งานเลี้ยงจบลง
บรรยากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้นและจี้ผิงโจวออกไปก่อนเริ่มเกมที่สอง แม้ว่าจะมีปัญหาเล็ก ๆ แต่เขายังต้องไปให้ซองอวยพรแก่เจิ้งหลาง
นิสัยเขาเป็นแบบนี้เสมอ แต่เขามีจิตใจที่อ่อนโยนและปฏิบัติต่อผู้คนอย่างอ่อนโยนมาก
หลังจากที่ฟางลู่เป่ยตบที่ด้านหลังของเจิ้งหลาง “อย่าโกรธคนไร้หัวใจอย่างเขาเลย”
เจิ้งหลางไม่ได้สนใจอะไรมากนัก“ ฉันแค่อยากจะกล่าวถึงแค่นั้น ใครจะคิดว่าวันนี้พี่โจวจะก้าวร้าวมาก เมื่อก่อนที่พูดถึงเหอเจิง เขาดูจะยินดีกว่านี้”
“เมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อน”
“ นี่จะเถียงอีกแล้วเหรอ”
เรื่องซุบซิบและเรื่องของพวกเขาไม่ได้จบลงด้วยดีและฟางลู่เป่ยไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร เขาจึงต้องพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า“ เอาล่ะ กลับไปหาภรรยาของนายเถอะ จะมาสนใจภรรยาของคนอื่นที่นี่ก็กะไรอยู่ .”
เจิ้งหลางเม้มริมฝีปาก“ นายไม่มีภรรยา แต่นายกล้าที่จะพูดว่าฉัน”
“หลางหลาง นายเรียนรู้อะไรแบบนี้มาจากใคร”
เพื่อนที่เติบโตมาด้วยกันในช่วงหลายปีที่ผ่านมาล้วนแต่งงานกันแล้ว มีเพียงฟางลู่เป๋ยเท่านั้นที่ไม่มีอารมณ์ที่ดีงาม เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย แต่เขาขยันเปลี่ยนผู้หญิงรอบ ๆ ตัวเขมากขึ้นเรื่อย ๆ
เขาสบายใจที่ไม่ต้องมีปัญหากับครอบครัว ซึ่งมันสบายมาก
ในระหว่างอาหารค่ำ มีคนโทรหาเจิ้งหลางให้มาหาเขาและเขาก็พูดติดตลกว่า “ถ้าจะคิดไปแต่งงานกับเด็กๆก็คงไม่ได้แล้ว งั้นก็ดูแลร่างกายของคุณด้วย!”
ใบหน้าของฟางลู่เป่ยเปลี่ยนสี
เขาเตะเท้าของเขาและพูดว่า “ไอ้บ้า”
เมื่อลงจากลิฟต์
ฟางลู่เป่ยสบตากับจี้ผิวโจวเดินช้าๆ ใช้เวลาสักพักก่อนที่เขาจะเดินออกจากโรงแรม เขาถูกเหวี่ยงออกจากไหล่ทันทีที่เดินลงบันได เขาสะบัดมือฟางลู่เป่ยออกอย่างไม่ปราณี .
“คุณกำลังทำอะไร?”
ไม่ใช่เพื่อเหอเจิง และ ฟางลู่เป่ยไม่ชอบที่จะพูดอย่างแต่ใจคิดอีกอย่าง “วันนี้เป็นงานเลี้ยงหมั้นของหลางหลางอยู่ดีนายพูดแบบนั้น ฉันต้องมาออกรับหน้าแทน นายอารมณ์ร้ายเหมือนเหอเจิงเลย”
“ฉันจะเป็นเหมือนเธอได้อย่างไร”
จี้ผิงโจวเกลียดการได้ยินคำพูดเช่นนี้มากที่สุด
ฟางลู่เป่ยยิ้ม “อย่ารังเกียจคนอื่น เธอแค่คุยกับนายนิดหน่อย นายรู้ไหมว่าสิ่งที่นายพูดทำให้คนอื่นอึดอัด”
“ถ้าพวกเขาไม่ถาม ฉันก็ไม่พูด”
ลมหนาวพัดมา เวลาใกล้เช้าแล้ว แสงไฟในตอนกลางคืนดับหมดและจำนวนยานพาหนะในที่จอดรถก็ลดลง
เมื่อเจอรถแล้ว.
