ใบหน้าของเขาบึ้งขึ้นมาทันที“ อย่าคิดว่าฉันสนใจเธอมาก พรุ่งนี้แปดโมงเช้าไปพบคุณปีเตอร์กับฉัน ”
“ ทำไมฉันต้องไปกับคุณด้วย”
“ อีกฝ่ายเป็นคู่สามีภรรยา เพราะฉะนั้นเราก็ต้องไปในฐานะคู่สามีภรรยาด้วย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย ”
“ ฉันมีแผลที่หน้า”
“ ฉันเลยให้ยาไปทาไงล่ะ ทายาเยอะๆแล้วใช้หน้าประคบ พรุ่งนี้เช้าก็มองไม่เห็นรอยแล้ว”
รู้ตั้งนานแล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้ให้ยาเพราะเป็นห่วงเธอหรอก โชคดีที่เธอไม่ได้คาดหวังอะไร
เฉินเฉียวไม่พูดอะไรผลักมือของเขาออกไปและเดินออกจากห้องประชุม
คืนนี้เธอนอนที่บริษัท
วันรุ่งขึ้นในตอนเช้าเธอสวมชุดกีฬาและขับรถไปที่สนามกอล์ฟหยวนเทียน หลังจากนั้นไม่นานปู้อี้เฉินและคู่สามีภรรยาปีเตอร์ก็มาถึง
ชายสองคนกำลังเล่นกอล์ฟ เฉินเฉียวเล่นกีฬาไม่ค่อยเป็นและคุณนายปีเตอร์ก็ไม่ได้ลงสนามทั้งสองคนนั่งข้างๆและปรบมือเชียร์
เฉินเฉียวรู้สึกเบื่อ แต่เธอต้องพูดคุยสนทนากับอีกฝ่ายพวกเธอดื่มน้ำผลไม้ไปคุยกันไป
“ห๊ะ คุณคะดูทางนั้นสิ”คุณนายปีเตอร์สายตามองไปรอบๆสนาม ทันใดนั้นก็มองเห็นร่างหนึ่งและดวงตาเธอก็เป็นประกาย“คุณดูนั่นสิ ใช่ประธานซังของหยวนเซิ่งไหม”
หยวนเซิ่ง
ประธานซัง…..
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้หัวใจของเฉินเฉียวก็เต้นแรงพลางมองไปยังทิศทางที่อีกฝ่ายชี้ไป
แน่นอนว่าไม่ไกลนักมีกลุ่มคนกำลังตีกอล์ฟอยู่
แต่ในฝูงชนนั้นร่างสูงสะดุดตาที่สุด
คือผู้ชายที่ใครก็ตามไม่อาจละสายตาไปได้ ชุดกีฬาสีดำทรงเรียบง่าย แต่รูปร่างหน้าตา ท่วงท่าอันสง่างามของเขานั้นคนข้างๆเทียบไม่ติด
แสงแดดรุ่งอรุณทำให้ชายคนนั้นดูเหมือนอยู่ในความฝันราวกับว่าเขาเป็นเจ้าชายที่หลุดออกมาจากเทพนิยายจริงๆ
ฉันไม่รู้ว่าเขาสังเกตเห็นแววตาของเธอหรือเปล่า ชายคนนั้นหันกลับมามองเธอ
สองคนสบตากัน
สายตาของเขาอยู่ห่างไกล
เฉินเฉียวใจเต้นแรง ละสายตาออกจาเขา หยิบเครื่องดื่มจิบสองคำ
มันช่างแปลกซะจริงๆ
เมื่อก่อนตอนที่ไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ ทำยังไงก็ไม่เจอกัน ตั้งแต่เธอรู้จักเขา ทั้งเป่ยเฉิงเหมือนจะเล็กลง
มีโอกาสที่จะพบเจอเสมอ
ตั้งแต่ตอนลูกเขาเป็นลมครั้งนั้น แล้วก็มื้ออาหารที่ไป่ฮวาซินฮุ่ยจนถึงวันนี้ …
“ว้าว เป็นประธานซังจริงๆด้วย ประธานปู้ครับ เราเข้าไปทักทายด้วยกันดีไหม”คุณปีเตอร์เสนอ
ได้ครับ ใช่ว่าจะเจอประธานซังบ่อยๆนะ”ปู้อี้เฉินพยักหน้าเห็นด้วย
“ คุณนาย คุณก็ไปกับผมด้วยสิ”ปีเตอร์เข้ามากอดภรรยาของเขาดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
“ ที่รัก คุณจะมัวแต่มานั่งคนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะ”ปู้อี้เฉินยิ้มและจะพาเธอไป
เฉินเฉียวส่ายหัวปฏิเสธ “ฉันไม่ไป พวกคุณไปทักทายกันเถอะค่ะ”
“ คุณกะจะให้ผมไปคนเดียวจริงๆหรอ”ปู้อี้เฉินแสร้งทำเป็นแสดงความรักต่อหน้าคนอื่น “คุณดูสิคู่สามีภรรยาคนอื่นเขาออกจะพร้อมใจกัน คุณคงจะไม่ทำให้ผมขายหน้าหรอกใช่ไหม”
ภรรยาคุณปีเตอร์ก็มาชวนเธอว่า “คุณปู้คะ ไปด้วยกันเถอะนะ แค่ไปทักทายแล้วก็กลับเองค่ะ”
เฉินเฉียวคิดสักพักแล้วก็ลุกขึ้น มือของปู้อี้เฉินกอดไว้ที่เอวเธอ เธอไม่ปฏิเสธ
