มีเงาดำเล็ก ๆ อยู่เหนือศีรษะของเธอ ซึ่งดูเหมือนหมอกควันแม้ว่าจะมีแสงกระจายบนร่างกายของเธอ แต่ก็ไม่สามารถสะท้อนมาที่เธอได้ เธอเปิดตาและมองไปที่เป๋ยเจี่ยนอย่างเย็นชา
ความเศร้าปะปนอยู่ ทำอะไรไม่ถูก
เขาเปิดริมฝีปากเล็กน้อยและถามด้วยความเร็วที่ช้ามาก: “ห่วงใยฉัน?”
เป๋ยเจี่ยนถูกเหอเจิงขัดจังหวะก่อนที่เขาจะพูด เธอหัวเราะเยาะ หันหน้าหนีและมองไปที่กิ่งไม้ที่เปราะบางในความมืด ในระยะไกลแล้วหัวเราะอย่างเลือดเย็น “ห่วงใยฉันยังไง เป็นห่วงฉันแต่ทำแบบนั้นกับฉัน เป็นห่วงฉันแต่สูบเลือดออกจากตัวฉัน เป็นห่วงฉันแต่ดูถูกฉันต่อหน้าคนมากมายเหรอ ”
ในช่วงสามปีที่ผ่านมาไม่มีใครรู้ถึงความคับแค้นใจที่เธอต้องทนทุกข์ทรมาน
ทันใดนั้นเป๋ยเจี่ยนก็พูดไม่ออกและมองไปที่ดวงตาสีแดงของเหอเจิง “ ใช่ ฉันยอมรับว่าก่อนหน้านี้ฉันทำอะไรผิด แต่ ในวันนั้นที่เขารู้ ฉันก็สามารถออกมาได้แล้ว แต่คุณ คุณปู่ พวกคุณมาที่นี่บอกให้ฉันใช้ชีวิตให้ดี ฉันจะดีขึ้น พวกคุณบอกว่าฉันต้องดูแลอาการบาดเจ็บที่เขาต้องทนทุกข์ทรมานเพื่อประโยชน์ของฉันและฉันก็อดทน ”
ขณะที่เธอพูดการหายใจของเธอเริ่มไม่สม่ำเสมอ การหายใจไม่สะดวกและปากของเธอเริ่มสั่น
ที่ผ่านมาเหมือนผ่านทั้งระเบิด เหมือนผ่านทั้งน้ำท่วม
เป๋ยเจี่ยนไม่เห็นความคับแค้นใจของเธอในสายตาของเขา แต่รีบเหลือบมองไปรอบ ๆ “ คุณฟาง คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว สัญญากับผมว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ คุณรู้ว่าพี่โจวลืมมันไปแล้ว……”
“แต่ฉันจำได้!” เหอเจิงไม่สามารถยอมรับได้ว่าเขายังคงผูกติดอยู่กับห่วงทางศีลธรรม “เขาพูดเกี่ยวกับแม่ของฉันในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่อย่างไร เขาผลักฉันลงอย่างไร และปล่อยให้ฉันเสียหน้า แดกดันคำพูดของฉันฉันลืมไม่ได้สักคำ! ”
นี่คือเธอ
เหอเจิงเป็นคนจริง
เต็มไปด้วยความดุ เฉียบคมและตรงไปตรงมา
ลูกสาวนอกสมรสสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างปลอดภัยและมั่นคงจนถึงตอนนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่โดยแสร้งทำเป็นโง่และหลอกคนอื่น
เป๋ยเจี่ยนถูกปิดกั้นและพูดไม่ออก สีหน้าซีดและยืนอยู่ในแสงจันทร์เหมือนกระดาษที่ถูกฉีก เหอเจิงไม่เคยคิดที่จะทำให้เขาอับอาย เธอถอนหายใจ หายใจออก และสงบลง เวลาสงบเธอน่ากลัวยิ่งกว่า
มุมตาของเธอโค้งงอพร้อมกับรอยยิ้ม “เป๋ยเจี่ยน อย่าคิดว่าฉันโหดร้าย เขาสามารถทำให้ฉันอับอายได้ แต่เขาไม่ควรไปสื่บเรื่องครูซ่ง”
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางเป๋ยเจี่ยน
เวลานี้.
