อยากเอาชนะก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ใครก็ดูออกว่าคุณมู่จากห้องหมายเลข 10 คนนั้นอยากชนะคุณชายสามเย่ และอยากเอาชนะมาก ๆ ด้วย แต่มันสำคัญตรงที่คุณมู่คนนั้นจะสามารถเอาชนะได้หรือเปล่า?
“คนคนนั้นโอกาสที่จะชนะมีไม่ค่อยมากนัก แต่ที่สำคัญต้องดูว่าเย่ซือเฉินจะมีกลยุทธ์ยังไง ที่สำคัญต้องดูว่าเย่ซือเฉินจะควบคุมราคาไว้ที่เท่าไหร่” ถังจื่อโม่สังเกตเรื่องบางอย่างได้จากการแข่งขันสองรอบก่อน ถังจื่อโม่คิดว่าขอแค่เย่ซือเฉินควบคุมได้ดี ไม่ทำให้ราคาสูงเว่อร์จนเกินไป คนคนนั้นต้องแพ้แน่นอน
แน่นอน ความคิดที่อยากเอาชนะเย่ซือเฉินของคนคนนั้นเห็นได้ชัดเจนมาก ตอนนี้จึงไม่ใช่การประมูลกันอย่างปกติ แต่กลายเป็นสนามรบของสองคนนั้นไปแล้ว
ในสนามรบ คาดเดาสถานการณ์ได้ยาก กลยุทธ์จึงสำคัญมาก แต่สภาพจิตใจสำคัญยิ่งกว่า
ถังจื่อโม่รู้สึกว่าด้านสภาพจิตใจ เย่ซือเฉินน่าจะอยู่เหนือกว่า!!
“ถ้าหากเป็นตามที่หนูพูด คุณมู่ห้องหมายเลข 10 คงต้องแพ้แน่นอนล่ะสิ? คุณชายสามเย่เป็นใครกันแน่เนี่ย? เรื่องแบบนี้เขาก็สามารถควบคุมได้เป็นอย่างดี” ฉู่หลิงเอ๋อพอจะรู้ผลลัพธ์จากคำพูดของถังจื่อโม่แล้วล่ะ
“จื่อโม่จ๊ะ หนูคิดว่าคุณมู่ห้องหมายเลข 10 คนนั้นเป็นใครกันแน่? หรือเป็นแค่ไอโง่คนหนึ่ง? หรือเป็นลูกชายคนรวยที่มีเงินเหลือใช้มากเกินไปอย่างที่ใครเขาพูดกัน?” ฉู่หลิงเอ๋อไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าคนจากห้องหมายเลข 10 เป็นใครกันแน่
“โง่เหรอ? ไม่โง่แน่นอน เขาก็แค่เอาแต่ใจมากไป ดื้อรั้นมากเกินไปหน่อย หรือจะเรียกว่ารักสนุกมากเกินไปหน่อยก็ได้” ถังจื่อโม่วิเคราะห์นิสัยของคุณมู่ห้องหมายเลข 10 ได้อย่างทะลุปรุโปร่งจากเหตุการณ์สองครั้งก่อนหน้านี้
“จื่อโม่ หนูว่าสองครั้งก่อนเป็นเพราะคุณมู่คนนั้นจงใจหรือเปล่า จงใจทำให้คุณชายสามเย่ตายใจ จงใจทำให้คุณชายสามเย่เข้าใจผิด เพื่อให้คุณชายสามเย่ตัดสินใจผิดพลาด จากนั้นครั้งนี้ก็เอาชนะคุณชายสามเย่?” ฉู่หลิงเอ๋อรู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกเกินไป ทำให้เธอสงสัยว่าอีกฝ่ายจะมีแผนร้าย
ถังจื่อโม่อึ้งไปเล็กน้อย สีหน้าดูครุ่นคิดขึ้นมา : “เรื่องที่พูดมาก็อาจจะเป็นไปได้นะครับ”
“งั้นคุณชายสามเย่จะตกหลุมพรางไหม?” ฉู่หลิงเอ๋อได้ฟังที่ถังจื่อโม่เห็นด้วยกับความคิดของเธอ สีหน้าก็ดูเป็นกังวลขึ้นมาทันที
“เย่ซือเฉินคงไม่ตกหลุมพรางง่าย ๆ หรอกมั้ง?” ถังจื่อโม่ตาวาวขึ้นมาทันที สีหน้าก็ดูเป็นกังวลขึ้นมา
ฉู่หลิงเอ๋อเห็นชัดว่าถังจื่อโม่ดูเป็นกังวล เธอจึงอดหัวเราะไม่ได้ ถังจื่อโม่บอกว่าจะแข่งกับคุณชายสามเย่ จะแย่งประมูลกับคุณชายสามเย่ พูดเหมือนกับเป็นศัตรูกันไม่มีผิด แต่เมื่อถึงเวลาคับขันก็เป็นห่วงคุณชายสามเย่ขึ้นมา
ยังไงก็เป็นพ่อลูกกันสินะ!!
