ซ่อน | รัก | ลับ – ตอนที่ 115 ความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีนัก

 

หิมะตกอีกครั้งในตอนเช้าและมีชั้นตื้นๆสีขาวบาง และมีหิมะตกลงบนหลังคารถโรงพยาบาลที่ไม่มีใครอยู่ มันมืดมนและคล้ายกับสุสาน

เมื่อเธอลงบันได เป๋ยเจี่ยนก็ถอดผ้าพันคอและมอบให้จี้ซูเธอร้องไห้ไม่หยุด คอยังคงสำลักเมื่อฉันอยู่ในรถ ดื่มน้ำแค่ไม่กี่คำก็ดีขึ้น

กลับไปที่สวนซางเพื่อส่งเธอกลับ

เป๋ยเจี่ยนยืนอยู่ข้างรถและหลังจากลังเลอยู่หลายครั้งเขาก็โทรหาจี้ผิงโจว

พรุ่งนี้เป็นวันปีใหม่

วันแรกของปี ไม่มีเขาไม่ได้

โทรศัพท์ของจี้ผิงโจวดังขึ้น ทันทีที่เปิดเครื่องเขาก็ปิดลโดยตรง ละสายตาและมองไปที่เบาะหลังด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและผ่อนคลาย

รถขับไปเรื่อยๆบนทางด่วนโดยไม่มีสมาธิ

จากเมืองเล็กๆไปจนถึงเมืองเหยียนจิง ทิวทัศน์ระหว่างทางเปลี่ยนไปจากที่น่าเบื่อไปสู่ความเจริญรุ่งเรืองและเวลาของมหานครก็ค่อยๆก้าวหน้าไป ในไม่ช้าก็จะสามารถเข้าไปในนั้นได้

ผู้หญิงที่นั่งเบาะหลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าของเธออายุยังน้อยคิ้วและตาของเธอเหมือนแม่ของฟางลู่เป่ยเกินครึ่ง

นี่เป็นครั้งแรกที่จี้ผิงโจวได้เห็นแม่ของเธอตั้งแต่เขาแต่งงานกับเหอเจิง

เขารีบเดินทางจากเมืองเหยียนจิงข้ามคืนและพบกับแม่ของเหอเจิงในร้านขายของชำตรงทางเข้าเลน ตอนนั้นเธอเลือกตัดกระดาษและคุยกับเจ้าของร้านว่าจะกินอะไรในวันปีใหม่ ในพริบตาเธอสบตากันและเขาแทบจะยืนยันได้ในทันทีว่าเธอคือแม่ของเหอเจิง

บางทีพวกเขาอาจจะส่งรูปถ่ายให้เธอสองสามรูปตอนที่พวกเขาแต่งงาน

เธอยังจำจี้ผิงโจวได้

เธอพาเขากลับมานั่งที่ลานสี่เหลี่ยมเพื่อชงชาที่ดีที่สุดให้เขา หยิบอาหารท้องถิ่นอีกหนึ่งส่วนและถามเขาเบาๆว่า “เจิงสบายดีไหม”

นั่นมาจากความเป็นแม่ดั้งเดิมที่สุดของผู้หญิงคนหนึ่ง

จีผิงโจวไม่รู้จะอธิบายให้แม่เข้าใจถึงพฤติกรรมแย่ๆที่เขาทำกับลูกสาวของเธออย่างไร เขาแสดงท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตนที่เขาไม่เคยมีมานานกว่าสองทศวรรษและขอร้องเธอ

ขอร้อง เพื่อให้งานแต่งงานของพวกเขาอยู่ต่อไป

หลังจากฟังแล้วเธอก็เช็ดตาและมองไปที่ใบหน้าของ จี้ผิงโจวด้วยสายตาที่อ่อนโยนและเปี่ยมด้วยความรักจากนั้นเธอก็พูด “คุณดูเหมือนแม่ของคุณมาก”

ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการขึ้นรถคันนี้ไปยังเมืองเหยียนจิง

