เธอไม่มีวันปล่อยให้ตนเองมีชีวิตแบบนั้นอีกแล้ว！
“คุณไม่ต้องจ่ายเงิน” ซือถูมู่หรงได้ยินคำพูดของเธอ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ มีหรือที่ผู้หญิงของเขาจะไม่มีเงินใช้? แน่อน เขาซื้อโทรศัพท์ให้เธอ เธอไม่ต้องจ่ายเงิน
“คุณอยากจะให้ฉันจ่าย ตอนนี้ฉันก็ไม่มีแล้ว คราวที่แล้วตอนซื้อโทรศัพท์ ฉันใช้เงินไปเกือบหมดแล้ว” ดวงตาคู่สวยของหลิวหยิงมองไปที่เขา และส่งยิ้มให้เขา คำพูดนี้ของเธอเป็นธรรมชาติมาก ฟังแล้วเหมือนแค่พูดผิวเผินเท่านั้น
แต่ว่าดวงตาคู่นั้นของซือถูมู่หรงหม่นหมองลงทันที เธอบอกว่าเมื่อคราวก่อนตอนที่เธอซื้อโทรศัพท์ใช้เงินหมดแล้ว เมื่อคราวก่อน เธอซื้อโทรศัพท์? ซื้อให้ไป๋ยี่รุ่ย
เขามองดูเธอด้วยแววตาที่หม่นหมองลงเล็กน้อย มองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเธอ เขาบอกตนเองว่าเขาอาจจะคิดมากไป เธออาจจะแค่พูดไปก็เท่านั้นเอง！！
“พักผ่อนที่บ้าน” ซือถูมู่หรงไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อ เขารู้ดีว่าตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอไม่เคยใช้เงินของเขามาก่อน เงินที่เธอใช้ก็หามาเอง เงินที่เธอทำงานด้วยความยากลำบากในทุกวันได้มาไม่มาก ดังนั้นปกติเธอจึงประหยัดอย่างมาก แต่ตอนซื้อโทรศัพท์ให้ไป๋ยี่รุ่ยกลับใจกว้างขึ้นมา
แค่เขาคิดถึงเรื่องนั้น ก็จะอารมณ์เสียอย่างมาก
“ค่ะ” หลิวหยิงยิ้มบางๆแล้วตอบด้วยความเชื่อฟัง ไม่มีความไม่พอใจใดๆ ฟังน้ำเสียงของเธอแล้วก็ดูเหมือนจะมีความสุขอย่างมาก
แต่ดวงตาของซือถูมู่หรงกลับค่อยๆมืดหม่นลง เขาถอนหายใจเบาๆ เขาบอกกับตนเองว่าค่อยเป็นค่อยไป อย่างรีบร้อน เพราะถึงอย่างไรเธอก็มีปมในใจ ปมที่อยู่ในใจตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ของเธอไม่สามารถแก้ได้ง่ายๆ ดังนั้นเขาต้องมีความอดทน
ซือถูมู่หรงมองไปที่เธอ ยิ้มอีกครั้ง เพียงแต่รอยยิ้มของเขาในตอนนี้ดูฝืนเล็กน้อย เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วเดินออกไป
หลังจากซือถูมู่หรงออกไปจากวิลล่า เขาไม่คิดจะไปบริษัท บริษัทมีงานให้ทำอยู่แล้ว แต่ตนไม่จำเป็นต้องทำวันนี้ เขาอยากจะไปห้างสรรพสินค้าก่อน ไปซื้อโทรศัพท์ให้เธอด้วยตนเอง
แต่ว่าตอนอยู่บนรถ ซือถูมู่หรงโทรหาคุณนายซือถู
“แม่ครับ ผมอยากให้รีบจัดการเรื่องในอินเทอร์เน็ต” ซือถูมู่หรงนึกถึงคำพูดของหลิวหยิงที่อยากให้เขาไปช้อปปิ้งกับเธอ ไปดูหนังกับเธอ เขาอยากจะไปกับเธอจริงๆ
ดังนั้น เขาอยากจะให้ข่าวเกี่ยวกับการแต่งงานระหว่างเขากับมู่ฉู่ฉู่จบลงให้เร็วที่สุด ดังนั้น เขาจึงโทรศัพท์ไปเร่งคุณนายซือถู
เรื่องนี้แม่เป็นคนสร้างปัญหาขึ้นมา อีกทั้งเรื่องแบบนี้ถ้าแม่ออกหน้าก็สะดวกกว่า และง่ายกว่ามาก
“ทำไมถึงใจร้อนขนาดนี้?” น้ำเสียงของคุณนายซือถูยังคงอ่อนโยนและมีเมตตาเหมือนเดิม：“เป็นเพราะผู้หญิงที่ลูกชอบโมโหแล้วใช่ไหม?”
