มีมารยาท ใจกว้าง ไม่ได้หมายความว่าเธอจะปล่อยให้ใครมารังแกกันได้ ดังนั้นหากต่อจากนี้เธอไม่ทำอะไรหน่อยก็คงผิดต่อตัวเธอเองและผิดต่อคุณแม่แล้วล่ะ
“งั้นตอนนี้ เด็กคนนี้……”คุณย่าเย่มองถังจื่อซีอีกครั้ง เด็กคนนี้หน้าตาดี น่ารัก ชวนให้เอ็นดูยิ่งนัก หากเป็นลูกของซือเฉินจริงๆก็ต้องพาตัวกลับตระกูลเย่
เสียดายก็แต่เป็นเด็กผู้หญิง！
“คุณไปตรวจดีเอ็นเอก่อน ถ้าเป็นของตระกูลเย่จริงก็พากลับไปโดยตรงเลย”ในสายตาคุณปู่เย่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลย
“ได้”คุณย่าเย่พยักหน้าอย่างเชื่องช้า
ถังจื่อซีได้ยินบทสนทนาส่วนสุดท้าย ปากน้อยก็ทำท่าเบะปาก หมายความว่าอะไร？
พากลับบ้านโดยตรง？
คิดจะจับเธอกลับบ้านตระกูลเย่เหรอ？
ไม่สนใจว่าเธอจะยินยอมหรือเปล่า？
เด็กน้อยถังจื่อซีขมวดคิ้วยุ่ง ตรงหน้าคือคุณปู่คุณย่าของคุณพ่อ คือญาติของเธอ แต่เธอไม่รู้สึกถึงไออุ่นแห่งรักจากพวกท่านเลย
เธอรู้สึกได้แต่การวางอุบาย
พวกท่านเริ่มวางอุบายตั้งแต่ย่างกรายเข้ามา แถมยังไม่คิดปกปิดตรงหน้าเธอเลย
พวกท่านวางแผนกับตระกูลถัง คุณแม่ เธอ และคุณพ่อ
เด็กน้อยถังจื่อซีไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนประเภทนี้ด้วย？
อันนี้คือคนในครอบครัวหรือ？
ทันใดนั้นเด็กน้อยถังจื่อซีรู้สึกสงสารคุณพ่อจับใจ วันหลังเธอต้องดีกับคุณพ่อมากๆแล้ว
“พวกท่านปรึกษากันเสร็จหรือยัง？”ดวงตาสว่างเจิดจ้าของเจ้าหญิงน้อยถังจื่อซีมองพวกท่านอย่างใสซื่อไร้เดียงสา
“ใช่แล้วหนูชื่ออะไรเอ่ย”รอยยิ้มบนใบหน้าคุณย่าเย่เบ่งบาน เป็นรอยยิ้มที่ดูแล้วมีเมตตามากมาย
“หนูชื่อจื่อซี”เจ้าหญิงน้อยถังจื่อซีครุ่นคิดหนึ่งวินาที เพราะเมื่อสักครู่พวกท่านปรึกษากันเรื่องตระกูลถัง ถังจื่อซีจึงไม่ได้แจ้งแซ่ไป
“จื่อซี ฉันพาหนูออกไปเล่น พาหนูไปกินของอร่อยๆดีไหมจ๊ะ？”คุณย่าเย่อยากเอาตัวถังจื่อซีไว้ก่อน รอให้ผลตรวจดีเอ็นเอออกมาแล้วค่อยว่ากันทีหลัง
ถังจื่อซีมองท่าน ดวงตาพลันกะพริบปริบๆ เธอรู้สึกว่าท่านเหมือนคุณยายหมาป่า
“หนูจะรอคุณพ่อค่ะ”เด็กน้อยถังจื่อซีหลอกง่ายซะที่ไหน：“หนูโทรหาคุณพ่อก่อนนะ”
เวลาที่เด็กน้อยถังจื่อซีกำลังพูดก็ยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา ซึ่งดูคล้ายกับว่ากดเบอร์ไปมั่ว ตอนที่พวกท่านคิดจะขัดขวางก็ไม่ทันเสียแล้ว
