ตอนที่ 352.2 อายุสิบเอ็ดปีหน้า

เฉินผิงอันถาม “เมื่อครู่นี้เห็นข้าฝึกท่าหมัดเดินนิ่งแล้วเป็นอย่างไรบ้าง?”

เผยเฉียนสีหน้ามึนงง คราวนี้นางไม่ได้แกล้งทำ เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมเขาถึงถามเช่นนี้

เฉินผิงอันเองก็เริ่มสงสัยเหมือนกัน “เจ้าไม่ได้แอบลักจำเรียนจากข้ารึ?”

เผยเฉียนถามกลับ “ข้าจะเรียนท่าเดินส่ายเอียงไปเอียงมาของเจ้าทำไม?”

นางลุกขึ้นยืน สีหน้าเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา กางเล็บแยกเขี้ยว แล้วแสร้งทำท่าชักกระบี่ออกจากฝัก สองนิ้วประกบกันจ้วงแทงมั่วซั่ว เดี๋ยวก็กระโดดขึ้นลงสองสามที ยังปล่อยหมัดส่งเดชอีกหนึ่งคำรบ โอ้อวดฝีไม้ลายมือของตัวเองครบหนึ่งรอบก็กล่าวว่า “แน่นอนว่าหากข้าจะเรียนก็ต้องเรียนกระบวนท่าที่ร้ายกาจที่สุด!”

เฉินผิงอันไม่ได้รู้สึกว่าน่าตลก กลับกันสีหน้ายังเปลี่ยนมาเป็นเคร่งเครียด

บนถนนใหญ่ของพื้นที่มงคลดอกบัว การบังคับกระบี่ของลู่ฝ่าง

ท่าปรับแก้มังกรใหญ่ของเฉินผิงอัน

รวมไปถึงกระบวนท่าเทพตีกลองสายฟ้าที่ต่อยให้จ้งชิวถอยร่น

ปะปนไปกับกระบวนท่าที่มารเฒ่าติงอิงใช้แบบกระจัดกระจาย

แม้ว่ามองไปแล้วจะไม่เหมือน

แต่ว่า

เคยมีคนบอกว่า หากฝึกหมัดไม่จริงจังย่อมทำให้เทพและผีหัวเราะเยาะ แต่หากฝึกหมัดแล้วโยนกระบวนท่าหมัดทั้งหมดทิ้งไป แต่ฝึกสัจธรรมที่แท้จริงของหมัดโดยตรงเลยล่ะ?

ในความทรงจำของเฉินผิงอัน มีเพียงคนเดียวที่ทำได้แบบนี้

จริงดังที่คาดไว้

เฉินผิงอันถามหนึ่งคำถาม “เมื่อตอนกลางวันเจ้าจ้องมองนักพรตเส้าแบบนั้น เป็นเพราะมองอะไรออก?”

เผยเฉียนไม่กล้าตอบ

เฉินผิงอันเอ่ย “ขอแค่ไม่โกหก ไม่ว่าเจ้าพูดอะไรก็ล้วนไม่มีปัญหา”

เผยเฉียนถึงได้กวาดตามองซ้ายมองขวา ก่อนเอ่ยเบาๆ ว่า “ข้ารู้สึกว่าคนแซ่เส้าผู้นั้นไม่ได้มีเจตนาดี ไม่ใช่คนดี”

เฉินผิงอันถามคำถามข้อที่สอง “เจ้ามองเห็นนักพรตผู้เฒ่าที่มาเยือนคืนนี้ใช่หรือไม่?”

เผยเฉียนพยักหน้ารับอย่างแรง

เฉินผิงอันรู้สึกจนใจเล็กน้อย

นั่นคือวิชาอภินิหารยิ่งใหญ่ย่อพื้นที่ให้เล็กลงที่บรรพจารย์แห่งภูเขาไท่ผิงเป็นผู้ร่ายใช้เชียวนะ

เฉินผิงอันถามอีก “หากวันหน้าเจ้าฝึกหมัดแล้วได้ดี เมื่อมีคนมารังแกเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร บอกมาตามตรง!”

เผยเฉียนสองจิตสองใจ “ต่อยหมัดเดียวให้เขาร่อแร่ใกล้ตาย?”

เห็นว่าเฉินผิงอันคล้ายจะโมโห ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วนางจึงยกสองมือกอดอก พูดเสียงขุ่นเคืองอย่างไม่แยแส “ต่อยหนึ่งหมัดให้ตายไปเลย!”

