ตำนานเทพยุทธ์ – ตอนที่ 19

เพียงแสงที่ทอประกายเจิดจ้างแหวนสีม่วงก็เปิดออกและเต่าตัวเท่าฝ่ามือก็เดินออกมา เพียงการมองเห็นกล่องปริศนา และม้วนตำราที่วางตรงหน้า เต่าเทพอักขระก็หันไปมองหน้าของเป่าอู่ทันที

“นั่นมัน! ไอ้หนู อย่าบอกนะว่า จะให้ข้าดูดซับตำราเหลานี้และสลักมันลงในห้วงความทรงจำเจ้าอีก พลังของข้าไม่ได้มีเพื่อการนั้น”

แต่เมื่อเหลือบสายตาไปเห็นก้อนสีเงินที่แวววาว และก้อนสีดำที่เตะตา เต่าอักขระก็รีบเดินไปที่ก้อนหินเหล่านั้น

“กรี๊ก! กรี๊ก! นี่มันหินพลังธาตุ อื่ม ไม่น่าเชื่อว่าหินพวกนี้เจ้าจะได้มันมา

ว่าแต่เจ้าได้มันมาจากไหน?”

เพียงเป่าฮู่ได้ฟัง ก็ชี้ไปที่กล่องไม้เหล่านั้นและเพียงไม่นาน เต่าอักขระก็รับกล่าวออกไปว่า

“เจ้าหนู เจ้ารู้อะไรไหม หินพวกนี้มีประโยชน์มากมาย ข้าที่เป็นอสูรลมปราณ

ก็สามารถใช้หินพวกนี้ให้กำเนิดพลังตะบะ และสามารถพัฒนาระดับของตนเองได้

และพวกมนุษย์เช่นเจ้า สามารถใช้พวกมันหลอมรวมกับร่างกาย เพื่อปลุกพลังธาตุชนิดใหม่และให้กำเนิดพลังอีกชนิดหนึ่งในร่างกาย”

เพียงได้ฟังจุดนี้  เต้าเหล่ย ยอดอัจฉริยะที่มาจากแดนศักดิ์สิทธิ์ และพลังลมปราณที่เป่าฮูสัมผัสได้คือธาตุวายุและสายฟ้าที่เป็นธาตุอัสนี นั่นก็ทำให้เป่าฮู่ฉุดคิดขึ้นมาว่า แดนศักดิ์สิทธิ์อาจใช้มัน และส่งมันให้แก่ศิษย์ที่มีพรสวรรค์

“ท่านเต่า แล้วมันอันตรายหรือไม่ การปลุกพลังธาตุ?”

เมื่อเทพเต่าอักขระได้ฟัง ก็กล่าวออกไปว่า

หลังจากที่เป่าฮู่ได้ทำภารกิจเปิดกล่องปริศนาไป 100 กล่อง ก็ได้ลุกออกมายืนเส้นยืดสาย และท่ามกลางท้องนภาที่กว้างใหญ่ ภาพที่ได้เห็นกลับทำให้เป่าฮู่มิอาจลืมเลือน สายตาที่จดจ้องไปยังส่วนหัวเรือเหาะนาวาปราณ ภาพทิวทัศน์ที่งามเด่น กลับเผยให้เป่าฮู่ได้เห็น ภาพของหนึ่งสตรีที่โดยสารมากับเรือเหาะอีกลำที่ลอยเด่นเคียงคู่มาแต่ไกล

โดยธงที่เป็นสัญญาลักษณ์กลับมีอักษรที่เด่นเป็นสง่า ตระกูลหย่วน นั่นเอง เป่าฮู่นำป้ายที่หย่วนปงแนะนำมาออกมาดู และเห็นสัญญาลักษณ์ข้างเรือเหาะและบนป้ายไม้ เหมือนกันอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

ภาพของตระกูลที่มีอดีตตระกูลนี้ เป่าฮู่ชักอยากรู้ว่า ตัวเป่าฮู่เองจะสามารถทำอะไรได้บ้าง แต่หลังจากที่ชื่นชมภาพความงามจบสิ้น เวลาของเป่าฮู่บนเรือเหาะ คงเหลืออยู่ไม่มาก

