ผู้หญิงยังไงก็ยากที่จะต่อต้านผู้ชายหน้าตาดี อีกทั้งผู้ชายคนนั้นยังใช้แผนการที่แสร้งทำเป็นปากหวานและมั่นคงในรัก
ทำให้เจ้าเก้าที่เดิมทีอายุยังน้อย และไม่เคยมีความรักมาก่อน ไม่ได้ระมัดระวังตัวและหัวใจสักเท่าไหร่
“เจ้าเก้า ตอนค่ำเลี้ยงข้าวเธอนะ ที่ชายเมืองตะวันออกมีร้านอาหารเปิดใหม่ ฉันรู้ว่าอาหารที่นั่นถูกปากเธอมาก คืนนี้ฉันจะพาเธอไปลองทาน” ซุนซิ่งช่างเอาใจผู้หญิงเก่งจริง ๆ อีกทั้งยังปากหวานอีกด้วย
“ฉันไม่ว่าง ฉันต้องจัดการธุระที่ลุงเหลียงฝากฝังไว้” เจ้าเก้าที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอก กำลังยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มน้ำอึกใหญ่
“ยุ่งขนาดไหนก็ต้องทานข้าว ตอนนี้ถึงเวลาทานข้าวพอดี พวกเราไปทานข้าวกันก่อน เธอจะได้ใช้เวลาทานข้าวผ่อนคลายสักนิด จากนั้นก็ค่อยจัดระเบียบความคิดใหม่ เรียกว่าเป็นการทำงานและพักผ่อนให้สมดุลกัน แบบนี้ถึงจะได้ผลลัพธ์ดียิ่งขึ้น เธอยุ่งมาทั้งวันแล้วต้องหิวแล้วแน่ ๆ เธอไม่เป็นห่วงร่างกายตัวเอง แต่ฉันเป็นห่วงนะ” ซุนซิ่งช่างรู้จักพูดเหลือเกิน ถ้าเขาอยากจะหว่านล้อมผู้หญิงสักคนไม่มีทางที่จะไม่สำเร็จ โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่เขาเอาอยู่หมัดแล้ว
เจ้าเก้ามองเขา ท่าทางผ่อนคลายลงเล็กน้อย
“ไปกันเถอะ ฉันก็หิวแล้ว ถือว่าเธอไปเป็นเพื่อนฉันแล้วกัน ฉันรู้ว่าเธอยุ่ง ในฐานะที่เป็นแฟนของเธอ ฉันไม่อยากให้เธอเหนื่อยเกินไป เลยไม่กล้ารบกวนเธอสักเท่าไหร่ ตอนนี้ถึงเวลาทานข้าวพอดี แค่ทานข้าวด้วยกันคงได้ใช่ไหม?” ซุนซิ่งมองเธอ สีหน้าดูน้อยอกน้อยใจ
“ก็ได้” เจ้าเก้าไม่พูดอะไรมาก เธอเพิ่งคบกับซุนซิ่งได้ไม่นาน ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยมีแฟนมาก่อน เลยไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่ แต่เธอก็รู้ดีว่าถ้าหากเอาแต่คอยปฏิเสธอยู่ตลอดคงไม่ค่อยดีนัก
ทั้งสองคนมาถึงร้านอาหารที่ไป๋หยิงเป็นคนจัดการไว้เรียบร้อย
ไป๋หยิงไม่ได้ให้ผู้หญิงที่เธอหามาตรงเข้าไปทันที แต่รอให้เจ้าเก้ากับซุนซิ่งทานกันพอสมควรก่อน ถึงได้ให้ผู้ชายคนหนึ่งกับผู้หญิงที่เธอหามาเข้าไปในร้านอาหารด้วยกัน
เจ้าเก้าคอยติดตามอะเหลียงมานานหลายปีแล้ว หลายปีมานี้เจ้าเก้ากับอะเหลียงคอยช่วยหัวหน้าตามหาคนมาตลอด ดังนั้น เมื่อผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในร้าน เจ้าเก้าก็มองเห็นทันที
วินาทีที่เห็นผู้หญิงคนนั้น เจ้าเก้าก็ตกตะลึงจนตาโตทันที ถึงแม้เจ้าเก้าจะพยายามเก็บอาการ แต่สีหน้าก็ยังดูตื่นตกใจอยู่
