หลังจากแต่งงาน จี้ผิงโจวก็เคคยคิดอยากจะหย่า
เพราะการที่จะให้เขาทนอยู่กับผู้หญิงที่ภายในใจมีแต่คนอื่นอยู่ มันทำได้ยากมากจริงๆ เขาเคยพูดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว แต่เขาไม่ได้พูดกับเหอเจิง แต่กลับพูดกับฟางลู่เป่ย
ฟางลู่เป่ยเองก็ช่วยเหอเจิงพูดทุกอย่าง
แต่ผ่านไปไม่กี่วัน
เหอเจิงก็แอบไปนอกเมือง เพื่อกวาดสุสานให้เขา
การแสดงของพวกเขาสองพี่น้อง ยอดเยี่ยมที่สุด
ยอดเยี่ยมถถึงขนาดที่ จี้ผิงโจวไม่สามารถเป็นคู่ต่อกรของพวกเขาได้
พอเขาเห็นของพวกนี้แล้ว ก็ยิ่งทำให้เขาเชื่อในสิ่งที่คิดไว้มากขึ้น เพราะถ้าเขาไม่ยอมหย่า รูปพวกนี้ น่าจะไปอยู่ในมือของคุณปู่อย่างแน่นอน
จี้ผิงโจวรู้สึกเจ็บปวดเหมือนหัวใจถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เขากำรูปในมือ และพูดว่า “อยากหย่าไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ฉันไม่ตกลงแล้ว นายก็เอารูปพวกนี้ไปให้เหอเจิง เธอจะได้มีอะไรไปให้คุณปู่”
พูดจบ เขาก็โยนรูปพวกนั้นใส่ฟางลู่เป่ย
ฟางลู่เป่ยถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “รูปพวกนี้ใครเอามาจากไหนฉันไม่รู้ นายรอฉันกลับไปถามให้แน่ใจก่อนโอเคไหม?”
จี้ผิงโจวทนกับเรื่องนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว เหมือนเขาโดนหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ถามใคร?น้องสาวนาย?”
ฟางลู่เป่ยรู้สึกปวดหัว “ถ้านายไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมเธอจะต้องหาวิธีคิดบัญชีกับนาย?”
จี้ผิงโจวยิ้มในลำคอ “เทียบไม่ได้กับสิ่งที่เธอทำกับฉันด้วยซ้ำ”
“เธอทำอะไร?”
“เธอแต่งงานกับฉันได้อาทิตย์เดียว ก็แอบไปกวาดสุสานให้คนอื่น แอบเอาแก้วตาของคนที่เธอรักมาให้ฉัน แค่นี้พอไหม?”
บรรยากาศเงียบกริบ
ฟางลู่เป่ยเข้าใจความอารมณ์โกรธของจี้ผิงโจวดี “ทำไมนายไม่เชื่อ ว่าแก้วตานายเป็นของคนอื่น ที่เหอเจิงพยายามหามาให้ และไม่ใช่ของคนนั้น”
“พวกนายคิดว่าฉันโง่มากใช่ไหม?” จี้ผิงโจวพยายามกดอารมณ์และพูดต่อว่า “เขาบังเอิญตายพอดี และบังเอิญว่าแแก้วตาเขาหายไป และก็บังเอิญว่าฉันได้แก้วตามาแล้วรักษาหาย?”
“ทำไมนายเอาแต่จำแบบนี้?”
“นายก็รู้ดีว่าทำไมฉันถึงจำเรื่องนี้” เขาโกรธจนนัยตาน์สั่นระริก “บอกน้องสาวนาย ถ้าอยากหย่าละก็ ฝันไปเถอะ เธอกล้าสวมเขาฉันเรื่องนี้ ฉันจะทำให้เธอทรมานไปทั้งชาติ”
“จี้ผิงโจว”
พูดจบ เขาก็เปิดประตู และเดินลงจากรถไป
สีหน้าเขาเปลี่ยนไปเร็วมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะรูปพวกนั้น เรื่องนี้คงจะจบบแล้ว
เพราะจี้ผิงโจวเกลียดคคนที่หักหลังเขามากที่สุด
ตอนนี้
ดูเหมือนว่าการหย่า จะยากมากกว่าเดิมเสียอีก
ตกดึก ฟางลู่เป่ยกลับถึงบ้าน
เขารีบถือรูปพวกนั้น ขึ้นไปหาเหอเจิง
ช่วงนี้จิตใจของเหอเจิงดีขึ้นมาก เธอยืนอยู่คุยกับป้าหมิงอยู่ที่หน้าประตู ไม่รู้ว่ากำลังคุยอะไรกันอยู่ แต่ดูมีความสุขยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ฟางลู่เป่ยกระแอมเบาๆ “ป้าครับ ป้าช่วยไปปอกผลไม้ให้ฉันที”
ป้าหมิงเองก็พอจะเดาได้ ว่าที่เขาพูดแบบนี้คือต้องการให้เธอไปจากตรงนี้
เหอเจิงได้ยินดังนั้น ก็หยุดยิ้ม และเดินเข้าห้องตัวเอง
ทันทีที่ประตูปิดลง ฟางลูเป่ยก็ตวาดลั่นว่า “ฟางเหอเจิง ของพวกนี้เธอวางไว้บนรถฉัน?”
มีของบางอย่างวางไว้บนโต๊ะ
เหอเจิงขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็หยิบซองนั้นขึ้นมา “ทำไมเหยียบซะเป็นแบบนี้ล่ะ?”
“เธอยังกล้าถาม” ฟางลู่เป่ยพูด พร้อมกับเอามือจิ้มที่หัวเธอ “ใครใช้้ให้เธอส่งตามสืบโจวโจว?”
