ซูเฉียวหน้าแดงและพูดด้วยความละอาย: “ฉันรู้ค่ะ แต่ปฏิเสธยาก”
เธอพูดประโยคถัดไปอย่างเบา ๆ แต่ซังหลินจวินยังคงได้ยินมัน
เขาส่ายหัว และไม่พูดไปมากกว่านี้
แต่จุดหมายปลายทางสุดท้ายก็เปลี่ยน
เฉินเฉียวอุ้มเหมิ้งเหมิ้งและโย่วอีเดินไปในร้านอาหารตะวันตกที่หรูหราทั้งสองคนไม่พูดอะไรสักคำ เหมิ้งเหมิ้งยังไม่ตื่นตอนกำลังจะสั่งอาหารซังหลินจวินก็โผล่มาและนั่งข้างๆโย่วอี
เขายื่นมือออกไปเพื่อหยิบเมนูสายตาของเขามองไปที่ซูเฉียวที่กำลังนั่งตัวแข็งแล้วถามว่า “คุณอยากกินอะไร”
ซูเฉียวพูดไม่ออกเธออยากพูดว่าเพราะเธอทำอาหารที่บ้านมาตลอดและเธอไม่เคยไปร้านอาหารตะวันตกแบบนี้
“ ฉันสั่งแบบเดียวกับคุณซังได้ไหม”เพื่อรักษาหน้า ซูเฉียวหน้าแดงและถามความเห็นอย่างสุภาพ
ซังหลินจวินพยักหน้า
จากนั้นเขาก็พูดภาษาฝรั่งเศส ซูเฉียวที่นั่งอยู่ด้านงงงวย
ฟังไม่เข้าใจเลย ทำยังไงดี
ซูเฉียวในตอนนี้ยังโชคดี ที่นายจ้างเธอเป็นคนจีน ถ้าเป็นคนฝรั่งเศส ก็จะเหมือนสีซอให้ควายฟัง
ในช่วงเวลาที่รับประทานอาหารซูเฉียวพบว่าเขาสั่งสปาเก็ตตี้ซอสสีเหลืองรสชาตินุ่มและอร่อย
เนื่องจากเธอยังต้องดูแลเหมิ้งเหมิ้ง เฉินเฉียวป้อนเหมิ้งเหมิ้งหนึ่งคำและกินเองหนึ่งคำ
โย่วอีที่นั่งข้างอยากป้อนบ้าง เลยยื่นซ่อมม้วนสปาเก็ตตี้แล้วป้อนเหมิ้งเหมิ้ง
เหมิ้งเหมิ้งเคยชินกับการถูกป้อนอาหารและไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงดังนั้นเธอจึงกัดและสำลัก
“ แค่ก แค่ก … ”เหมิ้งเหมิ้งปิดปากของเธอใบหน้าของเธอแดง
ซูเฉียวลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างกระวนกระวายตบหลังของเธอและดูว่ามีน้ำอยู่ไหม
ในเวลานี้แก้วแก้วหนึ่งถูกยื่นมาจากด้านข้าง
ซูเฉียวมองไปเห็นคนรูปหล่อนั้นถืแก้วและยื่นให้เธอ
ซูเฉียวกล่าวขอบคุณและรีบเอาน้ำไปให้เหมิ้งเหมิ้งดื่ม
ใบหน้าของโย่วอีผู้ที่ไม่ได้ตั้งใจทำสิ่งเลวร้ายนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นมัวเขามองไปที่เหมิ้งเหมิ้งที่ไอหน้าแดงด้วยความรู้สึกผิดและกล่าวขอโทษ: “ครูซู้ผมขอโทษผมไม่ควรป้อนเหมิ้งเหมิ้ง. ”
แน่นอนว่าซูเฉียวรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอรู้สึกไม่สบายใจมากเมื่อมองไปที่ท่าทางของลูกสาว
เลี้ยงมาตั้งหลายปีแล้ว เป็นครั้งแรกที่เห็นเหมิ้งเหมิ้งแย่ ถึงแม้ซูเฉียวจะมีความรู้สึกดีๆให้โย่วอี แต่ก็ยังคงพูดเตือนเขา ：“โย่วอี วันหลังป้อนของเด็กต้องป้อนคำเล็กๆนะ คำใหญ่เกินไปจะกลืนไม่ลง”
แต่เธอก็ไม่ได้พูดตำหนิอะไร
ครับผมโย่วอีพยักหน้า
หลังจากเหตุการณ์นี้พวกเขาไม่สามารถกินได้อีกต่อไป
ซังหลินจวินไม่สามารถปฏิเสธที่จะส่งซูเฉียวและเหมิ้งเหมิ้งกลับบ้านได้และหลังจากที่เห็นพวกเธอเข้าไปในบ้านพวกเขาก็กลับไปที่บ้านของตัวเอง
หลังจากกลับบ้าน โย่วอีไม่ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นแบบปกติ
แต่เขากำลังหาข้อมูลบางอย่างที่คอมพิวเตอร์
ซังหลินจวินเดินไปอย่างเงียบ ๆ
ปรากฎว่าโย่วอีกำลังเสิร์ช “วิธีเลี้ยงลูกวัยสามขวบอย่างถูกต้อง”
เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้เห็นโย่วอีสนใจคนอื่น
