ภายในสวนแห่งนี้ จี้ผิงโจวมักจะพูดสิ่งหนึ่งเสมอ
เขาบอกให้ปิดไฟ
เป็นไปไม่ได้ที่ไฟนี้จะติดค้างนานกว่าสามนาที
ไฟในสวนดับลง ความมืดก็ค่อยๆมืดลง พืชหญ้าสีเขียวมรกตในสวนมองไม่เห็นอีกต่อไป เหลือเพียงเงาสีดำเหมือนหนวดของสัตว์ประหลาด
เดินอยู่ในสวนขนาดใหญ่ จี้ซูร้องไห้และหอบ แต่ใบหน้าของเธอก็ยังแดงก่ำอยู่ ปากก็เรียกหาสุนัขไปพลาง ด่าจี้ผิงโจวไปพลาง
พี่เลี้ยงติดตามเธอไป
แรกๆก็เดินช้าๆ หลังๆก็เดินเร็วขึ้น เพื่อตามหาสุนัข จี้ซูขอให้พี่เลี้ยงแยกทางกับเธอ คนหนึ่งไปทางทิศใต้และอีกคนหนึ่งอยู่ทางเหนือ
ในตอนกลางคืน ทันทีที่เป๋ยเจี่ยนกลับมาจากข้างนอก ระหว่างทางเขาก็ได้ยินเกี่ยวกับจี้ซูทำสุนัขหาย
พี่เลี้ยงยังหอบอยู่ “เสียวเจี่ยน คุณกลับมาแล้ว”
เขาเดินเข้าไปในสวนและถามถึงสถานการณ์
พี่เลี้ยงอธิบายสาเหตุและผลของเหตุการณ์ให้เขาฟัง จี้ผิงโจวไม่เห็นด้วยที่หาสุนัข คำพูดที่โหดร้ายเหล่านั้นก็เอามาพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เป๋ยเจี่ยนรู้ว่าจี้ผิงโจวไม่ชอบสุนัขของจี้ซู
เขาไม่คิดว่าเขาจะเด็ดขาดมากขนาดนี้
“ถ้าหาสุนัขในสวนไม่เจอก็พิมพ์รูปออกมาประกาศตามหาสิครับ” ในเรื่องนี้ เป๋ยเจี่ยนใจเย็นกว่าพวกเขามาก “เสี่ยวซูล่ะ”
พี่เลี้ยงเดินตามหลัง และก็ฟัง “เธอยังหาอยู่ในสวน”
“ผมจะไปหาเธอ”
จากทิศใต้สู่ทิศเหนือมีอาคารหลายหลัง
กลางคืนมืดมิด แสงจันทร์บนท้องฟ้าถูกเมฆดำบดบัง และไม่มีแสงใดๆเลย นับประสาอะไรกับหาสุนัขเพียงตัวเดียว แค่หาใครสักคนก็ยังยากเลย
เป๋ยเจี่ยนหาจนดึก เท้าก็เจ็บไปหมดแล้ว มันยากมากที่จะเห็นจี้ซูอยู่นอกอาคาร
เธอนั่งอยู่บนบันได
ตอนกลางคืน
มีความชื้นอยู่ทุกที่
ไม่มีแสงสว่างอยู่รอบๆ เธอสะอื้นร้องไห้ และเสียงก็หยุดฝีเท้าของเป๋ยเจี่ยน
เขาเดินไปช้าๆ
เงาตกลงบนศีรษะของเธอ และเธอก็เงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาที่กำลังร้องไห้ “เป๋ยเจี่ยน”
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ”
เป๋ยเจี่ยนนั่งยองๆต่อหน้าเธอ
มุมนั้นต่ำกว่ามุมที่จี้ซูนั่งนิดหน่อย มองด้วยตาก็เห็นเข่าของเธอมีเลือดออก ผิวหนังถูกฉีกขาดเผยให้เห็นเนื้อสีแดงและเลือด
“ทำไมขาเป็นแผลแล้วล่ะ”
ดึกแล้ว เสียงของเขาฟังดูแล้วลึกและละมุน “โทรหาคุณหลายสายแล้วคุณก็ไม่รับ หาสุนัขก็อย่ารีบร้อนจนเกินไป ผมให้พี่เลี้ยงพิมพ์รูปออกมาประกาศตามหาแล้ว มันฉลาดขนาดนี้ ต่อให้วิ่งหายไปแล้วก็ต้องกลับมาได้ อย่ากังวลใจ….”
