บทที่ 621 คุณชายสามเย่ถูกวางยา (8)
เย่ซือเฉินกลอกตาเล็กน้อย เห็นผู้หญิงนอนอยู่บนพื้น ดวงตาของเขาก็หรี่ขึ้น เพราะเขากลัวว่าหากยาออกฤทธิ์เต็มที่เมื่อไหร่ เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้
ฉะนั้น เขาจำเป็นต้องไปจากที่นี่ เขารู้สึกว่าอารมณ์ใคร่ของตัวเองเริ่มพลุ่งพล่าน ร่างกายยิ่งรู้สึกทรมาน ความทรมานนี้ไม่เพียงแต่เข้าครอบงำร่างกายของเขาเท่านั้น ยังครอบงำปณิธานของตนอีกด้วย
เขาโทรหาเวินลั่วฉิงอีกครั้ง
ครั้งนี้ ในที่สุดก็รับสายเสียที
“วุ่ย”เวินลั่วฉินเห็นสายจากเย่ซือเฉินก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่ได้ประหลาดใจที่เขาโทรหาเธอ แต่ประหลาดใจที่เขาโทรติดต่อกันแบบไม่เว้นระยะเวลาสักวินาทีเดียว
“ฉิงฉิง”เวลานี้เห็นได้ชัดว่าการหายใจของเย่ซือเฉินไม่มั่นคงเล็กน้อย ดังนั้นน้ำเสียงก็พลอยไม่มั่นคงไปด้วย
“คุณเป็นอะไร？”เวินลั่วฉิงได้ยินความผิดปรกติในน้ำเสียงของเขา ดวงตาทั้งคู่พลางหรี่ขึ้นเล็กน้อย
“ผมทรมาน”เสียงเย่ซือเฉินเบาลงเล็กน้อย น้ำเสียงที่เจือความเจ็บปวด และความอยุติธรรมหลายส่วน
“คุณเป็นอะไร？ไม่สบายเหรอ？”เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงของเขาผิดแปลก ผิดแปลกที่สุด ใบหน้าจึงเผยความเป็นห่วงหลายส่วน
“ผมถูกวางยา”เวลานี้เย่ซือเฉินยังพอมีสติอยู่หลายส่วน
เย่ซือเฉินรู้อาการของตัวเองดี
“ถูกวางยา？ยาอะไร？”เวินลั่วฉิงกำมือถือไว้แน่น เบิกตาโพลง
“ยาที่มีเพียงคุณเท่านั้นที่จะช่วยผมได้”ขณะที่เย่ซือเฉินพูดประโยคนี้ก็หัวเราะเล็กน้อย ใช่แล้ว มีเพียงเธอที่สามารถช่วยเขาได้
มีเพียงเธอ
“เย่ซือเฉิน คุณล้อเล่นหรือเปล่า？”เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจเล็กน้อย เธอได้ยินน้ำเสียงเขาผิดแปลก แต่เธอก็ยังได้ยินเขาหัวเราะด้วยเช่นกัน
ด้วยการกระทำก่อนหน้านี้หลายต่อหลายครั้ง ทำให้เธอสงสัยว่าเย่ซือเฉินเสแสร้ง หลอกให้เธอออกไป
“ไม่ได้ล้อเล่น ฉิงฉิง คุณมา คุณมาเร็ว”เย่ซือเฉินยิ่งหายใจเร็วถี่ยิ่งขึ้น เขารู้สึกว่าร่างกายทรมานขึ้นเรื่อยๆ
“คุณอยู่ไหน？”ดวงตาเวินลั่วฉิงกะพริบรัวๆ ถึงแม้จะสงสัย แต่ก็อดถามหนึ่งประโยคไม่ได้ เขาให้เธอไป เขาก็ควรบอกเธอว่าเขาอยู่ที่ไหนหรือเปล่า
เย่ซือเฉิน“……”
เย่ซือเฉินหยุดพูด ชำเลืองมองโดยรอบก็นึกเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้ ใบหน้าของเขาเผยความเคร่งขรึมอย่างชัดเจน “ผมอยู่คฤหาสน์ตระกูลเย่”