เฉินผิงอันถามด้วยรอยยิ้ม “แล้วถ้าความจริงเจ้าเป็นคนผิดเล่า?”

เผยเฉียนกล่าวอย่างมีเหตุมีผล “ข้าอยู่ข้างกายเจ้าทุกวัน จะทำผิดได้อย่างไร!”

ในใจเฉินผิงอันไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แต่กลับตีหน้าเคร่งถามว่า “แต่สักวันหนึ่งเจ้าก็ต้องออกจากบ้านไปเดินทางท่องยุทธภพเพียงลำพัง”

เผยเฉียนกล่าวอย่างแน่วแน่เด็ดเดี่ยว “ไม่มีทาง! ทำไมข้าต้องออกจากบ้านไปคนเดียวด้วย ข้างนอกมีคนชั่วอยู่มากมายขนาดนั้น หากเอาชนะพวกเขาไม่ได้จะทำอย่างไร? อีกอย่าง หากถึงเวลานั้นข้าเอาเงินไปไม่มากพอ ทุกวันต้องทนหิว ข้าต้องไปขโมยไปแย่งชิงของของคนอื่นแล้วเจ้ารู้เข้า เจ้าก็จะต้องตีข้าด่าข้าอีก ข้าจะทำยังไงได้? ถูกไหม ดังนั้นข้าไม่มีทางออกจากบ้านแน่”

เฉินผิงอันถาม “แล้วถ้าวันหนึ่งเจ้าฝึกวรยุทธ์จนเก่งกาจอย่างมาก เก่งกว่าข้าอีกล่ะ?”

เผยเฉียนขมวดคิ้ว ตั้งใจคิดอย่างจริงจัง ก่อนจะส่ายหน้าสุดชีวิต “ข้าขี้เกียจจะตาย ชอบนอนมากที่สุด แถมยังกลัวเจ็บ ใช่ว่าเจ้าจะไม่รู้สักหน่อย ก่อนหน้านี้ตอนที่เดินทาง ฝ่าเท้าข้ามีตุ่มน้ำพอง เวลาที่ต้องเจาะมันให้แตก ข้ายังแหกปากร้องจนเสียงแหบเสียงแห้ง ตอนอยู่โรงเตี๊ยมเจ้าต่อสู้กับคนอื่นจนกระดูกโผล่ออกมาจากแขนสองข้าง เจ้าไม่ร้องไห้ แต่ข้าน่ะทำไม่ได้หรอกนะ หากข้าก้มหน้าลงแล้วเห็นแขนตัวเองเป็นอย่างนั้นอาจจะตกใจจนเป็นลมไปเลยก็ได้ เฮ้อ ใต้หล้านี้หากมีวิชายุทธ์ล้ำโลกที่ไม่ต้องทนลำบากแล้วฝึกได้สำเร็จในวันเดียวก็ดีน่ะสิ”

เฉินผิงอันกลั้นหัวเราะ “เจ้าเองก็รู้ด้วยหรือว่าตัวเองขี้เกียจ ไม่แสวงหาความก้าวหน้า แถมยังขี้ขลาดด้วย?”

เผยเฉียนไหล่ลู่คอตก ท่าทางหมดอาลัยตายอยาก

เฉินผิงอันถาม “ทำไมถึงไม่พูดแล้วล่ะ?”

เผยเฉียนกล่าวอย่างน้อยอกน้อยใจ “เจ็บคาง”

เฉินผิงอันหัวเราะ หมุนตัวกลับไป เอาหลังพิงโต๊ะหิน เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน

เผยเฉียนเลียนแบบเขาบ้าง เพียงแต่ว่านางตัวเล็ก จึงได้แต่เอาท้ายทอยวางพาดบนโต๊ะหินเท่านั้น

เฉินผิงอันเอ่ยเบาๆ “ผ่านปีนี้ไป เจ้าก็จะอายุสิบเอ็ดขวบแล้ว ดังนั้นเจ้าต้องตั้งใจเรียนหนังสือให้มาก ศึกษาเล่าเรียนเหตุผลและหลักการเยอะๆ”

