พอทั้งสามรู้สึกว่าอากาศรอบด้านถูกหมอกควันสีเทาปกคลุมไว้ พวกเขาก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
ขณะเดียวนั้นเอง กลิ่นไออันแข็งแกร่งสี่สายก็พุ่งออกมาจากตรงกลาง
พอหลิ่วหมิงเขม้นตามองทะลุไอหมอกอันพวยพุ่ง จะเห็นว่าใจกลางชั้นจำกัดมีหุ่นขนาดใหญ่สี่ตัวเฝ้าอยู่ ตรงกลางก็เป็นแท่นบูชาขนาดหลายจั้ง ไอหมอกที่เปล่งแสงสีเลือดลอยนิ่งๆ อยู่เหนือแท่นบูชา
หุ่นนักรบทั้งสี่ตัวสูงราวๆ หนึ่งจั้งกว่า บนตัวสวมชุดเกราะสีเทาเงิน ดูจากกลิ่นไอที่แผ่ออกมา ดูเหมือนว่าจะเข้าถึงระดับแก่นแท้ขั้นต้นแล้ว และพอทั้งสี่ตัวรวมกัน แม้แต่หลิ่วหมิงก็ต้องมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างช่วยไม่ได้
แต่หลังจากหลิ่วหมิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พุ่งไปทางแท่นบูชาโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
หวงอิ๋งกับผู้อาวุโสขุยมู่เห็นฉากเช่นนี้ ก็สบตากันทีหนึ่ง จากนั้นก็กระตุ้นแสงหลบหลีกพุ่งไปยังใจกลางชั้นจำกัดอย่างไม่ลังเล
ในความคิดของพวกเขา แม้ว่าหุ่นระดับแก่นแท้ขั้นต้นสี่ตัวจะเป็นเรื่องยุ่งยากเล็กน้อย แต่อย่างไรซะมันก็ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต พูดถึงพลังที่แท้จริงก็ไม่อาจเทียบกับผู้ฝึกฝนระดับเดียวกันได้ และคิดว่าหุ่นทั้งสี่ตัวนี้ ปีศาจสายฟ้าคงเอามาไว้เผื่อเกิดเหตุที่ไม่คาดคิดขึ้น และเป็นการเตรียมการป้องกันในชั้นสุดท้ายแล้ว
ขณะที่หลิ่วหมิงเหยียบเข้าไปในพื้นที่ที่ม่านแสงแวววาวเคยปกคลุม ดวงตาดำมืดของหุ่นนักรบสี่ตัวก็เปล่งประกายออกมา จากนั้นก็พุ่งขึ้นฟ้า หลังจากเกิดการเปลี่ยนแปลงอยู่ครู่หนึ่ง ก็ก่อตัวเป็นค่ายกลรบ และอ้าปากพ่นลำแสงสี่สีออกมา
หลังจากลำแสงเหล่านี้รวมตัวกันกลางอากาศ มันก็กลายเป็นลำแสงขนาดเท่าปากถ้วยที่มีสีแดง เหลือง ฟ้า เขียว รวมตัวเข้าด้วยกัน และพุ่งไปยังหลิ่วหมิงที่อยู่ด้านหน้าอย่างรวดเร็ว
หลิ่วหมิงค่อยๆ เลิกคิ้วขึ้นมา ร่างของเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนดูพร่ามัว ทำให้ลำแสงทะลุผ่านเงาร่างของเขาไป และโจมตีลงพื้นบริเวณนั้นจนกลายเป็นหลุม
ครู่ต่อมา เกิดคลื่นสั่นสะเทือนเหนือศีรษะหุ่นนักรบทั้งสี่ จากนั้นร่างของหลิ่วหมิงก็ปรากฏออกมา
แต่เขายังไม่ทันได้ทำการโจมตี หุ่นทั้งสี่ที่อยู่ด้านล่างก็แหงนหน้าขึ้นพร้อมกัน และพ่นลำแสงสี่สีใส่เขาอีกครั้ง
ขณะที่หลิ่วหมิงหายวับไปปรากฏอยู่ห่างออกไปสิบกว่าจั้งนั้น แสงสี่สีเหล่านี้ก็เหมือนกับจะตามติดตำแหน่งของเขาไป