“ฮัลโหล”ฝ่ายเย่ซือเฉินรับสายรวดเร็วทันใจมาก
“คุณพ่อค่ะ หนูคือจื่อซีค่ะ”ถังจื่อซีไม่ได้ถือโทรศัพท์คุย แต่เปิดลำโพงแทน
ใช่แล้ว เธอจงใจทำนั่นเอง พวกท่านคิดจะรังแกคุณแม่เธอ เธอจะปล่อยให้รังแกตามใจชอบได้ยังไง
คุณปู่เย่กับคุณย่าเย่ได้ยินเสียงเย่ซือเฉินพลันปิดปากเงียบด้วยจิตใต้สำนึก
“จื่อซี ทำไมหนูอยู่ในบริษัทล่ะครับ？”เย่ซือเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อกี้เขารับสายเข้าจากเบอร์ในห้องทำงานของตน
“คุณพ่อจะแต่งงานกับคุณแม่เมื่อไหร่คะ？”ถังจื่อซีไม่ได้ตอบ แต่เป็นการเปลี่ยนหัวข้อการสนทนากะทันหัน ถังจื่อซีถามอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ได้เหลียวมองคุณปู่เย่กับคุณย่าเย่เลย
ถังจื่อซียังคงรู้สึกตื่นเต้นกังวลในใจ ถ้าเกิดคำตอบของคุณพ่อไม่ตรงกับที่เธอคิดแล้วจะทำยังไงดี？
เธอจงใจโทรศัพท์หาคุณพ่อต่อหน้าคุณปู่เย่กับคุณย่าเย่ อยากแกล้งให้พวกท่านปวดหัวเล่นๆ
ดังนั้นประเด็นสำคัญคือคุณพ่ออย่าได้ตอบผิดเชียว ไม่งั้นเธอโกรธจริงๆด้วย
คุณปู่เย่กับคุณย่าเย่คิดไม่ถึงว่าถังจื่อซีจะถามอย่างนี้กะทันหัน แต่พวกท่านก็อยากรู้มากเช่นกันว่าเย่ซือเฉินจะตอบเช่นไร ดังนั้นพวกท่านจึงไม่ได้พูดอะไรในชั่วขณะนั้น
“แน่นอนว่ายิ่งเร็วยิ่งดี ดังนั้นหนูต้องช่วยคุณพ่อนะครับ”เย่ซือเฉินที่อยู่ปลายสายหัวเราะเสียงเบา เป็นเสียงหัวเราะที่ไพเราะเสนาะหูมาก เป็นธรรมชาติมาก
“นอกจากคุณแม่แล้ว คุณพ่อจะไม่แต่งงานกับคนอื่นใช่ไหมคะ”ถังจื่อซีถามอีกหนึ่งประโยคอย่างรวดเร็ว
ตอนที่ถังจื่อซีถามคำถามนี้ สีหน้าคุณปู่เย่กับคุณย่าเย่เปลี่ยนเล็กน้อย
ถังจื่อซีคิดว่าคุณพ่อคงตอบคำถามนี้ถูกต้อง หากตอบผิด เธอก็จะไม่ช่วยคุณพ่ออีกต่อไป
ดังนั้นคำถามข้อนี้ของเด็กน้อยถังจื่อซีจึงเป็นข้อเพิ่มคะแนนและอาจเป็นข้อที่ส่งชีวิตไปตายได้เลย
“แน่นอน”ทางคุณชายสามเย่ตอบอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด ตอบอย่างหนักแน่น ซึ่งเรื่องนี้ไม่ต้องสงสัยเลย ชาตินี้เขาจะแต่งกับเวินลั่วฉิงคนเดียวเท่านั้น
เวลานี้สีหน้าคุณปู่เย่กับคุณย่าเย่ดูแย่มาก ถึงแม้พวกท่านจะรู้ว่าเย่ซือเฉินยังไม่ตัดใจจากเวินลั่วฉิง แต่ตอนนี้ได้ยินกับหู มันทำให้รู้สึกยอมรับไม่ได้
