ยาเม็ดเหล่านั้นถูกเหอเจิงส่งกลับไปอย่างไร้เยื่อใย
จี้ผิงโจวไม่เคยดูแลใครมาก่อน แต่ไหนแต่ไรมาก็ถูกคนอื่นดูแลมาตลอด เป็นคนเหนือเมฆ ไหนเลยจะเข้าใจความลำบากใจของผู้อื่น
“ก็ที่วางไว้บนหมอน ไม่ใช่หรอ”
เหอเจิงส่ายหัวอย่างมึนเมา “นั่นมันยาแก้โรคของนายต่างหาก นายกินตลอด ตัวเองยังจำไม่ได้หรอ”
“โรคของฉันหายตั้งนานแล้วนี่”
“กันไว้ไง”
เธอเคยทำเพื่อให้เขาอยู่อย่างสบาย ยอมตากฝนตากแดดมาถึงตรงจุดนี้ แต่จี้ผิงโจวกลับไม่เคยรู้สึก และไม่เคยเอาใส่ใจเธอเลย
เขาจ้องมองด้วยนัยต์ตาที่มืดมัว ใจคนเกิดจากเนื้อเหมือนกันทั้งนั้น เขาเองก็ไม่ยกเว้น “ยาแก้หวัดอยู่ไหน ฉันจะไปเอามาให้”
“ไม่เป็นไร ฉันขอไปนอนก่อน” ออกห่างจากตัวเขา เป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดแล้ว เหอเจิงหันหลังไป แต่กลับถูกดึงกลับไป นั่งอยู่ข้างๆเตียง
จี้ผิงโจวหยิบผ้าห่มมาห่มร่างกายของเธอ แล้วเอามือวางบนหน้าผากเธอ อุณหภูมิสูงขึ้นกว่าเดิม
“ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรจริงๆ”
คำพูดนี้แฝงด้วยเสียงดุดัน เหอเจิงรู้สึกถูกเอาเปรียบเล็กน้อย ค่อยๆขยับขากลับไป นี่เป็นการหลบหนี แต่กลับถูกจี้ผิงโจวเห็นเข้า เขาจับข้อเท้าของเธอเหมือนจะอุ้มทั้งตัวเข้าหาตัวเอง เธอร้องออกมาเบาๆคำหนึ่ง แล้วหน้าซีดกว่าเดิม
จี้ผิงโจวรับรู้ถึงความผิดปกตินี้ เลยเอามือออกจากขาของเธอ น้ำเสียงกลับหนักแน่นกว่าเดิม “ทำไมหรอ”
เหอเจิงส่ายหัว ยิ่งหดขามากกว่าเดิม
เหมือนจะเป็นเวลาเดียวกัน
จี้ผิงโจวดึงขากางเกงเธอขึ้น น่องขาที่ขาวและร้อนเหมือนถูกไฟเผานั้นมีรอยแผลถลอกขนาดใหญ่ เหมือนจะเกิดจากการหกล้ม เพิ่งล้างมา เนื่องจากการถูทำให้หนังออกจากเนื้อแล้ว เผยให้เห็นถึงแผลสีแดงบวม
คนที่เห็นก็รู้สึกช็อคเหมือนกัน
“ไปโดนอะไรมาหรอ”
เพราะว่าเจ็บมากและอากาศที่เหน็บหนาว ความเจ็บปวดจึงเหมือนเข็มที่ค่อยๆแทงเข้าไปในกระดูกทีละเข็ม น้ำเสียงพูดของเหอเจิงก็เบาลงไปเยอะ “หกล้มตามทางครั้งหนึ่ง ไม่มีอะไรหรอก”
บาดแผลที่เธอได้รับตอนเป็นเด็กมีมากมาย
นี่ก็ไม่ได้บาดเจ็บสาหัสอะไร
แต่ในสายตาของจี้ผิงโจวนี่เป็นเรื่องที่ต้องจัดการด่วนที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขารู้สึกโมโหเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยากทะเลาะกับเหอเจิงในสถานการณ์แบบนี้ หรืออาจเป็นเพราะความสงสารเล็กๆนั้น เขาหาผงยามาจะใส่ให้
เหอเจิงถอยหลังหลบทีหนึ่ง ทั้งตกใจและป้องกันตัว
จี้ผิงโจวเข้าใจความหมายของเธอ “วางใจเถอะ ฉันเป็นหมอนะ ยากินที่เป็นเม็ดยังดูไม่ออก ครั้งนี้จะไม่หยิบผิดอีกหรอ”
