เป๋ยเจี่ยนหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆหันไปพูดกับจี้ผิงโจวว่า “เอ่อ เอ่อ..นั่นใช่….”
จี้ผิงโจวกระพริบตาและตอบว่า “เหอเจิง”
“ทำไม….เธอ…”
ฟางเหอเจิงทำไมมาแข่งรถอยู่ข้างนอกในเวลานี้ล่ะ เธอน่าจะต้องรอจี้ผิงโจวกลับบ้านอยู่ที่สวนซางนี่นา จากนั้นก็คอยเตรียมอาหารเช้าและเสื้อผ้าสำหรับวันพรุ่งนี้ให้เขา
เป๋ยเจี่ยนขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ผมไม่ได้มองผิดใช่ไหม?”
จี้ผิงโจวก็หวังว่าตัวเองจะมองผิดคนเหมือนกัน
แต่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้น เป็นฟางเหอเจิงจริงๆ ไม่ใช่คนอื่น
เขาไม่ลังเลใดๆ พูดว่า “เสียวเจี่ยน จอดรถข้างทาง แล้วไปพาภรรยาฉันกลับบ้าน”
เป๋ยเจี่ยนติดตามจี้ผิงโจวมาหลายปี น้อยมากที่จะได้ยินเขาพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ และยิ่งถ้าขับรถไปรับฟางเหอเจิงที่โดนตำรวจเรียกเพราะทำผิดกฎจราจรขึ้นรถอีก คงเป็นเรื่องที่ทำให้เขาขายขี้หน้ามาก
เพราะแบบนี้แล้ว จี้ผิงโจวน่าจะไม่สนใจเธอ
เป๋ยเจี่ยนเคยเห็นกับตาตัวเอง
มีครั้งหนึ่ง คุณหนูสามเคยตบฟางเหอเจิงต่อหน้าจี้ผิงโจว และก็กล่าวด่าทอเธอต่างๆนานา
แต่ถึงขนาดนี้จี้ผิงโจวก็ไม่ได้ว่าหรือจัดการอะไร แถมยังบอกฟางเหอเจิงว่ามีอะไรทนได้ก็ทน อย่าทะเลาะกันอีก
และมันก็เป็นแบบนี้มาตลอด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฟางเหอเจิงก็จะอดและทนมาตลอด ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าจี้ผิงโจว เธอจะทำเพียงแค่พยักหน้ารับทราบเชื่อฟังเขาเสมอๆมา
เพราะฉะนั้นถ้าอยู่ๆเธอจะไม่เชื่อฟังเขา
จี้ผิงโจวคงจะรับและทนไม่ได้แน่
จากนั้นจี้ผิงโจวก็พูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายเต็มทีว่า “ไม่ต้องพูดอะไรกับเธอมากมาย รีบพาขึ้นรถมา จะได้ไม่อายคนอื่นเขา”
“รับทราบครับ”
ถ้าพาเหอเจิงมาขึ้นรถ เขาคิดว่าเธอก็คงบ่นและด่าเรื่องที่พี่น้องของเขาปฏิบัติต่อเธอ ที่เอาแต่คอยด่าทอและตบตีเธอ
มีครั้งหนึ่ง จี้ผิงโจวมีอาการเมาเล็กน้อยกลับมาถึงบ้าน และบนคอเขาก็มีแต่รอยจูบของผู้หญิงอยู่
ขณะนั้นเอง เขาก็จับคางของฟางเหอเจิงขึ้นมา และประทับรอยจูบลงไป จากนั้นถามเธอว่าโกรธหรือเปล่า
ฟางเหอเจิงตอบว่าไม่โกรธ แต่แค่กังวลเรื่องสุขภาพของเขามากกว่า
ประโยคนี้ทำให้จี้ผิงโจวโกรธ และผลักเธอออก ทำให้เธอล้มและหัวไปกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะ เธอเลือดไหลออกมาอาบเต็ม ถึงตอนนี้แผลเป็นนั้นยังอยู่
แต่ถึงกระนั้น ฟางเหอเจิงก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงไม่โกรธว่า “ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าคุณจี้ไม่ได้ตั้งใจ เพราะฉันยืนไม่ดีเอง เลยทำให้ทุกคนลำบาก”
จากนั้นไม่ว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บหรือร้องไห้ เธอก็จะไม่ให้จี้ผิงโจวเห็นอีก เพราะถ้าจี้ผิงโจวเห็น คงจะคิดว่าเธอกำลังเสแสร้งแกล้งทำเป็นน่าสงสารแน่
ตอนนี้เหมือนกัน
เธออ้างเรื่องหย่า เพราะแค่อยากได้เงิน จึงทำให้จี้ผิงโจวยิ่งรู้สึกรังเกียจเธอมากขึ้นอีก
จี้ผิงโจวมองตามแผ่นหลังของเป๋ยเจี่ยนไป
เป๋ยเจี่ยนเดินมาหยุดอยู่หน้าฟางเหอเจิงและเหมือนพูดอะไรบางอย่างกับเธอ คงจะเป็นให้เธอเชื่อฟังและยอมขึ้นรถมาดีๆ
ฟางเหอเจิงมองไปทางรถ แต่เพราะหน้าต่างสีชานั่น ประกอบกับไฟสลัวในยามค่ำคืน จึงทำให้เธอมองเห็นคนในรถไม่ชัด แต่กลับกัน คนในรถมองเห็นชัดเจนว่าเธอกำลังมองเขาอยู่
“กลับบ้านเหรอ?”
เธอถามเสียงเรียบ
เป๋ยเจี่ยนพยักหน้า และพูดต่อว่า “คุณจี้กำลังรอคุณครับ”
“บอกเขานะ” ฟางเหอเจิงพูดเสร็จก็ใส่หมวกกันน็อก จากนั้นพูดต่อว่า “ฉันไม่มีทางกลับไป”