“คุณอยู่คฤหาสน์ตระกูลเย่？”เวินลั่วฉิงอุทาน ไม่ได้แปลกใจที่เขาไปคฤหาสน์ตระกูลเย่ แต่แปลกใจที่เขาถูกวางยาที่คฤหาสน์ตระกูลเย่？
เวินลั่วฉิงรู้สึกสงสัยจุดนี้เล็กน้อย
เย่ซือเฉินระวังตัวจากคุณปู่เย่เสมอมา แต่วันนี้กลับเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น เขาก็ควรระวังตัวจากคุณย่าเย่ด้วย
ตอนนี้อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ คนตระกูลเย่จะวางยาเขาได้เหรอ？เขาจะหลงกลได้เหรอ？
“เย่ซือเฉิน ด้วยความสามารถของคุณ ใครจะวางยาคุณในคฤหาสน์ตระกูลเย่ได้？”เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ ถามสิ่งที่สงสัย เขาแต่งเรื่องขึ้นมาหลอกเธอ เพื่อหลอกให้เธอออกไปหรือเปล่า？
ได้ยินคำพูดของเธอ แววตาเย่ซือเฉินหล่นวูบสู้ก้นบึ้ง หากคุณพ่อไม่กลับมา เขาก็จะไม่เหยียบย่างเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลเย่เด็ดขาด หากไม่ใช่คุณพ่อของเขา เขาก็ไม่มีทางโดนวางยาเด็ดขาด
แต่คำพูดพวกนี้ เขาไม่อยากพูด กระทั่งฉิงฉิง เขาก็ไม่อยากพูด
“เย่ซือเฉิน คุณจงใจกุ่เรื่องหลอกฉันหรือเปล่า？”เวินลั่วฉิงเห็นเขาไม่ได้ตอบ ยิ่งมีความสงสัยเพิ่มขึ้น
เวินลั่วฉิงรู้ความสามารถของเย่ซือเฉินดี มีความเป็นไปได้น้อยที่จะโดนวางยาแล้ว เขาไม่รู้ตัว ความเป็นไปได้น้อยมาก และอีกอย่างด้วยความสัมพันธ์ของเขากับคนในตระกูลเย่ เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะถูกวางยาในคฤหาสน์ตระกูลเย่
“ไม่ใช่ ฉิงฉิง ผมไม่ได้เสแสร้ง ผมโดนวางยาจริงๆ”เย่ซือเฉินแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก หายใจเร็วถี่อย่างเห็นได้ชัด
ใช่ อยากวางยาเย่ซือเฉินอย่างเขานั้นไม่ง่ายจริงๆ แต่วันนี้หากคนคนนั้นไม่ใช่คุณพ่อของเขา เขาก็ไม่หลงกลเด็ดขาด
“มีคนวางยาที่คฤหาสน์ตระกูลเย่ คุณไม่รู้ได้ไง？”เวินลั่วฉิงเบ้ปาก เธอไม่เชื่อว่าจะมีความเป็นไปได้เช่นนี้เด็ดขาด
“แต่ตอนนี้ผมหลงกลแล้ว”เย่ซือเฉินไม่ได้อธิบาย เพียงแต่บอกกล่าวความเป็นจริง พูดถึงจุดนี้ เย่ซือเฉินก็หัวเราะอีกครั้ง
อาจเป็นเพราะตอนนี้การรับรู้ของเขาไม่ค่อยชัดเจน มีอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อยโดยไม่ทราบสาเหตุ แน่นอน ตอนนี้เย่ซือเฉินหัวเราะก็เพราะเยาะเย้ยตัวเอง แต่เป็นเพราะตอนนี้เขาโดนวางยา เสียงของเขาจึงอ่อนเบาและล่องลอยเล็กน้อย ฟังอารมณ์ไม่ค่อยออกมากนัก
แต่เสียงหัวเราะของเขากลับชัดเจนเป็นอย่างมาก