“จื่อโม่จ๊ะ พวกเราจะเตือนคุณชายสามเย่กันหน่อยไหม?” ฉู่หลิงเอ๋อมองถังจื่อโม่แล้วลองเสนอแนะดู ที่จริงฉู่หลิงเอ๋อรู้ดีว่าอย่างคุณชายสามเย่ไม่ต้องให้พวกเขาเตือนหรอก เธอก็แค่อยากหาโอกาสให้สองพ่อลูกเท่านั้นเอง
“ไม่ต้องหรอกครับ เย่ซือเฉินไม่ต้องให้พวกเราเตือนหรอก” แต่ถังจื่อโม่กลับไม่ตกหลุมพราง เอ่ยปฏิเสธข้อเสนอของฉู่หลิงเอ๋อทันที
“ก็ได้” ฉู่หลิงเอ๋อแอบถอนหายใจ จื่อโม่ไม่ตกหลุมพราง เธอก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว
ในห้องหมายเลข 10 ตอนที่อะเฉียงได้ยินพิธีกรประกาศราคาประมูลเริ่มต้นก็รู้สึกตกใจขึ้นมา ราคานี้สูงเกินไปแล้ว ถ้าหากเป็นเหมือนอย่างรอบก่อน ไม่แน่สุดท้ายเงินสามพันล้านอาจไม่พอจ่ายเครื่องหยกชิ้นนี้ก็ได้
“หัวหน้าน้อยครับ ผมคิดว่าของชิ้นนี้ไม่มีประโยชน์เลย และราคาประมูลเริ่มต้นก็สูงเกินไป ของชิ้นนี้พวกเราไม่ต้องแข่งประมูลหรอกนะครับ ไว้ค่อยประมูลชิ้นถัดไป” อะเฉียงเป็นห่วงจริง ๆ ว่าหัวหน้าน้อยจะเสียเงินสามพันล้านไปหมด
“ถ้าเย่ซือเฉินไม่ประมูล ฉันก็ไม่ประมูล” หัวหน้าน้อยมองอะเฉียงแวบหนึ่ง แล้วตอบกลับแบบสั้น ๆ ง่าย ๆ
ความหมายที่เขาสื่อนั้นชัดเจนมาก ถ้าคุณชายสามเย่ไม่ประมูลเขาก็ไม่ประมูล ถ้าคุณชายสามเย่ประมูลเขาก็จะประมูล
“หัวหน้าน้อยครับ รอบนี้พวกเราไม่แข่งกับคุณชายสามเย่ได้ไหม? ครั้งนี้เท่านั้น รอบหน้าผมจะไม่ขัดขวางคุณเด็ดขาด” อะเฉียงได้ยินที่หัวหน้าน้อยของตัวเองพูดก็ได้แต่พ่นลมเย็นออกมา
หัวหน้าน้อยเป็นแบบนี้ทำให้เขายิ่งกังวลใจมากขึ้นไปอีก
อะเฉียงคิดว่าครั้งนี้จำเป็นต้องขัดขวางหัวหน้าน้อยไว้ให้ได้ ขอแค่ขัดขวางครั้งนี้ได้ก็พอ เขาคิดว่าในงานประมูลครั้งนี้คงจะไม่มีสิ่งของที่ราคาแพงขนาดนี้อีกแล้วล่ะ
คราวนี้หัวหน้าน้อยได้แต่มองอะเฉียง แต่ไม่ได้พูดอะไร
อะเฉียงเข้าใจดีว่าตอนนี้ตัวเองพูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์แล้ว หัวหน้าน้อยเอาแต่ใจตัวเองยิ่งกว่าเด็กสามขวบเสียอีก
“ลูกพี่ครับ รอบนี้ พวกเราจะขุดหลุมให้คนจากห้องหมายเลข 10 กระโดดลงไปอีกไหมครับ?” ตอนนี้กู้หวูไม่กล้าตัดสินใจเองแล้ว เพราะราคาประมูลเริ่มต้นครั้งนี้สูงมากเกินไปจริง ๆ
กู้หวูก็กังวลกลัวจะจัดการคุณมู่คนนั้นไม่ได้ สุดท้ายกลายเป็นตัวเองเสียเงินซะเอง
“ครั้งนี้พอเถอะครับ ราคาประมูลเริ่มต้นสูงขนาดนี้ อีกทั้งประมูลแต่ละครั้งต้องเพิ่มเงินครั้งละห้าสิบล้าน ไม่เหมาะสมเลยจริง ๆ” เลขาหลิวเป็นคนรอบคอบมาก ดังนั้นจึงเอ่ยปากโน้มน้าวประธานของตัวเองอีกครั้ง
“ฉันรู้สึกว่าเครื่องหยกชิ้นนั้นก็ไม่เลวนะ ประมูลกลับไปวางที่ห้องรับแขกหรือไว้มองเพื่อความสบายใจก็ได้อยู่นะ” มุมปากของคุณชายสามเย่ยกขึ้นเล็กน้อย ท่าทางเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม
เขาไม่รู้ว่าคนจากห้องหมายเลข 10 เป็นใครกันแน่ และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมคนนั้นถึงต้องมาต่อกรกับเขา แต่คุณมู่คนนั้นหาเรื่องเขาตรง ๆ แบบนี้ ถ้าเขาไม่ต้อนรับฝ่ายนั้นก็ดูจะเสียมารยาทไปหน่อย
“งั้นรอบนี้พวกเราคุมราคาไว้ที่เท่าไหร่ดีครับ?” กู้หวูชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็ตั้งสติได้ เขาอยู่กับคุณชายสามเย่มานานหลายปี ถือว่ารู้จักคุณชายสามเย่เป็นอย่างดี ฉะนั้นเขาจึงไม่รู้สึกแปลกใจกับการตัดสินใจของคุณชายสามเย่สักเท่าไหร่
แต่ว่าเลขาหลิวที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับช็อกแน่นิ่งไปเลย
เย่ซือเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย ครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นปากบาง ๆ ก็เปิดออก แล้วพูดทีละคำอย่างช้า ๆ : “สองพันเจ็ดร้อยล้าน”
คุณชายสามเย่เหมือนมีตาที่มองได้ทะลุปรุโปร่ง ราวกับเห็นเงินที่หัวหน้าน้อยโอนเข้ามา ราคานี้เป็นราคาที่พอดีเลยทีเดียว!!
“สองพันเจ็ดร้อยล้าน? ท่านประธาน อย่าประมูลเลย ถ้าเกิดอีกฝ่ายหยุดประมูลก่อนที่จะถึงสองพันเจ็ดร้อยล้านพวกเราคงขาดทุนกันพอดี” เลขาหลิวตกใจจนถอนหายใจออกมา เสียงต่ำที่พูดออกมานั้นฟังดูสั่นเครือเล็กน้อย
ถึงแม้เลขาหลิวจะข่มเสียงให้ต่ำมาก แต่เพราะเลขาหลิวตกใจมากเกินไป จึงไม่สามารถคุมน้ำเสียงไว้ได้ ทำให้เสียงยังคงสูงเล็กน้อย
เพราะห้องหมายเลข 9 และห้องหมายเลข 10 อยู่ติดกัน และเพราะด้านหน้าของห้องเปิดกว้าง ดังนั้นการเก็บเสียงระหว่างห้องจึงไม่ได้ดีเท่าไหร่
และหัวหน้าน้อยก็หูดีเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าอะเฉียงก็หูดีมากเช่นกัน อีกทั้งตอนนี้ทั้งสองคนที่อยู่ในห้องหมายเลข 10 ไม่ได้พูดคุยกัน ทำให้ในห้องเงียบมากเป็นพิเศษ ดังนั้นทั้งสองคนจึงได้ยินเสียงร้องตกใจของเลขาหลิวแว่ว ๆ และได้ยินที่เลขาหลิวพูดโน้มน้าวเย่ซือเฉินแว่ว ๆ อีกด้วย
หัวหน้าน้อยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มมุมปากเบา ๆ
“หัวหน้าน้อยครับ ผมรู้สึกว่าคุณชายสามเย่จงใจเล่นละครให้พวกเราฟัง ฉะนั้นหัวหน้าน้อยอย่าตกหลุมพรางเด็ดขาดนะครับ” อะเฉียงเห็นปฏิกิริยาของหัวหน้าน้อยก็รู้ได้ทันทีว่าหัวหน้าน้อยได้ยินเสียงตกใจของห้องข้าง ๆ เหมือนกัน อะเฉียงคิดว่าเรื่องนี้คงไม่ธรรมดาขนาดนั้น
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาอาจจะจงใจทำแบบนี้ แต่ฉันสามารถหยุดประมูลก่อนได้ ฉันจะหยุดประมูลที่ราคาหนึ่งพันห้าร้อยล้าน……” แม้ว่าหัวหน้าน้อยจะเอาแต่ใจและดื้อรั้น แต่ก็เป็นคนฉลาดหลักแหลม เขาจึงไม่ตกหลุมพรางง่าย ๆ อย่างนั้นหรอก
สองครั้งก่อนเป็นเพราะเขากดกระดิ่งด้วยความคึกคะนองไปหน่อย เลยหยุดไม่ทัน!!