ด้านหนึ่งก็อยากไปเจอเหอเจิง อีกด้านหนึ่งก็โดนจี้ผิงโจวชักชวน

บนถนนทางด่วนไม่เห็นวิวกลางคืนสวยๆเลย ตามที่จี้ผิงโจวพูด ฟู่หยุนจ้องมอง เปล่งเสียงออกมาจากลำคอด้วยความยากลำบาก “อาการบาดเจ็บของเจิงหนักไหม”

เมื่อได้ยิน จี้ผิงโจวทรุดตัวลงแล้วพูด “เธอไม่เต็มใจจะเจอฉัน ฉันไม่ได้เห็นมันด้วยตาของฉันเอง”

“ผู้หญิงคนนี้เอาแต่ใจทำให้คุณลำบาก”

เอาแต่ใจ ทำให้ลำบากอะไรกัน

จี้ผิงโจวตอบได้ยากกว่าเขากังวลและฟู่หยุนก็ส่งเสียงต่ำ “ฉันไม่แน่ใจว่าจะโน้มน้าวเธอได้ไหม…ฉันกับเธอ ความสัมพันธ์ของเราก็ไม่ค่อยดีนัก เธอชอบตระกูลลู่เป่ย”

“จริงๆในไม่กี่ปีมานี้…เธอคิดถึงคุณมาก”

หลายครั้งที่เขาเห็นรูปถ่ายของเหอเจิงกับแม่ของเขา ตอนที่ยังเป็นเด็กรูปถ่ายนั้นสดใสและสดใหม่วางไว้ในที่ที่ไม่ค่อยมีใครสังเกตเห็น กลืนความคิดถึงนั้นที่ไม่สามารถพูดได้

ถนนไปมาลำบากเป็นพิเศษ

เมื่อจี้ผิงโจวไปที่นั่นเขาเริ่มการเดินทางใหม่โดยไม่หยุดพัก ดังนั้นเขาจึงมาถึงโรงพยาบาลในตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น

เป๋ยเจี่ยนและฟางลู่เป่ยต่างปกปิดสถานที่ที่เหอเจิงย้ายโรงพยาบาลไป

แต่ถ้าเขาต้องการหาจริงๆ

เมื่อรถจอดแล้วจี้ผิงโจวก็เดินไปรอบๆ เพื่อขับรถไปที่ประตู หิมะยังคงตกอยู่ เขากางร่มให้ฟู่หยุนแล้วพูด “ระวังเท้าด้วย”

“ไม่เป็นไร”

ฟู่หยุนถือถุงสิ่งของไว้ในอ้อมแขนของเธอตั้งแต่ขึ้นรถแม้ว่าของจะไม่แพง แต่ก็มีความบอบบางและบรรจุในถุงอาหารที่สวยงามและสะอาด ข้ามคืนแล้วยังคงมีอุณหภูมิอยู่

จี้ผิงโจวถามอย่างระมัดระวัง “ของพวกนี้เอามาให้เหอเจิงเหรอครับ”

เธอพยักหน้า ยังคงมีความรักสำหรับลูกสาวในคำพูด “ใช่ เป็นของที่เธอชอบกิน”

ขึ้นไปชั้นบนตามหมายเลขห้องรักษาพยาบาล  ก่อนที่ฟู่หยุนจะเดินเข้าไปในห้องรักษาพยาบาล เธอละทิ้งตัวตนและสถานะของตัวเองโดยสิ้นเชิง สายตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง จากนั้นก็ยืนอยู่นอกห้องรักษาพยาบาลเงียบๆ รอได้รับการอนุญาต

มันยังเช้าอยู่

ในช่วงบ่ายฟางลู่เป่ยจะมารับเหอเจิงไปทานอาหารเย็น เธอจึงทานยาและฉีดยาก่อนเวลาและนอนพักผ่อนบนเตียง

การได้ยินเสียงเปิดประตูเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดโดยสิ้นเชิงและคิดว่าฟางลู่เป่ยมาก่อนเวลา ลืมตาขึ้นและเห็นเงาปกสีน้ำเงินธรรมดาเดินเข้ามาจากมุมหนึ่ง เมื่อมองขึ้นไปอีกครั้งร่างกายของเขาก็แข็งตัวไม่สามารถขยับได้