ไม่ว่าหลิ่วหมิงจะหลบหลีกอย่างไรหรือกลายเป็นเงาร่าง ลำแสงเหล่านี้ก็ยังหาร่างจริงของหลิ่วหมิงเจอ และตามติดอย่างไม่ลดละ
สิ่งนี้ทำให้สีหน้าหลิ่วหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ถ้าแค่ลำแสงลำนี้ เขาย่อมไม่รู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด แต่หากหุ่นทั้งสี่ปล่อยลำแสงเช่นนี้ออกมาติดต่อกันล่ะก็ จะเป็นเรื่องที่ยุ่งยากเป็นอย่างยิ่ง
ผู้อาวุโสขุยมู่ที่เหาะเข้ามา ก็ค่อยๆ หยุดชะงักลง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมาอยู่ไม่หยุด ประจักษ์ชัดว่าเขาก็ค้นพบว่าหุ่นเหล่านี้รับมือได้ยาก
หวงอิ๋งที่ตามเข้ามาก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที แต่ในส่วนลึกของลูกตาดำกลับเปล่งประกายสลัวๆ จากนั้นร่างก็สั่นสะท้านเบาๆ และไม่ขยับเขยื้อนภายในพริบตา
ขณะนี้หลิ่วหมิงก็ครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเขาก็หายวับออกไปจากพื้นที่ที่เคยถูกม่านแสงแวววาวปกคลุม จากนั้นแสงในดวงตาของหุ่นทั้งสี่ก็ดับลง และหยุดการโจมตี
ลำแสงสี่สีที่ตามติดหลิ่วหมิงไม่ปล่อย ก็หยุดอยู่ตรงขอบ และระเบิดตัวสลายไปเอง
หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ก็ตาเป็นประกายขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็มีความคิดในใจทันที ขณะที่กำลังหันมาเรียกผู้อาวุโสขุยมู่กับหวงอิ๋งนั้น พลันมีเงาร่างสีเหลืองกะพริบผ่านตรงหน้าไป พริบตาเดียวก็มาปรากฏตัวอยู่ใจกลางม่านแสง พอแสงดับลงก็เผยให้เห็นร่างของหวงอิ๋ง
เพียงแต่ไม่รู้ว่าในมือของนางถือดาบเล็กสีทองอร่ามตั้งแต่เมื่อไหร่
ขณะที่หุ่นทั้งสี่ยังไม่ทันได้มีการเคลื่อนไหวใดๆ แสงสีทองในมือก็สะบัดออกไป เงาดาบสีทองเล็กๆ จำนวนมากร่วงลงมาราวกับสายฝน
ภายใต้การเปล่งประกายของแสงสีทอง ม่านแสงสีเทาขนาดใหญ่ก็พุ่งออกจากตัวของหุ่นทั้งสี่ และต้านทานดาบสีเล็กสีทองไว้
ขณะที่หลิ่วหมิงกับผู้อาวุโสขุยมู่ต่างก็เผยสีหน้าประหลาดใจออกมานั้น หวงอิ๋งกลับประนมมือหนีบดาบเล็กสีทองไว้ และร่ายคาถาออกมา
พอคาถาถูกร่ายออกมา เปลวไฟสีทองก็ลุกไหม้บนฝ่ามือของนาง ดาบเล็กสีทองในมือค่อยๆ กลายเป็นของหลอมเหลวสีทอง พอนางขยับปากเบาๆ และเปลี่ยนท่ามือ ของหลอมเหลวสีทองก็ไหลเป็นเส้นๆ และเกาะตัวเป็นเข็มบินสีทองอร่ามสี่เล่ม
พอนิ้วของหวงอิ๋งพร่ามัว เข็มทองทั้งสี่เล่มก็ถูกหนีบอยู่ระหว่างนิ้ว และค่อยๆ สะบัดใส่หุ่นทั้งสี่
ทันใดนั้น แสงสีทองแวววาวขนาดหนึ่งจั้งกว่าๆ ก็กะพริบผ่านอากาศ
“ฟิ้ว!” “ฟิ้ว!” “ฟิ้ว!” “ฟิ้ว!”
