ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – ตอนที่ 340 นายพูดมากเกินไปแล้ว

ในห้องพักนั้น ร่างกายของโหมวยู่ได้หมดเรี่ยวแรงไปแล้ว เขาพิงประตูแล้วนั่งลงไปบนพื้น เสียงข้างหูที่ได้ยินค่อยๆ เลือนรางไป ไม่นานนักก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้ว
เขาคิดว่าตัวเองคงเป็นลมไป จนกระทั่งฉู่ฉือไขกุญแจเข้ามาในห้อง โหมวยู่ถึงจะเพิ่งพบว่าเขาไม่ได้เป็นลมอย่างที่ตัวเองคิด แต่จู่ๆ เสียงของชางหลิงก็เงียบหายไปเอง
เขาฝืนยิ้ม เธอคงจะสิ้นหวังจนยอมจากไปแล้วสินะ!
เขาที่ถูกฉู่ฉือพยุงให้ขึ้นไปนั่งบนโซฟา สภาพของโหมวยู่ดูอิดโรย แต่ประโยคแรกที่เขาพูดออกมาคือ ” ให้ป๋ายจื๋อดูแลชางหลิงให้ดี ”
” เดี๋ยวตอนนี้ผมขอโทรบอกป๋ายจื๋อก่อนครับ ”
ก่อนหน้านี้เขากับป๋ายจื๋อรออยู่ในห้องพักด้วยกัน หลังจากที่โหมวยู่โทรหาเขาแล้ว ตรงนั้นก็เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย เขากับป๋ายจื๋อถูกลากตัวไป เมื่อกี้เขาก็กังวลว่าโหมวยู่จะออกมา แต่เมื่อเขาไปแล้ว เหมือนป๋ายจื๋อจะโดนคนพวกนั้นล้อมเอาไว้
” ป๋ายจื๋อ คุณชางออกมาจากห้องคุณชายรองแล้วนะ นายรีบไปหาเธอสิ ”
หน้าของโหมวยู่ซีดเผือด แววตาดูนิ่งไป เหมือนเขารู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ค่อยดีนัก
” พวกนายถูกอะไรยื้อไว้นะ ”
พิธีแต่งงานนี้เดิมทีเป็นเขาที่จัดเตรียมไว้ให้ชางหลิง เรื่องการจัดการด้านความปลอดภัยถูกจัดเตรียมไว้โดยที่ไม่มีจุดอับสายตา ทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนี้ ตอนที่เขาเพิ่งจะให้ชางหลิงออกไป ฉู่ฉือกับป๋ายจื๋อก็ถูกคนยื้อไว้พอดี
” มีหลายคนที่เมาแล้ว แล้วสร้างความวุ่นวายไปเรื่อย ”
ฉู่ฉือยิ่งพูดสีหน้าก็ยิ่งดูแย่ ตอนนี้งานเลี้ยงยังไม่เริ่ม ทำไมลูกท่านหลานเธอถึงเริ่มเมากันแล้วล่ะ อีกอย่างยังวิ่งมาก่อกวนเขากับป๋ายจื๋อในห้องพักอีกต่างหาก
พอคิดถึงเหตุการณ์ตะลุมบอนเมื่อกี้ การตีสนิททุกรูปแบบที่เกิดขึ้น ทำเอาฉู่ฉือขยะแขยงจนแทบอ้วก
” รีบให้ฝ่ายรักษาความปลอดภัยของคลับNovaตามหาชางหลิง ”
” คุณชายรอง คุณกำลังจะบอกว่า คนพวกนั้นเข้ามาเพื่อที่จะหาคุณชางงั้นเหรอครับ ”
ฉู่ฉือมอบหมายคำสั่งกับฝ่ายรักษาความปลอดภัยให้ตามหาชางหลิง จากนั้นก็มีสายของป๋ายจื๋อโทรเข้ามา ” ชางหลิงหายไปแล้ว ”
น้ำเสียงของป๋ายจื๋อดูเย็นชาจนน่ากลัว เขาพยายามกดความโมโหที่จะด่าใครบางคนเอาไว้
” รีบปิดทางเข้าออกคลับNovaให้หมดทุกทาง ไม่อนุญาตให้ใครออกไปทั้งนั้น ”
ในตอนนี้โหมวยู่ได้แต่ภาวนาให้คนร้ายออกไปไม่ได้ไกลนัก ชางหลิงคงจะยังไม่ได้ถูกส่งตัวไป
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ทุกคนได้ค้นหาทุกพื้นที่ในคลับNovaสองถึงสามครั้ง แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของชางหลิง ป๋ายจื๋อคลำหาของที่พื้นบนรถ ก็เจอเข้ากับโทรศัพท์ของชางหลิง สีหน้าของเขาดูนิ่งและเเข็งเกร็งจนเหมือนกับน้ำที่กำลังจับตัวกันเป็นน้ำแข็ง