คุณปู่เย่แทบอยากเดินไปด่าสักคำสองคำ แต่ถูกคุณย่าเย่ห้ามปรามไว้
“หลังจากคุณพ่อแต่งงานกับคุณแม่แล้ว คุณพ่อจะไม่เอาน้องสาวน้องชายอีกแล้วใช่ไหมคะ？”เด็กน้อยถังจื่อซีจงใจถาม ปกติเธอเป็นคนรู้กาลเทศะ แต่หากใครกวนใจเจ้าหญิงน้อย เจ้าหญิงน้อยก็ไม่มีทางลดละเด็ดขาด
เมื่อกี้เธอฟังความหมายของคุณปู่เย่แล้วก็รู้ว่ารังเกียจที่เธอเป็นผู้หญิง ยังอยากให้คุณพ่อแต่งงานกับคนอื่นเพื่อคลอดน้องชายให้เธอถังจื่อซีอยากให้พวกท่านได้ยินความคิดของคุณพ่อ ให้พวกท่านตายใจ
แน่นอนเด็กน้อยถังจื่อซีก็ยอมรับว่าที่เธอทำแบบนี้ก็เพื่อทำให้พวกท่านโกรธ ใครใช้ให้พวกท่านรังแกคุณแม่เธอล่ะ
ยังคิดจะแย่งเธอไปจากคุณแม่อีก？เชอะ！！
ให้อภัยไม่ได้！！
อันที่จริงเธอมีพี่ชายอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องมีน้องชายอะไร แต่เธอไม่บอกพวกท่านหรอก
คุณปู่เย่กับคุณย่าเย่ได้ยินถังจื่อซีถามเช่นนี้ หัวใจทั้งใจก็ชักกระตุก นี่คือสิ่งที่พวกท่านให้ความสำคัญมากที่สุด ตระกูลเย่จะขาดผู้สืบทอดไม่ได้
“แน่นอน คุณพ่อไม่เอาน้องชายน้องสาวครับ พ่อมีหนูก็พอแล้วครับ”เสียงคุณชายสามเย่เจือเสียงหัวเราะอย่างเด่นชัด เป็นเสียงหัวเราะที่เปี่ยมไปด้วยความสุขในความพอเพียง เดิมทีเขาคิดว่าเขากับเวินลั่วฉิงชาตินี้จะมีลูกไม่ได้สักแล้ว ตอนนี้สวรรค์เมตตาเขา ประทานลูกสาวทั้งสวยทั้งน่ารักให้เขา เขาก็รู้สึกพอแล้ว
บัดนี้สีหน้าคุณปู่เย่เคร่งขรึมจนน่ากลัว เขาข่มอารมณ์สุดความสามารถ ถึงไม่ได้ด่าเย่ซือเฉินออกมา
ยังมีเด็กผู้หญิงคนนี้อีก เธอไม่ใช่จงใจถามเรื่องพวกนี้หรอกนะ？
แต่เธออายุประมาณห้าขวบ เด็กห้าขวบจะไปมีความคิดพวกนั้นได้ยังไง
“คุณพ่อสาบานได้ไหมคะว่าจะไม่มีน้องชาย？”ถังจื่อซีเป็นคนดูสีหน้าเก่ง จึงรู้ว่าคุณปู่เย่กับคุณย่าเย่โกรธแล้ว แต่เธอรู้สึกว่ายังไม่พอ
พวกท่านเคยด่าคุณแม่หลายครั้งแล้วและเคยรังแกคุณแม่หลายครั้งแล้วด้วย ดังนั้นครั้งนี้ เธอต้องช่วยคุณแม่เอาคืนสักหน่อย
เมื่อพวกท่านได้ยินถังจื่อซีพูด สีหน้าก็เปลี่ยนไป มองถังจื่อซีอย่างประหลาดใจ
เด็กคนนี้？
ในขณะที่พวกท่านประหลาดใจและตกตะลึงอยู่นั้น คุณชายสามเย่ตอบมาตามสายอย่างไม่ลังเลอีกครั้ง：
“คุณพ่อสาบานครับว่า ลูกรักจื่อซีจะไม่มีน้องชาย ไม่มีน้องสาวครับ”