ซือถูมู่หรงนึกถึงปฏิกิริยาของหลิวหยิงหลังจากเห็นข่าวพวกนั้น ภายในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าขึ้นมา แต่ว่าตอนนี้คุณนายซือถูถามแบบนี้ เขาจึงคล้อยตามคำพูดของคุณนายซือถู ตอบกลับเสียงเบา
“ผู้หญิงโมโหก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เรื่องนี้เป็นความผิดของแม่ ลูกวางใจเถอะ แม่จะรีบจัดการเรื่องนี้ ไม่ทำให้ผู้หญิงที่ลูกชอบเข้าใจลูกผิด” ทุกคำพูดของคุณนายซือถูล้วนคิดเผื่อซือถูมู่หรง ทุกคำพูดล้วนหวังดี
“ครับ” ซือถูมู่หรงได้ยินคำพูดของคุณนายซือถู ก็โล่งอก เขารู้จักแม่ของตนเป็นอย่างดี ในเมื่อแม่บอกว่าจะรีบจัดการ ถ้าอย่างนั้นก็จะรีบจัดการอย่างแน่นอน
ไม่ว่าแม่จะเป็นคนสร้างปัญหานี้ขึ้นมาหรือไม่ ไม่ว่าเป้าหมายของแม่ก่อนหน้านี้คืออะไร ตอนนี้แม่รับปากแล้วว่าจะจัดการ เรื่องนี้ก็ไม่มีปัญหา
“จริงด้วย ลูกไม่คิดจะพาผู้หญิงที่ลูกชอบมาให้แม่ดูหน่อยเหรอ?” คุณนายซือถูถามอย่างเป็นธรรมชาติ คำพูดนี้ไม่มีปัญหาอะไร คนที่ลูกชายตนเองชอบ คนเป็นแม่อยากเห็นหน้าเป็นเรื่องปกติ
อีกทั้งเรื่องแบบนี้ แม่คนหนึ่งพูดอยากจะเจอผู้หญิงคนนั้นด้วยตนเอง เท่ากับให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก
“ถ้ามีโอกาสที่เหมาะสม ผมจะพาเธอไปหาแม่ครับ” ครั้งนี้มู่หรงซือไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้รับปาก
โอกาสที่เหมาะสมก็คือ เหลือช่องว่างขนาดใหญ่ให้ทั้งสองฝ่าย
“ได้ๆ ทำตามที่ลูกต้องการ ลูกอยากจะพาเธอกลับมาเมื่อไหร่ก็พากลับมา แม่ไม่ฝืน เดี๋ยวผู้หญิงที่ลูกชอบจะตกใจแล้วหนีไป ไม่ใช่เรื่องง่ายกว่าลูกแม่จะเจอผู้หญิงที่ชอบ ถ้าแม่ทำให้เธอตกใจแล้วหนีไป ลูกของแม่ต้องสู้สุดชีวิตกับแม่แน่นอนใช่ไหม?” ปลายสาย คุณนายซือถูพูดทีเล่นทีจริง
“ไม่ตกใจหนีง่ายๆขนาดนั้นหรอกครับ” ซือถูมู่หรงคิดถึงท่าทีของหลิวหยิงในวันนี้ พูดตอบกลับไปอย่างครุ่นคิด ทำให้เธอตกใจตนหนี? เธอไม่ใช่คนที่ขวัญอ่อนขนาดนั้น
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีมาก” คุณนายซือถูที่อยู่ปลายสายกำลังหัวเราะอย่างเห็นได้ชัด：“ลูกไม่ยอมพาเธอมาหาแม่ แล้วเมื่อไหร่ลูกจะกลับมากินข้าวกับแม่สักมื้อล่ะ?”
