กู้หวูไม่ได้ตอบ เพราะไม่สะดวกตอบเอาเสียเลย ทว่าการกระทำของกู้หวูไม่ได้หยุดนิ่ง เขาเตรียมอุ้มถังจื่อโม่ขึ้นรถแล้ว
“ได้ รอให้คุณส่งผมกลับบ้านแล้ว ผมจะบอกแม่ว่า กู้หวูลักพาตัวผม แถมกู้หวูยังตีผม ทารุณผม ผมจะบอกแม่ว่ากู้หวูใช้มือหยิกผม ใช้เท้าแตะผม ใช้แส้เฆี่ยนผม”มุมปากถังจื่อโม่ยกขึ้น ทุกคำส่งเข้าหูกู้หวู น้ำเสียงเบาบาง ยังเจือรอยยิ้มไว้ในที แต่การข่มขู่นั้นชัดแจ้งมาก
เท้าของกู้หวูแข็งทื่อ อุ้มที่อุ้มถังจื่อโม่สั่นเทิ้มจนเกือบโยนถังจื่อโม่ลง
กู้หวูมองหน้าถังจื่อโม่ พลางกลืนน้ำลายแรงๆ“คุณชายน้อย พูดมั่วๆไม่ได้นะครับ”
ตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยแตะต้องคุณชายน้อยแม้แต่ปลายเล็บ แค่เริ่มอุ้มตอนนี้เฉยๆ
บอกว่าใช้มือหยิก？ใช้เท้าถีบ？ใช้แส้เฆี่ยน？นี่มันอะไรกันเนี่ย！
จินตนาการของคุณชายน้อยล้ำเลิศเสียจริง ไม่ ควรบอกว่าคุณชายน้อยถนัดกรรโชกมากกว่า มิน่าล่ะ เมื่อกี้ลูกน้องถึงได้ตกใจกลัวขนาดนั้น รู้สึกกลัวจะถูกปีศาจน้อยกรรโชกเสียงอย่างนั้น
กำลังสู้รบของปีศาจน้อยแข็งแกร่งจริงๆ！
หากลูกพี่ต้องการตัวถังจื่อโม่ที่เป็นผู้ใหญ่ ไม่ว่าจะจับตัวหรือลักพาตัว สำหรับพวกเขาแล้วไม่ใช่เรื่องยากเลย แต่ตอนนี้ยากตรงเป็นเด็กอายุเพียงห้าขวบองค์กรยมบาลของพวกเขาเจออะไรก็มิอะไรมาถมเถ แต่กลับไม่มีประสบการณ์รับมือเด็กมาก่อน
ยิ่งไปกว่านั้นเด็กอายุห้าขวบในตอนนี้ยังเป็นคุณชายน้อยของพวกเขาด้วย
ถึงตอนนี้ กู้หวูรับรู้ได้ว่า ถึงแม้คุณชายน้อยจะอายุเพียงห้าขวบ แต่กลับหลอกไม่ง่ายเลย
คุณชายน้อยไม่เพียงแต่หลอกยาก ยังเฉียบแหลม แถมคุณชายน้อยยังเป็นปีศาจน้อยอีกต่างหาก
“ใช่เหรอ？ผมพูดมั่วๆเหรอ ผมพูดความจริงทั้งนั้น ผมกลับไปถึงก็จะบอกคุณแม่อย่างนี้ คุณแม่ต้องเชื่อแน่ๆ เพราะพวกคุณลักพาตัวผมเป็นเรื่องจริง พวกคุณจับผมมาที่องค์กรยมบาล”ถังจื่อโม่ใช้น้ำเสียงเด็กอ่อนดำเนินการต่อไปให้ถึงที่สุด
ดวงตากู้หวูจ้องเด็กน้อยถังจื่อโม่ไม่หยุด กู้หวูกระตุกริมฝีปากแรงๆ เขาเคยเห็นคนโหด แต่เป็นครั้งแรกที่เห็นโหดขนาดนี้
คุณชายน้อยเป็นคนโหด โหดว่าลูกพี่เขาอีก
