บทที่ 103 มุ่งมั่นกับการทำลูกสาว
ปีที่แล้วครอบครัวนี้ดูหนังการ์ตูนเรื่อง เห้งเจียอาละวาดแดนสวรรค์ และปีนี้พวกเขาก็ดูหนังการ์ตูนอีกเช่นกันในเรื่อง ลูกอ๊อดน้อยตามหาแม่
หนังทั้งสองเรื่องเป็นหนังดึงดูดผู้ชม แม้แต่หลินชิงเหอเองก็ยังสนใจ อย่าว่าแต่เด็กชายทั้งสามเลย
โจวชิงไป๋ไม่มีสีหน้าท่าทางยินดียินร้ายอะไร หลินชิงเหอเหลือบมองเขาเป็นระยะจนเขารู้สึกตัวและเหลือบมองเธอกลับด้วยสายตาเมินเฉย
หลินชิงเหอรู้ว่าชายคนนี้กำลังงอนเธออยู่
“ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร เราค่อยคุยกันที่บ้านนะคะ ตอนนี้ใจเย็น ๆ และดูหนังกันก่อนเถอะค่ะ” หลินชิงเหอจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากจับมือเขาไว้และเอ่ยกระซิบ
โจวชิงไป๋เหลือบมองภรรยาด้วยสายตาเฉยเมยก่อนจะดูหนังต่อ
หลังดูหนังเสร็จ เจ้าใหญ่ก็มองหลินชิงเหอด้วยดวงตาคู่ใสรื้นหยาดน้ำตา
ส่วนเจ้ารองกับเจ้าสามนั้นไม่ต้องบอกเลย เจ้าสามมีท่าทีอยากให้แม่ของเขากอด ขณะที่เจ้ารองอยากจับมือของแม่
พวกเขาไม่อยากเป็นเหมือนลูกอ๊อดน้อยที่หาแม่ของตนเองไม่เจอ ช่างน่าสงสารนักที่มันตามหาแม่ของมันมานานแต่ก็ไม่พบ
หลินชิงเหอถึงกับเงียบไป เกิดอะไรขึ้นกับเด็ก ๆ สามคนนี้กันนะ?
ในที่สุดโจวชิงไป๋ก็เป็นคนกอดเจ้าสามไว้ ขณะที่หลินชิงเหอจับมือกับเจ้าใหญ่และเจ้ารอง แล้วพวกเขาก็มุ่งหน้าไปทานอาหารที่ภัตตาคารด้วยกัน ซื้อแอปเปิลอีกครั้งแล้วก็กลับบ้าน
“เจ้าใหญ่ลองเขียนบทสรุปความคิดมาสักหน้าหนึ่งสิ” หลังกลับมาถึงบ้านแล้ว หลินชิงเหอก็บอกเจ้าใหญ่
“อะไรคือบทสรุปความคิดเหรอครับ?” เจ้าใหญ่นิ่งไปครู่หนึ่ง
“มันก็คือความรู้สึกและความคิดเห็นที่ลูกมีหลังดูหนังวันนี้น่ะ” หลินชิงเหออธิบาย
เจ้าใหญ่มีความรู้สึกมากมายอยากจะแสดงออก เขาจึงลงมือเขียน ส่วนเจ้ารองก็พูดโพล่งขึ้น “แม่ครับ ผมก็มีบทสรุปความคิดหลังดูเรื่องนี้เหมือนกัน”
“ลูกยังจำศัพท์ได้ไม่เยอะนัก งั้นลองพูดให้แม่ฟังแล้วกัน” หลินชิงเหอพยักหน้า
เจ้ารองได้ฟังก็เล่าความคิดเห็นของเขาให้ฟัง “ตอนที่ลูกอ๊อดน้อยยังเล็กมาก พวกมันก็ไม่รู้หรอกครับว่าแม่ของพวกมันหน้าตาเป็นยังไง ก็เลยเข้าใจผิดว่าปลาทอง ปู เต่า ปลาดุกเป็นแม่ของพวกมัน แต่พวกมันก็ดูแตกต่างจากบรรดาแม่ของพวกมัน พอพวกมันโตขึ้นและมีรูปร่างเหมือนแม่เท่านั้นแหละ พวกมันก็ได้รู้ว่าแม่ของพวกมันเป็นตัวอะไรน่ะครับ”
“สุดยอด” หลินชิงเหอยืนยัน
เจ้ารองได้ยินก็เล่าต่อ “แต่เราแตกต่างจากกบนะครับ พวกมันดูเหมือนกันหมดเลย แต่เราโตมาแตกต่างจากพวกมัน ดังนั้นแม่ทิ้งเราไม่ได้นะครับ ไม่อย่างนั้นแม่จะจำลูกชายอย่างพวกเราตอนที่พวกเราโตแล้วไม่ได้”
หลินชิงเหออึ้งไปและมองกลับ “แม่พูดว่าจะทิ้งลูกตอนไหนน่ะ?”
