บทที่ 496 ความสวยและความสามารถของเธอ ช่างน่าตกใจ (6)
ถังหยุนเฉิงหรี่ตา เขารู้ว่าต้องเป็นคนของตระกูลกู้ที่กุเรื่องบ้าๆ นี้ขึ้นมาแน่นอน
แต่ที่กู้เจิ้งหลุนพูดนั้นไม่มีช่องโหว่ เขาไม่มีเหตุผลที่จะขัดขวางได้เลย
และจนถึงตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงไม่กล้าเอ่ยปากพูดออกไป
แต่เด็กคนนี้เป็นเพียงเด็กขี้เกียจสันหลังยาว ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทำอะไรไม่เป็น ถ้าถูกพวกเขาเอาตัวไปแล้ว ถึงตอนนั้นกลัวว่าถ้าอธิบายได้ไม่ชัดเจน บางทีชีวิตน้อยๆ ของเธอก็อาจจะรักษาไว้ไม่ได้
ถึงแม้เขาจะขัดหูขัดตาเธอ แต่เด็กคนนี้ก็พักอยู่ที่บ้านของเขาหลายวันแล้ว เรื่องนี้เขาจึงไม่ยุ่งไม่ได้
ยังมีอีกเล็กน้อยที่แม้แต่ถังหยุนเฉิงเองยังไม่เข้าใจ เด็กคนนี้ปกติแล้วขี้เกียจไปวันๆ เดิมเขาควรจะไม่ชอบเอามากๆ แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกไม่ชอบเด็กคนนี้ขนาดนั้น
ถ้าไม่ชอบจริงๆ เขาไม่แม้แต่จะสนใจเธอ จะไม่ใส่อารมณ์กับเธอ และยิ่งจะไม่โมโหใส่เธอ
เวินลั่วฉิงมองหลายคนตรงหน้าที่มาจับเธอ ก่อนจะพูดขึ้นมากะทันหัน： “ฉันยังดูละครไม่จบ กำลังสนุกเลย รอฉันดูละครจบก่อน……”
ตอนที่เวินลั่วฉิงกำลังพูดนั้น ในปากเองก็ไม่ว่างและกำลังแทะเมล็ดแตงโม เปลือกเมล็ดแตงโมปลิวว่อนไปทั่วทุกที่
คนทั้งห้องต่างตะลึงชะงักไป
ถังหยุนเฉิงถอนหายใจอย่างแรง โกรธจนหัวใจตับม้ามเจ็บไปหมด เด็กคนนี้จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้ว่าสถานการณ์ร้ายแรงแค่ไหนใช่ไหม?
ยังจะยังดูละครจนจบ? เธอก็ช่างใจใหญ่จริงๆ
หลายคนที่มาจับตัวเมื่อสบสายตากับเวินลั่วฉิงแล้วก็ตกตะลึงอย่างไม่รู้ตัว
กู้เจิ้งหลุนยังชะงักไปก่อนจะแอบหัวเราะในใจ ดูท่าแล้วจะเป็นแค่เด็กโง่คนหนึ่ง ถ้าเป็นแบบนี้ เรื่องนี้ก็ยิ่งจัดการได้ง่ายขึ้น
ถ้าแผนการเดิมของพวกเขาราบรื่นไม่สะดุด เด็กคนนี้มีแต่ตายกับตาย ถึงตอนนั้นถังหยุนเฉิงเองก็จะหนีไม่พ้น เป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวจริงๆ
กู้เจิ้งหลุนคิดแล้วก็ช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกลำพองใจขึ้นมาไม่น้อย： “เอาตัวไปให้ฉัน”
บอดี้การ์ดหลายคนที่ได้ยินคำพูดของกู้เจิ้งหลุนก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วจับตัวเวินลั่วฉิงไว้พาเธอเดินไปข้างหน้า
