ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี – ตอนที่ 226 เจ้าไม่มีสิทธิ์ไต่ถาม

สายตาเยี่ยนจ้าวเกอตกลงบนร่างเหยาซานที่รูปโฉมภายนอกเหมือนเช่นผู้อาวุโสหลี่อย่างกับแกะ

“ไม่เพียงแค่ลอกเลียนรูปลักษณ์ร่างกายภายนอกเท่านั้น แม้แต่ลมปราณขับพิษล้วนเลียนแบบได้ ไม่ลงมือจริงๆ จอมยุทธ์ร่วมสำนักล้วนยังมองไม่ออก” เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ยชืดชา “ใช่หยกเลียนสังหารหรือไม่?”

ในเมื่อเป็นหยกเลียนสังหาร เช่นนั้นก็หมายความว่าผู้อาวุโสหลี่ตัวจริง เจ้าของเดิมของรูปลักษณ์นี้ถูกสังหารไปแล้ว

เยี่ยนจ้าวเกอเพ่งมองเหยาซาน ประกายตาเย็นเยียบ ไม่เจือปนอุณหภูมิอุ่นแม้แต่น้อย

ครั้นถูกเยี่ยนจ้าวเกอจ้องเขม็งเช่นนี้ ต่อให้เหยาซานแลมองคลื่นพายุจนชาชิน ก็รู้สึกเย็นเยือกในใจเป็นพักๆ เช่นกัน

ถึงแม้ไม่รู้ว่าพิรุธปรากฏอยู่ตรงที่ใด ทว่าในเมื่อถูกเยี่ยนจ้าวเกอมองออกแล้ว ความคิดแรกของเหยาซานก็คือต้องถอยทัพทันที

เพราะหากเยี่ยนจ้าวเกอมีการเตรียมการไว้แล้ว คิดอยากจะโจมตีปลิดชีพเขาอย่างรวดเร็วฉับไว เช่นนั้นเขาก็ไม่มีความมั่นใจว่าจะรอดพ้นไปได้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ครั้นอยู่ต่อสู้สุดชีวิตต่อไปก็ไร้ซึ่งประโยชน์ใด ถึงขั้นเป็นเพียงแค่การดิ้นรนเฮือกสุดท้ายอย่างไร้ความหมาย เอาชีวิตตัวเองไปทิ้งเสียเปล่าๆ

ไม่อาจปลิดชีพเป้าหมายได้ ก็ควรปลีกหนีให้ไกลพันลี้ในทันใด ภายหลังค่อยวางแผนอีกครั้ง

เหยาซานนั้นคิดเช่นนี้ ทว่าเมื่อตอนเขาคิดจะถอยทัพออกไป กลับค้นพบว่าไม่ง่ายดายเหมือนที่คาดการณ์ไว้เช่นนั้นเลย

พลังปราณทั่วร่างพ่านพ่านดุร้ายน่าพรั่นพรึง แตกต่างจากท่าทีเกียจคร้านที่ซึมกระทือซื่อบื้อนั่นก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง บัดนี้เปลวเพลิงสีขาวและสายธารสีดำทะลักปรากฏรอบกายหัวจรดเท้ามันพร้อมกันแล้ว

เปลวเพลิงสีขาวปกคลุมทั่วร่างพ่านพ่าน ส่วนสายธารสีดำแต่ละสายแผ่ขยายออกมา ชั่วพริบตาเดียวกระจัดกระจายทุกหัวระแหงทั้งสี่ทิศ รูปร่างเสมือนกรงขัง จับเหยาซานพันธนาการปิดตายอยู่ในนั้น

เหยาซานประสงค์ใช้แรงทะลวงการสกัดกั้นของกรงขังสายธารสีดำ ทว่าเขาเพิ่งจะถูกสายธารสีดำรั้งให้ฝีเท้าเนิบช้าลงนิดหน่อย พ่านพ่านก็ได้มาถึงเบื้องหน้า บีบบังคับให้เขาไม่อาจไม่โต้ตอบด้วยพลังทั้งหมดแล้ว

เมื่อเขาหลบการรุกโจมตีของพ่านพ่านได้วัฏจักรหนึ่งแล้ว กรงขังสายธารทมิฬตรงหน้าก็ฟื้นคืนสภาพเดิมอีกครั้ง ถึงขนาดที่แกร่งกว่าเมื่อครู่เสียอีก

ชัดเจนว่าสายธารสีดำยิ่งทรงพลังขึ้นเรื่อยๆ ตามกาลเวลาที่เลยผ่าน

เดิมทีเหยาซานตั้งใจจะต้านทานการโจมตีของพ่านพ่านซึ่งๆ หน้าสักหน่อย ต่อสู้สุดชีวิตเพื่อออกจากวงล้อมเสียก่อน หากแต่เปลวเพลิงสีขาวบนร่างพ่านพ่านรวมตัวกัน พลังสุดขั้วบ้าระห่ำ