โย่วอีดูข้อมูลหลายๆเว็บ แอบดีใจที่ได้เรียนรู้หลายอย่าง ครั้งต่อไปจะได้ไม่ทำผิดอีก หันหน้ามาเห็นคนอยู่ข้างหลัง เขาตกใจ
“พ่อ ทำไมมายืนเงียบๆอยู่ข้างหลัง ผมตกใจหมด”
ซังหลินจวินเพียงแค่กระพริบตาจากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเขา
“โย่วอี จำสิ่งที่เมื่อวานลูกพูดได้ไหม”
“ประโยคไหน”โย่วอีรู้สึกว่าเมื่อวานเขาพูดเยอะมากๆ ไม่รู้จริงๆว่าพ่อหมายถึงประโยคไหน
“ ความคล้ายของซูเฉียวกับเธอ …ลูกไม่คิดว่ากำลังสนใจซูเฉียวมากเกินไปไหม? ”
เมื่อได้ยินพ่อเขาพูด โย่วอีก็ตะลึงไปพักหนึ่ง แล้วคิดพิจารณาพบว่าเขาสนใจซูเฉียวมากไปจริงๆ
เห็นได้ชัดว่าอยากจะควบคุมความรู้สึกๆดีๆไม่ให้ล้ำเส้น
ทันใดนั้นเขาพูดว่า: “ผมรู้แล้วครับ วันหลังผมจะห่างๆจากเธอ”
ซังหลินจวินแตะหัวโย่วอี: “ลูกก็คิดถึงเธอเหมือนกันใช่ไหม”
ดวงตาของเขาหรี่ลงอีกครั้งและเขาไม่เชื่อว่าเสี่ยวเฉียวได้จากไปแล้วจนถึงตอนนี้เขาพยักหน้าและพูดว่า “พ่อครับ เมื่อวานเป็นวันเกิดพี่เฉียว แต่ผมให้ของขวัญเธอไม่ได้อีกแล้ว”
โย่วอีพูดเสียงเริ่มสั่น เขาคิดถึงเสี่ยวเฉียวจริงๆ
ซังหลินจวินไม่ได้พูดอะไร
ในวันหยุดสุดสัปดาห์ตอนเช้าซังอวิ๋นมาที่บ้านของเฉินเฉียวหยิบใบส่งให้ เฉินเฉียว
นี่อะไรน่ะซูเฉียวหยิบใบขึ้นมาและดูด้วยความงงงวยเมื่อเขาพบว่าแท้จริงแล้วมันคือบิลประมูลและเขาได้เงินจำนวนสูงมากสำหรับภาพวาดที่เขาประมูลให้เธอ
“ แน่ใจนะว่าไม่ได้ผิด? ภาพวาดของฉันขายได้ราคาสูงขนาดนี้ได้อย่างไร “ซูเฉียวนับเลขด้านบนอย่างเงียบ ๆ
ปรากฎว่ามีเลขศูนย์มากถึงหกตัวซึ่งน่าตกใจมาก
ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นเงินมากมาย แต่เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเงินจำนวนมากขนาดนี้คือเงินที่เธอขายภาพวาด
ซังอวิ๋นพยักหน้ายืนยันกับเธอ: “นี่เป็นภาพวาดที่คุณให้ผมครั้งที่แล้วผมจัดการเองกับมือ ไม่ผิดแน่ ถึงคุณจะวาดภาพได้ไม่นาน แต่คุณมีพรสวรรค์มาก วาดออกมาสมจริง เลยได้ราคาสูงแบบนี้ ”
เขายังคงพูดเรื่องวาดภาพ ไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อสองสามวันก่อน เหมือนกับว่าเขาลืมมันไปแล้ว
ซูเฉียวอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ซังอวิ๋นหยิบบัตรธนาคารออกจากกระเป๋าและยัดใส่มือของเธอ: “นี่คือเงินสำหรับภาพวาดนั้นคุณเก็บไว้เถอะ”
แม้ว่าซูเฉียวจะมีความสุขที่เธอได้เงินก้อนใหญ่ แต่เธอก็รู้ไม่สบายใจเล็กน้อยเพราะเธอได้รับมันง่ายเกินไป
“คุณเอาส่วนแบ่งไปหรือยัง ถ้ายังเดี๋ยวฉันโอนให้นะ”ซูเฉียวไม่อยากให้เขาไม่ได้อะไรเลย เธอหยิบโทรศัพท์จะโอนให้เขา
ซางหยุนจับมือเธอแล้วเขาก็พูดว่า “ระหว่างเรา ต้องคิดเล็กคิดน้อยแบบนั้นเลยหรอ”
“พี่น้องแท้ๆยังต้องคิดเลยนะ”ซูเฉียวดึงมือออกและพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ
คำพูดของเธอมาถึงจุดนี้แล้วและซังอวิ๋นก็ไม่ได้บังคับเธอ เพียงพูดแค่ว่าเอาเข้าบัญชีตั้งนานแล้ว แล้วเขาก็กลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่ามีธุระที่บ้าน