“คุณรีบอะไรนักหนา? รีบไปเกิดเหรอไง?” เวินลั่วฉิงไม่ดิ้นรน แต่เมื่อเดินไปถึงข้างหน้ากู้เจิ้งหลุนถึงจะถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจ
“คุณ?” กู้เจิ้งหลุนได้ยินคำพูดของเธอก็โกรธจนหน้าเปลี่ยนสี แต่ตามด้วยพูดกลั้วหัวเราะเสียงเย็นทันที “รีบไปเกิดน่ะไม่ใช่คุณ แต่เป็นคุณ……”
เมื่อกู้เจิ้งหลุนพูดประโยคนี้ ดวงตาทั้งคู่จงใจมองไปทางถังหยุนเฉิงเพื่อสื่อความหมายอย่างชัดเจน
“หยุนเฉิง ฉิ้นเอ๋อจะไม่เป็นไรใช่ไหม? คุณรีบคิดหาทางช่วยเธอสิ” เฟิ่งเหมียวเหมียวมองเวินลั่วฉิงถูกนำตัวไป ด้วยสีหน้าร้อนรนและเป็นห่วง
“เรื่องนี้ตระกูลกู้ต้องการโจมตีผม ถ้าเด็กนั่นอธิบายไม่ชัดเจน ถึงตอนนั้นไม่ใช่แค่ชีวิตน้อยๆ ของเธอ เกรงว่าผมเองก็……” ดวงตาถังหยุนเฉิงหรี่ลงเล็กน้อย สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นอย่างชัดเจน
“แล้วจะทำอย่างไรดี? ฉิ้นเอ๋อจะทำอย่างไรดี?” เสียงของเฟิ่งเหมียวเหมียวเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“เด็กคนนี้ ปกติขี้เกียจสันหลังยาวอยู่แล้ว เธอยังจะสร้างเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ให้ผม น่าโมโหจริงๆ” ถังหยุนเฉิงนึกถึงเวินลั่วฉิงก็โกรธจนปวดศีรษะ แต่เรื่องของเธอตอนนี้เขาจะไม่สนก็ไม่ได้
ยิ่งรู้ว่าตระกูลกู้คิดจะใช้เด็กคนนี้เพื่อทำร้ายเขา เขาก็ยิ่งต้องสน
เวินลั่วฉิงไม่ได้ถูกพาไปที่ห้องสอบสวน แต่ถูกพาไปที่ยังสถานที่ขนาดใหญ่แห่งหนึ่งแทน และที่ตรงนั้นมีคนจำนวนมากรายล้อมอยู่ก่อนแล้ว
แน่นอนว่า ‘คนสอดแนม’ ที่ถูกจับได้ก็อยู่ด้วย ‘พยาน’ หลายคนก็อยู่ด้วย คนของตระกูลกู้ที่สามารถมาได้ก็มาทั้งหมดแล้ว
หัวหน้ากงก็มาถึงแล้ว แม้กระทั่งผู้อาวุโสของแปดสุดยอดวงศ์ตระกูลก็ถูกเชิญมาด้วย
เวินลั่วฉิงกวาดตามอง นัยน์ตาเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย ฉากนี้ช่างยิ่งใหญ่เสียจริง ดูท่าแล้วตระกูลกู้คิดจะกำจัดเธอและถังหยุนเฉิงจริงๆ
ฉากนี้นั้นห่างไกลจากที่เธอคาดการณ์เอาไว้มาก
สถานการณ์นี้ตอนนี้ ถ้าเธออธิบายเรื่องนี้ได้ไม่ชัดเจน ชีวิตเธอต้องไม่ปลอดภัยแน่ ถังหยุนเฉิง ตระกูลถังต้องถูกทำลายแน่
ถังหยุนเฉิงที่ตามมาติดๆ เมื่อเห็นฉากเหตุการณ์นี้ ก็ประหลาดใจจนลอบถอนหายใจ เรื่องวันนี้…..