แบกรับความรับผิดชอบที่หนักหน่วง ทั้งยังต้องทนรับความลำบากอย่างยาวนาน

เหนื่อยใจยิ่งกว่าตอนตนฝึกวิชาหมัดหนึ่งล้านครั้งเสียอีก

แต่ว่าก็ยังดี

เฉินผิงอันพูดความในใจกับเผยเฉียนอย่างที่หาได้ยาก “ตอนที่อยู่บ้านเกิด ข้าอายุค่อนข้างมากแล้ว แต่ก็ไม่เคยได้เรียนหนังสือ อาจารย์ฉีจึงบอกกับข้าว่าหลักการอยู่ในหนังสือ แต่การปฏิบัติตนนั้นอยู่นอกตำรา”

สุดท้ายเฉินผิงอันพึมพำว่า “หวังว่ายามเยาว์วัยของทุกคนบนโลกล้วนสามารถได้พบเจอกับอาจารย์ฉี”

เผยเฉียนในเวลานี้ยังคงเป็นเด็กหญิงที่ชอบจะเลือกฟังแค่ในสิ่งที่ตัวเองชอบใจ

ยกตัวอย่างเช่นเฉินผิงอันบอกว่าปีหน้านางจะอายุสิบเอ็ดปีแล้ว

บนโลกนี้มีเพียงแค่เฉินผิงอันที่จดจำเรื่องพวกนี้ได้ ปีนี้นางอายุสิบขวบ ปีหน้าก็สิบเอ็ดขวบ

……

นักพรตเฒ่าแห่งภูเขาไท่ผิงพลันหยุดชะงัก หยิบไม้ไหวออกมา จิตหยินของจงขุยจึงปรากฏกาย

บนทะเลเมฆ จงขุยเห็นคนที่คุ้นเคยอย่างถึงที่สุดคนหนึ่งยืนอยู่ห่างไปไม่ไกล เขาก็คือเจ้าขุนเขาสำนักศึกษาต้าฝู อาจารย์ของเขา

เจ้าขุนเขาสำนักศึกษาต้าฝูเพียงแค่มองจงขุย

จงขุยจึงเอ่ยเรียกเบาๆ “อาจารย์?”

ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เจ้าขุนเขาจะไม่กล้าเชื่อว่าฝันร้ายนี้เป็นความจริง แม้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่กล้าเชื่อสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า “ไม่ควรเป็นเช่นนี้ ไม่ควรเป็นเช่นนี้เลย”

แค่ความคิดเดียวที่ผิดพลาด ตอนนั้นเขาไม่ควรไปที่จวนปี้โหยว ไม่ควรให้ลูกศิษย์ที่ ‘ตนภาคภูมิใจที่สุดในชีวิต’ คนนี้เดินทางไปที่ภูเขาไท่ผิง ควรให้เขาอยู่ในโรงเตี๊ยมของเมืองเล็กริมชายแดน คอยจับตามองจิ้งจอกเก้าหางที่อำพรางตัวไม่ยอมเผยกายตัวนั้นไปซะ

แม้ว่าจิ้งจอกเก้าหางจะเป็นปีศาจใหญ่ขอบเขตสิบสอง ทว่าสถานะของนางพิเศษอย่างยิ่ง ลำดับศักดิ์ก็สูงมาก เป็นเหตุให้นามแท้จริงของนางถูกเปิดเผยมานานแล้ว ขอแค่รู้ชื่อจริงของปีศาจใหญ่ยุคบรรพกาลทั้งหมดที่อยู่บนโลก และขอแค่ร่างของจงขุยอยู่ในใต้หล้าไพศาลก็เท่ากับว่ามีพลังเหลือให้ปกป้องตัวเอง

ใครก็คิดไม่ถึงว่าวานรขาวสะพายกระบี่ของภูเขาไท่ผิงต่างหากถึงจะเป็นตัวการชั่วร้ายที่ทำให้ปีศาจของบ่ออเวจีหนีไป

จงขุยไม่อาจทนรับกับบรรยากาศในเวลานี้ได้ไหวจึงพูดขึ้นเสียงดังว่า “อาจารย์ ก็แค่ภาระหน้าที่ที่พึงปฏิบัติซึ่งไม่อาจปฏิเสธได้เท่านั้น บัณฑิตหากไม่ใช้ความรู้อบรมสั่งสอนปวงประชา ปรับปรุงแก้ไขบ้านเมือง ก็ต้องใช้ปราณเที่ยงธรรมที่มีอยู่ในร่างกำจัดความชั่วร้ายผดุงคุณธรรม…”

เจ้าขุนเขาเดือดดาลอย่างหนัก “จำต้องให้เจ้ามาอธิบายหลักการพวกนี้กับข้างั้นหรือ?!”