เขาไม่สามารถเผชิญหน้ากับจี้ผิงโจวได้เช่นกัน
ห้องโถงของคอนโดว่างเปล่าหลังจากเดินผ่าน ทางเข้ามีประตูสองบานในทางเดินถูกปิดและมีหน้าต่างที่ไร้สีสัน ทุกอย่างยังมีชีวิตและดับลงในคืนที่เงียบงัน
มีเพียงความอัปยศอดสูที่ไม่สามารถสงบลงได้ มีเพียงกลางวันและกลางคืนเท่านั้นที่สามารถยึดครองเหอเจิงได้อย่างมั่นคง
เธอเป็นเหมือนลูกโป่งที่เต็มไปด้วยน้ำหมุนวนไปมาในอากาศและเมื่อเขย่าอีกสองครั้งมันจะแตกอย่างสมบูรณ์
เฉียวเอ๋อยื่นบุหรี่ที่มีรสชาติอ่อน ๆ ให้เธอ เหอเจิงรับมาด้วยปลายนิ้วสั่นระริกวางไว้ระหว่างริมฝีปากของเธอแล้วสูดดมมวนอากาศภายใน แล้วปัจจัยที่ทำให้เธอโกรธก็ละลายหายไป
“เรียบร้อยไหม” เฉียวเอ๋อกังวลเล็กน้อย “เขาไปแล้วรึยัง ฉันจะไปสั่งสอนเขา ถ้าเขายังไม่จากไป”
เหอเจิงส่ายหัว ข้อต่อสั่นตลอดเวลา ราวกับว่าเธอสูบฝิ่น และเธอไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป
เธอสูบบุหรี่ตั้งแต่อายุยังน้อยมาก ตอนนั้นเธอพยายามเล่นเชลโล่และศึกษาเชลโล่ บางครั้งเธอก็เจอปัญหา เธอไม่สามารถแก้ปัญหาได้ เธอเหมือนเจอทางตัน มีเพียงควันเท่านั้นที่จะช่วยเธอได้
เธอเรียนรู้ได้อย่างไร?
ดูเหมือนว่าในเย็นวันที่ฝนพรำ เมื่อเธอเปิดประตูห้องเรียนดนตรีเธอก็เห็นครูที่เธอชื่นชอบสูบบุหรี่มาโดยตลอด ในความประทับใจของคนนอก เขาเป็นสุภาพบุรุษอ่อนโยนและสง่างามมาโดยตลอด
เช่นเดียวกับนักดาบในชุดสีขาวในละครทีวีเขาสามารถสังหารสิ่งที่มองไม่เห็นได้โดยการสะบัดแขนเสื้อ
ตั้งแต่เขายังเด็ก พ่อแม่ของเขาไม่สนใจ เหอเจิงเติบโตมาพร้อมกับเขา ทุกการเคลื่อนไหวของเขาทำให้เธอเปลี่ยนไป และเขาก็พาเธอไปด้วยทุกที่ เขาทำอะไรเธอก็ทำอย่างนั้น
ต่อมาเขาจากไปแล้ว และวิธีที่เขาจากไปก็ช่างโหดร้าย
เมื่อเพลงจบลง เหอเจิงไม่มีจิตใจใช้ชีวิตอีกต่อไป
ตลอดสามปีที่ผ่านมา การได้อยู่กับจี้ผิงโจวเป็นการก้าวเดินที่ผิดพลาดมาก
เฉียวเอ๋อรู้เรื่องนี้และเธอเสียใจกับเหอเจิงมากกว่าพอๆกัน “ที่บ้านตระกูลฟางไม่สามารถปกป้องเธอได้ เธออยู่ที่นี่กับฉันนะ และถ้าเขากล้ามาฉันจะจัดการเขา”
เธอเป็นคนตรงไปตรงมาและขี้หงุดหงิดมาโดยตลอด
เหอเจิงหายใจเข้าลึก ๆ สำลักควันในลำคอ “ไม่ ฉันจะสร้างปัญหาให้เธอไม่ได้”
วิธีการมากมายของจี้ผิงโจว ทำให้เธอกังวล เพราะเขาสามารถทำอะไรก็ได้
เธอไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับผู้คนรอบข้างได้อีกต่อไป
เฉียวเอ๋อไม่สนใจ“ ฉันไม่ใช่ลูกสาวตระกูลดังที่มีการศึกษาดี ฉันไม่มีพ่อหรือแม่ ดังนั้นฉันจึงไม่กลัวที่จะยั่วโมโหเขา”
“ เอาล่ะ อย่าดื้อ”
บุหรี่ดับไปครึ่งมวน
เหอเจิงกำลังจะจากไป แต่เฉียวเอ๋อรั้งเธอไว้ “ไม่ต้องกลับไปนอนแล้ว ออกไปเที่ยวกันเถอะ”
กลางดึกเหอเจิงไม่อยากไปไหน แต่ถูกเฉียวเอ๋อบังคับให้ขึ้นรถและไปที่บาร์ แม้ว่าเธอจะไม่ใช่เด็กสาวที่ดี แต่สถานที่แบบนี้ เธอก็ได้มาไม่กี่ครั้ง
ในสภาพแวดล้อมที่อบอุ่นและมีแสงไฟนีออนหลากสี หักเหจากทุกทิศทางที่สะท้อนในดวงตาของเหอเจิงทำให้เธอสูญเสียการมองเห็นไปชั่วขณะ
เมื่อพบมุมหนึ่งของบาร์แล้วนั่งลง เฉียวเอ๋อมาที่แบบนี้แล้วร่าเริงเหมือนปลาที่ได้ว่ายน้ำ หลังจากสั่งไวน์มาแก้วหนึ่งเธอก็บังคับเหอเจิงให้ดื่ม เธอไม่เข้าใจการทำงานที่มีสีสันของบาร์เทนเดอร์ แต่เธอรู้ว่า เหล้านั้นแย่มากที่จะดื่ม
มันร้อนๆเย็นๆอยู่พักหนึ่งความหวานและเผ็ดผสมกันในคำเดียวและเธออดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมาทันที
เฉียวเอ๋อตบไหล่เธอ แล้วชี้ไปที่ชายและหญิงที่เต้นรำใกล้กับฟลอร์เต้นรำ “เธอชอบแบบไหน ฉันจะเรียกมาให้เธอเอง”
เหอเจิงกลอกตา“ เธอเป็นเจ้าของบาร์นี้เหรอ?”
