปรายงานให้วั่นซิน
วั่นซินได้ยินแล้วเกือบจะเดินไปตบหน้าเจ้าสัตว์เดรัจฉาน สุดท้ายก็ทนไว้ เพียงแค่จ้องมองวั่นต้าเป่า หวังให้เขายับยั้งหน่อย อย่าสร้างความวุ่นวายให้เขา!
อย่างไรก็ตาม วั่นซินมองไม่เห็นหรอก
วั่นต้าเป่าได้รับของประมูลชิ้นนี้ในราคาเก้าล้านห้าแสน
สีหน้าของวั่นต้าเป่า คล้ำราวกับก้นหม้อ
ผู้หญิงมีเสน่ห์เห็นแล้วอยากพูดอะไร แต่เห็นสีหน้าของวั่นต้าเป่า สุดท้ายก็ทำได้เพียงหุบปาก
ต่อมา วั่นซินรู้แล้วว่าความทรมานคือยังไง
สุดท้ายแล้วยังเหลือสิ่งของประมูลสิบห้าชิ้น วั่นต้าเป่าได้มาหกชิ้น ภาพการเขียนด้วยพู่กัน อัญมณี ไข่มุกราตรี และราคายังสูงกว่าที่คาดเดาไว้มากเล็กน้อย
โชคดีที่วั่นซิน ไม่ได้มีโรคหัวใจ มิฉะนั้นอาจจะไม่ไหวแล้ว
แต่ที่ไม่ลดลงคือการด่า
“เจ้าสัตว์เดรัจฉาน อกตัญญู ลูกไม่เอาไหน น่าโมโหมาก!”
เลขาที่อยู่ข้างๆ มองดูอย่างสั่นกลัว กลัวประธานวั่นจะไม่ไหว เป็นลม
ส่วนฝั่งไป๋ยี่เฟย หลิวเสี่ยวอิงหุบยิ้มไม่ได้ หมุนตัวมาบอกวั่นต้าเป่าว่า “ว้าว นายเก่งจังเลย! ได้มาเยอะขนาดนี้!”
ตอนนี้ วั่นต้าเป่า อารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย เพราะว่าเขามั่นใจ ว่าตอนนี้เขาชนะแน่นอน ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ของประมูลสักชิ้น หมายความว่า หลังงานประมูลจบลง เขาจะตะโกนต่อหน้าทุกคนว่าตัวเองเป็นเจ้าโง่
แม้ว่าตัวเองจะเสียเงินเยอะ แต่ได้เห็นไป๋ยี่เฟยขายหน้าในที่สาธารณะ ถือได้ว่าถอนหายใจโล่งอก ถือว่าจ่ายเงินเพื่อซื้อความสุข
ส่วนไป๋ยี่เฟยสามคนไม่ห่วงเรื่องนี้สักนิด เพราะว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการคือที่ดินของชานเมืองใต้เกือบทั้งหมดคำนวณด้วยเงินร้อยล้าน
ของที่วั่นต้าเป่า ได้มานั้น เป็นแค่กี่สิบล้าน มากสุดแค่สิบกว่าล้าน รวมกันยังไม่เกินห้าสิบล้าน ใครแพ้ใครชนะ ยังต้องพูดอีกเหรอ?
แน่นอน วั่นต้าเป่า ไม่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นตอนนี้เขายังมีความสุข
