แต่งงานมาสามปีแล้ว
จางเหอรู้สึกว่าตัวเองมาเพียงพอแล้ว
เธออดทนมาตลอด ไม่เคยด่าหรือว่าร้ายให้ใครเลย เธอใจกว้างและใจดีมาก
ทุกๆคนในเมืองเหยียนจิงต่างก็รู้ดีว่าจี้ผิงโจวมีภรรยาที่แสนดี ไม่ว่าเขาจะออกนอกลู่นอกทางแค่ไหน แต่ภรรยาของเขาก็ยังคงยิ้มอยู่เสมอ จี้ผิงโจวใช้ชีวิตเหมือนยังไม่ได้แต่งงานอย่างไงอย่างงั้น
ไม่มีใครรู้เลยว่าวันหนึ่ง เหอเจิงจะเป็นคนขอหย่าก่อน
จี้ผิงโจวนึกว่าตัวเองหูฝาด ขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามว่า “วันนี้วันอะไร?”
เหอเจิงตอบกลับอย่างไร้อารมณ์ว่า “ไม่สำคัญแล้วล่ะ”
“ใครทำอะไรให้อีก? น้องเล็ก?”
“ใบหย่าวางอยู่บนโต๊ะ ฉันเซ็นเรียบร้อยแล้ว ถ้าคุณดูแล้วไม่มีปัญหาอะไร พวกเราค่อยหาเวลาไปดำเนินเรื่องแล้วกัน”
สามปีก่อนก็ใช้น้ำเสียงและท่าทางแบบนี้ตอนขอเธอแต่งงาน ทุกๆคำทุกๆการกระทำไม่ต่างกันเลย
จี้ผิงโจวแปลกใจมากว่า เหอเจิงวันๆไม่ค่อยได้ออกไปไหนด้วยซ้ำ จะออกไปจากที่สวนซางนี้ก็มีแค่ตอนที่ไปรับเขากลับเวลาเมาบ้างเท่านั้น แล้วเธอไปเลียนแบบหรือจำเรื่องหย่าจากใครมา?
ไม่มีเวลาขุดคุ้ยหรือคิดเยอะ
เหอเจิงติดกระดุมเสื้อเสร็จ ก็เตรียมเดินออกจากห้องไป ท่าทางของเธอเหมือนเป็นแค่แขกเข้ามาขออาศัยไม่ได้อยากเก็บความทรงจำไว้ที่นี่เลย
จี้ผิงโจวไม่ได้ห้ามเธอ แต่พูดขึ้นว่า “ถ้าจะกลับไปบ้านตระกูลฟาง เดี๋ยวฉันให้เสียวเจี่ยนไปส่ง ไปอยู่ไม่กี่วันก็กลับมาใช่ไหม”
เธอพูดเรื่องหย่ากับเขาแล้วแท้ๆ แต่เขาไม่ได้สนใจใดๆ ในสายตาเขาเธอก็คงเป็นแค่คนขี้ใจอ่อน ไม่กล้าที่จะทำอะไรจริงจัง เหอเจิงรู้ตั้งนานแล้วว่าเขาจะมีท่าทีอย่างไร เธอเลยไม่ได้แปลกใจเลย
“คุณจี้ คุณฟังให้ดีนะ ฉันอยากหย่ากับคุณ ไม่ใช่แค่ทะเลาะกันแล้วแยกกันอยู่ นี่คือการหย่าค่ะ”
“อืม รู้แล้ว กลับไปเที่ยวก่อนเถอะ”
วันนี้เองที่เหอเจิงรู้ว่า การจะสื่อสารเรื่องอะไรกับจี้ผิงโจวสักเรื่อง มันเป็นเรื่องที่ยากลำบาก
เธอไม่มีแรงจะต่อคำอะไรอีก เธอจึงรีบเดินออกมาจากห้องนั้นทันที
จี้ผิงโจวมองตามแผ่นหลังของภรรยา ที่ค่อยๆไกลออกไปและเลือนหายไปในที่สุด
ไม่รู้ทำไมจู่ๆเหอเจิงเป็นแบบนี้
เขารู้สึกเหนื่อยล้ามาก แต่เพื่อเหอเจิง เขาจึงโทรหาผู้ช่วย ตอนนี้ดึกมากแล้ว ไม่ควรที่จะโทรรบกวนคนอื่นเอาเสียเลย
“เสียวเจี่ยน” ทันทีที่ปลายสายรับ จี้ผิงโจวก็รีบถามว่า “วันนี้วันอะไร?”
อีกฝากหนึ่งไม่รู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้น
จึงชะงักเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า “วัน…วันพุธครับ”
“วันสำคัญอะไรหรือเปล่า?”
ปลายสายได้ยินดังนั้น ถึงได้เข้าใจ
เขาเงียบไปและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ไม่ใช่วันครบรอบแต่งงาน…และก็ไม่ใช่วันเกิดของคุณฟาง”
เขาหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง
“เป็นวัน….”
“วันอะไร?”
“วันนี้เป็นวันที่คุณฟางถ่ายเลือดให้คุณหนูสามครับ….ขอโทษจริงๆครับ ผมลืมแจ้งให้ทราบ ต้องเตรียมของขวัญให้ไหมครับ?”
มิน่าล่ะ ปกติแล้วเธอค่อนข้างขี้ร้อน แต่กลับใส่ชุดหนาเตอะขนาดนั้น อีกอย่างท่าทางก็ดูอ่อนแอ คำพูดคำจาก็มีแต่คำว่าหย่า
จี้ผิงโจวปวดหัวหนักกว่าเดิม แต่ก็ยังปากแข็งตอบกลับว่า “ไม่เป็นไร แค่เรื่องเล็ก ปกติคงเอาใจเธอมากไปหน่อย”
“เรื่องนี้เป็นความผิดพลาดของผมเอง”
“นายทำไมเรียกเธอว่าคุณฟาง?”
เปลี่ยนเรื่องได้ไกลจากเดิมมาก จนทำให้ผู้ช่วยวกกลับแทบไม่ทัน “คุณให้เรียกว่าแบบนั้นไม่ใช่เหรอครับ?” คุณบอกว่าไม่ชอบได้ยินพวกเราเรียกเธอว่าคุณนาย”
ใช่เหรอ?
คำที่เขาพูดเอง แต่เขาก็ลืมเองจนหมด
หลังจากวางสาย จี้ผิงโจวก็เดินไปหยิบใบหย่าขึ้นมาดู เนื้อหาในนั้นเขียนอย่างละเอียดชัดเจนเรื่องสมบัติว่า เหอเจิงไม่ได้ต้องการรถ แต่ต้องการเงินก้อนใหญ่หนึ่งก้อน
แค่อยากได้เงินค่าขนม ทำไมต้องทำให้เรื่องมันซับซ้อนและยุ่งยากแบบนี้ด้วยล่ะ
จี้ผิงโจวอ่านจบก็ตัดสินใจโยนใบหย่าทิ้งลงถังขยะ