“แม่ไม่ได้พูดหรอกครับ ผมแค่พูดขึ้นมาเฉย ๆ” เจ้ารองบอก
ฉันเกรงว่าเธอจะไม่ได้แค่พูดเฉย ๆ น่ะสิ ยิ่งรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบเลย
หลินชิงเหอคิดก่อนยิ้มเหยียด “เจ้ารอง ลูกอยากโดนตีนักใช่ไหม?”
“ฮิ ๆ ผมชอบแม่จังครับ” เจ้ารองกอดขาแม่พลางพูดไปด้วย
“ไปอยู่ในห้องเลย” หลินชิงเหอไม่หลงกลและไล่เขาไป
เจ้ารองหัวเราะคิกคักและเดินกลับเข้าไปในห้อง ส่วนหลินชิงเหอเดินมาที่สวนหลังบ้าน ซึ่งตอนนี้โจวชิงไป๋กำลังดูแลหมูในเล้าอยู่
“อะแฮ่ม ชิงไป๋ เดี๋ยวฉันช่วยคุณนะคะ” หลินชิงเหอกระแอมไอและเอ่ยเสนอ
โจวชิงไป๋กวาดสายตาเฉยเมยมองเธอจากนั้นก็ทำงานต่อ หลินชิงเหอเห็นแล้วก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “ฉันคิดว่าคุณควรจะหายงอนได้แล้วล่ะค่ะ ถ้าคุณยังทำตัวเฉยชากับฉันแบบนี้ ฉันก็จะไม่ใจเย็นกับคุณแล้วนะคะ”
โจวชิงไป๋ยังคงเมินใส่เธอและทำงานต่อไป
หลินชิงเหอแค่นเสียงและหมุนตัวกลับ พ่อโคดื้อคิดจะหัวแข็งใส่เธองั้นเหรอ ก็คอยดูแล้วกันว่าเขาจะทนได้อีกนานแค่ไหน
โจวชิงไป๋มองแผ่นหลังของหญิงสาวอย่างจนใจ
หลังเข้านอนในคืนนั้น หลินชิงเหอก็เมินใส่เขา แต่มันก็ไม่อาจห้ามไม่ให้โจวชิงไป๋ทำอะไรกับเธอได้ ทั้งคู่โรมรันพันตูกันใต้ผ้านวมอย่างดุดันในหลายกระบวนท่า
“พ่อครับ แม่ครับ ทำอะไรกันอยู่” เจ้าใหญ่เอ่ยอย่างสับสน
หลินชิงเหอตกใจ ในขณะที่โจวชิงไป๋สั่งเด็กชาย “นอนต่อซะลูก”
“งั้นพ่อกับแม่คุยกันดี ๆ นะครับ อย่าทะเลาะกัน” เจ้าใหญ่เอ่ย หลังจากนั้นเขาก็เข้านอน
จากนั้นโจวชิงไป๋ก็ฉวยโอกาสกับภรรยา จนหลินชิงเหออดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้อง เขาหัวเราะ
“ออกไปนะ” หลินชิงเหอเอ่ยและตีเขา
โจวชิงไป๋ทำหูทวนลม ในตอนนี้ชายหนุ่มทำอย่างเดียวและไม่พูดอะไร
หลินชิงเหอไม่มีเวลามาห่วงอะไรอีกต่อไปแล้ว เมื่อสติหลุดลอย โจวชิงไป๋ก็ได้สอบปากคำเธอ “คุณไม่อยากมีลูกสาวจริง ๆ เหรอ?”
หลินชิงเหออยากจะตีคนบางคนจริง ๆ ทุกครั้งที่เขาพาเธอไปสู่สวรรค์ เขาก็ท้าทายเธอ “โจวชิงไป๋ คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?”
โจวชิงไป๋หัวเราะหึ ๆ และจัดลมสลาตันลูกใหญ่ให้เธออีกลูก
หลินชิงเหออดกลั้นอย่างยิ่งยวดเมื่อหยาดพิรุณจากปากมังกรอาบชโลม เธอไม่สามารถทำได้แม้กระทั่งส่งเสียงออกมา
ทุกอย่างตกอยู่ในความสงบ ขณะที่โจวชิงไป๋ถามพลางสวมกอดเธอไว้ “ถ้ามีลูกสาวมันคงจะดีมากเลยนะ”
หลินชิงเหอหายใจหอบพะงาบครู่หนึ่งก่อนออกคำสั่ง “ออกไปเดี๋ยวนี้”
“ดีจริง ๆ ที่ผมได้กอดคุณ” โจวชิงไป๋บอก
หลินชิงเหอหน้าแดง ส่วนชายหนุ่มก็ยังคงกอดเธอต่อไป “นอนเถอะครับ”
ฉันอยากหลับอยู่ แต่ฉันจะนอนกับคุณแบบนี้ได้อย่างไรล่ะ!