แสงแวววาวทั้งสี่พุ่งยิงลงบนม่านแสงสีเทา ทำให้ม่านแสงสั่นไหวจนเกิดเป็นระลอกคลื่น แต่กลับไม่สามารถทำลายการป้องกันนี้ได้เลยแม้แต่น้อย และมันก็กลับมาเป็นเข็มบินสีทองสี่เล่มเหมือนเดิม
หวงอิ๋งขยับปากเบาๆ พอเปลี่ยนท่ามือ เข็มบินสีทองทั้งสี่ก็เริ่มจุดเปลวไฟสีทองขึ้นมา พอเปลวไฟลุกไหม้ มันก็เข้าไปในม่านสีเทาทันที และกลายเป็นไหมแวววาวพุ่งทะลุลำตัวของหุ่นไป “ฟิ้ว!”
แสงสีทองเปล่งประกายบริเวณหน้าอกของหุ่นนักรบทั้งสี่ เกราะสีเงินบนตัวที่ดูแข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ระเบิดออกมาพร้อมกันจนเกิดรูขนาดเท่ากำปั้น และผลึกแวววาวที่อยู่ด้านในก็แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ
แสงในดวงตาของหุ่นนักรบระดับแก่นแท้ขั้นต้นทั้งสี่ตัวดับลงทันที จากนั้นก็ล้มโครมลงพื้น
ตั้งแต่หวงอิ๋งลงมือสังหารหุ่นระดับแก่นแท้ทั้งสี่อย่างง่ายดายนี้ ใช้เวลาแค่อึดใจเดียวเท่านั้น
หลิ่วหมิงกับผู้อาวุโสขุยมู่เห็นเช่นนี้ ก็จ้องมองจนตาค้าง
และพอหวงอิ๋งเห็นว่าตนเองทำสำเร็จ นางก็คว้ามือลงบนหมอกโลหิตที่ลอยอยู่เหนือแท่นบูชา ขวดเล็กโปร่งใสแวววาวพุ่งออกจากในนั้น และค่อยๆ ตกลงในมือของนางอย่างมั่นคง
หยดโลหิตสีแดงที่ดูราวกับมีชีวิตหมุนวนอยู่ในขวดไม่หยุด
“โลหิตปีศาจสวรรค์! ท่านเซียนยอดเยี่ยมจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะจัดการหุ่นนักรบทั้งสี่ได้ง่ายเช่นนี้ ข้ายังไม่ทันได้ลงมือช่วยเลย” พอผู้อาสุโสขุยมู่เห็นขวดเล็กๆ ก็เผยสีหน้าดีใจออกมา จากนั้นก็เคลื่อนตัวมาอยู่ด้านข้างหวงอิ๋งโดยไม่สนใจเรื่องอื่นอีก และกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เขาจ้องมองขวดเล็กโปร่งใสในมือหญิงสาวตาไม่กะพริบ
“ฮึ! โลหิตปีศาจสวรรค์เป็นสิ่งที่เจ้าอยากจะได้ก็ได้งั้นหรือ?” หวงอิ๋งได้ยินก็หันมาทันที สายตาที่มองผู้อาวุโสขุยมู่ดูเยือกเย็นยิ่งขึ้น ขณะเดียวกัน แรงกดดันที่แข็งแกร่งกว่าในก่อนหน้านั้นก็พุ่งออกมา
ผู้อาวุโสขุยมู่ถูกกลิ่นไอนี้กดดันจนต้องร่นถอยออกไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็กล่าวสีหน้าตกใจระคนโมโห
“สหายหวง นี่หมายความว่าอย่างไร หรือท่านจะผิดคำสัญญา?”