คนกลุ่มหนึ่งเดินไปที่นั่น
“ อรุณสวัสดิ์ท่านประธานซัง”คุณปีเตอร์พูดก่อนและยื่นมือไปทางซังหลินจวินอย่างสุภาพ
ซังหลินจวินหันหน้ามาและเห็นปีเตอร์จึงส่งไม้กอล์ฟในมือให้แคดดี้ข้างๆ และยื่นมือไปจับกับอีกฝ่ายพร้อมกล่าว “ อรุณสวัสดิ์”
“ประธานซัง สวัสดีครับ ผมปู้อี้เฉินแห่งปู้ซื่อ”ปู้อี้เฉินยื่นมือออกไปไม่ถ่อมตัว
ซังหลินจวินยิ้มจาง ๆ ยื่นมือออกไปและจับมือ “ดีใจที่ได้เจอ”
สายตาของเขามองไปที่มือที่วางอยู่บนเอวของเฉินเฉียวจากนั้นก็เงยหน้าสบตาเฉินเฉียว
เฉินเฉียวรู้สึกอึดอัด
มีความรู้สึกผิดในใจ
กำลังคิดว่าจะแสดงท่าทีต่อเขายังไง แกล้งทำเป็นไม่รู้จักหรือว่าทักทายเขาตามธรรมดา
ก่อนที่เธอจะตัดสินใจเสร็จ ชายคนนั้นได้ละสายตาไปจากเธอแล้ว
ท่าทางนั้นราวกับว่าเขาไม่รู้จักเธอเลยด้วย
แม้แต่อวี้เฟยที่อยู่ข้างๆเขาก็ไม่ทักทายเธอ
ผู้ชายคนนี้จริงๆเลย….เย็นชา
ทั้งสี่คนแค่มาทักทาย ไม่เสียเวลาต่อหันตัวเดินกลับ
เฉินเฉียวกลับมานั่งที่เดิม
แต่สายตามักจะมองไปทางโน้นตลอด ตอนแรกฉันรู้สึกว่าการเป็นผู้ชมนั้นน่าเบื่อเป็นพิเศษ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเพลิดเพลิน
“แอบดูเขาหรอ”ภรรยาคุณปีเตอร์พูดขึ้น
“เอ่อ…. เปล่าค่ะเฉินเฉียวอ้ำอึ้ง รีบละสายตา มันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ?
“ ไม่เป็นไรๆ ฉันก็แอบดูอยู่ ใครๆก็ชอบของสวยๆงามๆ แม้ว่าคุณปีเตอร์จะหล่อ แต่ประธานซังยิ่งหล่อเข้าไปอีก เธอดูท่าทางเขาตีกอล์ฟเพอร์เฟคที่สุดชายคนนี้อายุน้อยหน้าตาดีมีความสามารถและเพียบพร้อมทุกอย่างไม่เพียงแต่ตีกอล์ฟเก่งเท่านั้น ไหนจะเล่นเซิร์ฟพายเรือว่ายน้ำและฟันดาบก็ทำได้หมด ได้ยินว่าเขาเก่งทุกด้านจริงๆ ”
“……”เฉินเฉียวพูดไม่ออก “มันไม่เกินจริงไปหน่อยหรอคะ”
“ ไม่ใช่เรื่องเกินจริงค่ะ”
เฉินเฉียวพยักหน้า “พูดแบบนี้จะบอกว่าเขาเป็นชายผู้เพอร์เฟคงั้นหรอ”
เพอร์เฟคหรอ จริงๆแล้วไม่ใช่เลย “ภรรยาคุณปีเตอร์เริ่มต้นสนทนาอย่าร่าเริงโน้มตัวและกระซิบกับ เฉินเฉียว ว่า “คุณรู้ไหมว่าทำไมผู้ชายดีๆอย่างนี้ถึงยังไม่มีแฟน? จริงๆแล้ว…… ”
“เขาเป็นโรคเย็นชา”
อะไรนะเฉินเฉียวตกใจ
“ อาการหนักเลยแหละ ไม่มีอารมณ์เรื่องอย่างว่าเพราะฉะนั้นก็เลยไม่มีแฟน ”
“……”
พอเฉินเฉียวได้ยินก็ตะลึง
พอคิดดูก็มีเหตุผลอยู่นะ
ครั้งแรกที่พวกเขาเจอกันในคืนนั้น ถ้าเป็นผู้ชายปกติธรรมดาคงจะ…..ก็ต้องมีบ้างแหละมั้ง
แต่เธอกลับไม่โดนอะไรเลย
แต่…
“ถ้าเป็นอย่างนั้นประธานซังจะมีลูกได้ยังไง”เฉินเฉียวรู้สึกสงสัย
“ทำออกมาไงล่ะ ไม่เคยได้ยินว่าเด็กมีแม่ใช่ไหมล่ะ”
ดูเหมือนจะใช่
เฉินเฉียวเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้นอีกครั้งรู้สึกเห็นใจในใจเล็กน้อย
น่าเสียดายจริงๆ!
ได้อย่างเสียอย่างสินะ
เฉินเฉียวคิดในขณะที่รถกอล์ฟขับเข้ามาไม่ไกล ร่างหนึ่งเดินลงมาจากรถและทำให้เธอขมวดคิ้ว
สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือร่างนั้นเดินตรงไปที่ซังหลินจวิน
แต่พวกเขาดูสนิทสนมกันซังหลินจวินไม่ตีกอล์ฟต่อแล้วแต่ว่าไปนั่งพักผ่อนคุยกับผู้หญิงคนนั้น
เมื่อเห็นฉากนั้นของสีหน้าของเฉินเฉียวดูช็อค
คาดไม่ถึงว่าโหยวจิ้งหลีรู้จักกับซังหลินจวินจริงๆ ยิ่งกว่านั้นห่างไกลกับคำว่าแค่รู้จักมาก