สามคนที่โดนบรรพบุรุษน้อยถังจื่อโม่ขู่เข็ญ บัดนี้รู้สึกว่าตัวเองยังโชคดีมาก ท่านกู้ต่างหากที่อนาถมาก อนาถที่สุด！！
ใช้มือหยิก？ใช้เท้าถีบ？อย่างนี้ก็พอแล้ว ยังมีการใช้แส้เฆี่ยนเสริมอีกด้วย？
คุณชายน้อยยังฟ้องท่านกู้กับแม่ตัวเองด้วย
คุณชายน้อยเป็นคนโหดชั้นดีเลยละ！！
“กู้หวู ยื่นบื่ออยู่ทำไม？ไม่ใช่จะส่งผมกลับไปหรอกเหรอ？”ถังจื่อโม่เห็นกู้หวูตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ จงใจเร่งกู้หวูว่า“ไม่แน่ว่าผมของผมอาจจะกลับบ้านตระกูลถังแล้ว แน่นอนถึงแม้คุณแม่ยังไม่กลับก็ไม่เป็นอะไร ผมโทรไปบอกได้”
ริมฝีปากของกู้หวูกระตุกแรงๆอีกครั้ง จะว่าไปกู้หวูอย่างเขาก็เป็นที่น่าเกรงขาม วันนี้กลับตกอยู่ในเงื้อมมือของเด็กอายุห้าขวบไปได้
ไม่ นี่ไม่ใช่เด็กอายุห้าขวบ นี่มันปีศาจน้อยชัดๆ！！
“นายน้อยครับ บรรพบุรุษน้อยครับ มา พวกเราคุยกันดีๆก่อนครับ”กู้หวูสูดลมหายใจเข้าลึกๆหนึ่งเฮือก พยายามสุดความสามารถเพื่อให้ตัวเองสงบจิตสงบใจ บรรพบุรุษน้อยถังจื่อโม่พูดกระจ่างขนาดนี้แล้ว เขายังกล้าพากลับบ้านที่ไหน
กู้หวูเชื่อเหลือเกิน หากเขาส่งปีศาจน้อยกลับบ้านตอนนี้ คาดว่าเขาคงไม่มีชีวิตออกจากบ้านตระกูลถังแล้วละ
“ไม่คุยแล้ว ดึกแล้ว นายน้อยควรกลับบ้านนอนแล้ว”มุมปากถังจื่อโม่ยกขึ้นอย่างแจ่มชัด ใบหน้าเผยรอยยิ้มอย่างเด่นชัด ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ทำให้โกรธจนตายแล้วไม่ชดใช้
“ไม่รีบครับ ไม่รีบครับ ยังเช้าอยู่ครับ ยังไม่ถึงสองทุ่มเลยครับ กลับเช้าอย่างนี้คงนอนไม่หลับหรอก”นาทีนี้กู้หวูได้แต่เก็บคำพูดตัวเองกลับมา ไม่มีทางเลือก เขายังไม่อยากตาย อย่างน้อยก็ไม่อยากตายอย่างน่าเวทนา
ความอยากอยู่รอดอันแรงกล้าทำให้กู้หวูจำเป็นต้องทำเช่นนี้！！
“ดังนั้น พวกเรามาคุยกันดีๆก่อนครับ”กู้หวูวางถังจื่อโม่ลง ตอนนี้อยู่หน้ารถแล้ว แต่เขากลับไม่กล้าอุ้มถังจื่อโม่ขึ้นรถแต่อย่างใด
“ไปครับ พวกเราเข้าไปคุยกันข้างในครับ”กู้หวูไร้หนทางอื่นแล้วจริงๆ เขาทำได้เพียงเชิญปีศาจน้อยเข้าบ้าน จากนั้นก็ถามปีศาจน้อยว่าต้องการทำอะไร？
“ก็ได้ งั้นเข้าไปคุยกัน”ถังจื่อโม่ตอบด้วยมาดคุณชายใหญ่หนึ่งประโยค