ฟางลู่เป่ยขับรถมาที่นี่คนเดียว เขาไม่ชอบมีคนขับ ไม่เหมือนจี้ผิงโจวที่หยิ่งผยอง เขาใช้ลูกชายของลูกพี่ลูกน้องที่เสียชีวิตเป็นคนขับ เขาก้มลงเพื่อดูว่าเป๋ยเจี่ยนนั่งอยู่ในรถแน่นอน
“ไง น้องเจี่ยน”
เมื่อได้ยินเสียง
เป๋ยเจี่ยน เงยหน้าขึ้น มองออกมาในรถและแสดงความประหลาดใจเล็กน้อย “พี่ลู่เป่ย”
“ฉันไม่ได้เจอนายมาหลายวันแล้ว นายไปไหนมา”
หน้าต่างถูกเลื่อนให้ลดลง
เขาได้ยินคำพูดของฟางลู่เป่ยชัดเจนขึ้น ดวงตาของเขากระพริบหลบและหลีกเลี่ยงเขาไม่ได้ตอบตรงๆ แต่มองไปที่การกระพริบตาของจี้ผิงโจว ที่ตัดคำพูดของพวกเขาอย่างเย็นชา“ ถอยไปหน่อย ฉันจะกลับแล้ว”
ฟางลู่เป่ยดึงที่มุมปากอย่างไม่เต็มใจ “ไอ้คนไร้มนุยษ์สัมพันธ์”
จี้ผิงโจวเข้าไปในรถและบอกเขาอย่างไม่เต็มใจว่า “บอกให้ฟางเหอเจิติดต่อฉันภายในสอง คุณปู่กำลังจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ ยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะไป”
“นายไม่ติดต่อเธอล่ะ?”
เขาจ้องไปข้างหน้า “เธอบล็อกเบอร์ฉันแล้ว”
หลังจากพูดแบบนี้ทั้งคู่ก็เห็นความเย็นช้าบนใบหน้าของจี้ผิงโจว เขาไม่พอใจจริงๆ แต่ทำอะไรไม่ได้
รถเคลื่อนออกจากโรงแรม
ไกลออกไปและไร้แสงไฟ
ถนนข้างหน้ามืด รถก็ขับเข้าไป ไม่มีแสงเลยสักนิด คนขับรถสังเกตเห็น เขานั่งเงียบและไม่พูด เขาดื่มไวน์ระหว่างงานเลี้ยงและตอนนี้ไวน์กำลังออกฤทธิ์ .
จี้ผิงโจวขยี้ตา เขาเวียนหัวและท้องของเขาเริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว
“ พี่โจว คุณโอเคไหม”
“ไม่เป็นไร.”
เมื่อก่อนเมื่อเขาเมา เหอเจิงจะเข้ามากอดเขา เมื่อกลับถึงบ้านเธอจะยังคงปรุงซุปและโจ๊กให้ แต่ตอนนี้ในห้องที่เงียบขรึม มีเพียงบ้านที่เย็นชาไร้ความอบอุ่น
ความว่างเปล่านี้มีมากจนแม้แต่เป๋ยเจี่ยนก็เริ่มเห็นอกเห็นใจจี้ผิงโจว “ พี่โจว เริ่มมีวี่แววของคนที่พี่ให้ผมตามหาแล้ว ทำไมพี่ไม่บอกคุณหนูฟาง ให้เธอกลับมา”
“บอกเธอเหรอ” จี้ผิงโจวยิ้ม “เธอเข้าใจภาษาคนไหม”
“ แต่คุณหนูฟางจากไปเพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ?”
เธอจากไปเพราะอะไร.
จี้ผิงโจวไม่เข้าใจ “คุณพบใครบางคนร่างกายของคุณเป็นอย่างไร?”
“พี่โจวคุณรู้จัก” เป่ยเจี่ยนพูดออกมาจากที่ไหน “แม้ว่าจะมีคนที่กรุ๊บเลือดเดียว แต่ก็ไม่มีใครอยากให้เลือดตลอดเวลา แต่ผมบังเอิญรู้จักใครบางคน แต่ผม ไม่รู้. … ”
“ อย่าต่อความยาวสาวความยืด”
“ คุณจ้าว”
อย่าว่าแต่คนเลย
แม้แต่นามสกุลนี้ก็ไม่คุ้นเคย
จี้ผิงโจวมองออกไปนอกหน้าต่าง “คุณจ้าวอยู่ไหน?”