“เป็นอะไร?” ซุนซิ่งที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ มองไม่เห็นผู้หญิงคนนั้น แต่ซุนซิ่งเห็นสีหน้าของเจ้าเก้าก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
ยังไงซะก็เป็นเรื่องที่พวกเขาวางแผนกันมาก่อนแล้ว เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเจ้าเก้า ซุนซิ่งก็แอบยิ้มในใจ ดูท่าทางเรื่องนี้คงราบรื่นมาก
“เมื่อกี้ฉันเห็นคนคนหนึ่ง……” เจ้าเก้ายังช็อกอยู่ เลยเผลอพูดออกมาโดยไม่คิด แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธออยู่ในที่สาธารณะ ก็รีบหยุดพูดทันที
ซุนซิ่งได้หันไปมองตามเธอ ถึงแม้ซุนซิ่งจะรู้อยู่แล้ว แต่ตอนที่ได้เห็นผู้หญิงคนนั้น ก็อึ้งไปเลย มิน่าล่ะเจิ้งฉงถึงได้มั่นใจขนาดนั้น ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับคนที่หัวหน้าตามหาจริง ๆ
“หล่อน หล่อนเหมือนกับผู้หญิงในภาพเหมือนของหัวหน้ามากเลย” ถึงแม้ตอนนี้ซุนซิ่งจะแสร้งทำแต่เขาก็ตกตะลึงจริง ๆ
“ใช่ แต่อายุของเธอไม่ใช่คนที่ตามหา คนที่หัวหน้าตามหาตอนนี้น่าจะอายุราวสี่สิบกว่าปีแล้ว” สายตาของเจ้าเก้ายังคงมองไปที่หญิงสาวที่เดินเข้ามาในร้านอาหาร แล้วเอ่ยพูดเสียงต่ำมาก
“ช่วงนี้หัวหน้ากำลังตามหาลูกสาวอยู่ไม่ใช่เหรอ? ถ้าหากเป็นลูกสาวของหัวหน้าล่ะ? อายุของผู้หญิงคนนี้ก็น่าจะพอ ๆ กับลูกสาวหัวหน้า เธอว่าจะใช่หรือเปล่า?” ถึงแม้ซุนซิ่งจะไม่กล้าแสดงออกมากเกินไป แต่บางคำพูดเขาก็จำเป็นต้องพูดออกมาบ้าง
ตอนนี้เจ้าเก้าเชื่อใจเขา เรื่องที่เกี่ยวกับหัวหน้าตามหาลูกสาวก็เป็นเจ้าเก้าที่บอกเขาเอง ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงเกินไป
“ไม่รู้สิ ในเมื่อสงสัย งั้นก็ต้องหาวิธียืนยันหน่อย” เจ้าเก้าตาเป็นประกาย ลุงเหลียงมอบหมายให้เธอรับผิดชอบเรื่องนี้ ตอนนี้ได้เจอกับคนที่อยู่คล้ายภาพเหมือนของหัวหน้า เธอก็ต้องยืนยันให้แน่ใจ
ก่อนหน้านี้ลุงเหลียงบอกว่ามีคนที่น่าสงสัยคนหนึ่ง แต่สองวันมานี้ไม่ได้ยินลุงเหลียงเอ่ยถึงเรื่องผลการยืนยันตัวตนเลย ด้วยความสามารถของลุงเหลียงถ้าต้องการยืนยันตัวตนของใครสักคนก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย
ลุงเหลียงยังไม่รู้ผล ก็เป็นไปได้สูงว่าคนที่ลุงเหลียงเอ่ยถึงก่อนหน้านั้นไม่ใช่ลูกสาวของหัวหน้า
และก่อนหน้านี้ถึงแม้ลุงเหลียงจะบอกว่ามีคนที่สงสัยอยู่คนหนึ่ง แต่ก็ยังสั่งการให้พวกเขาไปสืบหาอย่างละเอียด ดังนั้นเธอจึงไม่กล้ามองข้ามเรื่องนี้ไป
“ฉันจะบอกลุงเหลียง ให้ลุงเหลียงมาดูสักหน่อย” เจ้าเก้าคิดว่าเรื่องนี้เร่งด่วนมาก ดังนั้น เธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะโทรหาลุงเหลียง
