ตอนที่ 69 คืนนี้นอนเป็นเพื่อนหนู
เพียงแต่ตอนนี้เย่ซือเฉินขึ้นเครื่องบิน โทรศัพท์ปิดเครื่อง ดังนั้นก็เลยโทรไม่ติด
ถังจื่อโม่แอบถอนหายใจ เขาตกใจนิดหน่อย แต่เมื่อมองไปที่น้องสาว สายตาก็ยังคงมีความเอ็นดูอยู่เล็กน้อย “เธอเสียงเบา ๆ หน่อย อย่าให้คุณแม่ได้ยิน”
“พี่ชาย พี่หาเบอร์โทรสามีของคุณแม่เหรอ? หาเบอโทรสามีของคุณแม่ไปทำอะไร?” ถังจื่อซีพยักหน้า จากนั้นก็ขยับเข้าใกล้หูของเขาแล้วพูดกระซิบเบา ๆ
“แน่นอนว่ามีประโยชน์ เธออย่าบอกคุณแม่ก่อนนะ เข้าใจไหม?” ถังจื่อโม่กดเสียงต่ำ เด็กสองคนกระซิบกระซาบลับ ๆ ล่อ ๆ
“อื้มอื้มอื้ม พี่วางใจได้ ฉันไม่บอกคุณแม่หรอก” ถังจื่อซีพยักหน้า รับประกันอย่างจริงจัง
ถังจื่อโม่รีบบันทึกเบอร์โทรของเย่ซือเฉินลงในโทรศัพท์ของตนเองอย่างรวดเร็ว เมื่อคิดได้ก็ลบบันทึกการโทรออกที่ไม่ได้ตั้งใจเมื่อกี้ออก จากนั้นก็คืนโทรศัพท์ให้เวินลั่วฉิง
“ค้นหาเสร็จแล้ว? หาอะไร? อ้อใช่ลูกก็มีโทรศัพท์ไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องใช้โทรศัพท์แม่หา?” เมื่อเห็นเขาเอาโทรศัพท์มาคืนเร็วขนาดนี้เวินลั่วฉิงก็งุนงง
“ของบางอย่าง โทรศัพท์ผมก็ค้นหาไม่ได้” ประโยคนี้ถังจื่อโม่พูดอย่างถูกต้อง โทรศัพท์ของเขาหาเบอร์โทรของเย่ซือเฉินไม่ได้
“อะไรที่โทรศัพท์ของลูกหาไม่ได้?” เวินลั่วฉิงกระพริบตา สิ่งที่ค้นหาในโทรศัพท์ที่เชื่อมกับอินเตอร์เน็ตไม่เหมือนกันเหรอ?
เพียงแต่ว่า ถังจื่อโม่ไม่ได้ตอบคำถามเธอและวิ่งหนีไปแล้ว เวินลั่วฉิงไม่ได้คิดอะไรเยอะ แล้วหันไปทำกับอาหารต่อ
“เธอมานี้ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ เห่อถงถงเห็นเด็กสองคนเล่นกันอย่างสนุกสนาม ก็เรียกเวินลั่วฉิงเข้าไปในห้องหนังสือ
“มีอะไร?” เมื่อเห็นท่าทางมีลับลมคมในของเห่อถงถง เวินลั่วฉิงหัวเราะเบา ๆ
“ให้เธอดูอะไรบางอย่าง” เห่อถงถงเปิดคอมพิวเตอร์ เปิดดูบางสิ่งบางอย่างที่เธอค้นเจอก่อนหน้านี้ จากนั้นก็เลื่อนคอมมาข้างหน้าเวินลั่วฉิง
“อะไร?” เวินลั่วฉิงขมวดคิ้ว รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย แต่ก็มองไปที่เนื้อหาที่แสดงบนคอมพิวเตอร์ ดวงตาถลึงตานิดหน่อย “นี่จริงหรือปลอม?”
“แน่นอนว่าจริง ดูเสร็จแล้วมีอะไรอยากพูดไหม?”
“ดีจัง” เวินลั่วฉิงกระตุกมุมปาก มองไม่เห็นท่างทางไม่ดีใจอะไร
“อะไรที่เรียกว่าดี เห็นสามีของเธอในสถานการณ์แบบนี้ เธอตอบสนองแบบนี้เหรอ?” เห่อถงถงตะลึง ค่อนข้างโมโห “นี่มันสามีเธอนะ”
“ฉันกับเย่ซือเฉินก็แค่แต่งงานกันตามข้อตกลง บนสัญญาเขียนอย่างชัดจเนว่าระยะเวลาในการแต่งงานหนึ่งปี หลังจากหนึ่งปีฉันกับเขาไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ ทั้งสิ้น” สำหรับเรื่องนี้เวินลั่วฉิงรู้ดีที่สุด ถ้าหากว่าทำได้เธอหวังว่าอยากจะออกจากขอบเขตของเย่ซือเฉินทั้งหมด
เห่อถงถงรู้ว่าเธอไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับเย่ซือเฉินจริง ๆ เธอแอบถอนหายใจ แต่การซุบซิบนินทาของผู้หญิงเมื่อไหร่ก็หยุดไม่ได้ “ดูจากรูปแล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาดูไม่ธรรมดามาก เธอดูนี่มีรูปพวกเขาไปโรงแรมด้วยกัน แล้วก็รู้ที่ผู้หญิงคนนี้เดินออกมาจากบ้านของเขา เย่ซือเฉินกับเธออยู่ด้วยกัน การแสดงออกของเขาก็ไม่เย็นชาเหมือนปกติ แถมยังเห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนรู้จักกันไม่ใช่แค่เวลาสั้น ๆ แล้วก็ติดต่อกันมาตลอด รูปภาพพวกนี้เร็วที่สุดคือเจ็ดปีที่แล้ว ช่วงนี้ก็คือเดือนที่แล้ว แต่ว่าที่ประหลาดก็คือทุกครั้งที่มีข่าวแบบนี้ก็จะถูกแบน ไม่ได้ปล่อยข่าวออกมา ถ้าไม่ใช่ว่าฉันใช้วิธีพิเศษก็ไม่มีทางหาเจอ”
“ผู้หญิงคนนี้เป็นนางแบบ เพียงแต่พัฒนาที่ทวีปยุโรป แต่ทุกครั้งที่เธอมาเมือง A ก็จะมาหาเย่ซือเฉิน หรือจะพูดว่าทุกครั้งที่มาเมือง A ก็เพื่อมาหาเย่ซือเฉิน เธอรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับสามีของเธอ?