หวงอิ๋งกลับเก็บขวดเล็กเข้าไปโดยไม่สนใจ และฟาดฝ่ามือข้างหนึ่งผ่านอากาศไปทางผู้อาวุโสขุยมู่
เงาฝ่ามือสีเหลืองขนาดใหญ่ปิดบังท้องฟ้าส่วนหนึ่งไว้ และปรากฏตัวเหนือศีรษะของผู้อาวุโสขุยมู่
เงาฝ่ามือยักษ์หนักราวกับภูเขา แสงสีทองเกือบจะก่อตัวเป็นเนื้อแท้ บริเวณขอบก็เต็มไปด้วยไอสีเขียวที่ลอยวนเวียน พอฟาดลงมาก็ดูคล้ายกับมีอานุภาพอันยิ่งใหญ่
ไม่ว่าผู้อาวุโสขุยมู่จะระวังแค่ไหน แต่กลับไม่คิดว่าพอหวงอิ๋งลงมือ มันจะน่ากลัวถึงเพียงนี้ ทันใดนั้นเขาคิดจะกระตุ้นวิชาหลบหนีไป แต่ก็ไม่ทันการณ์เสียแล้ว
แสงสีเขียวเปล่งประกายบนตัว อากาศรอบด้านหยุดชะงักลง ทันใดนั้นก็ถูกพลังห้าธาตุกักขังไว้จนไม่อาจดิ้นรนได้เลยแม้แต่น้อย
ผู้อาวุโสขุยมู่รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ภายใต้สถานการณ์รีบร้อนเช่นนี้ เขาก็ได้แต่ส่งเสียงหอนออกมา พอแสงสีเขียวเปล่งประกาย เขากลายเป็นหมาป่ายักษ์ขนาดหลายจั้ง แต่ขณะที่กำลังจะขยับเท้าทั้งสี่เพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการนั้น มันก็สายไปแล้ว
ฝ่ามือยักษ์เพียงแค่ร่วงมาเบาๆ ก็คว้าเอาร่างหมาป่ายักษ์ไว้ได้ จากนั้นก็ออกแรงบีบอย่างไม่ปราณี
พอเกิดเสียงดัง “ตู๊ม!” ร่างหมาป่ายักษ์ก็ระเบิดตัวกลายเป็นหมอกโลหิตในทันที
การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้ ใช้เวลาแค่อึดใจเดียวเท่านั้น แม้ว่าหลิ่วหมิงอยากจะลงมือขัดขวาง แต่ก็ไม่ทันแล้ว
และหลิ่วหมิงก็มองหวงอิ๋งที่ดูลึกลับซับซ้อนนี้ด้วยสีหน้าที่ดูไม่ได้ขึ้นมา
ขณะนี้หวงอิ๋งแผ่กลิ่นไอที่เหนือกว่าความคาดหมายไปมาก เทียบกับผู้ฝึกฝนปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดในก่อนหน้านั้นแล้ว นางยังแข็งแกร่งกว่าหลายเท่า ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่เขาจะสามารถเปรียบเทียบได้
เขาสะบัดแขนเสื้อในทันที กระบี่เล็กสีทองพุ่งออกมาในพริบตา และขยายตัวตามแรงลมจนมีขนาดหนึ่งจั้งกว่า
เขากะพริบไปปรากฏตัวบนกระบี่ยักษ์ พอกระตุ้นเคล็ดวิชา กระบี่ยักษ์กลายเป็นแสงสีทองเจิดจ้าพุ่งออกไปด้านหลัง และกะพริบไม่กี่ที ก็หนีออกไปหลายสิบจั้งแล้ว
มันคือวิชาขี่กระบี่เหินเวหานั่นเอง!