นี่ทำให้เหยาซานค้นพบความสิ้นหวัง ถ้าหากกล้าคำนึงแต่วิ่งหนี ประสบพบการโจมตีด้วยกำลังทั้งหมดของพ่านพ่าน เกรงว่าคงต้องบาดเจ็บสาหัสคาสนาม แต่ไหนแต่ไรก็หนีไม่พ้น

ปี่เซียะภูเขาตัวนี้ของเยี่ยนจ้าวเกอ แกร่งยิ่งกว่าที่พวกเขาคาดไว้

เขากวาดมองปราดผ่านอีกฟากหนึ่งด้วยหางตา ก็แลเห็นสหายที่ปลอมกายกลายเป็นรูปโฉมตนเองผู้นั้นถูกสกัดกั้นหนทางไปด้วย ยากจะปลีกตัวเช่นกัน

หัวใจเหยาซานพลันจมดิ่งสู่ก้นบึ้ง

เวลานี้อาหู่ช่วยพวกจวินลั่วกลับออกมาแล้ว เขาแยกเขี้ยวยิงฟันมองไปยังพวกเขา หัวร่อหยันเหอะๆ “เคล็ดวิชาวายุเทพนิมิตทมิฬ เหอะๆ ข้าเองก็ร่ำเรียนวิชานี้ด้วยพอดี พวกเรามาออกแรงสักหน่อยเป็นไร?”

กลุ่มเหยาซานทั้งสองได้ยินดังนั้นนี้ ต่างก็เปล่งเสียงฮึดฮัด ไม่ได้พูดจา

จอมยุทธ์ใต้บัญชาของสำนักเขากว่างเฉิงคนอื่นๆ ในเหตุการณ์ ยามนี้ต่างก็เข้าใจกระจ่าง มองดูเหยาซานที่ยังคงอยู่ในรูปลักษณ์ของผู้อาวุโสหลี่ด้วยสีหน้าพิศวง

ได้ยินเยี่ยนจ้าวเกอเอ่ยถึงหยกเลียนสังหาร คนที่เคยได้ยินคำเล่าลือของมันก็ตื่นรู้ทันใด หลังจากนั้นแววตาที่มองไปยังเหยาซานก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยียบขึ้นมา

เหยาซานมองทางเยี่ยนจ้าวเกออย่างไม่ยินยอมอยู่บ้าง “เจ้าไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง และก็ไม่ได้ให้พยัคฆ์ตัวนั้นออกมือ แต่เรียกปี่เซียะภูเขาสัตว์พาหนะของเจ้า แสร้งตื่นตระหนกเสียการควบคุมมาหยั่งเชิงข้า แท้จริงแล้วในใจเจ้าไม่มั่นใจเหมือนกัน ถูกหรือไม่?”

“จนกระทั่งข้าถูกบีบให้หลบหลีกการโจมตีของปี่เซียะภูเขา เผยให้เห็นรากฐานวิทยายุทธ์ เจ้าถึงได้มองความลับของข้าทะลุปรุโปร่ง?”

เยี่ยนจ้าวเกอพลันยิ้มอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าเจ้าจะเข้าใจผิดไปเรื่องหนึ่งแล้ว ตอนนี้เจ้ากำลังจะตกอยู่ในกำมือข้า ต่อจากนี้ควรจะเป็นเจ้าที่ตอบข้าเกี่ยวกับเรื่องผู้เหลือรอดแห่งสำนักเขานิมิตทมิฬของพวกเจ้า เจ้าคิดว่าตอนนี้ยังมีเวลาว่างมาถามคำถามข้าอีกรึ?”

เหยาซานขมวดคิ้วเป็นปมแน่น “ข้าติดตามผู้เฒ่าหลี่มานานแล้ว เป็นคนสนิทของเขาเสียตั้งนาน นิสัยและท่าทางของเขาข้าเข้าใจดีกว่าเจ้ามากนัก แท้จริงแล้วข้าพิรุธตรงไหน ถึงทำให้เจ้าเกิดระแวดระวัง?”

“ไยข้าต้องอธิบายให้เจ้าฟัง?” เยี่ยนจ้าวเกอหัวเราะเย้ย “หรืออธิบายให้เจ้าฟังว่าพิรุธของเจ้าปรากฏอยู่ตรงไหนสักประเดี๋ยว แล้วข้าค่อยแนะแผนการของข้าอย่างละเอียดสักหน่อย?”