” นายมีศัตรูกับคนตระกูลไหน ”
ป๋ายจื๋อทำหน้าไม่สบอารมณ์ จึงถามโหมวยู่ออกไปอย่างไม่เกรงใจ
ตระกูลที่มีปัญหากับชางหลิงในสมัยก่อน ก็ได้รับการแก้ไขจนแทบไม่มีปัญหาอะไรแล้ว แต่ตอนนี้อยู่ดีๆ เธอก็ถูกลักพาตัวไป ความน่าจะเป็นก็มีแค่อริของโหมวยู่เท่านั้นที่จะทำได้
โหมวยู่โดนซักถามจนไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง แถมคู่แข่งของเขาในตลาดก็มีมากจนนับไม่ถ้วน แต่ถึงยังไงก็คงไม่ถึงขั้นต้องลักพาตัวชางหลิงไปหรอก
นักธุรกิจมักจะให้ความสำคัญกับการปรองดองและทรัพย์สิน ถึงแม้จะข้ามหัวชนฝาไม่ยอมเซ็นสัญญา ก็ไม่ยอมให้คนมาทำเรื่องพวกนี้หรอก
การลักพาตัวชางหลิง คนเดียวที่เขาจะนึกถึงได้ในตอนนี้ก็คือโหมวฉี่ แต่เหตุผลที่เขาก็ทำ โหมวยู่ไม่ได้มีเหตุผลรองรับ เพียงแค่สมองมันคิดขึ้นมาเฉยๆ
” ลองไปสืบมาว่าตอนนี้โหมวฉี่กำลังทำอะไรอยู่ ”
ฉู่ฉือชะงักไปพักหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
ไม่นานเขาก็วิ่งกลับเข้ามาแล้วรายงานว่า ” หลายวันมานี้คุณชายฉี่อยู่ที่คฤหาสน์ป้านซานตลอดครับ ที่นั่นเขาเงียบมาก ไม่มีร่องรอยของใครเลยครับ ”
” ถ้างั้นข่าวที่ว่าพวกติดเหล้าขี้โวยวาย ปกติที่เอาแต่ขลุกกับคนพวกนั้นก็ ”
” พวกนั้นน่าจะเป็นเสี่ยงที่มีชื่อเสียงอิทธิพลในเมืองหนานครับ วันๆ ก็เอาแต่เฮฮาปาร์ตี้สำมะเลเทเมา โดยปกติแล้วไม่มีใครสนใจพวกเขาครับ ”
เมื่อพูดถึงเรื่องวุ่นวายของลูกท่านหลานเธอทั้งหลาย น้ำเสียงการเล่าของฉู่ฉือก็ดูขยะแขยงและเอือมระอาในเวลาเดียวกัน พวกทำตัวเอ้อระเหยลอยชายไม่เอางานเอาการ ก็มีแต่จะทำให้ตระกูลล้มละลายไปเปล่าๆ แต่โดยทั่วไปวัยรุ่นที่มีใจกระตือรือร้นก็คงไม่เกี่ยวโยงอะไรกับพวกเขาอยู่แล้วเช่นกัน
” คุณชายรองโหมว ให้ลูกท่านหลานเธอพวกนั้นมันเมาจนหัวราน้ำไปแล้ว เราพบสิ่งนี้รอบตัวพวกเขา เหมือนจะเป็น ยาเสพติดชนิดใหม่ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน ”
โหมวยู่เห็นเม็ดยาสีขาวเล็กๆ ในถุงใส สายตานิ่งเฉียบราวกับทานน้ำแข็งหมื่นปี
ยาเสพติดชนิดใหม่
แค่เห็นเม็ดยา คนแรกที่เขานึกขึ้นมาได้ก็คือหลินจื้อ
เทคนิคการรักษาของหลินจื้อติดอันดับมาก โดยปกติแล้วสิ่งที่เขาชอบวิจัยก็จะเป็นพวกยา หลายปีมานี้ก็จดสิทธิบัตรยาชนิดใหม่หลายต่อหลายครั้ง
เมื่อผลิตสิ่งเสพติดชนิดใหม่ออกมา สำหรับหมอที่อยู่ระดับกับเขาก็คงบอกได้ว่า ไม่ใช่เรื่องยากอะไร
” หลินจื้อล่ะ เจอตัวหรือยัง ”
เขาถูกตระกูลโหมวนายท่านใหญ่โม่ส่งตัวไปตั้งแต่เช้าแล้ว โหมวยู่ก็ให้คนไปตามหาเขาตั้งนานแล้ว แต่ก็หาไม่เจอ
” ยังเลยครับ ” พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่ข้างโหมวยู่ก้มหัวงุดๆ ละอายใจจนหูแดงกันไปหมด
” รีบไปหาเขาให้เจอ ”
หลังจากที่ชางหลิงหายตัวไปสิบนาทีแล้ว โหมวฉี่ที่กำลังนั่งพักผ่อนหย่อนใจพลางจิบชาอยู่ในสวนดอกไม้ของคฤหาสน์ป้านซานนั้น เขาได้รับข้อความใหม่ ความจริงเขารู้เรื่องที่หลินจื้ออยู่ในบ้านตระกูลโหมวต้องเจอเรื่องอะไรก็เดาได้ทันทีว่าวันนี้ต้องเกิดเรื่อง แต่เขาไม่คิดเลยว่าคนที่หลินจื้อจะลงมือคือชางหลิง