จงขุยเงียบกริบเป็นจักจั่นในหน้าหนาว

เทียนจวินผู้เฒ่าถอนหายใจหนึ่งที “หากทางสถานศึกษาคิดจะเอาผิด ภูเขาไท่ผิงของพวกเราย่อมไม่มีทางปฏิเสธความรับผิดชอบแน่”

ยามที่เจ้าขุนเขาเผชิญหน้ากับนักพรตผู้เฒ่ากลับไม่แสดงสีหน้าเหมือนที่ปฏิบัติต่อจงขุยแล้ว เขาเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “ศิษย์พี่ของข้าท่านนั้นย่อมต้องมีไฟโทสะแน่นอน แต่กลับไม่ถึงขั้นที่จะต้องยกกำลังคนไปปราบปรามเอาผิด อีกอย่างภูเขาไท่ผิงมีความผิดอะไร? เทียนจวินเคยกล่าวโทษจงขุยที่ไม่อาจปกป้องภูเขาไท่ผิงได้หรือไม่? เหตุใดถึงไม่ปกป้องเซียนดินท่านนั้น?”

จงขุยเอ่ยเสริมเบาๆ อีกหนึ่งประโยค “อาจารย์ ผู้อาวุโสท่านนั้นชื่อว่าเหลียงซู่”

เจ้าขุนเขาเตรียมจะระเบิดโทสะอีกครั้ง

จงขุยหุบปากฉับทันที

นักพรตเฒ่าเอ่ยอย่างปลงอนิจจัง “ผ่านหายนะในครั้งนี้ หลังจากนี้ไปใบถงทวีปอาจจะดีขึ้นมาหน่อย แต่นาตยทวีปและฝูเหยาทวีปอาจต้องโกลาหลปั่นป่วนกันใหญ่แน่ ก่อนหน้านี้ทั้งสามทวีปต่างก็มีสมบัติล้ำค่าเผยตัวบนโลก แล้วนี่ก็เป็นแผนการของเผ่าปีศาจจริงๆ”

จากนั้นผู้เฒ่าก็ลดระดับเสียงลงจนแผ่วเบา “สำนักศึกษาของพวกเจ้าต้องปกป้องเด็กหนุ่มคนนั้นของสำนักฝูจีให้ดี เขาสามารถเปิดโปงเรื่องครั้งนี้ได้…”

แล้วก็ไม่ได้พูดต่ออีก

เจ้าขุนเขาพยักหน้ารับ “ตามหลักแล้วควรจะเป็นเช่นนี้ ข้าปรึกษากับสำนักฝูจีเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มคนนั้นจะใช้ชื่อปลอมเข้ามาเรียนหนังสือในสำนักศึกษาต้าฝูของพวกเรา ส่วนข้อที่ว่าหลังจากนั้นเขาจะกลายเป็นลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อหรือไม่ก็ล้วนขึ้นอยู่กับความต้องการของเด็กหนุ่มเอง”

นักพรตเฒ่าคลี่ยิ้ม “ลูกศิษย์คนสุดท้ายของจีไห่วิ่งไปเป็นนักปราชญ์เป็นวิญญูชน สำนักฝูจีจะไม่สู้ตายกับเจ้าเลยหรือไร?”

เจ้าขุนเขาพูดถึงสำนักฝูจีและจีไห่ผู้ฝึกตนใหญ่ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะปลงอนิจจัง “จีไห่บอกกับข้าตามตรงว่า ไม่ว่าจะรับเด็กหนุ่มเป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดหรือมอบอาวุธให้ชิ้นหนึ่งก็ล้วนเป็นเรื่องที่สมควรทำ แต่พอเห็นเด็กหนุ่มคนนั้น ในใจของเขาจีไห่ก็ยากจะสงบลงได้ นั่นจะกลายเป็นอุปสรรคต่อการฝึกตน ทำให้เขาไม่อาจเลื่อนขั้นสู่ขอบเขตเซียนเหรินได้ชั่วชีวิต แล้วอนาคตจะไปเยือนกำแพงเมืองปราณกระบี่เพื่อสังหารปีศาจใหญ่ขอบเขตสิบสองตนอื่นได้อย่างไร?”