ฟังคำเหล่านี้จากเขา
จี้ซูร้องไห้ออกมาทันที เปิดแขนของเขาและพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเป๋ยเจี่ยน น้ำตาเปียกเน็กไทและปกเสื้อของเขา เสียงอู้อี้และสำลักด้วยการร้องไห้
จู่ๆเป๋ยเจี่ยนก็แข็งทื่อและไม่สามารถพูดอะไรได้
เขาพยายามยกมือขึ้นกอดเธอซ้ำๆหลายครั้ง สุดท้ายก็ก็ค้างอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้จี้ซูร้องไห้ออกมาให้พอ ถึงปลายลิ้นจะขม แต่คอก็หวาน “คุณหนู ผมพาคุณกลับไปนะ”
จี้ซูปิดปากและเงยหน้าขึ้น “ทำไมจู่ๆคุณถึงเรียกฉันว่าคุณหนู”
เป๋ยเจี่ยนส่ายหัว ซ่อนความเจ็บปวดไว้ในใจ “ไม่มีอะไร”
–
พี่เลี้ยงของจี้ซูออกไปพิมพ์ประกาศตามหาสุนัขทั้งคืน
ติดใบประกาศจากถนนนอกสวนไปจนถึงสี่แยก ตั้งอยู่ในทำเลที่ค่อนข้างใจกลางเมือง แต่ถ้าเดินต่อไปอีกสองรอบก็จะถึงที่ที่มีคนพลุกพล่าน ถ้ามีหมาวิ่งไป ก็ยากที่จะหามันเจอ
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ทุกคนก็เหงื่อตก
หลังจากที่ส่งจี้ซูกลับไปเมื่อคืน เป๋ยเจี่ยนอยู่ข้างนอกหาอยู่คนเดียว เมื่อกลับไปที่สวนซาง ก็ต้องการรีบไปปลอบจี้ซู ก่อนที่ฉันจะก้าวผ่านประตู ได้ยินเสียงเธอร้องไห้และหายใจไม่ออก
ฟังดูเจ็บปวดชะมัด แต่ก็เศร้ามากเช่นกัน
ตั้งแต่เล็กจนโตเสียใจแค่ไม่กี่ครั้ง
พี่เลี้ยงก็กำลังเกลี้ยกล่อมเธอ จี้เหยียนเซียงก็มาแล้ว กำลังพูดเรื่องดีๆอยู่
ถึงที่ประตูด้านนอก
เป๋ยเจี่ยนสูญเสียความกล้าที่จะเข้าไปทันที
คุณหนูก็เป็นคุณหนู
ไม่เคยขาดคนที่เกลี้ยกล่อมเธอ
เมื่อมองดูเวลา ก็ตระหนักว่าเกือบแปดโมงแล้ว และต้องรีบกลับไปพาจี้ผิงโจวไปโรงพยาบาล
หลังจากที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน แม้แต่จิตวิญญาณของจี้ผิงโจวก็ดูแย่เป็นพิเศษ ดวงตาของเขาดูเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด ร่องรอยของความเหนื่อยล้าเพิ่มเข้ามาในใบหน้าของเขา
เขานั่งข้างที่นั่งคนขับ
ไม่พูดอะไรเลย
เมื่อเขาไปถึงโรงพยาบาล เขาเหลือบมองไปด้านข้างที่เป๋ยเจี่ยนและพบตอซังก้อนหนึ่งโผล่ขึ้นมารอบคางของเขา เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้กลับไปพักผ่อน และไม่มีเวลาทำความสะอาดตอซังที่เหลืออยู่ในตอนเช้า
“เมื่อคืนคุณก็หาสุนัขเหรอ”
จู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา
หัวใจของเป๋ยเจี่ยนเย็นลงและเขาก็ตอบอย่างตรงๆ “ใช่ครับ สุนัขหายไปแล้วผมก็ต้องรับผิดชอบ ไม่ควรเห็นด้วยว่าที่หมาหายไปเพราะจี้ซูผูกมันไว้”
“นี่เป็นปัญหาของตัวเธอเอง”
“ผมก็ต้องช่วยหา มิฉะนั้นผมจะรู้สึกเสียใจ”
ดวงตาของจี้ผิงโจวเย็นชา “อะไรนะ พวกคุณคิดว่านี่เป็นปัญหาของฉันเหรอ”