“ฉันรู้สึกว่าดีที่สุดคือความสัมพันธ์คนรักกัน” เวินลั่วฉิงยิ้มมุมปาก เธอตอบอย่างไม่รีบร้อน
ถ้าหากผู้หญิงคนนี้คือผู้หญิงที่เย่ซือเฉินชอบ ถ้าเช่นนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่เย่ซือเฉินจะแต่งงานกับเธอเพราะเรื่องเมื่อห้าปีก่อน กล่าวอีกนัยหนึ่งเย่ซือเฉินไม่น่าจะใช่ผู้ชายเมื่อห้าปีก่อน
งั้นสัญญาการแต่งงานครั้งนี้ของเธอกับเย่ซือเฉินก็อาจจะไม่ซับซ้อนอย่างที่เธอคิด และก็ไม่มีอันตรายใด ๆ ที่เธอเป็นกังวลอยู่ในตอนนี้
เพียงแต่ว่าในเมื่อมีผู้หญิงแบบนี้อยู่ เย่ซือเฉินทำไมไม่แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น ทำไมถึงมาหาเธอ?
เห่อถงถงมองไปที่เธอ มุมปากกระตุกอย่างแรง “ทำไมฉันถึงอยากจะตีเธอนะ ตอนนี้เธอกับเย่ซือเฉินเป็นสามีภรรยากัน ถูกต้องตามกฏหมาย ถูกกฏหมาย! เธอก็ทำจากการแสดงให้เป็นจริง ทำเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องจริง ยั่งยืนยาวนาน เธอคิดว่าผู้ชายแบบเย่ซือเฉินจะพบได้ง่าย ๆ เหรอ?”
“……” เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ดูรูปภาพพวกนั้นบนคอมพิวเตอร์ ผู้หญิงในรูปหน้าตาสวยมาก รูปร่างก็ดีมาก แต่ว่าจู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาคุ้นเคย เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน โดยเฉพาะใบหน้าตอนยิ้มอ่อน ๆ รูปที่ดูครึ่งหวานครึ่งโกรธ เธอมีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกจริง ๆ
“มามี้ ทำอะไรกันอยู่คะ?” ในตอนนี้ ถังจื่อซีเปิดประตูแล้วเดินเข้ามา ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มยื่นหน้าเข้ามา
ในหัวของเวินลั่วฉิงจู่ ๆ ก็มีแสงผ่าน เหมือนจะมีบางอย่างแวบผ่านสมองเธอไปอย่างรวดเร็ว แต่ว่าเร็วจนเกินไป เร็วจนเธอตามไม่ทัน
“มามี้กับคุณแม่ถงคุยธุระกัน ลูกเหนื่อยแล้วใช่ไหม อยากนอนแล้วใช่ไหมคะ?” เวินลั่วฉิงเห็นลูกรักสองคน ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอนั่งยองอุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมกอด
“ค่ะ” ถังจื่อซีน่าจะเหนื่อยจริง ๆ พิงเข้าร่างกายเวินลั่วฉิง “คืนนี้มามี้นอนเป็นเพื่อนหนูได้ไหมคะ?”
“แน่นอน” เวินลั่วฉิงเข้าใจความคิดของลูกสาวอย่างเป็นธรรมชาติ ยื่นมือออกไปสะกิดจมูกเธอ
“ดีจังเลยค่ะ” ถังจื่อซีโห่ร้องดีใจขึ้นมาทันที ท่าทางเหน็ดเหนื่อยเมื่อกี้หายไปทันที เธอรีบวิ่งออกไปจากข้างนอก “พี่ชาย พี่ชายมามี้บอกว่าคืนนี้จะนอนเป็นเพื่อนหนู ไม่นอนกับสามี”
เวินลั่วฉิงส่ายหน้าเบา ๆ สายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
โชคดีที่วันนี้เย่ซือเฉินไปทำงานนอกสถานที่ ไม่อย่างงั้นเธอก็ไม่สามารถอยู่กับลูก ๆ ทั้งสองได้
“เธอนอนกับสามีเธอเหรอ?” เห่อถงถงขยับเข้ามาใกล้เธอ ทีเล่นทีจริง
เวินลั่วฉิงเหลือบมองมาที่เธอ ไม่ได้ตอบอะไร สำหรับเรื่องนี้เธอเขียนบนสัญญาไว้อย่างชัดเจนมาก
แต่ว่าสัญญาก็คือสัญญา ถ้าเย่ซือเฉินไม่ทำตามสัญญา……
เธอกลัวว่าพอถึงเวลาเธอจะสูญเสียการควบคุมเรื่องนี้ หรือว่าพอถึงเวลาเธอกลัวว่าจะตกอยู่ในมือของเย่ซือเฉิน ถ้าหากมีวันนั้นจริง ๆ เธอเชื่อว่าเย่ซือเฉินไม่มีทางปล่อยเธอแน่