นักพรตเฒ่ากล่าวด้วยสีหน้าเสียดาย “คู่รักเทพเซียนห้าขอบเขตบนคู่เดียวในใบถงทวีป คู่สร้างคู่สมที่สวรรค์สรรค์สร้างซึ่งหาได้ยากยิ่ง ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก การฝ่าขอบเขตของจีไห่ย่อมกลายเป็นเรื่องที่ยากมาก ยิ่งดึงดันอยากจะทำสำเร็จมากแค่ไหน จิตมารก็ยิ่งยากจะกำจัดมากเท่านั้น”

เจ้าขุนเขายิ้มขื่น “เรื่องบางเรื่อง คนนอกเกลี้ยกล่อมได้ แต่เรื่องบางเรื่องกลับไม่อาจทำได้”

นักพรตเฒ่าถอนหายใจหนึ่งที

ความยากของการฝึกบำเพ็ญตนนั้น ยากเหมือนเดินขึ้นสวรรค์

……

ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง บนยอดเขาแห่งหนึ่งที่สูงตระหง่านมากที่สุด

มีเทพเกราะทององค์หนึ่งใช้สองมือค้ำยันด้ามกระบี่ ใบหน้าสวมหน้ากากปิดทับทำให้มองไม่เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเทพองค์นี้ เขายืนอยู่ด้านข้างป้ายศิลาบนยอดเขา ซึ่งบนยอดศิลาก็มีผู้เฒ่าซึ่งเป็นลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อคนหนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่อย่างไร้มารยาท

ผู้เฒ่านับนิ้วคำนวณอยู่ในชายแขนเสื้อแล้วตบเข่าฉาด “ประเสริฐ ประเสริฐเลิศล้ำ!”

เทพเกราะทองกระตุกมุมปาก

ผู้เฒ่าถามด้วยท่าทางลำพองใจ “ลูกศิษย์คนสุดท้ายของข้าคนนี้เป็นอย่างไร?”

เทพเกราะทองที่ถูกตาเฒ่าตามตอแยมานานถึงหนึ่งเดือนเต็มกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ดีๆๆ พอใจหรือยัง?”

ผู้เฒ่ายากจนชี้หน้าองค์เทพที่ตัวสูงใหญ่แทบจะเท่ากับป้ายศิลาพลางหัวเราะร่า “ท่าทางปากยอมแต่ใจไม่ยอมของเจ้านี้ ข้าล่ะถูกใจจริงๆ”

จากนั้นผู้เฒ่าก็เริ่มทำตัวเป็นชายชาตรีที่ดีต้องพูดถึงวีรกรรมกล้าหาญในอดีตอีกครั้ง (ประโยคแท้จริงคือชายชาตรีที่ดีไม่พูดถึงวีรกรรมกล้าหาญในอดีต ประโยคนี้จึงเป็นในเชิงเหน็บแนม) “นึกถึงปีนั้นที่ข้าทะเลาะกับคนอื่น พอพวกเขาแพ้ แต่ละคนก็มีท่าทางขี้แพ้ชวนตีเหมือนเจ้านี่แหละ ข้าล่ะชอบใจนัก”

เทพเกราะทองก็คือหนึ่งในองค์เทพแห่งห้าขุนเขาของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลาง เขาเอ่ยเหน็บแนมว่า “ตอนนั้นใครเป็นคนเสนอแนะให้ซิ่วไฉยากจนอย่างเจ้าได้เลื่อนขั้นเข้าไปอยู่ในศาลบุ๋น? เจ้าช่วยบอกข้าที ข้าจะได้ไปถามเขาว่า ตาสุนัขของเขามืดบอดไปแล้วหรืออย่างไร”

นี่ก็คือคดีใหญ่ที่คนของลัทธิขงจื๊อให้การยอมรับว่ายังไม่อาจตัดสินได้

ซิ่วไฉเฒ่ายิ้มกวนอารมณ์ “เจ้าลองเดาดูสิ?”

ต่อให้องค์เทพใหญ่ของภูเขาสุ้ยซานจะนิสัยดีแค่ไหน แต่มีคนมาคอยบ่นพึมพำข้างหูเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มก็ให้หงุดหงิดแล้วเหมือนกัน แล้วนับประสาอะไรกับที่ตาแก่สกปรกผู้นี้มีนิสัยไม่เห็นกระต่ายไม่ปล่อยเหยี่ยว (หมายถึงลงมือเมื่อเห็นเป้าหมายชัดเจนเท่านั้น) การมาเยือนครั้งนี้จะมีเรื่องดีได้หรือ?