ในใจของเขาตั้งแง่ดูถูกคนประเภทเดียวกับหลินจื้อที่ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า ตอนแรกกะจะไปลักพาตัวโหมวยู่กับนายท่านโหมว แต่ดันไปรังแกผู้หญิงที่ท้องอยู่และไม่มีทางสู้
” คุณชายฉี่ ให้พวกเราเตรียมคนไปตามหาคุณชางไหมครับ ” เซียวฉู่ยืนสงบเสงี่ยมอยู่ด้านหลังโหมวฉี่
” ไม่ต้องรีบ รอไปก่อน ”
โหมวฉี่ต้มชาอย่างไม่รีบร้อน ตอนนี้เขาจะระดมคนไปตามไม่ได้ จากนิสัยของโหมวยู่แล้ว เวลาที่ชางหลิงเกิดเรื่องจะต้องสงสัยเขาเป็นอันดับแรก ก่อนหน้าที่โหมวยู่จะให้คนมาสืบเสาะคฤหาสน์ป้านซาน เขาควรจะเก็บอารมณ์เอาไว้ ไม่ควรแพร่งพรายอะไรออกไป
หวังว่าชางหลิงก็ยังพอทนไหวนะ
” คุณชายฉี่ คุณพอจะรู้มั้ยครับ ว่าใครเป็นคนลักพาตัวคุณชางไป ”
เมื่อเห็นท่าทีของโหมวฉี่ที่ดูไม่รู้ร้อนรู้หนาว เซียวฉู่ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมา
โหมวฉี่เหลือบตามองไปทางเซียวฉู่ แล้วพูดออกมานิ่งๆ ” นายพูดมากเกินไปแล้ว ”
” กระผมพูดมากไปแล้วครับ ”
เซียวฉู่ตกใจจนสติแทบหลุด สมองตื่นตัวในชั่วขณะ แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก
โหมวฉี่ออกไปข้างนอกโดยไม่ทำตัวเป็นจุดเด่น ใช่รถเพียงคันเดียว บวกกับเซียวฉู่ที่เพิ่มบอดี้การ์ดร่างกำยำอีกสามคนเข้ามาด้วย
การที่พาคนหลายคนมาด้วยอาจนำมาซึ่งความเสี่ยง แต่เขาไม่อยากให้โหมวยู่ตามหาร่องรอยได้ในตอนนี้ นี่คือวิธีที่จะออกมาข้างนอกได้แยบยลที่สุด
เซียวฉู่ขับรถไปยังชานเมือง บ้านริมทางเริ่มมีน้อยลงเรื่อยๆ ไม่นานนักสิ่งที่เห็นรอบข้างก็มีเพียงป่ารกทึบที่ไร้ซึ่งร่องรอยของผู้คน
แต่เขาก็ไม่กล้าถาม แค่ขับไปตามทางที่โหมวฉี่บอกไว้
สองชั่วโมงต่อมา ด้านหน้าไกลออกไปเห็นเป็นโรงงานร้างแห่งหนึ่ง โหมวฉี่บอกให้เขาหยุดรถ เมื่อพวกเขาลงจากรถ ก็เดินไปแอบตรงต้นไม้ข้างโรงงานอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเริ่มขยับตัวเข้าไปใกล้โรงงานขึ้นเรื่อยๆ
” คุณชายฉี่ คุณชางอยู่ที่นี่เหรอครับ ”
บอดี้การ์ดที่เพิ่งจะมาทำงานที่คฤหาสน์ป้านซานได้เพียงหนึ่งปี กวาดตามองต้นไม้โดยรอบก็เห็นว่าที่ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต เลยถามขึ้นมาอย่างสงสัย
” หุบปาก ”
เซียวฉู่ถลึงตามองพวกเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยความดุดัน ไม่เข้าใจพวกบอดี้การ์ดที่มีสมองแบบนี้ ใครมันรับเข้ามาวะเนี่ย คุณชายฉี่สมควรเป็นคนที่พวกมันจะมาตั้งคำถามสงสัยแล้วเหรอ
” เข้าไปดูเดี๋ยวก็รู้เอง ”
โหมวฉี่อธิบายด้วยความอารมณ์ดี จริงๆ แล้วเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าชางหลิงอยู่ที่นี่จริงหรือเปล่า
กี่คนตรงนั้นก็ค่อยๆ ย่องเข้าไปตรงประตูทางเข้าของโรงงาน เมื่อเห็นถึงความโดดเดี่ยววังเวงข้างหน้า ไม่มีร่องรอยของคนอยู่ในโรงงานร้างนี้เลยสักนิด ใจของโหมวฉี่ก็มันตกไปอยู่จุดต่ำสุด
หรือว่าเขาจะเดาผิดกันนะ