เป๋ยเจี่ยน ลังเลที่จะพูดว่า “คุณลืมไปเหรอ เธอส่งคุณไปที่โรงแรมในวันนั้นและผมก็ขับรถกลับไปส่ง เธอได้ยินผมโทรหาคน และบอกว่ากรุ๊ปเลือดของเธอตรงและเธอยินดีที่จะบริจาคเลือดเป็นเวลานาน”
“ จ้าวชิวถัง?”
เขาสำลัก.
เขาจึงเรียกใหม่ “จ้าวถังชิว”
ความจำของเขาย่ำแย่
ความแห้งกร้านของจี้ผิงโจวแย่ลง
ตอนนี้กังวลที่จะหาแหล่งจ่ายเลือดและกังวลที่จะเกลี้ยกล่อมให้เหอเจิงกลับมา และการกดขี่ของครอบครัวทุกอย่าง มันก็น่ารำคาญ
“แม้ว่าเธอจะทำได้ แต่เธอกับคุณมีความสัมพันธ์ที่ละเอียดอ่อนกัน ถ้าคุณบอกให้คุณฟางรู้ เธอจะไม่มีความสุข รึเปล่า… ”
เป๋ยเจี่ยน กล่าวเป็นนัยว่าเพียงพอแล้ว
ไม่มีอะไรมากไปกว่าการเตือนจี้ผิงโจวให้คำนึงถึงความรู้สึกของเหอเจิง ก่อนที่จะตัดสินใจ แต่เขาก็ยิ่งไม่พอใจเมื่อได้ยินมัน
“เธอจะไม่มีความสุขได้อย่างไร แม้ว่าฉันจะพาผู้หญิงกลับบ้าน แต่เธอก็จะจัดงานเลี้ยงเพื่อให้ความบันเทิงกับพวกเธอใช่ไหม” เขาตะคอก “ก็ให้จ้าวถังชิวมา ฉันไม่อยากเสียเวลาหรอก คุณปู่กำลังจะถึงแล้ว .”
เป่ยเจี่ยนเพียงฟังเขา “ครับ ผมจะติดต่อคุณจ้าวเร็ว ๆ นี้ ในแง่ของผลประโยชน์ … ”
“ให้เธอในราคาสูงสุดตราบใดที่เธอซื่อสัตย์และไม่คิดถึงสิ่งที่เธอไม่ควรทำ”
“เข้าใจครับ.”
นี่คือสิ่งที่ดีที่สุด ตั้งแต่ที่จี้ผิงโจวรู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนือการควบคุม “และตามหาเหอเจิงโดยเร็วที่สุด”
ขณะที่รถขับไปเรื่อย ๆ เป๋ยเจี่ยนก็ได้ยินคำพูดของเขาที่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่อดกลั้นและเขาไม่สามารถโหดร้ายกับเหอเจิงได้ แต่สามารถนุ่มนวลกับเธอได้เท่านั้น เขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับคนอื่น
เมืองเหยียนจิงไม่ใหญ่
นอกจากนี้ยังอยู่ใต้จมูกของจี้ผิงโจว
เป๋ยเจี่ยนสอบถามเกี่ยวกับที่พักของเหอเจิง ภายในคืนถัดไป มันไม่ถือว่าเป็นที่พักเธออาศัย ที่อยู่ในบ้านเพื่อนตอนนี้ซึ่งค่อนข้างผิดหวัง แต่ตัวเธอเองก็มีความสุข
เขาปิดทางที่อพาทเมนทั้งสองคนที่ชั้นล่างในอพาร์ทเมนต์ ร่างกายของเป๋ยเจี่ยนก็สั่นเล็กน้อย และท่าทางที่ต้องพาเหอเจิงกลับมาก็อ่อนแอเช่นกัน
ทำได้แค่ก้มศีรษะลงและมองไปที่ปลายเท้าของตัวเอง เสียงนั้นแผ่วเบาจนยากที่จะแยกแยะ“ คุณฟางครับ คุณจี้ขอให้ผมพาคุณกลับ”
เฉียวเอ๋อคว้าเหอเจิงมาข้างเธอ
“ เขาเป็นใคร เขาบอกว่าจะให้กลับ ก็ต้องกลับเหรอ ทำไมไม่ให้เขามาพูดเอง”
ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไป
เป่ยเจี่ยนไม่กล้าที่จะยั่วโมโหเธอเลย และใบหน้าเปื้อนเลือดที่เขาพ่ายแพ้ครั้งสุดท้ายยังคงมีร่องรอย เขาทำได้เพียงมองไปที่เหอเจิงอย่างอ้อนวอน แต่เหอเจิงไม่ได้มองเขาเลย แต่มองไปที่อื่นแทน .