“สหายหลิ่ว แม้ว่าเจ้าจะปิดบังกลิ่นไอระดับการฝึกฝน แต่ไหนเลยจะปิดบังข้าได้ แค่การฝึกฝนระดับผลึก ก็มีพลังระดับนี้ ข้านับถือยิ่งนัก หากมีชีวิตอยู่นานกว่านี้อีกหน่อย อาจจะเป็นมนุษย์ที่ไม่ควรมองข้ามก็เป็นไปได้ แต่ตอนนี้น่ะหรือ ช่างน่าเสียดายจริงๆ” หลิ่วหมิงที่อยู่ท่ามกลางแสงหลบหลีก ได้ยินเสียงราบเรียบของหวงอิ๋งดังขึ้นข้างหูในฉับพลัน น้ำเสียงนี้คมชัดราวกับเสียงนกขมิ้นที่ออกจากหุบเขา ซึ่งไม่เหมือนกับก่อนหน้านั้นเลยแม้แต่น้อย
พอน้ำเสียงสิ้นสุดลง หวงอิ๋งก็ยกแขนชี้ไปทางแสงสีทองที่อยู่ไกลๆ
อากาศด้านบนแสงสีทองหนาแน่นขึ้น เงาดรรชนียักษ์สีเหลืองขนาดเจ็ดแปดจั้งที่มีไอสีเขียวลอยวนปรากฏออกมา และชี้ลงด้านล่าง
หลิ่วหมิงมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ความเร็วของวิชาขี่กระบี่เหินเวหาได้กระตุ้นจนถึงขีดสุดแล้ว คิดจะเปลี่ยนทิศทางเพื่อหลบหนีก็ไม่ทันแล้ว หลังจากครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว ก็ได้แต่กระตุ้นเกล็ดสีแดงให้ปกคลุมจุดสำคัญไว้ ขณะเดียวกัน เกราะหนังสีเงินก็ปรากฏขึ้นบนตัว พอสะบัดแขนเสื้อ โล่กระดูกสีดำก็พุ่งออกมา และขยายใหญ่ตามแรงลมก่อนต้านทานอยู่เหนือศีรษะ
“ตู๊ม!”
เงาดรรชนียักษ์ได้แตะลงบนแสงกระบี่สีทองแล้ว และระเบิดออกมาเป็นกลุ่มแสงสีเหลืองปกคลุมแสงกระบี่ไว้
เงากะโหลกเก้าใบปรากฏบนพื้นผิวโล่กระดูก แต่พริบตาเดียวก็ถูกแสงสีเหลืองกดดันจนดับไป ตัวโล่กะโหลกก็แตกสลายพร้อมส่งเสียงร้องโหยหวน และหดเข้าไปในร่าง
หลิ่วหมิงรู้สึกได้ถึงพลังมหาศาลที่แทบจะทำให้ร่างกายของเขาแหลกสลาย หลังจากเกิดเสียงดังขึ้น และตามด้วยเสียงแตกหักของกระดูกภายในร่าง แสงสีทองบนตัวก็ดับลง ร่างของเขาร่วงลงไปพร้อมกับกระบี่บินราวกับฝนดาวตก และหล่นพื้นอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่
ตอนนี้หลิ่วหมิงตัวอ่อนปวกเปียกอยู่บนพื้น หน้ากากวานรบนใบหน้าได้หายไปนานแล้ว คราบเลือดเต็มตัว เกราะหนังสีเงินกับเกล็ดสีแดงถูกเปราะเปื้อนไปด้วยเลือดเนื้อ และยังมีไอพิษสีเขียวลอยวนอยู่ บาดแผลราวกับมีมดนับหมื่นนับพันปีนขึ้นมาพร้อมกัน หลังจากขยับตัวเล็กน้อย ความรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสก็ถาโถมมาจากกระดูกส่วนต่างๆ
“ระดับดาราพยากรณ์!”
หลังจากหลิ่วหมิงกระอักเลือดออกมาแล้ว ก็กล่าวด้วยรอยยิ้มเศร้าบนใบหน้า
………………………………
