เวลาที่งานโรงพยาบาลน้อย หรือไม่มีประชุมด่วนอะไรมากมาย จี้ผิงโจวก็จะเลิกงานค่อนข้างเร็ว
ช่วงที่กลับบ้านเป็นเวลาหกโมงเย็น และเป็นช่วงที่รถติดมาก ลองคำนวณเวลาดูแล้ว น่าจะทุ่มกว่าถึงจะเดินทางถึงสวนซาง
ตอนที่แต่งงานปีแรก
เขาไม่เคยกลับบ้านช้าสักนาทีเดียวเลย
แต่เวลาผ่านไปๆ เขาก็ยิ่งกลับดึก เผลอๆบางวันเขาก็ไม่กลับบ้านก็มี ครั้งสองครั้งแรกเขาโทรหาเหอเจิงเพื่อบอกให้เธอหลับก่อน
เหอเจิงเองก็ตอบบกลับด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ค่ะ เที่ยวให้สนุกนะ”
จี้ผิงโจวจำได้ว่า ทุกครั้งหลังจากวางสายจากเธอ
เขาโกรธจนแทบอยากจะต่อยคน
หลายวันผ่านไป เขาก็ไม่โทรบอกเหอเจิงอีก แต่เหอเจิงก็ไม่เคยจะโทรหาเขาก่อนเหมือนกัน ตลอดช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน เธอคิดเองว่าที่เธอทำและทุ่มเทให้ล้วนเป็นสิ่งที่ควรทำ
รถขับมาเรื่อยๆ ตามถนนบนสะพานอีสพ้อย ประภาคารและวิวทิวทัศน์ที่ปรากฎอยู่ด้านหน้า ช่างสวยงามและอลังการเหลือเกิน
เมื่อลงสะพานมา
จี้ผิงโจวขมวดคิ้ว และถามว่า “นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน นายเมาเหรอ?”
ท่าทางเป๋ยเจี่ยนดูไม่เป็นธรรมชาติมาตลอดทาง
แต่เขาเองเพิ่งจะรับรู้
“คุณท่านบอกว่า…หลางหลางเพิ่งจะหมั้นไป จึงให้คุณไปให้ของขวัญแทนท่านครับ”
แถด้วยเหตุผลค่อนข้างย่ำแย่
แต่จี้ผิงโจวเองก็ไม่ได้คิดอะไร เขาถามกลับเสียงเรียบว่า “ของขวัญจะให้เมื่อไหร่ก็ได้ เจอเขาแล้วค่อยให้ก็ได้ จำเป็นไหมที่ต้องขับรถเพื่อเอาของขวัญไปให้เขาโดยเฉพาะ?”
ไปเวลานี้
คงต้องร่วมโต๊ะทานข้าวอีก กว่าจะกลับก็คงจะดึกมาก อากาศข้างนอกก็หนาวมาก ถึงแม้ว่าภายในห้องจะเปิดฮีทเตอร์ แต่การที่เหอเจิงอยู่ตึกเหนือคนเดียวก็น่าจะรู้สึกอ้างว้างและวังเวงอยู่
เป๋ยเจี่ยนยังคงแถต่อว่า “ไม่นานหรอกครับ ของก็เอามาแล้ว เวลาที่คุณท่านถามจะได้ตอบท่านได้ครับ”
“เหลือเกินจริงๆ งั้นนายขับเร็วๆหน่อย รออยู่ข้างนอก เรียกหลางหลางออกมา”
“ครับ”
เดินทางต่ออีกไม่นาน หิมะก็ตกมาอย่างหนัก
หนักจนมองเห็นทางข้างหน้าไม่ชัด
แถมทางข้างหน้ายังมีรถติดอีก พวกเขาเดินทางอยู่พักใหญ่กว่าจะเดินทางมาถึง
ข้างนอกยังคงมีหิมะตกอย่างต่อเนื่อง ขนาดยามที่ยืนเฝ้าอยู่ยังหนีไปหลบ เป๋ยเจี่ยนเองก็พยายามกดกริ่งหน้าประตู แต่ก็ไม่มีใครออกมา เขาแอบดูนาฬิกา และลองคำนวณเวลาดู ด้วยความกังวล
จนในที่สุด ประตูบ้านเจิ้งก็ได้เปิดออก จากนั้นก็มีคนใช้ยืนถือร่มและมองออกมาทางข้างนอก
เป๋ยเจี่ยนยืนคุยกับเขาพักหนึ่ง จากนั้นก็เดินกลับมาพร้อมกับหน้ารู้สึกผิด “ลูกพี่ หลางหลางให้เราเข้าไปครับ”
จี้ผิงโจวถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย “ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้”