ความกลัวและความหดหู่ที่ไม่อาจลืมเลือนได้แผ่ขยายออกไปและดูเหมือนว่าจิตวิญญาณจะถูกฉีกออกจากกันดึงตัวเธอที่แตกต่างออกไป เธอนอนลงแบบนั้นโดยมองไปที่ผู้หญิงใจดีที่กำลังเดินเข้ามาหา

ฟู่หยุนยังคงถือกล่องอาหารอยู่ ผมถูกหวีอย่างเรียบร้อย ใบหน้ามีริ้วรอยเพียงเล็กน้อยและใบหน้ายังคงสวยงามและอ่อนโยน แต่ดวงตาคู่นี้เต็มไปด้วยความเศร้า

เธอยืนอย่างมั่นคงที่ประตูดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

เขาคว้าอากาศอย่างช่วยไม่ได้ แต่ไม่สามารถสัมผัสกับจิตวิญญาณอันนุ่มนวลของเหอเจิงเมื่อเขายังเด็กได้และถามด้วยเสียงสั่น “ลูก——ทำไมถึงได้รับบาดเจ็บขนาดนี้”

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเนื้อทั้งหมดที่หลุดออกมาจากร่างกาย เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่รู้สึกทุกข์

เหอเจิงกะพริบตาช้าๆเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ใช่ภาพลวงตา

เธอเฝ้าดูแม่ของเธอที่กำลังเดินมาหาเธอและหยุดพูดเมื่อเธอเอื้อมมือไปสัมผัสเธอ “พี่บอกให้แม่มาเหรอ”

มือที่มีรอยตำหนิอย่างรุนแรงและแข็งตัวชั่วขณะ ฟู่หยุนพยักหน้า “พี่ชายของลูกบอกว่าลูกประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เลยเรียกให้แม่มาดู”

นิ้วแตะผ้ากอซน้ำตาของเธอก็สะสมมากขึ้นเรื่อยๆ “เจ็บไหมลูก”

ความระแวดระวังในวินาทีแรกจางหายไป เหอเจิงไม่ได้หยุดเธอจากการเข้าใกล้และเขาลุกขึ้นนั่งครึ่งหนึ่งโดยหันหลังให้ความแปลกประหลาดบนใบหน้าของเขาหายไป ทิ้งร่องรอยแห่งความเศร้าไว้ว่า “ไม่เจ็บค่ะ”

หลายปีผ่านไปเมื่อเธอเห็นแม่ของเธอจากไปในสถานการณ์เช่นนี้เธอรู้สึกถึงความเศร้าโศกในใจของเธอ

ครั้งแรกที่ขึ้นแสดงบนเวทีเธอไม่มา

ครั้งสุดท้ายที่ขึ้นแสดงบนเวทีเธอไม่มา

ซ่งเหวินฆ่าตัวตายแล้วเธอก็ไม่มา

แม้แต่งานแต่งงานเธอก็ไม่มา

ตอนนี้เขาปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันและเหอเจิงมองไปที่เธอด้วยความเศร้าเล็กน้อยไม่ว่าจะยังไงก็ตามมันก็เป็นเรื่องดีที่จะได้พบ “ที่นี่หิมะตก ร่างกายแม่ไม่แข็งแรง ไม่ควรมาเลยค่ะ”

“เกิดเรื่องใหญ่กับลูกขนาดนี้ แม่จะไม่มาได้ยังไง”

เขาบอกให้เปิดกล่องอาหารออก ข้างในเป็นเกี๊ยวที่เธอทำเองกับมือ เพราะว่าทิ้งไว้นานเกินไป เกี๊ยวอาจจะติดกันได้ แบบนี้มันไม่ค่อยสวย แบบที่ห่อออกมาก็มองไม่เห็นหรอก แต่ก็ยังคงมีอุณหภูมิตกค้างอยู่

ตอนที่เหอเจิงเป็นเด็ก เธอขอบเกี๊ยวมาก โดยเฉพาะที่แม่เป็นคนทำ ฟู่หยุนคิดเรื่องนี้อยู่ตลอด พอดีที่มาเลยทำมาให้ “ยังไม่กินข้าวใช่ไหม กินก่อนนะ มันเย็นแล้วนิดหน่อย ระหว่างทางมัน…”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูหิวแล้ว”

