ดังนั้นหลิวเสี่ยวอิงคบกับไป๋ยี่เฟย เขารู้สึกไม่เต็มใจ ก็เลยคิดที่จะหาคนสั่งสอนไป๋ยี่เฟยสักหน่อย จากนั้นเขาก็ส่งรูปถ่ายที่ไป๋ยี่เฟยถูกสั่งสอนไปให้หลิวเสี่ยวอิง เพื่อทำให้หลิวเสี่ยวอิงผิดหวังกับไป๋ยี่เฟย
ในเวลานี้พี่สือคลิกที่บาร์ด้วยมือของเขาและพูดว่า “แค่ฟังดูแล้วก็รู้ว่าเป็นผู้ยอดฝีมือคนหนึ่ง สองล้านคงไม่เพียงพอหรอก”
“โอเค เพิ่มเงินให้คุณก็ได้ เพิ่มอีกหนึ่งล้านเลย!” ตราบใดที่สามารถต่อยสั่งสอนไป๋ยี่เฟยได้การใช้เงินแค่นี้มันก็คุ้มค่าอยู่
อย่างไรก็ตามพี่สือกลับเปิดปากพูดขึ้นอีกครั้งว่า “ไม่ได้ ราคาเดียวห้าล้าน ถ้าตกลงก็ทำ ถ้าไม่ตกลงก็ช่างมันไปเลย”
พานปู้ถิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตบที่โต๊ะและพูดว่า “โอเค ตกลง!”
……..
ตอนเที่ยงของในวันนั้น เรือที่ไป๋ยี่เฟยนั่งกำลังจะมาถึงท่าเรือของเมืองเทียนเป่ย
ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ มองดูท่าเรือที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
ในไม่ช้าเขาก็จะได้เห็นหลี่เสว่แล้ว และลูกแรกเกิดของเขาด้วย เขาตื่นเต้นและประหม่ามาก
ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้เช่นนี้ จู่ๆ ก็กลายเป็นพ่อ ทำให้เขาประหม่าและตื่นเต้น แต่ก็มีความสุขไปด้วยเช่นกัน
เพียงแต่เขากำลังคิดว่าจะพูดและทำอะไร หลังจากที่ได้เห็นหน้าของหลี่เสว่และลูก แม้กระทั่งยังคิดว่าจะไปดูแลลูกอย่างไรอีกด้วย…….
……..
นอกจากไป๋ยี่เฟยแล้ว คนที่กลับมาในครั้งนี้ยังรวมถึงผู้พิทักษ์บางส่วนของขวางซาอีกด้วย และก็ยังมีสวี่อีอีและพี่น้องลู่เหมียวเหมียว
ไป๋ยี่เฟยเคยสัญญากับลู่หย่วนว่าจะพาพวกเขากลับเข้ามาที่แผ่นดินใหญ่ ดังนั้นในคราวนี้เขากลับมาก็เลยพาพวกเขากลับมาด้วย
สำหรับจุดประสงค์ของลู่หย่วนคืออะไรนั้น? ไป๋ยี่เฟยไม่อยากจะไปสนใจอีกต่อไปแล้ว
และหลังจากที่ลู่หย่วนเสียชีวิตในตอนนั้น จางหัวปินก็ตรวจพบเรื่องหนึ่ง มีหมายเลขประจำเครื่องในโทรศัพท์มือถือของลู่หย่วน และต่อมาก็ตรวจพบว่าหมายเลขนี้มาจากตระกูลฉุงของเมืองหลวง
และหมายเลขนี้ต่างกันเพียงหนึ่งหลักหลังหมายเลขในโทรศัพท์มือถือที่หยุนอิงมอบให้เขาก่อนหน้านี้ ซึ่งหมายความว่าคนที่ติดต่อหยุนอิงมาจากตระกูลฉุง
หลังจากขึ้นฝั่งท่าเรือแล้วก็มีคนอยากจะช่วยไป๋ยี่เฟยถือของ แต่ไป๋ยี่เฟยปฏิเสธ เพราะสิ่งของเหล่านี้เป็นของขวัญที่เขาเตรียมมาให้หลี่เสว่โดยเฉพาะ และเขาไม่อยากจะให้ผ่านมือของผู้อื่น
……..