เป๋ยเจี่ยนเดินถือร่ม
จี้ผิงโจวถือของขวัญที่จะให้เจิ้งหลาง เขาเองก็ไม่รู้ว่าของข้างในคืออะไร และเมื่อเดินใกล้จะถึงห้องโถง ก็เห็นเจิ้งหลางกำลังประคองคุณทวดเดินออกมา
ท่านอายุมากแล้ว เวลาเดินจึงต้องมีคนคอยประคอง
“คุณย่าทวดครับ”
เมื่อเห็นผู้อาวุโสเดินออกมารับเอง จี้ผิงโจวจึงทำหน้าบึ้งอีกไม่ได้
เขาเดินเข้าไปจากนั้นก็ยื่นของให้กับคนใช้ จากนั้นก็ไปประคองคุณย่าทวด “ทำไมมารับเองเลยล่ะครับ ผมแค่เอาของมาให้เจิ้งหลางเฉยๆ”
จี้ผิงโจวมองไปทางเจิ้งหลาง เจิ้งหลางหยักไหล่เล็กน้อย ราวกับว่าเขาเองก็เบื่อหน่าย
คุณย่าทวดตอบกลับว่า “โจวโจว เข้าไปนั่งก่อน ใส่แค่นี้น่าจะหนาว”
จากนั้นเขาก็เข้าไปนั่งข้างใน ดื่มชาไปหนึ่งแก้ว ก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว
ย่าทวดเอาแต่ถามจี้ผิงโจวไม่หยุด เธอจับมือของเขาและมองด้วยสายตาเอ็นดูว่า “ผอมจังเลย แต่ยังหล่ออยู่”
เจิ้งหลางได้ยินดังนั้น ก็มองไปที่จี้ผิงโจวอย่างไม่ชอบใจ “หล่ออะไรกัน ดูแล้วแย่กว่าผมอีก”
“หยุดพูดเลย!”
คุณย่าทวดกล่าว
พวกเขาพูดคุยกันไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แต่หิมะที่ตกอยู่ข้างนอก ยังคงตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่จี้ผิงโจวพูดขึ้นว่าจะขอตัวกลับ ก็จะถูกเจิ้งหลางขัด หรือไม่ก็จะถูกเป๋ยเจี่ยนเปลี่ยนเรื่อง
เขาใช้จังหวะตอนที่เจิ้งหลางหันไปสั่งขนมกับคนใข้
ก้มดูโทรศัพท์
และไม่รู้ว่าดูอะไรเข้า
เมื่อเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาเก็บโทรศัพท์ และจ้องสายตาจิกกัดไปทางเป๋ยเจี่ยน
จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นพรวด พูดขึ้นว่า “คุณย่าทวดครับ หิมะตกหนักมาก พวกเรากลับก่อนนะครับ วันหลังค่อยมาอีก”
“จะกลับแล้วเหรอ” ย่าทวดจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ไม่มีแรง
“ครับ ค่อยมาวันหลัง”
สวนในบ้านเจิ้ง มีสะพานข้างบ่อเล็กๆอยู่ เวลาหน้าร้อนจะเห็นดอกบัวสีสวย และเหล่าปลาน่ารักๆอยู่
แต่เพราะตอนนี้เป็นหน้าหนาว ในบ่อจึงมีแต่น้ำแข็ง
ขณะที่จี้ผิงโจวเดินถึงสะพาน ก็ถูกมือของเป๋ยเจี่ยนดึงไว้ และบอกว่า “เดินช้าหน่อยครับ พื้นลื่น”
ดูเหมือนหวังดี
แต่จี้ผิงโจวก็สะบัดมือออก และหันไปมองเขา
ผมที่ถูกจัดทรงมาอย่างดี ตอนนี้ถูกลมพัดจนยุ่งเหยิง
“คุณปู่สั่งให้นายยื้อฉันไว้ใช่ไหม? คืนนี้เขาจะคุยเรื่องหย่ากับเหอเจิงใช่ไหม? พวกนายนี่มัน ฉันมองพวกนายผิดไปจริงๆ”
เจิ้งหลางที่เดินถือร่มตามมาข้างหลัง ก็ได้ยินที่จี้ผิงโจวพูด
เขาจึงรีบเดินเข้ามาพูดแทนเป๋ยเจี่ยนว่า “โจวโจว พี่เป็นบ้าอะไรอีก?”
