ที่เปลี่ยนไปก่อนหน้านี้
ในเวลานี้เป๋ยเจี่ยนได้พูดตะกุกตะกักในการปฏิเสธ แต่คราวนี้เขาไม่ได้พูดอะไรเลย และเงียบไปนาน รถหยุดอยู่ใต้โรงพยาบาลและถอนหายใจ มีบางอย่างอยู่ในคำพูดนั้น
“พี่โจว ผมแค่อยากจะช่วยหา ไม่ได้มีอะไรเลย”
พวกเขาเป็นยังไง
จี้ผิงโจวไม่เคยสนใจ
เขาไม่ต้องการที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป เขาไม่สน ว่าสุนัขตัวนั้นจะหายหรือไม่
แต่คราวนี้ดูเหมือนสุนัขจะหายไปจริงๆ และไม่ได้เห็นมันสองสามวันแล้ว ก็มีคนที่โทรมาจากใบประกาศตามหา แต่คนเหล่านั้นแค่ต้องการรางวัล และสุนัขที่พวกเขานำมาไม่ใช่สุนัขของจี้ซู
ทุกครั้งที่คิดว่ามีความหวัง มันกลับกลายเป็นภาพหลอนในท้ายที่สุด
สำหรับสุนัขตัวนี้ จี้ซูอดอาหารเป็นเวลาหลายวัน และในที่สุดก็หมดสติไป
เรื่องนี้จบลงด้วยปัญหามากมาย
หลายครอบครัวที่ใกล้ชิดกับตระกูลจี้รู้เรื่องนี้
ทันทีที่ข่าวแพร่ออกไป ในที่สุดก็ตกสู่หูของเหอเจิง แต่เธอก็ไม่มีความคิดที่จะจัดการกับมัน ตัวเธอเองป่วยหนักจากอุณหภูมิที่เปลี่ยนตามฤดูกาล และสุดท้ายก็ต้องไปโรงพยาบาลเพื่อฉีดยาและให้น้ำเกลือ
มีเวลาไปจัดการกับสุนัขอะไรที่ไหนกัน
ในวันที่ฝนตก เมื่อออกจากโรงพยาบาล ก็รู้สึกไม่สบาย
ป้าหมิงเดินประคองเธอขึ้นรถ เธอดึงผมที่ติดอยู่กับขมับของเหอเจิงออกอย่างราบรื่น หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก
“ครั้งสุดท้ายที่อยู่กลางสายฝน บวกกับสองสามครั้งนี้ ร่างกายก็อ่อนแอ ฉันจะทำซุปเมื่อกลับไป และคุณจะต้องดื่มมันให้หมด”
เหอเจิงหมดหนทาง “ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ฉันก็แค่ปวดหัว ไม่ต้องทำให้วุ่นวายขนาดนี้ก็ได้”
“ยังไม่เป็นไรอีกเหรอ”
ช่างมัน
ทะเลาะกับผู้ใหญ่ไม่ดี
เหอเจิงทำให้ป้าหมิงจู้จี้อย่างนั้น และเดินลงบันไดนอกโรงพยาบาล รถของคนขับรออยู่ข้างนอก ถือร่มเดินไปข้างหน้าโดยยังเดินไม่ถึงสองก้าว ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้องจากด้านข้าง “ไปให้พ้น สุนัขจรจัดมาจากที่ไหนกัน”
หันไปมองตามเสียงนั้น ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก ท้องฟ้าเริ่มครึ้มมากขึ้น และเห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงช่วงบ่าย แต่ดูเหมือนว่าเป็นเวลากลางคืนแล้ว และสภาพอากาศก็หนักหน่วงมาก
สุนัขที่เปียกโชกไปด้วยฝนตกหนักนั้นช่างน่าสมเพชยิ่งกว่า
แลบลิ้นมองขนมที่อยู่ในมือของหญิงสาวตรงหน้า ความอยากอาหารก็ปรากฏชัดในสายตามันเหลือเกิน ขนเปียกเป็นโคลนและขี้เถ้าปกคลุมอยู่ แต่ก็ยังดูออกอยู่ว่ามันเป็นตัวสีขาว
“เจิงเออร์?”