หลังลงจากเรือ ลู่เหมียวเหมียวก็ยืนอยู่บนท่าเรือ มองดูเมืองแห่งใหม่ที่เต็มไปด้วยรถ เธอตกตะลึงไปอยู่นาน
ลู่หยางก็เฉื่อยอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน และเขาแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็นทั้งหมดเลย
สวี่อีอีก็ยืนอยู่ที่นั่น อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ
ไป๋ยี่เฟยกล่าวกับพวกเขาว่า “ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ให้มีความสุขเถอะ นี่ถึงเป็นโลกแห่งความจริง”
ในไม่ช้า รถของเฟยเสว่กรุ๊ปก็มาถึงที่ท่าเรือ จางหรงก็ลงจากรถและวิ่งไปที่ไป๋ยี่เฟย เขายิ้มและกำลังจะไปรับสิ่งของที่อยู่ในมือของไป๋ยี่เฟย “ท่านประธาน คุณกลับมาแล้วเหรอ ทุกคนต่างก็คิดถึงคุณมาก”
ไป๋ยี่เฟยถอยไปเล็กน้อย และไม่ยอมให้จางหรงรับสิ่งของที่เขาถืออยู่ เขาตอบด้วยรอยยิ้มว่า “ผมถือเองได้”
จางหรงหยุดชั่วคราวเมื่อเห็นเช่นนี้ แล้วก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “งั้นก็เชิญท่านประธานขึ้นรถ รถได้เตรียมพร้อมแล้ว”
รถเบนท์ลีย์จอดอยู่ที่ไม่ไกล และบอดี้การ์ดในเครื่องแบบสองแถวยืนอยู่ข้างเบนท์ลีย์
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “ไปกันเถอะ”
พวกพี่น้องลู่เหมียวเหมียวก็เดินตามหลังไป๋ยี่เฟย และเดินไปทางรถเบนท์ลีย์
อย่างไรก็ตามตอนที่กำลังจะเดินไปถึง ไป๋ยี่เฟยก็ขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน ในเวลาเดียวกัน เขาก็หันข้าง และคว้าข้อมือที่ถือมีดคมไว้
เมื่อคนรอบข้างเห็นฉากนี้ พวกเขาก็เริ่มตื่นตระหนกขึ้นมาทันที
ผู้คนของขวางซาอยากจะทำอะไรบางอย่างหลังจากได้เห็นฉากนี้ แต่ไป๋ยี่เฟยเหลือบมอง และส่งสัญญาณให้พวกเขาหยุดเคลื่อนไหวในขณะนี้
จางหรงตกใจมากจนเกือบจะตะโกนออกมา แต่ไป๋ยี่เฟยก็หยุดเขาไว้เช่นกัน
พี่น้องลู่เหมียวเหมียวและสวี่อีอีทั้งสามตกใจจนการแสดงออกของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก
ชายข้างๆ ไป๋ยี่เฟย เขาสวมผ้าโพกหัวสีดำ แต่งตัวสไตล์แบบจิ๊กโก๋เล็กน้อย ใบหน้าของเขายาวและผอม และชายคนนี้ก็คือบาร์เทนเดอร์ที่พานปู้ถิงจ้างมา
เป้าหมายของเขาก็คือการเข้าใกล้บุคคลที่อยู่ในรถของเฟยเสว่กรุ๊ป ดังนั้นเขาจึงเล็งไปที่ไป๋ยี่เฟยได้ทันที
และไป๋ยี่เฟยก็แบกกล่องอยู่คนเดียว เขาเลยคิดว่าไป๋ยี่เฟยอยู่ตัวคนเดียว
มีดนั้นไม่ได้แทงโดน พี่สืออึ้งไปครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจมากนัก เขายังยิ้มให้ไป๋ยี่เฟยและกล่าวว่า “การตอบสนองของเจ้าเด็กคนนี้ค่อนข้างเร็วนัก แต่ว่า…..อ๊ะ…….”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ไป๋ยี่เฟยเพียงออกแรงเล็กน้อย และมีดในมือของเขาก็หล่นลงกับพื้น และเขาก็คร่ำครวญไปด้วย
พี่สือมีฝีมือกังฟูที่ดี แต่นี่เป็นเพียงกับคนธรรมดาเท่านั้น ด้วยความแข็งแกร่งของเขาในปัจจุบันแม้ว่าเขาจะพบกับผู้ยอดฝีมือระดับที่สี่ก็สามารถถูกฆ่าตายได้ในไม่กี่วินาที ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแบบที่ไป๋ยี่เฟยเลย
ไป๋ยี่เฟยไม่อยากจะไปสนใจ จึงโยนตัวเขาไปด้านหลังแล้วจากไป
พี่สือก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว และถูกคนหลายคนของขวางซากดไว้ก่อนที่เขาจะยืนนิ่ง
พี่สือตกใจในทันที และด่าว่าด้วยเสียงดัง “แม่งเอ๊ยปล่อยกูซะ!”
