เฉินเฉียวบีบจมูกเธออย่างเอ็นดู จงใจลากเสียงยาว “แกนี่น้าาาาาา”
น้ำเสียงมีความเอือม แต่สายตากลับเห็นด้วย
ถึงแม้ความอดทนของเฉินเฉียวจะมากขึ้นเพราะเรื่องรถชน แม้แต่ความรู้สึกผิดยังซับซ้อน แต่หลังจากที่รู้ว่าเขาทำกับโหลวจิ้งหลี ความอดทนที่มีต่อเขาก็หมดทันที
แต่ว่ายังดีที่ครั้งนี้ปู้อี้เฉินโดนเธอแขวะไปแล้ว ไม่งั้นถ้าเขากล้าทำอะไรจริงๆ เธอคงต้องฟาดถังดับเพลินใส่หัวเขาจริงๆ
หลังจากเรื่องของเฉินอิน เธอก็เข้าใจแล้ว ไม่ใช่ว่าดีกับใครสักคน อีกคนก็จะทำดีด้วย
และเหมือนกัน ถ้าเธอมองข้ามความตอแยของปู้อี้เฉิน เขาคงจะทำเกินกว่านี้
เวลาสอนให้เธอรู้ ไม่ใช่แค่ป้องกัน อดทน แต่ทำให้เธอรู้ว่า ถ้าใครทำผิดต่อเธอ ก็ให้อภัยไม่ได้
ถ้าพูดแบบนี้อาจจะเห็นแก่ตัวเกินไป แต่ถ้าดำเนินชีวิตแบบนี้ ถึงจะไม่รู้ผิดกับใจตัวเอง
ตอนที่เฉินเฉียวกำลังอารมณ์ดีเพราะไล่ปู้อี้เฉินไปได้ ยังไม่รู้ว่าซังหลินจวินที่อยู่หยวนเซิ่งกำลังเจอสถานการณ์ที่ไม่ดีมากนัก
ในห้องประชุม เงาของคนที่ทั้งคุ้นเคยทั้งแปลกหน้าเปิดประตูห้องประชุมเดินตรงเข้ามา
“ผู้บริหารซัง บังเอิญจังเลยนะครับที่เจอกันอีกแล้ว” มุมปากซังอวินยิ้มอย่างมีเลศนัย พร้อมก้าวเดินไปตรงหน้าซังหลินจวิน
ทั้งสองคนหนึ่งนั่งอีกคนยืน
ความเกรงขามไม่แพ้กันเลย
คนหนึ่งมีรอยยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ยิ้มจากใจจริง
อีกคนเงียบขรึม สายตาเยือกเย็นมาก
ระหว่างตาของทั้งสองคล้ายคลึงกันเล็กน้อย แต่ภาพลักษณ์ต่างกันมาก จนทำให้นานขนาดนี้แล้วคนอื่นยังไม่รู้ความสัมพันธ์ของพวกเขา
หลังจากที่ซังเสี่ยนกลับมาแล้ว ก็อยู่บริษัทตลอด
เพราะฉะนั้นตอนที่ซังอวินเข้ามา เขาก็รีบลุกขึ้นอย่างประหลาดใจ “เสี่ยวอวินทำไมวันนี้มาบริษัทล่ะ คิดไม่ถึงจริงๆ คงไม่ใช่มาเยี่ยมอาหรอกมั้ง”
เขาพูดอย่างหลงตัวเอง ความจริงในใจไม่แยแสซังอวิน แต่แค่ในตัวเขามีเลือดตระกูลซังเหมือนกัน บวกกับเขาไม่มีหุ้นในบริษัท นี่อาจจะไม่อันตราย แถมยังเอามาแซะซังหลินจวินได้อีก ทุกครั้งที่เจอกันจึงแสดงสีหน้าเป็นมิตร
แต่ความคิดของเขา คนในนี้ที่รู้จักซังอวิน ใครไม่รู้ล่ะ
“อาสามล้อเล่นเหรอครับ ผมมาไม่ใช่เพราะอยากเจออา แต่ผมมีเอกสารบางอย่างอยากจะให้ทุกคนดู” ซังอวินยิ้มอย่างอ่อนโยน เหมือนคนที่คนอื่นไม่ต้องรู้สึกระแวง
รอยยิ้มของซังเสี่ยนแห้งอยู่บนหน้า รู้สึกว่าเขาเหมือนโดนเหยียบหน้า
ในใจโมโห แต่ก็รีบขจัดทิ้ง
แค่ยิ้มเอ่ยว่า “เอกสารอะไรถึงต้องเอามาถึงบริษัท?”
ซังอวินหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าที่เขาถือไว้ แต่ไม่ได้ยื่นให้ซังเสี่ยนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา กลับยื่นไปให้ซังหลินจวิน
เขาที่ยืนดูละครถูกดึงตัวลงจากเวที
ซังหลินจวินยอมรับว่าเขาแปลกใจ ซังอวินเอาอะไรมาให้เขาดูกันแน่ แต่ว่า ถึงแม้จะไม่เห็นเนื้อหาในนั้นอย่างครบถ้วน ซังหลินจวินก็รู้แล้วว่าของสิ่งนี้ สำหรับเขาไม่ใช่เรื่องดีอะไรนัก
พอเปิดดู สายตาก็เดือดยิ่งกว่าเดิม
เอกสารฉบับนี้ดูธรรมดามาก พอเปิดดูก็เห็นว่าเป็นเอกสารการโอนย้ายหุ้น
แล้วในนั้นเป็นแค่หุ้นส่วนรายเล็กไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ แถมยังมีส่วนสิบห้าเปอร์เซนต์ของซังอวี้กับห้าเปอร์เซนต์ของหวังอี๋จวิน
ยังไงซังหลินจวินก็ต้องถือหุ้นเยอะอยู่แล้ว แต่ก็แค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์
แต่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ในนั้นอาสามกับอาสี่ของเขาดูแลแทน นี่ก็เลยเป็นเหตุผลที่เขาไม่ถอนรากถอนโคนพวกเขา
ไม่ใช่แค่เพราะเป็นญาติ ที่สำคัญไปกว่านั้น ถ้าให้หุ้นตกไปในมือคนอื่นให้พวกเขาดูแลดีกว่า แต่ที่เขาคิดไม่ถึงคือ
สุดท้ายก็มีคนล้ำเส้น
สายตาที่เยือกเย็นของเขาเหลือบมองผู้ชายที่แต่งตัวสบายๆ ไม่พูดไม่ได้เลยว่า ในใจก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาบ้างแล้ว
ซังอวินเป็นคู่แข่งที่หายากจริงๆ
ซังหลินจวินหักห้ามความวุ่นวายในใจ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยื่นมือไปจับมือเขา “ยินดีด้วยที่คุณได้ก้าวเข้ามาในหยวนเซิ่ง แต่แค่ไม่รู้ว่า คุณอยากได้ตำแหน่งอะไรล่ะ”
ในสายตาซังอวินมีเลศนัย เขายื่นมือออกไป แล้วหลบมือของซังหลินจวิน “ขอโทษนะครับ ผมยังมีบริษัทของตัวเอง คงจะแค่มีชื่อในหยวนเซิ่ง ผู้บริหารซังคิดว่าผมควรได้ตำแหน่งอะไรล่ะครับ”
คำพูดที่เรียบง่ายของซังอวิน โยนทุกอย่างมาให้ซังหลินจวิน
“ให้ตำแหน่งรองผู้บริหาร พอใจไหมครับ?” คำพูดที่แสนธรรมดา กลับเหมือนระเบิดที่โยนลงไปในน้ำ แล้วทำให้เกิดคลื่นยักษ์
ซังเสี่ยนรีบพุ่งมาหาแล้วเอ่ย “อะไรกัน ตำแหน่งในบริษัทให้ตามใจแบบนี้เลยเหรอ? เป็นถึงผู้บริหารหยวนเซิ่ง หลินจวินแกจะล้อเล้นแบบนี้ไม่ได้”
พอซังเสี่ยนพูดกับซังหลินจวินจบ ก็หันไปทางซังอวิน ครั้งนี้ สีหน้าของเขาไม่ดีมากนัก
“เสี่ยวอวิน ถึงแม้อาไม่รู้ว่าเราให้พี่ใหญ่เราดูอะไร แต่เรื่องในบริษัท ไม่ใช่เรื่องที่เราถนัด กลับไปทำงานของตัวเองเถอะ ไม่งั้น เดี๋ยวอาแนะนำนักวาดดังๆให้เราไปเรียนรู้ด้วย”
เขาพูดแบบนี้เหมือนกำลังเป็นห่วงเขา
แต่ความจริงแค่กังวลว่า ถ้าซังอวินเข้ามาในบริษัท ก็จะมีคนแย่งบริษัทกับเขาเพิ่มมาอีก
ตอนนี้ในใจซังเสี่ยน ซังอวินเป็นคนเนรคุณ มาลอบกัดเขาตอนทีเผลอ
แต่ไม่เคยคิดเลยว่า ผู้ชายตรงหน้าไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ
ซังอวินผ่านลมฝนข้างนอกมาตั้งนาน คู่แข่งที่เข้าตาเขามีแค่ซังหลินจวินคนเดียว
อาจจะเพราะตั้งแต่ที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก ทุกอย่างก็ถูกกำหนดไว้แล้ว
สำหรับคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นความสามารถหรืออย่างอื่น ถึงแม้จะเทียบเคียงกับเขาได้ เขาก็ไม่เคยไว้ในสายตา
เขา เป็นคนที่มีเป้าหมายชัดเจน
ในเมื่อซังหลินจวินแอบลงมือกับคนของเขา
ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้เขาก็เป็นตะปูในใจเขา ฝังลึกอยู่ในใจเขา ที่เขาถอนออกไม่ได้ คาอยู่ตรงนั้น
“อาสามครับ อาอยากดูใช่ไหมครับว่าในนั้นคืออะไร?” ซังอวินมองไปที่เขา ไม่ได้ตอบที่เขาพูดเมื่อกี้ แต่กลับเปลี่ยนประเด็น
ซังเสี่ยนหยุดชะงัก แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
ซังอวินเอาเอกสารกลับมา แล้วโยนให้ซังเสี่ยน
ซังเสี่ยนแอบคิดในใจ เด็กนี่ยังรู้จักที่ต่ำที่สูง
แต่หลังจากที่เห็นเอกสารการโอนย้ายหุ้น ก็เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ “เป็นไปไม่ได้ ซังอวี้จะโอนหุ้นทั้งหมดของเขาให้แกได้ยังไง”