จี้ผิงโจวสะบัดเสื้อเล็กน้อย เขาไม่หันไปมองเจิ้งหลางสักนิด แต่กลับหันไปเป๋ยเจี่ยนด้วยสายตาจิกกัด “นายภาวนาไม่ให้เธอไปก่อนแล้วกัน”
“จี้ผิงโจว พี่จะทำอะไรเพื่อผู้หญิงคนนั้น?” ลมหิมะกำลังพัดมา เจิ้งหลางเองก็หนาวสั่น “พี่โดนสวมเขาจนชินแล้วใช่ไหม คนอื่นช่วยให้พี่หย่ายังไม่ดีอีกเหรอ? พี่ไม่รู้สึกขอบคุณก็ไม่เป็นไร แต่ยังจะหาเรื่องต่อยตีคนอื่นอีก? ตอนนี้ยังมาด่าเสียวเจี่ยนอีกเหรอ?”
ตั้งแต่เด็กจนโต เป๋ยเจี่ยนอยู่กับเขามาตลอด แม้กระทั่งตอนที่ยังจำความไม่ค่อยได้ แต่สิ่งที่เป๋ยเจี่ยนจำได้เป็นอย่างแรกคือต้องเรียนจี้ผิงโจวว่าพี่ แต่มาวันนี้ เพราะผู้หญิงคนเดียว ทำให้เขาเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
จี้ผิงโจวโกรธมาก พูดตอบกลับไปว่า “ถ้าฉันรู้ว่าพวกนายจะมายุ่งเรื่องของฉันแบบนี้ คงไม่มาถึงวันนี้หรอก”
“ขอโทษครับ” เป๋ยเจี่ยนกล่าวอย่างรู้สึกผิด “ผมคิดน้อยเกินไป คุณปู่ท่านพูดว่า…”
“ไม่ต้องพูดขอโทษกับฉัน เพราะตอนนี้นายเป็นคนของคุณปู่แล้ว ฉันไม่รับ”
เจิ้งหลางพยายามข่มอารมณ์ “โจวโจว เพื่อผู้หญิงคนเดียว พี่พูดได้ขนาดนี้เลยเหรอ?”
จี้ผิงโจวโกรธจนตาแดงก่ำ “ฉันไม่มีเวลามาเถียงกับพวกนาย”
เมื่อจี้ผิงโจวมาถึงที่สวนซาง เขาก็รีบเดินดุ่มๆเข้าไป
และพระเจ้าก็ไม่ได้ใจร้ายเกินไปที่จะกลั่นแกล้งเขา
จึงทำให้เขามาทันเวลา
ระหว่างเขาได้เจอกับเหอเจิง อีกคนเพิ่งร้องไห้มา อีกคนกำลังข่มอารมณ์ไว้
เหอเจิ้งสวมผ้าพันคอและเสื้อผ้าที่ดูหลวมๆ จึงทำให้เธอดูน่าสงสารราวกับว่าเธอถูกหลอก น้ำที่กระเพื่อมในดวงตาของเขาทำให้จี้ผิงโจวเห็นแล้ว อารมณ์โกรธจัดเมื่อครู่ก็หายไปกว่าครึ่ง
เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอ
ทุกๆก้าวที่จี้ผิงโจวเหยียบลงพื้น ราวกับเขาเองก็กำลังเหยียบใจเธอเหมือนกัน เหยียบย่ำจนเป็นบ่อลึก
เมื่อจี้ผิงโจวเดินมาถึงตรงหน้าเธอ เขายื่นมือไปเพื่อจะคว้าเธอเอาไว้
แต่เวลานั้นเอง
ฟางลู่เป่ยที่ยืนอยู่ข้างๆก้ปัดมือเขาออก และบอกด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อว่า “โจวโจว นายกลับไปเถอะ ปู่ของนายกำลังรออยู่”
จี้ผิงโจวมองไปที่เหอเจิงอย่างสงสัย เธอเองก็เอาแต่ก้มหน้าหลบตาเขา จากนั้นเขาก็พูดว่า “เซ็นแล้ว?”
