บทที่ 257 คุณชายสามเย่โหดเหี้ยมมาก（4）
ในตอนแรกเธอได้พิจารณาด้วยตัวเองแล้วว่าเรื่องเมื่อคืนมันเป็นความผิดของเธอ บวกกับหลักฐานวิดีโอเมื่อกี้ และรวมถึงน้ำเสียงของเย่ซือเฉินที่คับแค้นใจและเสียใจในขณะนี้ ทำให้เธออยากจะแข็งกร้าวก็ไม่กล้าแข็งกร้าวขึ้น
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ริมฝีปากของเย่ซือเฉินคลายยิ้มออกมา ผู้หญิงคนนี้ไร้เดียงสามากเกี่ยวกับเรื่องความรัก
เวลานี้เธอถามคำถามแบบนี้ออกมา เขายินดีมากที่จะแสดงอย่างละเอียดให้เธอดูอีกครั้ง
คำพูดของเธอ สามารถทำให้แผนการของเขาดำเนินการไปได้อย่างราบรื่น
ตอนแรกเวินลั่วฉิงอยากจะขัดขืน แต่เย่ซือเฉินก็ได้เอาหลักฐานแต่ล่ะอย่างออกมายืนยัน รวมถึงรอยขีดข่วนบนร่างกายของเขา ทำให้เวินลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย
เขารู้ดี ว่าหลังเมาเหล้าเธอบ้าคลั่งขนาดไหน เพราะว่าเห่อถงถงเคยเล่าให้เธอฟังแล้ว แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเมื่อคืนจะบ้าคลั่งขนาดนั้น ดูแล้ว เย่ซือเฉินน่าสงสารมากจริงๆ ！！
เมื่อเวินลั่วฉิงมีความคิดเช่นนี้ ท่าทีที่ต่อต้านก็ค่อยๆคลายลง
เย่ซือเฉินเป็นคนฉลาดขนาดไหน มีหรือที่จะมองไม่ออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ และจะปล่อยให้โอกาสเช่นนี้ผ่านไปง่ายๆได้ยังไงกัน
เย่ซือเฉินมองดูปฏิกิริยาของเธอแล้ว สุดท้ายก็เป็นที่พอใจมาก ถ้าเป็นแบบนี้เรื่องที่เหลือจะได้ราบรื่นกว่านี้เสียที
ร่างกายของเวินลั่วฉิงแข็งทื่อเล็กน้อย ลมหายใจสับสนเล็กน้อย เธอกำลังคิด มีหนี้ก็ต้องชดใช้ ถือว่าเธอชดใช้หนี้แล้วกัน
ในเมื่อ เรื่องเมื่อคืนก็เป็นความผิดของเธอทั้งหมด
เมื่อเวินลั่วฉิงมองเห็นรอยขีดข่วนบนร่างกายของเย่ซือเฉินแล้ว รู้สึกสงสารทนดูไม่ได้ ดังนั้นจึงรีบหลับตาลง
ริมฝีปากของเย่ซือเฉินค่อยๆคลายยิ้มออกมา เขาค้นพบลักษณะเด่นของเธอจุดหนึ่ง เวลาที่เธอทำผิดจะอ่อนโยนกว่าปรกติ และประพฤติตัวดีมากเป็นพิเศษ
เขารู้สึกว่า มันเป็นปรากฏการณ์ที่ดี
และในเวลาเดียวกัน ที่ห้องของถังจื่อโม่
เมื่อถังจื่อโม่อาบน้ำเสร็จออกมา เห็นถังไป๋เชียนนั่งอยู่บนเตียงของเขาด้วยใบหน้าที่เย็นชา ตะลึงเล็กน้อย แต่แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ：“ลุงถาง ลุงมาตั้งแต่เมื่อไหร่？”
“อืม” ถังไป๋เชียนเงยหน้ามองไปที่เขา แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“ลุงถางเมื่อกี้ลุงเป็นอะไรเหรอ？นั่งเม่อลอยอยู่คนเดียว สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่？”เด็กน้อยถังจื่อโม่อาจได้รับพันธุกรรมจากเวินลั่วฉิงมา เป็นคนช่างสังเกต
เขารู้สึกว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอนตอนที่เขาอาบน้ำ？
“เมื่อกี้โทรศัพท์ของหนูดัง ลุงดูแล้วเป็นเบอร์โทรของแม่นาย เลยรับโทรศัพท์ขึ้นมา”รอยยิ้มบนใบหน้าของถังไป๋เชียนนั้นอ่อนโยนมาก น้ำเสียงก็นุ่มนวลมาก ถึงแม้ว่าถังจื่อโม่อายุจะไม่ถึงห้าขวบ แต่เขารู้ว่าถังจื่อโม่ไม่ใช่เด็กธรรมดาทั่วไป สิ่งที่ถังจื่อโม่รู้เยอะแยะมากมายกว่าที่คิด
ดังนั้น วิธีที่เขาพูดกับถังจื่อโม่คือการพูดคุยกันแบบเพื่อน ไม่มีอะไรปิดบัง
“อืม？โทรศัพท์ของแม่？”ถังจื่อโม่ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ได้รับโทรศัพท์ของแม่ลุงถางไม่ดีใจเหรอ？
น่าจะดีใจมั้ง？
“โทรศัพท์เป็นของแม่หนู แต่คนที่โทรมาไม่ใช่แม่หนู” ถังไป๋เชียนเห็นสีหน้าของเขาแล้ว หัวเราะออกมาอีกครั้ง แล้วพูดต่ออีก