ตอนนี้เขาจึงไม่เกรงใจอีกต่อไป “เดากับปู่ทวดเจ้าน่ะสิ!”

ซิ่วไฉเฒ่ากระดกนิ้วโป้งชี้ไปที่ตัวเอง “ไม่ใช่ปู่ทวดของข้า แต่เป็นบรรพจารย์ของลัทธิขงจื๊อพวกเรา ข้าก็อยากให้ท่านผู้อาวุโสเป็นปู่ทวดของข้าอยู่เหมือนกัน เฮ้อ น่าเสียดายๆ …”

นิสัยหัวแข็งเกรี้ยวกราดขององค์เทพใหญ่แห่งภูเขาสุ้ยซานท่านนี้เป็นที่เลื่องลือ ทว่าเวลานี้เขากลับลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม กุมหมัดคารวะให้แก่ฟ้าดิน ถือเป็นการขออภัยปรมาจารย์มหาปราชญ์ท่านนั้น

ซิ่วไฉเฒ่ายังคงพูดพึมพำกับตัวเอง “เจ้าก็รู้จักข้าดีนี่นาว่าเป็นคนหน้าบางมาก มักจะชอบเอ่ยเตือนตัวเองว่าไม่มีคุณความชอบมิอาจรับผลตอบแทน ทว่าความรู้ของข้าสูงส่ง บทความก็เขียนได้ดี หลักการเหตุผลที่พูดออกมาล้วนมหัศจรรย์ ดังนั้นปรมาจารย์มหาปราชญ์ท่านนั้นจึงมาหาข้า พูดด้วยความหวังดี เกลี้ยกล่อมอย่างน่าฟัง ทำเอาข้าซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง ปรมาจารย์มหาปราชญ์พูดถึงเรื่องบางเรื่องที่ตัวข้าเองคิดว่าตัวเองธรรมดามาโดยตลอด ทว่ามีประโยคหนึ่งในนั้นที่ข้ารู้สึกว่าเขาพูดได้ตรงใจข้ายิ่งนัก อริยะปราชญ์ในยุคบรรพกาลล้วนเป็นวีรบุรุษที่แท้จริง แต่วีรบุรุษที่แท้จริงล้วนไม่อาจเป็นอริยะปราชญ์ได้เสมอไป! พอข้าได้ยินก็รู้สึกว่ายังคงเป็นปรมาจารย์มหาปราชญ์ที่เข้าใจข้า ข้าก็เลยเสนอข้อเรียกร้องเล็กๆ กับบรรพจารย์ท่านนี้…”

เทพใหญ่แห่งภูเขาสุ้ยซานพูดเสียงหนัก “ข้าไม่อยากฟัง หุบปาก!”

ซิ่วไฉเฒ่าพูดด้วยน้ำเสียงเสียดายสุดแสน “ทำไมเจ้าคนนี้ถึงไม่รู้จักแบ่งแยกดีเลวบ้างเลยนะ?”

เทพใหญ่แห่งภูเขาสุ้ยซานหัวเราะเสียงเย็น “หากข้าแยกแยะดีเลวได้จะปล่อยให้เจ้าขึ้นมาบนภูเขาหรือ?”

ซิ่วไฉเฒ่านวดคลึงปลายคาง เหมือนรู้สึกว่าเรื่องนี้ตนไม่ค่อยมีเหตุผลสักเท่าไหร่ จึงรีบเปลี่ยนมาพูดใหม่ว่า “ตงไห่เจ้าจมูกโคเฒ่าผู้นั้น (จมูกโคเป็นคำเรียกดูหมิ่นนักพรตเต๋า เนื่องจากนักพรตโบราณมักจะไว้ผม ด้วยการมวยผมสองจุก แลดูคล้ายโค) นิสัยไม่น่ารักเอาซะเลย แต่เรื่องนี้ยังพอจะถูไถไปได้ ลงมือทีก็ถือว่าใจกว้าง ไม่ลดสถานะของตัวเอง รู้จักมอบของดีชิ้นหนึ่งให้กับเด็กคนนั้น แม้ว่าจะไม่อาจช่วยเหลือในการฝึกตน ทว่าเรื่องราวและวัตถุบนโลกนี้ ดีย่อมไม่สู้บังเอิญ สามารถช่วยอำพรางความลับสวรรค์ได้พอดี ดีกว่างอบผุๆ อันนั้นของอาเหลียงด้วยซ้ำ เห็นแก่ความดีข้อนี้ ข้าจึงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องสกปรกที่เขาทำลงไปในพื้นที่มงคลดอกบัว”

เทพใหญ่แห่งภูเขาสุ้ยซานพูดเสียดสี “ต่อให้ตอนนี้เจ้าคิดอยากจะงัดข้อกับเขา แล้วเจ้าทำได้หรือไร?”