“ใครสะกดรอยตามเขา? ฉันไม่ได้ทำซะหน่อย?”
“งั้นรูปพวกนี้ใครเป็นคนถ่าย?”
เหอเจิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันนแน่ เธอจึงเปิดซอง จากนั้นนรูปมากมายก็ตกลงมา รูปทุกรูปถูกถ่ายไว้ตอนที่จี้ผิงโจวกำลังแนบชิดสนนิทสนมกับพวกสาวๆ
เหอเจิงอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “รูปพวกนี้ไม่ใช่ฝีมือฉันน”
ฟางลู่เป่ยไม่อยากจะฟังอะะไรอีก จึงพูดว่า “จี้ผิงโจวเห็นของพวกนี้แล้ว เธอหาวิธีเอาแล้วกัน”
จี้ผิงโจวเป็นคนอย่างไร เธอรู้ดี
เพราะเขาเลกลียดการโดนนหักหลัง ยิ่งเห็นรูปพวกนี้แล้วละก็ เขายิ่งรู้สึกเหมือนมีคนกำลังจะเล่นงานเขา ยิ่งทำให้เขาโกรธมากกว่าเดิม
“ฉันรู้แล้ว” ฟางเหอเจิงท่าทางเย็นชา “ฉันจะหาวิธีเอง”
“ไม่รู้ว่าเธอจจะเก็บของพวกนี้ไว้ทำไม”
“ฉันบอกว่ารู้แล้วไง!”
รูปพวกนี้ไม่ใช่ฝีมือเธอแน่นอน
แต่เธอเองก็คิดไม่ถึงว่า เหอหยุนซิ่งจะให้ของพวกนี้กับเธอ เขาหวังดีหาหลักฐานในการหย่า และถึงแม้การหย่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว แต่มันก็ส่งผลกระทบกับการงานเขาไม่น้อยเหมือนกัน
ฟางลู่เป่ยออกไปแล้ว เหอเจิงนั่งอยู่ตรงหน้าต่าง เธอลังเลสักพัก ก่อนจะกดโทรศัพท์
รอปลายสายอยู่ครู่หนึ่งก็รับ
ปลายสายเป็นเสียงผู้หญิงรับ “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”
นอกจากเสียงเธอแล้ว ยังได้ยินเสียงจอกแจกจอแจของแขกรอบๆ และยังได้ยินเสียงเย็นชาของคนนหนึ่งว่า “ใคร?”
หญิงสาวคนนั้นอึ้งไปเล็กน้อย
ก่อนจะตอบว่า “ไม่รู้ค่ะ”
“เอามาให้ฉัน”
จากนั้นเขาก็พูดกับหญิงสาวคคนนั้นว่า “ไปเล่นตรงนู้นก่อน”
หยิงสาวยิ้มเล็กน้อย ก่่อนจะตอบว่า “ค่ะ”
จี้ผิงโจวหาที่เงียบๆได้ ก็นั่งลง เขารู้แล้วว่าใครเป็นคนโทรมา ถึงแม้เขาจะไม่ได้เมมชื่อเหอเจิง แต่เห็นเบอร์เขาก็จำได้
“แยกกันอยู่แล้ว โทรมาทำไม?”
เหอเจิงไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา จึงพูดขึ้นว่า “รูปพวกนั้นไม่ใช่ฝีมือของฉัน ฉันทิ้งไปหมดแล้ว”
“อ่อ งั้นฉันต้องขอบคุณเธอไหม?”
ตอนนี้เหอเจิงเหลือเพียงความรู้สึกผิดหวังในตัวเขาเท่านั้น เธอมองไปทา
ท้องฟ้ายามค่ำคืน และพูดว่า “ถ้ามีเวลา ก็ไปรับใบหย่าซะเถอะ คุณจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดตัว”
“วันนี้ฉันจะพาผู้หหญิงกลับไปด้วย”
เธออึ้งเล็กน้อย
เหอเจิงตอบเสียงเย็นชา “ขอให้สนุก”
พูดจบเธอก็ตัดสาย ลมหนาวพัดมากระทบใบหน้าเธอ เธอเอามือลูบหน้าถึงได้รู้ว่าน้ำตากำลังไหล
ฝั่งจี้ผิงโจว
รอจนเวลาห้าทุ่ม
จี้ผิงโจวก็ออกมาจากสถานบันเทิง ข้างกายเขามีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาด้วย เป๋ยเจี่ยนไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะตอนที่พวกเขามา ได้รับจ้าวถังชิวมาด้วย เป๋ยเจี่ยนลงจากรถมาเปิดประตูให้ จากนั้นก็ถามว่า
“ไปที่อยู่ทางถนนซีเหอใช่ไหมครับ?”
เวลาที่เหอเจิงพาผู้หญิงมาด้วย
เขามักจะพาไปที่โรงแรม
แต่ครั้งนี้เจาตอบว่า “กลับบ้าน”
เป๋ยเจี่ยนตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบมองไปทางหญิงสาวด้านหลัง “พี่โจว…”
จี้ผิงโจวไม่เคยพาผู้หญิงกลับบ้านมาก่อน
แต่ครั้งนี้ สีหน้าเขาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ รู้สึกเหมือนนกำลังต่อต้านเหอเจิงอยู่ “ฉันบอกว่ากลับบ้าน”
(สวัสดีผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน เนื่องจากเนื้อหานิยายบางส่วนมีข้อผิดพลาดเรื่องความละเอียดรอบขอบ ทางเราต้องขออภัยด้วย และจะดำเนินการแก้ไขอย่างแร่งด่วน โปรดกลับมาอ่านอีกครั้งในวันถัดไป ขอบคุณ)