ถังหยุนเฉิงหยุดสายตามองที่หัวหน้ากงและผู้อาวุโสทั้งหลาย หรี่ตาลงแววตาเย็นชาขึ้นเล็กน้อย ดูท่าแล้วครั้งนี้ตระกูลกู้คงลงแรงไปไม่น้อย
สถานการณ์นี้ไม่ใช่เพื่อเด็กคนนั้น แต่เพื่อเขา
ถังหยุนเฉิงรู้ดีว่าถ้าเรื่องวันนี้พูดได้ไม่ชัดเจน ตระกูลกู้ต้องไม่ปล่อยเขาไปแน่
แต่เด็กคนนั้นเป็นแค่เด็กขี้เกียจสันหลังยาว ไม่รู้ไม่เข้าใจอะไรเลย ดังนั้นเกรงว่าวันนี้ดูท่าจะไม่ดีแล้ว
เขารู้สึกว่าชาติก่อนพวกเขาตระกูลถังต้องติดหนี้เด็กคนนี้ไว้แน่ๆ
“หัวหน้ากง คนก็เอาตัวมาแล้ว ท่านสอบสวนได้เลย” กู้เจิ้งหลุนเดินไปที่ด้านหน้าหัวหน้ากงด้วยท่าทางนอบน้อม แล้วกู้เจิ้งหลุนก็ทำความเคารพผู้อาวุโสทั้งหลาย
“แล้วเป็นเรื่องร้ายแรงอะไรกันแน่ ถึงต้องเรียกพวกเราคนแก่มากันทั้งหมดด้วย?” ชายชราคนหนึ่งขมวดคิ้วมองหัวหน้ากงด้วยสายตาที่หนักแน่นเล็กน้อย
“เมื่อกี้พึ่งจับสายลับได้หนึ่งคน พบเอกสารลับที่สุดของพวกเราจากตัวเขา” กู้เจิ้งหลุนตอนทันที คำพูดของเขาหยุดไปก่อนจะมองไปทางเวินลั่วฉิง: “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคุณถังจากตระกูลถังเป็นอย่างมาก ดังนั้นเรื่องจึงร้ายแรงมาก เพราะเรื่องนี้เกี่ยวกับตระกูลถัง ดังนั้นหัวหน้ากงจึงเชิญผู้อาวุโสทั้งหลายท่านมา”
“ถังหยุน นายอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น?” ท่านปู่หลี่ปรายตามองกู้เจิ้งหลุนแล้วมองมาที่ถังหยุนเฉิง
“ผมจนถึงตอนนี้ยังก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้” คำพูดนี้ของถังหยุนเฉิงนั้นเป็นความจริง จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ทำไม? นี่นายคิดจะปัดความรับผิดชอบ? คนนี้เป็นของตระกูลนาย นายจะไม่รู้ได้เหรอ?” กู้เจิ้งหลุนในตอนนี้ไม่มีท่าทีเกรงอกเกรงใจเหมือนตอนที่อยู่ในบ้านถังหยุนเฉิงแล้ว ไม่ซ่อนหางจิ้งจอกอีกต่อไป
“นี่พยาน หลักฐานก็ครบแล้ว เกรงว่าอยากจะแก้ตัวก็แก้ตัวไม่ได้แล้ว” กู้เจิ้งหลุนรีบพูดเสริมอีกหนึ่งประโยคทันที
“ที่นายพูดก็เร็วเกินไป เรื่องนี้ยังไม่ได้พิจารณาอย่างรอบคอบเลย นายก็กล้าตัดสินแล้ว?” ตอนที่ท่านปู่หลี่มองกู้เจิ้งหลุน สายตาเจือความไม่พอใจอย่างชัดเจน
“หัวหน้ากงวันนี้จะสอบสวนเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เกรงว่าจะมีคนไม่ยอมรับ ดังนั้นถึงตั้งใจเชิญผู้อาวุโสทั้งหลายท่านมาเป็นพิเศษ” สีหน้ากู้เจิ้งหลุนไม่ได้โกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังอธิบายด้วยรอยยิ้ม
แน่นอนว่าเชิญผู้อาวุโสทั้งหลายแล้ว กลับไม่ได้เชิญท่านปู่ถังเพียงคนเดียว
“ถ้าอย่างนั้นสอบสวนเสร็จค่อยว่ากัน” ตอนที่ท่านปู่หลี่มองใบหน้ายิ้มแย้มของกู้เจิ้งหลุน มุมปากก็ยกยิ้มเย็นขึ้นเล็กน้อย
“เอกสารของแกได้มาจากไหนกันแน่” หัวหน้าหลงมองไปทาง ‘คนสอดแนม’ สายตาคู่หนึ่งเจือไปด้วยความชอบธรรมน่าเกรงขาม มองแล้วความหมายคือเริ่มการสอบสวนหาคำตอบแล้ว!!