“ความหมายของคุณก็คือ รู้อยู่เต็มอกว่าเป็นยาปลุกเซ็กส์ แต่คุณก็ยังดื่ม？”ได้ยินคำพูดของเขา เวลานี้ยังมาได้ยินเสียงหัวเราะของเขาอีก
คิ้วเวินลั่วฉิงพลันขมวดเล็กน้อย เขาพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง？
เขาหมายถึงอย่างนี้หรือเปล่า？ใช่ไหม？
เย่ซือเฉินหัวเราะอีกครั้ง มีภรรยาฉลาดอย่างนี้ เฮ้อ บางครั้งก็จนปัญญาเสียจริง “ฉิงฉิง ผมรอให้คุณมาช่วย ผมรอให้คุณมาช่วย”
เวลานี้เย่ซือเฉินไม่ได้อธิบาย และหัวเราะอยู่ตลอด ชวนให้คนฟังยิ่งรู้สึกจงใจแกล้งทำ
“คุณจงใจดื่มยา แล้วให้ฉันไปช่วยคุณ？เย่ซือเฉิน สมองคุณมีปัญหาหรือเปล่า？”เวินลั่วฉิงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย คนนี้นี่จริงๆเลย รู้ทั้งรู้ว่าคนตระกูลเย่กลุ่มนี้เป็นคนยังไง รู้ทั้งรู้ว่าเป็นยา แต่ก็ยังดื่มอีก？
ถ้าหากเป็นยาพิษล่ะ？เขาก็จะถูกพิษยาทำร้ายจนตายใช่หรือไม่？
“ฉิงฉิง ถึงแม้ผมจะจงใจ แต่คุณก็ไม่สนใจผมไม่ได้นะ ตอนนี้มีเพียงคุณที่ช่วยผมได้”บัดนี้เย่ซือเฉินยิ่งรู้สึกทรมานมากขึ้นกว่าเก่า เขารู้สึกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้เล็กน้อย
ดังนั้น เวลานี้เธอจะไม่สนใจเขาไม่ได้
ขณะที่เย่ซือเฉินพูดโดยไม่ยั้งคิด อาจเรียกได้ว่าไม่ได้ผ่านการครุ่นคิดทางสมองมาก่อน เขาแค่พูดคล้อยตามคำพูดของเวินลั่วฉิงเท่านั้น
เวินลั่วฉิงถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้ง ทำไมตอนนี้เธออยากอัดเขาสักยกจังเลย？คนนี้นี่จริงๆเลย
“ใครจะช่วยก็ช่าง แต่ฉันไม่ช่วย”เวินลั่วฉิงอดตวาดไม่ได้ จากนั้นก็กดสายทันที
เขาไปที่คฤหาสน์ตระกูลเย่จะไม่ระวังตัวได้อย่างไร？เขารู้ว่ามีปัญหา แต่ก็ยังดื่ม ทำไมไม่ดื่มให้ตายๆไปซะเลยล่ะ
ไม่รู้เพราะเหตุใด ในใจเวินลั่วฉิงเกิดเพลิงอำมหิตลุกโชติช่วงขึ้น ซึ่งอยากระงับก็ไม่อาจระงับได้เลย
ไอ้บ้าเย่ซือเฉิน ยังมีเรื่องอะไรที่เขาทำไม่ได้อีก？
หรือเขารู้ว่าเป็นยาประเภทนี้อยู่แล้ว แต่ก็ยังคงจงใจดื่ม？จากนั้นก็จงใจให้เธอไปช่วยเขา？
สมองผู้ชายคนนี้มีปัญหาหรือเปล่า？
เย่ซือเฉินมองมือถือที่ถูกตัดสายทิ้ง พลางถอนหายใจแรงๆ ร่างกายทรมานมาก เขานอนอยู่บนเตียงมองเพดานห้องด้วยแววตาเฉื่อยชา เขารับรู้ได้ว่าตอนนี้เขามีสติเพิ่มขึ้นไม่น้อย ร่างกายก็มีแรงบ้างแล้ว
อันที่จริงเขาก็ไม่อยากเอาเธอในสภาพแบบนี้หรอก เขายิ่งไม่อยากฝืนใจเธอ เพียงแต่อาการเช่นนี้ คนที่เขานึกถึงมีเพียงเธอ มีเพียงเธอ
ดังนั้นเมื่อสักครู่เขาจึงโทรหาเธอ