“ คุณฟาง … ”
“ คุณฟงคุณฟางอะไร?” เฉียวเอ๋อร์พูดอย่างโกรธ ๆ “ ฉันจะพูดอีกครั้ง รีบออกไปจากที่นี่ บ้านตระกูลจี้ของคุณใหญ่แบบไหนนี่คือท่าทีของการมาเพื่อเชิญภรรยาเหรอ?”
เหอเจิงด้วยความไม่เต็มใจ ที่จะทำให้เรื่องเลยเถิดเกินไป เธอดึงเสื้อของเฉียวเอ๋อ “เอาล่ะ เราแค่ต้องเข้าไปก็พอแล้ว”
เฉียวเอ๋อมองเป๋ยเจี่ยนอย่างดุๆ กำลังจะเข้าไป แต่เขาก็เอื้อมมือไปดึงเหอเจิงอย่างกล้าหาญ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ถูกจัดการแล้ว“ คุณกำลังทำอะไร?!”
ข้อมือถูกเหวี่ยงออกไป
คิ้วของเฉียวเอ๋อเย็นชาและคำพูดของเธอก็แหลมคมเหมือนเข็ม “อะไรของคุณ คนไม่อยากกลับก็มาบังคับ คุณคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรคุณเหรอ”
“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น” เป๋ยเจี่ยนรู้สึกสูญเสีย “คุณฟางอย่าทำให้ผมลำบากใจเลย”
เหอเจิงเป็นคนหัวอ่อน
กลันแกล้งได้ง่าย
แต่เฉียวเอ๋อไม่ใช่ เธอขยายรูม่านตาของเธอทันที เมื่อเธอได้ยิน เธออดไม่ได้ที่จะพูด ยกมือขึ้นแล้วตบลงบนใบหน้าของเป๋ยเจี่ยนอย่างแรง เหอเจิงก็ผงะและรีบดึงเธอออกไป
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงความไม่ยุติธรรมและเต็มไปด้วยความโกรธที่ต้องการความยุติธรรมให้กับเหอเจิง
“ใครทำให้คุณอับอาย ก็กลับไปบอกจี้ผิงโจว เหอเจิงไม่ต้องการเป็นคุณนายที่บ้านตระกูลจี้ ให้เขาตักน้ำส่งกะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง?”
เหอเจิงดึงเธออย่างตะขิตตะขวงมาก “หยุดพูดเถอะ เข้าไปเถอะ”
เฉียวเอ๋อถูกผลักไปสองก้าวและยังอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเป่ยเจี่ยน เขามีสติกลับมาแล้ว แม้ว่าเขาจะถูกทุบตี แต่เขาก็ไม่สามารถถูกทุบตีโดยเปล่าประโยชน์ได้ เขายังต้องทำงานให้เสร็จ
“ คุณฟาง … ”
“อย่ามาที่นี่อีก” เหอเจิงขอโทษ แต่ท่าทีของเขาแข็งกร้าว “ฉันขอโทษสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ฉันจะขอโทษคุณแทนเธอ
เป่ยเจี่ยนส่ายหัวเบา ๆ และไม่สนใจเสียงตบ“ คุณฟาง คุณปู่กำลังจะกลับมาในไม่ช้าคุณจี้บอกว่าถึงจะหย่ากัน คุณก็ต้องกลับไปและอธิบายให้ผู้อาวุโสของคุณเข้าใจ”
“ ฉันจะให้พี่ชายฉันไปพูดเรื่องนี้”
“คุณฟาง!” เขางายไพ่จริงๆออกมา “พี่โจวรู้ว่าคุณสุขภาพไม่ดีและขอให้ผมหาคนถ่ายเลือดแทนแล้ว เขายังคงห่วงใยคุณอยู่”