“ไม่”
เธอเปลี่ยนบทสนทนา “แต่ฉันสามารถลองเปลี่ยนอาชีพได้”
“ไปสนุกคนเดียวเถอะ ฉันจะนั่งที่นี่สักพัก”
เมื่อเห็นว่าเฉียวเอ๋อแทบรอไม่ไหว เหอเจิงจึงผลักเธอสองครั้งแล้วให้เธอออกไป เธอวิ่งเข้าไปที่กลางฟลอร์เต้นรำและในเวลาสั้น ๆ เธอก็ติดต่อกับชายร่างสูงและขาเรียวได้
เหอเจิงดื่มเหล้าไปสองแก้วและระดับแอลกอฮอล์ก็เพิ่มขึ้น
เธอจับหน้าผากของเธอและหันหน้ากลับไปเพื่อเรียกเฉียวเอ๋อ แต่เธอก็พบกับใบหน้าที่สวยงามและหล่อเหลาท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่พร่างพราว
เขายืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วผลักคนรอบข้างออกไป เดินทีละก้าวเข้ามา หยุดข้างๆเหอเจิงมองเหล้าในมือแล้วมองไปที่เธอ
“ เหอเจิง?”
มีคนจำเธอได้ …
เหอเจิงถือแก้วเหล้าหันไปรอบ ๆ และรีบดึงผมของตัวเองมาปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่งของใบหน้า“ คุณจำคนผิดแล้ว”
“ผมไม่ได้จำผิด”
ผู้ชายคนนั้นยืนยันหนักแน่น
ไหล่ของเหอเจิงหย่อน เหมือนทำอะไรไม่ถูก
ซุนไจ๋หยูเดินไปด้านหลังของเธอและมองไปที่ใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งของเธอ “เหอเจิงเหรอ ทำไมคุณมาที่นี่?”
เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรจะหัวเราะดีไหม“ พี่ซุน”
“ โจวโจวอยู่ไหน?”
“ ฉันมาด้วยตัวเอง”
เธอไม่มีกระจกให้ส่อง ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าตอนนี้เธอหน้าตาเป็นอย่างไร
ที่ที่เธอนั่งอยู่มีโคมไฟโฟกัสแขวนอยู่ด้านบนศีรษะของเหอเจิง แสงจากวงกลมเล็ก ๆ ถูกพิมพ์ลงบนรูม่านตาสีเข้มของเธอ ส่องแสงกำมะหยี่ลอยอยู่บนแก้มของเธอ และวงกลมสีแดงในริมฝีปากของเธอก็ยิ่งมากขึ้นไปอีก ทำให้หน้ามองมาก
เธอเผยใบหน้าซึ่งดูเหมือนเจ้าเล่ห์
การมานั่งอยู่ที่นี่เป็นเพียงการดึงดูดผึ้งและผีเสื้อเท่านั้น
เมื่อเห็นการแสดงออกที่แปลกประหลาดในการแสดงออกของซุนไจ๋หยู เหอเจิงมีเพียงสองคำในใจ – มันจบแล้ว
เขาและจี้ผิงโจวเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและทั้งคู่ยังเป็นเพื่อนมัธยมปลายพวกเขาเติบโตมาด้วยกันมันเป็นมิตรภาพที่ โดนเขาเจอเข้าก็เท่ากับการโดนจี้ผิงโจวเจอตัว