ในขณะที่พูด เขาก็ดันศอกกลับ แต่สมาชิกของขวางซาเหยียบอยู่ที่ช่วงเข่าของเขา
“อ๊ะ!”
พี่สือก็คุกเข่าลงบนพื้นทันที และคร่ำครวญด้วยเสียงดัง
ไป๋ยี่เฟยพาลู่เหมียวเหมียวและคนอื่นๆ ขึ้นรถ
จางหรงกลับเดินเข้าไปหาพี่สือ และตบเขาก่อนจะพูดอะไร
“พัฟ!”
“นักเลงที่มาจากไหนกัน แม้แต่เถ้าแก่ไป๋ของเราก็กล้าลงไม้ลงมือด้วยงั้นเหรอ?”
พี่สือแสยะยิ้มด้วยความเจ็บปวด และเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่จางหรงพูด ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นทันที “ไป๋……..เถ้าแก่ไป๋งั้นเหรอ? ”
“เขาคือไป๋…..”
อย่างที่เราทราบกันดีว่า คนที่มีฉากภูมิหลังเช่นนี้อยู่ในเมืองเทียนเป่ยที่เรียกว่าเถ้าแก่ไป๋ นอกจากไป๋ยี่เฟยแล้วยังจะมีใครอีกล่ะ?
จางหรงไม่สนใจเขา แต่โบกมือและพูดว่า “พาคนออกไป!”
จากนั้นสมาชิกของขวางซาก็พาตัวเขาไปขึ้นรถอีกคัน
ในเวลานี้พี่สือก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก และอดไม่ได้ที่จะด่าอย่างเสียงดังว่า “พานปู้ถิง มึงแม่งกล้าหลอกใช้กูงั้นเหรอ ถ้าคราวนี้กูรอดออกไปได้ กูจะฆ่ามึงให้ตายอย่างแน่นอน!”
ถ้าไป๋ยี่เฟยไม่ได้กลายเป็นหัวโล้น เขาก็คงจะจำได้อยู่แล้ว เพราะยังไงเขาก็เคยเป็นลูกน้องของไอ้หัวล้านหลิวมาก่อน
และไป๋ยี่เฟยซึ่งอยู่ในรถก็หยุดชั่วครู่ หลังจากได้ยินคำด่าของพี่สือ จากนั้นก็เปิดประตูและลงจากรถ แล้วเดินมาที่จางหรงแล้วพูดว่า “ส่งพวกเขากลับไปก่อน แล้วจัดให้พวกเขาไปพักที่หลันโปกั่งวิลล่า จากนั้นก็ช่วยติดต่อโรงเรียนที่ดีสักแห่งให้พวกเขา”
“ครับ”
หลังจากพูดจบเขาก็ไปขึ้นรถดันด้านหลัง
เขานั่งถัดจากพี่สือ พี่สือกำลังหดตัวเมื่อเห็นเขา และรู้สึกกลัวอยู่ในใจอย่างจาก
“พานปู้ถิงขอให้คุณมาใช่หรือไม่?” ไป๋ยี่เฟยถามว่า
เมื่อพี่สือได้ยินคำพูดนี้เขาก็ร้องไห้และพูดว่า “เถ้าแก่ไป๋ เป็นความผิดของผมทั้งหมด ผมตาบอดเพราะเห็นแก่เงินไปเอง และตอบตกลงกับพานปู้ถิงด้วยค่าจ้างห้าล้านเพื่อมาสั่งสอนคนๆ หนึ่ง แต่ผมไม่คาดคิดว่าคนคนนั้นจะเป็นคุณ!”