“ไหนเลยต้องยุ่งยากเช่นนั้น เจ้าเพียงแค่ต้องรู้ว่าต่อไปเจ้าจะเผชิญกับสิ่งใดก็พอแล้ว”

ชายหนุ่มหันไปกล่าวกับอาหู่อย่างหน้าตาเฉย “ต้องมีชีวิตอยู่ คาดคั้นทั้งหมดที่พวกเขารู้ออกมา”

ขณะนี้อาหู่ได้จับอีกคนหนึ่งไว้ก่อนแล้ว เวลานี้ยิ้มเย็นพลางเข้าไปในกรงขังสายธารทมิฬจัดการเหยาซาน

เหยาซานแผดเสียงคับแค้นใจ อยากจะสู้สุดใจขาดดิ้น ทว่ากลับยากจะต้านทานอาหู่

สายธารทมิฬที่ปลดปล่อยจากพรสวรรค์ของพ่านพ่าน บัดนี้พัวพันเหยาซานไม่หยุดยั้ง ทำให้เหยาซานยิ่งอยากจบชีวิตตนเอง แต่ก็ยากยิ่งอย่างเห็นได้ชัด

จวินลั่วและเหลียนเฉิง ยามนี้ทั้งสองก็คืนสติกลับมาแล้วเช่นกัน หลังจากมองดูเหลียนอิ๋งที่เปลี่ยนเป็นศพแห้งเหี่ยว พวกเขาก็มองไปยังพวกเหยาซาน ความรู้สึกล้วนสลับซับซ้อนอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

ส่วนเหล่าจอมยุทธ์กว่างเฉิงจำนวนมากกลุ่มหนึ่ง ต่างก็จ้องพวกเหยาซานเขม็งด้วยความชิงชังหาที่เปรียบไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหยาซานผู้นั้นที่ขณะนี้มีรูปลักษณ์เหมือนเช่นผู้อาวุโสหลี่ก็ไม่ปาน

หลังจากเยี่ยนจ้าวเกอเอ่ยกับอาหู่จบ ความสนใจก็กลับไปอยู่บนเสาหินที่อยู่ในมืออีกครั้ง

แสงรุ่งโรจน์บนเสาหินสาดส่องทั้งสี่ทิศ กลายสภาพเป็นกำแพงกั้น กำบังลมพายุแก่มวลชน ขวางกั้นพายุสีดำที่ยังคงผลาญทำลายอยู่ในอากาศไม่หยุด

มังกรทมิฬพิฆาตป่าเถื่อนรุนแรง หากแต่ในทางกลับกันแล้ว มันมาเร็วก็ไปเร็วเช่นกัน

เยี่ยนจ้าวเกอต้านทานอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่งก็ยังไม่ถูกมันทำลาย แรงลมจึงค่อยๆ อ่อนกำลังลงอีกครา

ครั้นมังกรทมิฬพิฆาตอันดุเดือดระลอกนี้ผ่านไป แม้ว่าภายหลังพายุนิมิตทมิฬจะยังคงหนาวสะท้านบ้าระห่ำ อานุภาพน่าตื่นตะลึง กระนั้นต่อให้กลุ่มของเยี่ยนจ้าวเกอจะไม่มีเสาหินช่วยเหลือ ก็สามารถต้านทานได้เช่นกัน

ชายหนุ่มมองมังกรทมิฬพิฆาตเบื้องหน้าที่เริ่มค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแช่มช้าแล้ว จึงพยักหน้าเล็กน้อย

เฟิงอวิ๋นเซิงเก็บดาบ กลับไปถึงข้างกายเขา เอื้อนเอ่ยเสียงเบาว่า “ถ้าหากเป็นหยกเลียนสังหารแล้วล่ะก็ เช่นนั้นผู้อาวุโสหลี่ก็น่าจะถูกสังหารแล้ว?”

หลังเยี่ยนจ้าวเกอนิ่งเงียบจึงค่อยผงกศีรษะ เฟิงอวิ๋นเซิงเองก็เศร้าสลดอยู่บ้างเช่นกัน

หลังพวกเขาถึงเมืองซู่โจวแล้ว ก็เป็นผู้อาวุโสหลี่ต้อนรับขับสู้ จากนั้นรับหน้าที่ผู้นำทางเข้าไปในมหาทะเลทรายแดนตะวันตกด้วยกัน

ตลอดเส้นทางผู้อาวุโสปฏิบัติตัวอย่างผู้มากความสามารถและประสบการณ์ จัดการทุกสิ่งอย่างได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ขณะเดียวกันล้วนปฏิบัติต่อเยี่ยนจ้าวเกอ เฟิงอวิ๋นเซิง และอาหู่ด้วยความสุภาพอ่อนโยนอย่างยิ่งยวด

สายตาเฟิงอวิ๋นเซิงจดจ้องเหยาซาน “ก็ไม่รู้ได้เช่นกันว่าผู้อาวุโสหลี่นั้นถูกสังหารยามใด ศพถูกมันจัดการเช่นไร?”