เธอมีความอยากอาหารเป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลมา

ฟู่หยุนมองไปรอบๆ ในห้องรักษาพยาบาลพบโต๊ะเล็กๆ จึงหยิบมันขึ้นมาเปิดอาหารที่ดูไม่น่าสนใจมากและวางไว้ตรงหน้าเหอเจิง

ใส้เกี๊ยวเป็นเนื้อสัตว์และกะหล่ำปลีบางส่วน เนื่องจากเย็นไปหน่อยรสชาติจึงแย่ลงเล็กน้อย แต่เหอเจิงก็ไม่ยอมแพ้ เธอทนต่อความเจ็บปวดในปากของเธอความอ่อนแอในมือของเธอและกัดมัน ในขณะที่เธอกัดน้ำตาก็ไหลออกมาด้วย

“กัดคำแรกเป็นรสชาติของขิง…”

ฟู่หยุนมองดูเธอกินอาหารลำบากหันหน้ามาเช็ดน้ำตาก่อนมาเธอคิดว่าเหอเจิงได้รับบาดเจ็บ แต่เธอไม่คิดว่าอาการบาดเจ็บจะรุนแรงขนาดนี้ “เดี๋ยวแม่จะทำอย่างอื่นให้ลูกกินอีกนะ”

เหอเจิงเคี้ยวช้าๆ “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว”

มันดีจริงๆ

เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอแม่อีกครั้ง

ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ได้คาดหวังว่าจะได้กินสิ่งที่เธอทำ

นี่เป็นเพียงความอบอุ่นเล็กน้อยตั้งแต่ได้รับบาดเจ็บดังนั้นความอยากอาหารของเธอจึงดีขึ้น

ฟู่หยุนเทน้ำร้อนให้เธอช่วยมัดผมของเธอและอุณหภูมิในห้องก็ค่อยๆสูงขึ้นเล็กน้อย โดยคิดว่าเวลานั้นใกล้เข้ามาแล้ว

ตอนที่เหอเจิงกำลังกินเกี๊ยวชิ้นที่สาม ฟู่หยุนถามด้วยปากสั่นๆ “ลูก แม่ได้ยินมาว่าลูกได้รับบาดเจ็บเพราะคุณมีความขัดแย้งกับคนในครอบครัวเหรอ”

คำพูดที่สละสลวยเช่นนี้ยังคงทำให้เหอเจิงสั่นสะท้าน ทำให้เกี๊ยวหล่นลงมา “ใช่…มันเป็นอุบัติเหตุ”

“เพราะว่าลูกต้องการหย่าเหรอ”

ถ้าไม่ใช้คำพูดสละสลวย ก็จะโน้มน้าวคนอื่นไม่ได้

เหอเจิงจับที่ด้ามช้อนด้วยความแข็งแกร่งจ้องมองแม่ของเขาด้วยท่าทางผิดหวัง “แม่ คนที่เรียกแม่มาที่นี่คือพี่ของฉัน ใช่ไหม”

ซ่อน | รัก | ลับ

ซ่อน | รัก | ลับ

ฟางเหอเจิงแต่งงานกับจี้ผิงโจวในฐานะลูกสาวนอกกฎหมายของตระกูลฟาง เธอถ่อมตัวต่อหน้าเขา เธอเก็บความรู้สึกทุกอย่างได้จนสามารถกินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกันกับคนรักของเขาได้ ระยะเวลาสามปีเต็ม ไม่มีใครเคยเห็นฟางเหอเจิงอิจฉาและเสียอารมณ์ จนกระทั้งมีการเปิดเผยข้อตกลงการหย่าร้างต่อสาธารณะ ไม่มีใครรู้เลยว่าฟางเหอเจิงรักใครอีกคน ในคืนแรกของการแต่งงานเธอจูบดวงตาของเขา เรื่องที่ฟางเหอเจิงแต่งงานกับเขา มีคนถามว่าเธอรัก ฟางเหอเจิงแต่งงานกับเพราะอะไร? เธอตอบว่าเพราะดวงตาเขา เธอรักดวงตาของเขาเท่านั้น ..

Comment

Options

not work with dark mode
Reset