“เอาหละได้เวลาใช้งาน เทพเต่าอักขระแล้ว”

เพียงเท่านั้นเป่าฮู่ต้องการที่จะสลักวิชาระดับราชา ทั้งสิบวิชาลงไปในห้วงแห่งความทรงจำ เมื่อกลับมาถึงห้องพัก คนติดตามทั้งสองได้เข้ามาเพื่อสอบถามถึงสิ่งที่คุณชายของมันต้องการ และสิ่งทีได้คือ

ให้ไปพักผ่อนซะ เป่าฮู่เดินเข้าห้องพร้อมเรียกเต่าอักขระออกมา และได้กล่าวถึงสิ่งที่ต้องการ เทพเต่าที่เป็นสัตว์อสูรลมปราณที่ทำพันธะสัญญากับนายของมันแล้วจึงรับรู้ได้ทันทีผ่านช่องทางวิญญาณที่ผูกกัน

“ฮ่าๆๆๆ ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ นั่นสินะที่ข้าควรกล่าว เจ้าหนู วิชาพวกนี้ไมต่างจากขยะ เท่าที่ข้าดู ทั้ง 10 ตำรานี้ มีเพียง 2 วิชาที่เจ้าควรศึกษา หากจะฝึกทั้งหมด เจ้าที่มีระดับที่สูงมากแล้วศัตรูก็แกร่งตามไปด้วย ไฉนจะมาใช้วิชาระดับราชาต่อกรกับศัตรูได้ แต่สำหรับ 2 วิชาที่ข้าคิดว่าเจ้าจำเป็นต้องศึกษา ก็คือวิชาร่างจำแรง แม้จะระดับราชา แต่ก็สามารถสร้างร่างเสมือนของเจ้าเพื่อหลอกล่อศัตรูได้ ประหนึ่งจักจั่นที่รอกคาบ เจ้าควรที่จะศึกษามันไว้ ส่วนอีกหนึ่งก็คือวิชาผนึกวารี เป็นวิชาที่ใช้หยุดยั้งศัตรู โดยการสกัดพลังลมปราณของคนผู้นั้นได้ในระยะเวลาหนึ่ง เจ้าควรฝึกทั้งสองวิชานี้เท่านั้น”

หลังจากที่เทพเต่าบรรยายสรรพคุณของชุดวิชาทั้งสอง เป่าฮู่ก็ได้สลักชุดวิชาลงไปยังความทรงจำของตน แต่หลังการสลักเคล็ดวิชาลงไป ขอบเขตของจิตวิญญาณของเป่าฮู่กับแสดงอาการบางอย่างออกมา เทพเต่าได้ตรวจดูอย่างระเอียด จึงได้บอกแก่เป่าฮู่ให้หายอดโอสถบำรุงจิตวิญญาณมาทานบ้าง เพื่อขยายขอบเขตพลังทางจิตของเป่าฮู่เองด้วย

หลังจากที่การเดินที่สะดวกสบายจบสิ้น เรือเหาะก็เทียบท่าที่ เมืองตระกูลเร่อ อันเป็นเมืองใหญ่ของแดนใต้ และทุกสำนักต่างนำพาตนเองมา เพื่อชมความงามของเทพธิดาหงส์เพลิงของแดนใต้

เพียงเป่าฮู่ก้าวเท้าออกจากเรือ ด้วยเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เรือเหาะนาวาปราณลำนั้นต้องสั่นสะเทือนไปทั้งลำ นั่นก็เพราะร่างของชายผู้หนึ่งที่ปลิวมากระแทกกับตัวเรือเหาะ พร้อมกับร่างกายที่แหลกเหลว ด้วยเสียงที่ดังสนั่นทำให้เหล่าชาวยุทธ์ทั้งหลายต่างหันมามองผู้ที่ก่อเหตุ

“ฮึ! ไอ้บัดซบ กล้าดีเช่นไร มาขวางทาง คุณชายมู่หยง แห่งเกาะมังกรฟ้า”

เมื่ออักษรที่สลักตรงหน้าอกของบ่าวรับใช้แสดงให้เห็นถึงความแกร่งกล้าสามารถของ

ตระกูลใหญ่อันดับ หนึ่งของแดนมังกรฟ้า ตระกูลมู่นั่นเอง