“ทำไม คุณใส่น้อยจัง”เฉินเฉียวบ่นเบา ๆ พยายามเอามือปิดตา การได้เห็นฉากที่สวยงามนี้ทำให้เธออยากเลือดกำเดาไหล
ซังหลินจวินมองดูเฉินเฉียวอย่างขบขันเขายื่นมือซ้ายและจับมือเธอแล้วใช้มือขวาของเขาค่อยๆตรวจแตะเหงื่อที่ดูเหมือนจะเล็ดลอดออกมาจากความตึงเครียดด้วยปลายนิ้วในระหว่างนั้นเขาสูดลมหายใจเบา ๆ จากนั้นก็จูบแล้วพูดเบา ๆ ว่า “เฉียวเฉียวคุณหอมจัง”
เฉินเฉียวตกใจกับการกระทำของเขาและผลักเขาออกไปทันทีและเขาปิดประตูที่เปิดไว้เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเห็นนั้นจึงพูดกับเขาด้วยความโกรธ: “เด็กๆยังไม่นอนเลย คุณรีบร้อนอะไรขนาดนี้”
ซังหลินจวินอดไม่ได้ที่จะยิ้มแตะแก้มที่ร้อนผ่าวของเฉินเฉียวแล้วพูด: “เฉียวเฉียวของผมทำไมคุณน่ารักจัง”
ผู้หญิงที่เป็นที่รักมักจะไร้เดียงสา
แม้แต่เฉินเฉียวก็ไม่เว้น
เธอกลอกตามองเขา และจะเปิดประตูเดินออกไป
ซังหลินจวินกอดเธอจากด้านหลังทันทีและขอโทษเบา ๆ : “โอเค เฉียวเฉียว ผมผิดเอง ผมไม่ควรใช้คำว่าน่ารักกับคุณ เฉียวเฉียวของผมใช้คำว่าน่ารักได้อย่างไร ให้ผมนึกก่อนนะจะใช้คำว่าอะไรดี”
เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นราวกับคิดถึงคำศัพท์บางอย่างได้เขาเอาหัวมาแนบหูของเธอแล้วพูดว่า: “เฉียวเฉียวของผมพิเศษที่สุด กลับบ้านมาไม่เจอคุณ ผมแทบจะเป็นบ้า”
เฉินเฉียวขนลุกและผลักเขา
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมปล่อยมันก็อดไม่ได้และพูดว่า“ คุณมีกลิ่นเหงื่อที่ตัวรีบไปอาบน้ำเถอะ”
“ กลิ่นแรงหรอ?”โดนเฉียวเฉียวรังเกียจ ซังหลินจวินยกแขนสูดดมกลิ่น ไม่ได้กลิ่นอะไร
เฉินเฉียวเห็นเขาดูสนใจกับคำพูดเธอมาก ในใจก็รู้สึกดีใจ จริงๆตัวเขาไม่ได้เหม็นอะไรหรอก เพียงแค่ตอนอยู่ใกล้ๆเขาตัวร้อน ทำให้เธอระทวยอย่างควบคุมไม่ได้
เธอไม่ต้องการเปิดเผยเรื่องนี้ เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ
ซังหลินจวินกำลังรอคำตอบของเฉียวเฉียว เห็นว่าตั้งนานแล้วยังไม่ตอบ เห็นหูเธอแดง ก็เข้าใจแล้วว่าเป็นอะไร
เขาโน้มตัวไปข้างหน้าอีกครั้งและเขาก็หันหน้าหาเธอ เชยคางเธอขึ้นและค่อยๆโน้มไปใกล้ๆ
เฉินเฉียว เคยปฏิเสธเขามาแล้วครั้งหนึ่งและครั้งนี้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้
เพียงแค่เธอหลับตาและรอให้จูบนั้นโน้มลงมา
ทันใดนั้นประตูที่ปิดอยู่ก็เปิดออกและเสียงที่ชัดเจนก็ดังขึ้นจากด้านนอก
“แม่ผมขึ้นไปชั้นบนก่อนนะ… “หลังจากคำสองคำติดอยู่ในลำคอก็ไม่มีโอกาสได้พูดอีก
เห็นภาพตรงหน้า ในใจโย่วอีก็คิดแล้วว่าไม่ดีแน่
ถอยออกไปโดยไม่รู้ตัว
โดนโย่วอีเห็นหมดแล้ว เฉินเฉียวเขินรีบผลักเขาออก เดินออกไปไม่หันกลับมาอีก
โย่วอีลูบหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “แม่นี่น่าอายจริงๆ”
ซังหลินจวินยิ้มเยาะ : “เรื่องของแกที่โรงเรียนจะให้ฉันพูดไหม”
โย่วอีที่โดนจับได้ ตะลึงทันที
สัปดาห์ที่แล้วเขาทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียน เป็นสิ่งที่แม่เขาไม่อยากเห็นที่สุด เขาไม่กล้าบอกให้แม่รู้