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวตอบ “ระยะเวลาสวมรอยต่อเนื่องของหยกเลียนสังหารมีจำกัด เพื่อให้น่าเชื่อเถือ เขาจะไม่ลงมือเร็วเกินไป ตอนที่มังกรทมิฬพิฆาตมาหนแรก เป็นความต้องการสังหารข้าครั้งแรกของพวกเขา เกินกว่าครึ่งพวกเขาสังหารผู้อาวุโสหลี่ก่อนหน้านั้นไม่นานนัก”

“นับๆ เวลาแล้ว การลงมือหนที่สองนี้ของพวกเขา นับว่าเป็นโอกาสสุดท้ายเช่นเดียวกัน ผ่านไปอีกไม่นาน หยกเลียนสังหารก็น่าจะเสื่อมประสิทธิผลแล้ว”

เฟิงอวิ๋นเซิงได้ยินดังนั้นจึงกล่าวว่า “ผู้อาวุโสหลี่เป็นมหาปรมาจารย์ขั้นเคียงนภา ถ้าหากร่างสิ้นชีวิต การเสื่อมลงของเลือดลมจะแตกซ่านอย่างแน่นอน หากถูกสังหารตรงบริเวณที่ท่านถอนเสาหินออกมานั้น เช่นนั้นศพของผู้อาวุโสหลี่น่าจะไม่ได้ถูกฝังลงไปใต้ผืนทราย แต่ตลอดเส้นทางเดินมานี้ ข้าไม่ได้รู้สึกถึงไอมรณะและไอโลหิตเลยตั้งแต่ต้น”

“หากพวกเขานำศพผู้อาวุโสหลี่เคลื่อนที่ เช่นนั้นก็น่าจะมีถุงย่อส่วนใบหนึ่ง”

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าว “คนคนหนึ่งสวมรอยผู้อาวุโสหลี่ อีกคนหนึ่งก็ยังคงเคลื่อนไหวในฐานะ ‘เหยาซาน’ คนผู้นี้ที่เกินออกมา ก่อนหน้านี้น่าจะคอยท่าอยู่ในกระเป๋าย่อส่วนนั่น”

‘จริงสิ ข้าเองก็อยากรู้ว่าท่านมองพิรุธเขาออกได้อย่างไร?’ เฟิงอวิ๋นเซิงเอ่ยถาม

————————–

ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี

ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี

Score 7.9
Status: Ongoing Artist: Native Language: Chinese
อ่านเรื่อง ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพีชายหนุ่มข้ามมิติกาลเวลาครั้งแรกมาสู่ยุคสมัยที่อารยธรรมวรยุทธ์รุ่งเรืองจนถึงที่สุด มุมานะศึกษาและฝึกฝนคัมภีร์สุดยอดวิชาที่เก็บรวบรวมไว้ในวังเทพมากมาย แต่แล้วยุคสมัยอันรุ่งโรจน์ก็ต้องพบพานกับวิกฤติการณ์ครั้งใหญ่ ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายจนหมดสิ้น ทว่าชายหนุ่มผู้นั้นก็พาตนเองและสมองที่เปี่ยมไปด้วยความรู้ของสุดยอดวิชา ข้ามมิติกาลเวลาอีกครั้งไปสู่ยุคสมัยใหม่ ยุคสมัยนี้มีสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกขัดใจยิ่งนัก นั่นก็คือทุกอย่างช่างง่ายดายไปเสียหมด จนทำให้เขาได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งในสี่คุณชายแห่งยุค เหนือกว่าจอมยุทธ์รุ่นเยาว์ผู้ใดในบรรดาดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดในเวลาชั่วพริบตา กระนั้น แม้เขาจะยอดเยี่ยมอย่างไร เป็นที่น่าเคารพเลื่อมใสต่อศิษย์น้องในสำนักเพียงใด มีชื่อเสียงขจรไกลไปถึงหนแห่งไหน สุดท้ายแล้วก็ยังมีคนปากกล้าและอวดดี กังขาในความสามารถของเขาอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้จักเจียมตัวก็แล้วไปเถอะ แต่จะหาเรื่องคนที่มีพลังแก่กล้ากว่าตนอยู่อักโขเช่นนี้ ก็คงต้องประมือกันสักตั้งแล้ว “หากชอบรนหาที่ตายนัก ข้าจะสนองให้พวกเจ้าเอง!”

Comment

Options

not work with dark mode
Reset