“ทุกคนต่างอยากจะได้ลูกชายกัน ทำไมคุณถึงอยากได้ลูกสาวล่ะคะ? น้องสะใภ้สามของฉันถึงกับตาโตตอนได้เห็นเจ้าใหญ่กับน้อง ๆ เลยทีเดียว” หลินชิงเหอบอก
เมื่อสะใภ้สามตระกูลหลินเห็นเด็กชายทั้งสามในวันปีใหม่ ดวงตาของหล่อนก็ร้อนผ่าวด้วยความอิจฉา เพราะหล่อนมีลูกสาวติดกันสองคน
มีลูกสาวคนแรกถือว่ายังไม่เป็นไร แต่เมื่อคนที่สองเป็นลูกสาว มันก็ทำให้หล่อนไม่ได้รับของบำรุงหลังคลอด
ต่อให้ท่านพ่อกับท่านแม่หลินจะไม่สนใจใยดี สะใภ้สามตระกูลหลินเองก็อยากได้ลูกชายเหมือนกัน
“ได้ลูกชายก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าได้ลูกสาวก็ยิ่งดี ถ้าได้ลูกสาวหน้าตาเหมือนคุณแล้วผมจะดูแลเธออย่างดีเลย” โจวชิงไป๋จูบหล่อนและเอ่ยออกมา
“กล่าวกันว่าลูกสาวคือคนรักเมื่อชาติที่แล้ว คุณอยากได้คนรักเมื่อชาติที่แล้วมากกว่าฉันเหรอคะ?” หลินชิงเหอถาม
“ลูกสาวก็คือลูกสาว คุณก็คือคุณ ไม่ใช่อย่างเดียวกันหรอก” โจวชิงไป๋หัวเราะก่อนให้คำตอบ
“ถ้าฉันท้องแล้วคุณก็จะไม่ได้แตะฉันไปอีกนานเลยล่ะค่ะ แล้วคุณจะทนไหวเหรอคะ?” หลินชิงเหอวางไพ่ตายอีกครั้ง
โจวชิงไป๋ชะงักไปครู่หนึ่งเหมือนอย่างที่คิดไว้ แต่มันก็เป็นแค่ครู่เดียวเท่านั้น “ผมก็น่าจะทนได้สักปีหนึ่งล่ะ ก่อนที่ผมจะกลับมาอยู่บ้านถาวรมันก็เป็นแบบนี้”
“ก่อนที่คุณจะกลับมา คุณนอนคนเดียวนี่คะ แต่ตอนนี้คุณอยู่บ้านและนอนกับฉันทุกคืน คุณคิดว่าจะหักห้ามใจตัวเองได้เหรอ?” หลินชิงเหอยักคิ้ว
“ผมอยากมีลูกสาวนะ” โจวชิงไป๋ขยับตัวเล็กน้อยและยังคงยืนกรานแข็งขัน
ชายหัวดื้อคนนี้นี่ หลินชิงเหอไม่รู้เลยว่าเขาเองก็มีด้านนี้ด้วย เธอคว้าใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ “ไหนดูสิว่าหนังหน้าคุณมันขนาดไหน”
“ภรรยาครับ มีลูกให้ผมอีกคนหนึ่งเถอะ” โจวชิงไป๋ยังคงเอ่ยยืนกรานเป็นการตื๊อ
หลินชิงเหอมองเขาก่อนจะหันหน้าหนี “ฉันคลอดให้คุณตั้งสามคนแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”
โจวชิงไป๋รู้เรื่องนี้ แต่ตอนที่เธอคลอดเด็กชายทั้งสาม เขาไม่มีโอกาสได้กลับมาดูเลย ท่านแม่โจวเป็นคนดูแลเรื่องนี้มาตลอด
เขาอยากจะมีลูกอีกคนกับเธอ ตราบใดที่เป็นแค่อีกคนเดียวมันก็พอแล้ว
“เวลาคลอดลูกมันเจ็บมากเลยนะคะ ผู้ชายตัวเหม็นอย่างคุณมันก็คิดถึงแต่ตัวเอง คุณรู้ไหมว่าฉันต้องทนเจ็บขนาดไหน?” หลินชิงเหอบอก
โจวชิงไป๋ถอนหายใจอย่างจนใจ จากนั้นเขาก็ยังไม่ขยับตัวออกจากร่างของเธอ เขายึดร่างเธอไว้แล้วตามที่บอก
“คุณไม่รู้เหรอคะว่าตัวคุณหนักขนาดไหน อยากจะบีบอัดฉันให้ตายเลยหรือไงคะ?” หลินชิงเหอเอ่ย
โจวชิงไป๋กึ่งพยุงกึ่งนอน แต่การกระทำของเขายังแสดงความมุ่งมั่นว่าจะมีลูกสาวให้ได้
…………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
พ่ออยากได้ลูกสาวพ่อต้องได้ นับถือในความมุ่งมั่นของพ่อจริง ๆ ค่ะ
ยอมรับว่าตอนนี้แปลแล้วหน้าร้อนยิ่งกว่าตอนที่พ่อได้กับแม่ครั้งแรกอีกค่ะ เฮ้อออ ในใจคิดแต่ว่าจะแปลอย่างไรไม่ให้มันดู 18+ เกินไปนะ พ่อร้อนแรงไม่แผ่วเลยค่ะ ฮือออ
ลูก ๆ ที่หลับอยู่จะรู้สึกถึงสงครามอันดุเดือดครั้งนี้หรือไม่ ติดตามตอนต่อไปค่ะ
ไหหม่า (海馬)