เขาก้มลงทันทีและกล่าวว่า: “พ่อ สบายใจได้ หลังจากนี้ผมกับเหมิงเหมิงจะไม่รบกวนพ่อกับแม่แล้ว ถ้าเห็นอยู่ด้วยกันผมกับเหมิงเหมิงจะรีบไปให้ไกลเลย ผมสัญญา”
ถ้าเขารู้ว่าจะเจอเรื่องแบบนี้เขาคงไม่พูดกับแม่
ซังหลินจวินที่ถูกลูกชายของเขาขัดจังหวะหลายครั้งไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
แต่ก็ไม่ได้อยากจะทำให้เขาลำบากใจ เขาตบบ่าโย่วอีแล้วพูด “รอเปิดเทอมก่อน อย่าลืมไปรับน้องสาวทุกวันด้วยนะ เฉียวเฉียวต้องช่วยงานที่บริษัท ไปรับทุกวันไม่ได้ ”
โย่วอีได้ยินก็ตบหน้าอกทันที “ได้แน่นอน พ่อไม่ต้องกังวล”
ซังหลินจวินไม่อยากจะเชื่อเด็กคนนี้เลยจริงๆ ตอนเวลาได้อยู่กับเฉียวเฉียวน้อยลง ความอยากเป็นเจ้าของของเขาก็มากขึ้น เขาแทบจะอยู่กับเฉียวเฉียวทุกวินาที
เมื่อพักผ่อนในตอนกลางคืน เฉินเฉียวซึ่งกำลังเอนกายอยู่บนเตียงถือหนังสือที่เพิ่งซื้อมาและอ่านจนคิ้วขมวด
ซังหลินจวินเหลือบมองไปที่ชื่อหนังสือและถามว่า “อาหารที่ทำวันนี้มาจากหนังสือเล่มนี้หรอ”
คุณรู้ได้อย่างไรเฉินเฉียวที่ตกใจกับคำพูดของซังหลินจวินถามอย่างสงสัย
“ ไม่เคยเห็นหนังสือมาก่อน อาหารชาววัง รสชาติอร่อยจริงๆ”ซังหลินจวินยืนยันราวกับว่ากำลังนึกถึงรสชาติอาหารที่กินวันนี้
“ คุณก็คิดแบบนั้นหรอ ดีจริงๆ”เธอยิ้มเล็กน้อยซังหลินจวินอดใจไม่ไหวและจูบเธอ
หลังจากแยกจากกันเฉินเฉียวก็หายใจอย่างแผ่วใช้กำปั้นทุบหน้าอกของเขาเบา ๆ และพูดความโกรธ: “เอาแต่จูบๆๆๆ คนเลว”
ซังหลินจวินกอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาและปลอบเบา ๆ : “โอเค ผมผิดเอง เฉียวเฉียวที่คุณซื้อหนังสือเล่มนี้คิดจะทำอาหารในวันงานเลี้ยงหรอ?”
เฉินเฉียวพยักหน้าจากนั้นจึงพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับแผนการของเธอ: “ฉันดูอย่างละเอียดแล้วอาหารทั้งหมดในหนังสือ ถึงแม้จะเรียบง่าย แต่รสชาติทำออกมาแล้วไม่เลวเลย”
“ คุณอยากทำเองไหม?”ซังหลินจวินขมวดคิ้วและหลังจากฟังเธอเขาก็รู้สึกไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่”เฉินเฉียวส่ายหัวเธอไม่ใช่คนโง่ถ้าเธอมัวแต่ยุ่งอยู่ในครัวจริงๆ คงโดนคนพวกนั้นเยาะเย้ย
ถึงแม้จะยังไม่เคยเจอคนพวกนั้น แต่จากการดูละครน้ำเน่าคงจะไม่ได้ดูมาเสียเปล่า
“ ฉันจะใช้โอกาสนี้ เรียนรู้อาหารทั้งหมด แล้วก็สอนให้กับป้ามั่ว หลินจวินฉันเข้าใจคุณนะ ฉันจะไม่ทำพลาดในวันนั้น”
ซังหลินจวินเห็นว่าเฉินเฉียวเข้าใจผิดว่าเขาหมายถึงอะไรและมือของเขาก็กระชับขึ้นเล็กน้อย: “เฉียวเฉียว ที่ผมพูดถึงเรื่องนี้ เพราะอยากบอกว่าถ้าเป็นเรื่องอาหาร ทำอาหารฝรั่งเยอะหน่อยนะ ลูกพี่ลูกน้องผมชอบกินอาหารฝรั่ง”
เฉินเฉียวคิดไม่ถึงว่า คนในตระกูลซังจะมีคนชอบกินอาหารฝรั่ง
หลังจากพยักหน้าเฉินเฉียวก็หยิบหนังสือขึ้นมาและต้องการที่จะดูว่ามีอาหารตะวันตกหรือไม่
ซังหลินจวินรีบหยิบหนังสือของเธอออกมาทันทีและพูดว่า “ดึกแล้ว พวกเรานอนกันเถอะ”
เฉินเฉียวแย่งหนังสือมาแต่ ซังหลินจวินใช้ปากจูบเธอไว้