ใช่แล้ว
เธอลืมไปเลยว่าเขาเป็นหมอ
แต่ไม่กี่ปีมานี้ เธอเหมือนจะไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเขาเลย
ผงยาสาดลงไปบนแผลแล้วปิดบาดแผลไว้ รู้สึกเย็นๆ สบายๆ แต่ก็เจ็บอยู่
จี้ผิงโจวทำสิ่งเหล่านี้ด้วยความอดทน อาจเป็นเพราะจรรยาบรรณในวิชาชีพ ไม่อนุญาตให้เขาเห็นแล้วไม่ช่วยผู้หญิงที่บาดเจ็บ อีกอย่างผู้หญิงคนนี้ ในกรณีนี้ยังเป็นภรรยาของเขาด้วย
ทำแผลเสร็จแล้ว ใต้ตาของเขาเหมือนมีคลื่นน้ำที่กำลังซัดไปมา “ไม่กี่วันนี้ห้ามโดนน้ำเด็ดขาด ไม่งั้นมันจะเน่า”
“รู้แล้วนา” เหอเจิงดึงขากางเกงลง
ขาของเธอสวยมาก เส้นเลือดบนหลังเท้าทุกเส้นซ้อนอยู่ภายใต้ผิวที่ขาว นิ้วเท้ากลมๆ เหมือนลูกองุ่นที่เอาเปลือกออกแล้ว กลมกลิ้ง เวลาเก็บนิ้วเท้า จะจับกับผ้าปู
จี้ผิงโจวเห็นว่าเธอทั้งกลัวและผวา ยิ้มอย่างเย็นชา “เธอกลัวฉันจะทำอะไรหรอ ตอนนี้กล้าไปที่ที่สำมะเลเทเมาคนเดียวแล้ว ยังกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอหรอ”
เหอเจิงรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
ทำได้แต่อยู่นิ่งๆไม่ออกเสียง
แต่เขาก็ยังไม่แล้วใจ “ฉันรู้สึกแปลกใจว่า เธอที่เป็นคนดื่มแก้วเดียวก็เมาแล้ว จะไปที่นั่นทำอะไรหรอ”
“ดื่มเหล้า”
เธอตั้งใจปริปาก ตั้งใจหาสิ่งที่ทำให้เขาอารมณ์เสีย
คางมุดอยู่ในหัวเข่า หน้ายังไม่กล้าเงยออกมา แต่ก็รู้สึกว่าเงาของจี้ผิงโจวกดทับหนังตาของเธอ “เธอว่าไงนะ”
“ดื่มเหล้า”
“เธอดื่มอะไรเป็น ผลไม้เหล้า หรือว่านมเหล้าล่ะ”
เหอเจิงไม่กลัวตาย ยกสายตาขึ้นมา สบกับสายตาของจี้ผิงโจวที่แฝงด้วยการเยาะเย้ยอย่างซึ่งๆหน้า “ไม่เพียงแค่ไปดื่มเหล้า ยังไปหาผู้ชายด้วย เป็นไงพอหรือยัง”
แมวน้อยที่เชื่อฟังตลอดเวลากลับดุขึ้นมาทันทีจะรู้สึกยังไง แม้จะไม่เจ็บไม่รู้สึกคัน แต่ในใจก็ถูกทำร้ายไปแล้ว จี้ผิงโจวตอนนี้ก็เหมือนกับเจ้านายที่เลี้ยงหมาป่า จะบอกว่าไม่โกรธนั้นไม่จริงเลย
หางตาของเขาไร้ซึ่งรอยยิ้ม “ไปหาใคร นิสัยอย่างเธอ จะทำอะไรที่สวยงามได้หรอ”
“ฉันขอออกไปก่อน”
ต่อให้พูดต่อไปดอกพิกุนทองก็ไม่ออกมาจากปากหรอก ยังสู้รีบออกไปก่อนไม่ได้ เธอเพิ่งขยับเอวก็ถูกกดลงไปอีก จี้ผิงโจวก้ม งอเข่า คุกเข่าครึ่งหนึ่งอยู่ข้างๆเตียง หน้าเข้าใกล้ที่ละนิด นัยต์ตาที่อยู่ใต้ขนตาใสเหมือนลูกแก้วที่ทำจากแก้ว
เหอเจิงเต็บโตในชนบท ตั้งแต่เด็กก็เล่นด้วยกันกับผู้ชาย ต่อมาเมื่อโตขึ้น ไปเรียนดนตรี ก็เห็นผู้ชายมากหน้าหลายตา แต่ไม่มีใครเทียบได้แม้แต่ปลายนิ้วของจี้ผิงโจวเลย
ใบหน้าของเขาหรือบุคลิกส่วนตัวของเขาล้วนแล้วมีความพิเศษไม่เหมือนใคร