ซิ่วไฉเฒ่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความปรารถนาดี “ในด้านการอธิบายหลักการเหตุผลกับคนอื่น บัณฑิตอย่างพวกเราต้องมีการแบ่งแยกสูงต่ำ ตีรันฟันแทงกัน เจาะท้องฟ้าให้เป็นรูล้วนไม่ถือว่าเป็นความสามารถที่แท้จริง”

เทพใหญ่แห่งภูเขาสุ้ยซานไม่ได้โต้เถียงอย่างที่หาได้ยาก

ชายแขนเสื้อสองข้างของซิ่วไฉเฒ่าพองโป่งไม่หยุดเพราะลมกรดบนยอดเขาสุ้ยซาน ต่อให้เป็นบนเสื้อเกราะสีทองของเทพใหญ่แห่งภูเขาสุ้ยซานก็ยังมีริ้วคลื่นกระเพื่อม ทว่าอาภรณ์และเส้นผมของซิ่วไฉเฒ่ากลับไม่โบกสะบัดไปตามลมเลยแม้แต่น้อย

ซิ่วไฉเฒ่าพูดเสียงเบา “อริยะตายยาก วิญญูชนกลับมีชีวิตอยู่ได้ยาก”

“เมธีร้อยสำนัก มีเพียงลัทธิขงจื๊อของพวกเราเท่านั้นที่ไม่ควรยึดถือในเรื่องผู้ปกป้องมรรคาอะไร สำนักศึกษาก็คือผู้ปกป้องมรรคาที่ใหญ่ที่สุดของบัณฑิตในโลก สถานศึกษาสามแห่ง สำนักศึกษาเจ็ดสิบสองแห่งในใต้หล้าไพศาลล้วนมีวิญญูชนที่ตายอยู่เบื้องหน้าอริยะเช่นนี้อยู่ ข้ารู้สึกว่าวิญญูชนเจิ้งเหรินที่ไม่ฉลาดพอเหล่านี้ก็คือกระดูกสันหลังของใต้หล้าไพศาลแห่งนี้ของพวกเรา สามารถ…”

ซิ่วไฉเฒ่าพูดมาถึงตรงนี้ก็พลันหมดคำพูด หันหน้ามาตวาดถามว่า “เจ้าโง่ ไหนเจ้าลองคิดหาคำพูดมาสิ”

เทพใหญ่ของภูเขาสุ้ยซานกล่าวอย่างเฉยเมย “ค้ำฟ้ายันดิน”

ซิ่วไฉเฒ่าตบเข่าฉาดใหญ่อีกครั้ง “ประเสริฐยิ่ง!”

เทพใหญ่แห่งภูเขาสุ้ยซานพูดขึ้นมาอย่างฉับพลันว่า “เจ้าไม่เคยเป็นวิญญูชนที่แท้จริงของลัทธิขงจื๊อด้วยซ้ำ”

ซิ่วไฉเฒ่าเงียบงัน

……

ในศาลบุ๋นมีอริยะท่านหนึ่งเดินออกมาจากเทวรูปดินเผาของตัวเอง แท่นบูชาที่ตั้งวางเทวรูปนั้นสูงมาก ตำแหน่งของเทวรูปเองก็อยู่ใกล้กับปรมาจารย์มหาปราชญ์ที่ตั้งอยู่ตรงกลางอย่างถึงที่สุด เขายังจูงมือเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ติดตามเขาจากสถานที่อื่นมาเยือนใต้หล้าไพศาลด้วย

พอพาเด็กหนุ่มเดินข้ามธรณีประตูออกไปแล้ว อริยะก็หันไปมองตำแหน่งที่ตั้งเทวรูปที่ว่างเปล่า แล้วหันมาเอ่ยยิ้มๆ กับเด็กหนุ่มว่า “วันหน้าเมื่อเจ้ามีโอกาสก็ลองช่วงชิงกับใครบางคนดู”

—–