คุณนายซือถูพูดแล้วหยุด ไม่รอให้ซือถูมู่หรงตอบ ก็พูดขึ้นอีกครั้ง：“พรุ่งนี้คือวันครบรอบแต่งงานของแม่กับพ่อ พ่อของลูกไม่อยู่แล้ว พรุ่งนี้มีแม่แค่คนเดียว ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ลูกกลับมากินข้าวกับแม่ดีไหม”
ตอนนี้ น้ำเสียงของคุณนายซือถูดูคิดถึงและเสียใจอย่างเห็นได้ชัด ทำให้คนฟังไม่สามารถทำร้ายจิตใจได้
ซือถูมู่หรงฟังคำพูดของคุณนายซือถู ใบหน้ามีความเจ็บปวดเพิ่มมากขึ้น พ่อจากไปหลายปีแล้ว หลายปีที่ผ่านมานี้ แม่อยู่ตัวคนเดียว พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของพ่อกับแม่ แม่อยู่คนเดียวคงจะเสียใจมาก
“ครับ พรุ่งนี้ตอนเที่ยงผมกลับไปกินข้าวด้วยครับ” ซือถูมู่หรงไม่อาจทำใจปฏิเสธได้ แต่ว่าซือถูมู่หรงรับปากเป็นมื้อเที่ยง เขาคิดว่าด้วยความสามารถของแม่ คืนพรุ่งนี้เรื่องพวกนั้นน่าจะจัดการเรียบร้อยแล้ว
รอให้จัดการทุกอย่างเสร็จ ตอนกลางคืนเขาจะพาหลิวหยิงออกไปกินข้าว
“ดีๆๆ” คุณนายซือถูพูดดีติดต่อกันสามคำ เห็นได้ชัดว่าเธอดีใจมากแค่ไหน：“แม่จะไปบอกป้าหลิวตอนนี้เลย ให้ป้าหลิวเตรียมอาหาร”
“ครับ” มูหรงซือถูได้ยินน้ำเสียงแม่ที่ดูมีความสุขมาก สีห้าของเขาอ่อนโยนลงมาก น้ำเสียงก็อ่อนโยนลง
“ถ้าอย่างนั้นลูกไปทำงานเถอะ พรุ่งนี้แม่รอลูกกลับมานะ” คุณนายซือถูพูดธุระเสร็จแล้ว ก็เป็นฝ่ายพูดเพื่อที่จะวางสาย
เป็นคนที่เข้าใจคนจริงๆ
“ท่านประธานครับ ตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหนครับ? ไปบริษัทเหรอครับ?” คนขับรถคนขับรถหลี่เห็นซือถูมู่หรงวางสาย จึงถามขึ้น
“ไปห้างสรรพสินค้า” ตอนนี้ซือถูมู่หรงอารมณ์ดี น้ำเสียงของเขาดูรื่นรมย์อย่างเห็นได้ชัด อีกไม่นานเรื่องนั้นก็จัดการได้แล้วเขาดีใจมาก อีกทั้งอยากจะไปซื้อของให้เธอ ให้เธอยิ่งมีความสุข！
“ไปห้างสรรพสินค้า? ท่านประธานจะไปซื้อของเหรอครับ?” คนขับรถหลี่ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เขาขับรถให้ท่านประธานมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านประธานจะไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าด้วยตนเอง