“ถ้าอย่างนั้นเป็นใคร สามีของแม่？”ถังจื่อโม่แทบจะไม่ต้องคิดอะไรมาก ก็เดาได้ว่าเป็นเย่ซือเฉิน
ได้ยินคำที่ถังจื่อโม่พูดว่าสามีของแม่นั้น สายตาของถังไป๋เชียนกะพริบเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าออกมาช้าๆ：
“ใช่”
“เขาทำแบบนี้ได้ยังไง？มากเกินไปแล้ว และไร้ยางอายที่สุด”เนื่องจากถังจื่อโม่ยังเป็นเด็กน้อย อารมณ์แปรปรวนเร็วมาก ใบหน้าเล็กๆนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ ปฏิกิริยาของเขาถังไป๋เชียนไม่รู้สึกแปลกใจ เพราะถังจื่อโม่ปรกติก็ดูแลปกป้องเวินลั่วฉิงมากเป็นพิเศษมาโดยตลอดอยู่แล้ว
เวลานี้ถังจื่อโม่โกรธมากอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าเล็กๆปูดขึ้น อดไม่ได้จึงเริ่มบ่นขึ้นมา：“เป็นสามีคนอื่นแล้วมันยิ่งใหญ่มากเหรอ？สามารถครอบครองแม่ไว้ตลอดเวลาเหรอ？เป็นสามีคนอื่นแล้วมันยิ่งใหญ่มากเหรอ？ไม่อนุญาตให้แม่มาดูพวกเราเลย แม้แต่วันแรกที่พวกเราเข้าเรียนอนุบาลก็ไม่ให้แม่มารับส่งพวกเรา？เป็นสามีคนอื่นแล้วมันยิ่งใหญ่มากเหรอ？สามารถละเมิดสิทธิขโมยใช้โทรศัพท์ของแม่ได้เหรอ？”
เห็นได้ชัดว่า เด็กน้อยถังจื่อโม่ไม่พอใจในตัวเย่ซือเฉินมานานแล้ว จึงใช้เรื่องนี้เป็นการระบายมันออกมา
ถังไป๋เชียนฟังที่ถังจื่อโม่พูด มือที่จับโทรศัพท์อยู่กำแน่นขึ้นเล็กน้อย ถึงแม้สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไร แต่สายตาคู่นั้นหม่นหมองลงเล็กน้อย
เวลานี้ คำพูดของเด็กน้อยและคำพูดของเย่ซือเฉิน ทุกๆคำพูดมันทิ่มแทงเข้าไปกลางใจเขา
สิ่งที่แตกต่างกันคือ คุณชายสามเย่แทงอย่างส่ายไปมา แต่เด็กน้อยแทงโดยไม่รู้ตัว แต่กลับเจ็บปวดยิ่งกว่า
ทุกประโยคที่พูดว่าเป็นสามีคนอื่นแล้วมันยิ่งใหญ่มากเหรอ ฟังดูเหมือนโกรธ แต่ก็พิสูจน์แล้วว่าแต่ละเรื่องมันเป็นความจริงหมด เป็นสามีคนอื่นมันยิ่งใหญ่จริง และยิ่งใหญ่มากด้วย
เป็นสามีของแม่เมื่อเทียบกับเขาที่เป็นลูกแล้วได้รับการดูแลที่ดีกว่าเป็นหลายเท่า
และยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่น！！
ถึงแม้ถังไป๋เชียนจะสะเทือนใจกับทุกคำพูดของถังจื่อโม่ แต่เขาก็ไม่ได้ขัดจังหว่ะการพูดของถังจื่อโม่ รอจนถังจื่อโม่พูดดจบ ถึงจะพูดเบาๆออกม่ว่า：“จื่อโม่ หนูมีความคิดยังไงกับเรื่องการแต่งงานของแม่หนู？”
โดยปรกติแล้วจื่อโม่นั้นมีความคิดเห็นเป็นของตัวเองเสมอ และสำหรับเรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าจื่อโม่นั้นมีความคิดเป็นของตัวเอง ถ้าไม่อย่างนั้น จื่อโม่ก็คงจะไม่พูดย้ำตลอดว่าคนคนนั้นเป็นสามีของแม่
ถังไป๋เชียนรู้สึกว่า ในใจของถังจื่อโม่นั้นได้ยอมรับสำหรับเรื่องนี้แล้ว
ถังจื่อโม่ตะลึงเล็กน้อย มองไปที่ถังไป๋เชียน ด้วยสีหน้าที่แปลกประหลาดเล็กน้อย คิดแล้วสักครู่ จู่ๆก็พูดออกมา：“ลุงถาง ลุงไม่รู้สึกหรือว่าการที่แม่ผมสามารถแต่งงานได้ มันเป็นเรื่องที่ปาฏิหาริย์มาก？”
เขารู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้ของแม่ต้องมีอะไรแอบแฝง ความจริงแล้วเขารู้มาตลอด เพื่อเขาและน้องสาวแล้วแม่ไม่เคยคิดจะแต่งงานเลย ความคิดของแม่คือจะอยู่เป็นเพื่อนเขาและน้องสาวไปตลอดชีวิต
อย่างไรก็ตาม เขาหวังว่าแม่จะสามารถหาสามีที่รักแม่ และดูแลแม่ได้
เขาไม่อยากให้เขาและน้องสาวเป็นภาระของแม่ ดังนั้น เขาจึงพยายามมาตลอด พยายามเพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นมา