“จะไปไหน” เขาถามด้วยเสียงแหบ สายตากลับรวมอยู่ที่ริมฝีปากของเหอเจิง
เวลามีอันตรายเข้าใกล้ สัตว์ต่างๆก็มีสัญชาตญาณเฉพาะตัว เหอเจิงก็เป็นสัตว์น้อยอีกประเภทหนึ่งที่ไวต่ออันตราย เธอกอดเกาะป้องกันสุดท้ายของร่างกายอย่างแน่น “ห้องรับแขก”
“จะไปทำอะไรที่นั่น”
“นอนหลับ”
จี้ผิงโจวยิ้มออกมาทันที
ตอนที่รู้จักเขาก็เป็นคนที่ไม่กังวลอะไรเลย เหมือนกับว่าไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ น่าจะเป็นเพราะว่าไม่ว่าอะไรเขาก็เอามาได้ แค่กวักมือ ก็มีสิ่งที่ดีๆมากมายส่งมาถึงมือแล้ว
ความมั่นใจและชัยชนะที่อยู่ในกำมือ เป็นสิ่งที่เหอเจิงไม่เคยมีมาก่อน
ทำให้เธอนับถือเขา
แต่ตอนนี้ เธอเกลียดความเย้อหยิ่งที่ไม่แคร์ความรู้สึกใครเลยที่อยู่บนตัวเขา
“ที่นี่นอนไม่ได้หรอ”จี้ผิงโจวกุมมือของเธอไว้ แน่นจนจะจมลงไปบนที่นอน
เหอเจิงกลัวเป็นมาก ปากของเธอแข็ง เสียงต่ำ โดยเฉพาะต่อหน้าของจี้ผิงโจว ทุกอย่างกลับเป็นสิ่งที่ใช้ไม่ได้เลย
“เราจะหย่ากันอยู่แล้ว แยกกันอยู่น่าจะดีกว่า”
แรงของเขาแน่นมากขึ้น “ยังไม่หย่า เธอยังเป็นภรรยาของฉัน ต้องทำตามความต้องการของฉัน”
เหอเจิงรีบร้อนกว่าเดิม “นายประสาทหรอ”
“ประสาทไม่ประสาทเดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละ”
คนที่เธอรักมากเมื่อก่อน ตอนนี้กอดเธออยู่ เป็นจริงจนกระทั้งเสียงหัวใจเต้นของทั้งสองก็กรอกอยู่ข้างๆหู เธอรับรู้ถึงความอบอุ่นจากแก้มของจี้ผิงโจว ปลายจมูกของเขาทิ่มไปยังแอ่งตรงคอ จักจี้จัง จักจี้จนเธอต้องต่อต้าน
“ปล่อย” ขาของเหอเจิงบาดเจ็บ เหมือนกับเป็นอัมพาต มีแต่มือกับหน้าเท่านั้นที่ยังขัดขื่นได้ “ข้างนอกนายมีผู้หญิงมากมายอย่างนั้น นายจะไปหาใครก็ได้ ฉันจะไม่บอกคุณปู่ นายปล่อยมือนะ”
จี้ผิงโจวก้มเข้าหามุมริมฝีปากของเธอ เสียงเหมือนกับหักแผ่นซีดี ทีละส่วนทีละส่วน “พวกหล่อนไม่บริสุทธิ์ เธอก็ไม่ใช่จะไม่รู้ว่าฉันไม่เคยถูกตัวพวกหล่อนเลย”
ก็แค่พวกที่ต้องทำฉากละครไว้ข้างนอกเท่านั้น
เหอเจิงไม่ยอมไปด้วย เขาจึงต้องพาผู้หญิงพวกนั้นออกงานด้วย ช่วยขวางเหล้า และไม่ต้องเป็นห่วงพวกหล่อนด้วย ให้เงินไปส่วนหนึ่งก็สามารถใช้ได้ตามใจแล้ว
ขนตาบังความรู้สึกดีไว้ เหอเจิงพยายามเงยหน้าขึ้น ไม่อยากให้จี้ผิงโจวสัมผัส แต่เขาก็ได้หอมคางของเธอ เหมือนกับคนที่กระหายน้ำมานานๆ แล้วในที่สุดก็ได้พบแหล่งน้ำ
ขณะกำลังได้ใจอยู่นั้น
เหอเจิงกลับกลัวจนน้ำตาไหลออกมา ทั้งตัวสั่นไปหมด เสียใจจนหมดเปลือก “ฉันก็ไม่บริสุทธิ์แล้ว นายไม่อยากรู้ว่าเพราะอะไรหรอ”