“ตอนนี้เธอโทรศัพท์ไปหาลุงเหลียงคงไม่ค่อยเหมาะมั้ง?” ซุนซิ่งขัดขวางเธอเอาไว้ : “ฐานะของลุงเหลียงไม่ธรรมดา ไม่เหมาะที่จะปรากฏตัวในที่แบบนี้ อีกอย่างลุงเหลียงงานยุ่งมาก อาจจะไม่มีเวลาว่าง เรื่องนี้เธอไปทำเองจะกว่าดี ได้ผลว่ายังไงก็ค่อยบอกไปลุงเหลียง”
ซุนซิ่งรู้ดีว่าลุงเหลียงไม่ได้หลอกง่ายเหมือนเจ้าเก้า ถ้าหากลุงเหลียงมาที่นี่ กลัวว่าจะพบสิ่งผิดปกติขึ้นมาได้
เรื่องนี้ให้เจ้าเก้าไปทำด้วยตัวเองจะดีกว่า ลุงเหลียงเชื่อใจเจ้าเก้ามากที่สุดแล้ว ถ้าเจ้าเก้าเอาผลตรวจสอบกลับไป ลุงเหลียงก็ไม่น่าจะสงสัยอะไร
เจ้าเก้าขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร
“เรื่องนี้ถ้าหากจะยืนยันก็ง่ายมาก แค่ไปตรวจดีเอ็นเอก็ได้แล้ว ฉันได้ยินมาว่ามีผลตรวจดีเอ็นเอของหัวหน้าอยู่แล้ว เพียงแค่ให้ผู้หญิงคนนั้นไปตรวจ แล้วเอามาเทียบกับของหัวหน้าแค่นี้ก็จะรู้ผลชัดเจน เรื่องแบบนี้จะปลอมขึ้นมาก็ไม่ได้อยู่แล้ว” ซุนซิ่งช่างพูดจริง ๆ เขารู้จักเจ้าเก้าดี รู้ว่าควรพูดยังไงถึงจะโน้มน้าวเจ้าเก้าได้
“ต้องการตรวจดีเอ็นเอนั้นง่ายมาก เธอไปแอบเอาเส้นผมของผู้หญิงคนนั้นมาสักสองเส้นก็เพียงพอแล้ว”
“อืม นายพูดถูก ถ้าตรวจดีเอ็นเอทุกอย่างก็ชัดเจน” เจ้าเก้าพยักหน้าช้า ๆ สายตาคู่นั้นมองไปยังผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ไม่ห่างจากเธอนัก
เจ้าเก้ากะพริบตาเบา ๆ แล้วลุกขึ้น จากนั้นเดินก็เดินไป ขณะที่เดินผ่านผู้หญิงคนนั้น เจ้าเก้าก็แกล้งทำเป็นเซล้มไปหาผู้หญิงคนนั้น แล้วใช้มือข้างหนึ่งดึงเส้นผมจากบนหัวของผู้หญิงคนนั้นออกมาอย่างรวดเร็วสองเส้น
“ขอโทษนะคะ” เจ้าเก้ายืนตัวตรง แล้วทำหน้ารู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวมองไปที่เธอแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยท่าทีที่อบอุ่น
เจ้าเก้ามองผู้หญิงคนนั้นอีกครู่หนึ่ง จากนั้นก็กลับไป
หลังจากได้เส้นผมมาแล้ว เจ้าเก้าก็ไม่ได้ทานข้าวต่อ เธอรีบกลับไปทันที คราวนี้ซุนซิ่งไม่ได้ห้ามเธออีกแล้ว
“เอาเส้นผมสองเส้นนี้ไปตรวจดีเอ็นเอ” เจ้าเก้าหยิบเส้นผมของผู้หญิงคนนั้นออกมายื่นให้เจ้าหน้าที่ตรวจดีเอ็นเอ
เทคโนโลยีภายในองค์กรโกสต์ซิตี้นั้นมีความก้าวหน้ามาก เมื่อเทียบกับการตรวจข้างนอกถือว่าทำได้รวดเร็วกว่า ไม่ถึงหนึ่งวัน ผลตรวจก็ออกมาแล้ว
ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นลูกสาวของหัวหน้าหรือไม่ ไว้รอดูผลตรวจก็จะรู้ได้เอง
หลังจากที่ไป๋หยิงเห็นเจ้าเก้ากลับไป ก็ดีใจจนแทบจะหลุดหัวเราะเสียงดังออกมา ขอแค่แผนการของเธอสำเร็จ เธอก็สามารถเหยียบขยี้เวินลั่วฉิงลงไปกองกับพื้นได้ตามอำเภอใจ
เพียงแต่……