กู้หวูปากสั่นเทา หมดคำจะพูด รู้สึกห่อเหี่ยวใจที่สุด แต่กู้หวูก็ยังต้องเผยรอยยิ้ม“เชิญครับคุณชายน้อย”
ถังจื่อโม่อกผายไหล่ผึ่ง จากนั้นก็ให้กู้หวูนำทางเข้าด้านในขององค์กรยมบาล
คนอื่นเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า ต่างเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง คุณชายน้อยเท่ห์ระเบิดไปเลย？
แถมบารมียังแกร่งกล้า สมกับที่เป็นลูกชายของลูกพี่ใหญ่จริงๆ
แน่นอน แววตาที่พวกเขามองกู้หวูล้วนเต็มไปด้วยความเห็นใจทั้งสิ้น ท่านกู้ฉิบหายแน่！！
ถังจื่อโม่เดินได้ไม่กี่ก้าว เห็นกลุ่มคนลักพาตัวเขาไม่ตามมา เขาจึงยกหางคิ้วขึ้น“พวกคุณยืนบื่ออยู่ตรงนั้นทำไม？รีบตามมา ห้ามใครหนีแม้แต่คนเดียว……”
จากที่รู้สึกสงสารกู้หวูอยู่ก็อึ้งไปตามๆกัน ปีศาจน้อยก็คือปีศาจน้อย ระหว่างที่ทรมานท่านกู้ก็ไม่คิดปล่อยพวกเขาไปด้วย
ปีศาจน้อยอย่าเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างนี้สิ？！
อันที่จริงพวกเขาไม่ได้ทำอะไรปีศาจน้อยเลย！
เมื่อปีศาจน้อยเอ่ยก็ไม่มีใครกล้าขัดขืน ปีศาจน้อยคือคุณชายน้อยของพวกเขา อนาคตสักวันหนึ่งไม่แน่ว่าจะกลายเป็นเจ้านายพวกเขา
ณ ตอนนี้ ทุกคนต่างอกสั่นขวัญแขวน แต่ไม่มีใครไม่กล้าเดินตามเข้าไป
เข้ามาถึงภายในอย่างรวดเร็ว หลังถังจื่อโม่เข้ามาถึงก็กวาดสายตามองทุกคน พบว่าไม่ขาดสักคน จึงรู้สึกพอใจ
“คุณชายน้อยครับ คุณจะให้พวกเราทำอะไรครับ？”ตอนนี้กู้หวูไม่กล้าดูแคลนคุณชายน้อยถังจื่อโม่ ณ ขณะนี้ท่าทางของกู้หวูกลายเป็นนอบน้อม ไม่ใช่น้ำเสียงกล่อมเด็กเหมือนเมื่อสักครู่แล้ว
ถังจื่อโม่เลือกเก้าอี้มานั่งหนึ่งตัว เก้าอี้มีความสูงเล็กน้อย เมื่อเขานั่งลงไปสองขาของเขาไม่โดนพื้น เขาจึงแกว่งเท้าทั้งสองไปมา
ผู้คนมองเท้าที่แกว่งไปมาของเขา ต่างรู้สึกว่าตาลายเสียแล้ว รู้สึกว้าวุ่นใจ คุณชายน้อยบอกพวกเขาตรงๆได้หรือไม่？！
“คุณชายน้อยเชิญสั่งได้เลยครับ”กู้หวูแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก รวบรวมความกล้าถามอีกครั้ง ปีศาจน้อยก็คือปีศาจน้อย มีชั้นเชิงในการทรมานคนสารพัด ไม่รู้ว่าไปฝึกมาจากใคร？
ชวนให้ปวดหัวเหลือเกิน！！