“ถ้ารู้ว่าเป็นคุณตั้งแต่แรก อย่าบอกว่าจะตกลงกับเขาเลย ผมจะสั่งสอนเขาไปก่อนเลย!”
ไป๋ยี่เฟยโบกมือ และผู้คนของขวางซาก็ปล่อยตัวพี่สือไป
ไป๋ยี่เฟยถามอีกครั้งว่า “คุณรู้ไหมว่าตอนนี้พานปู้ถิงอยู่ที่ไหน?”
พี่สือพยักหน้าทันทีและพูดว่า “ผมรู้ ผมรู้ เขายังคงรอข่าวจากผมอยู่ ผมจะพาคุณไปที่นั่น”
ในบาร์แห่งหนึ่งในเมืองเทียนเป่ย
เนื่องจากไม่ได้เปิดระหว่างกลางวัน ในบาร์จึงเกือบจะไม่มีคนเลย
แต่ในห้องเหมาบางห้อง พานปู้ถิงกอดคนหนึ่งอยู่ข้างซ้ายมือ และกอดอีกคนอยู่ข้างขวา และยังลงมือเล่นกับสาวงามทั้งสองที่อยู่ข้างกายเขาอีกด้วย
ผู้หญิงสองคนนี้เป็นสาวเชียร์เหล้าอยู่ในบาร์ทั้งคู่ มีรูปร่างที่ดูดี แต่งตัวก็มีเสน่ห์มาก แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ว่าอะไร เพราะพานปู้ถิงจ่ายเงินไปแล้ว แม้กระทั่งพวกเขายังคงให้ความร่วมมือกับพานปู้ถิงที่ดีอีกด้วย
ในเวลานี้ จู่ๆ ประตูของห้องเหมาก็ถูกเปิดออก
พานปู้ถิงหันหลังให้ประตูของห้องเหมา เมื่อได้ยินประตูถูกเปิดออก เขาก็นึกว่าเป็นพี่สือที่กลับมาแล้ว เขาไม่ได้หันหัว กลับหัวเราะแล้วพูดว่า “พี่สือกลับมาแล้วเหรอ เก่งมากจริงๆ เลย มามามา มาดื่มด้วยกันสักแก้ว”
อย่างไรก็ตามพานปู้ถิงก็เป็นเพียงคนธรรมดา และความรู้เกี่ยวกับนักวรยุทธของเขามีจำกัด เขารู้ว่าพี่สือเป็นผู้ยอดฝีมือในเมืองเทียนเป่ย และคิดว่าเขาจะสามารถเอาชนะไป๋ยี่เฟยได้
หลังจากที่พานปู้ถิงพูดแบบนี้ และไม่มีใครตอบเขาเลย
พานปู้ถิงไม่ได้รับคำตอบ ดังนั้นเขาจึงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหัวไปมอง
เมื่อหันไปมองเขาก็งุนงงอยู่กับที่ไปเลย และก็ตกใจจนขนลุกไปหมดทั้งตัว
พี่สือยืนอยู่ข้างหลังชายชุดดำ เขาก้มศีรษะ และดูเชื่อฟังอย่างมาก
และคนชุดดำคนนั้น ก็คือไป๋ยี่เฟย
พานปู้ถิงยืนขึ้นมา และยังถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างอดไม่ได้ ชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟยและตะโกนเสียงดังว่า “คุณเองเหรอ! ทำไมถึงเป็นคุณเหรอ?”