ป้าหมิงหันไปมองเธอแล้วร้องเรียก
เหอเจิงกลับไปคิดถึงครั้งล่าสุดที่ป้าหมิงพูดถึงสุนัขของจี้ซู่ที่หายไปโดยไม่ได้ตั้งใจ สุนัขตัวนี้ก็เหมือนสุนัขของเธอ
“คุณป้า ครั้งล่าสุดป้าบอกว่าสุนัขของจี้ซูหายไปใช่ไหมคะ”
ฝนถูกลมพัดมาและตกลงบนไหล่ของเธอ ความเย็นเพียงเล็กน้อยจะทำให้อาการป่วยของเหอเจิงรุนแรงขึ้น ป้าหมิงไม่ต้องการให้เธออยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน เธอจับมือเธอแล้วมองย้อนกลับไป รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“นั้นมันเป็นเรื่องของเธอ คุณอย่าเข้าไปยุ่งดีกว่า พวกเรารีบกลับกันเถอะ ฝนตกหนักแล้ว”
แน่นอน
ไม่ว่าจะหายหรือไม่หาย ก็เป็นเรื่องของครอบครัวพวกเขา
เธอไม่ใช่สมาชิกในครอบครัวพวกเขาอีกต่อไป
ในม่านฝนที่ใสสะอาด ดวงตาของเหอเจิงจับจ้องไปที่สุนัข ป้าหมิงจับแขนเธอ เดินเพียงสองก้าว และได้ยินเสียงสุนัขเห่าจากด้านหลัง
ผู้หญิงที่ถือกล่องขนมคนนั้นเตะมัน
ไม่เบาแต่ก็ไม่แรง
เห็นแล้วก็โกรธมาก
เหอเจิงดูหวาดกลัวและรีบวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่คำนึงถึงป้าหมิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามเธอไปเพื่อบังเธอจากฝน
ถูกน้ำฝนสาดหลายครั้ง
กางเกงของเหอเจิงเปียก และเมื่อมือของเธอสัมผัสสุนัข ความทรงจำของเธอก็ชัดเจนในทันที และเธอจำได้ว่ามันเป็นสุนัขของจี้ชู แต่ตอนนี้รูปร่างหน้าตาของมันดูน่าสงสารเกินไป
ผู้หญิงที่เตะมันยืนอยู่ข้างๆ
มีคนขับรถยืนถือร่มให้เธออยู่ข้างๆ เธอมองดูสุนัขบนพื้นและมองไปที่เหอเจิง แม้ว่าดวงตาของเธอจะสวยและบริสุทธิ์ แต่สิ่งที่เธอไม่สามารถซ่อนได้ก็คือการดูถูกและรังเกียจ
“สุนัขจรจัดพวกนี้ก็ล้วนเป็นบ้าทั้งนั้น คุณควรอยู่ห่างจากมัน”
ฝ่ามือของเหอเจิงเต็มไปด้วยความชื้น เงยหน้าขึ้นและมองไปยังผู้หญิง “แต่คุณก็ไม่ควรไปเตะมัน”
เธอไม่เห็นด้วย ตบน้ำบนไหล่ของเธอแล้วเดินออกไปอย่างโอ้อวด
ป้าหมิงถือร่มให้เหอเจิง และอีกอย่างเธอยังกางร่มให้สุนัขด้วย “เจิงเออร์ เรารีบกลับกันเถอะ คุณเพิ่งจะฉีดยาเสร็จ ยังโดนลมไม่ได้”
พอเจอมันแล้วก็ทิ้งมันไว้ที่นี่ไม่ได้
ยิ่งไปกว่านั้น ตัวของสุนัขเปียกแล้ว ไม่ว่ายังไงมันก็จะป่วยแน่นอน
“เราจะปล่อยสุนัขกลับไปที่เสี่ยวซูหรือไม่”
นี่เป็นการขอร้อง การขอร้องที่ต่ำที่สุด
ป้าหมิงก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน เพราะเป็นหมาที่เธอรู้จัก มันผิดศีลธรรมเกินไปที่จะโยนมันทิ้งข้างถนน
