ไม่เลว
เขาในตอนแรกเพื่อพิจารณาในระยะยาว เลยไม่ได้บอกเรื่องนี้กับชายชรา แต่ซังหลินจวินรู้สึกอยู่ตลอดว่าเป็นไปไม่ได้ที่ชายชราจะไม่รู้เรื่องนี้เลย
ไม่แน่ว่า ตอนที่เขาเจอผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่เนิ่นๆ ภูมิหลังความเป็นมาเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นก็ถูกชายชราตรวจสอบจนหมดจดแล้ว
ยังไงแล้วชายชราก็ชอบคิดแผนการ เขาไม่ปล่อยให้ผู้หญิงที่ไหนก็ได้มารบกวนเขาง่ายๆ หรอก แต่ถ้าเป็นคนบริสุทธิ์ผุดผ่องอาจจะเป็นไปได้
เฉินเฉียวตกตะลึง รู้แจ้งแล้ว
หลังจากเธอรู้ความสัมพันธ์ระหว่างคุณหญิงกับเธอ ในใจก็อึดอัดมาตลอด หลังจากคิดรอบคอบเกี่ยวกับนิสัยของคุณท่านซังแล้วก็ตกใจตัวสั่น
เธอรู้ดี ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผย เธอกับหลินจวินจะต้องแยกทางกันจริงๆ
แน่นอนว่าบางทีตอนนั้นอาจจะไม่เห็นแก่ลูกเลยด้วย
แต่อีกคนล่ะ
บางทีเธออาจจะถูกทิ้งทันทีก็ได้ล่ะมั้ง
หลังจากคิดเกี่ยวกับจุดจบ เฉินเฉียวก็รีบหยุดคิดต่อทันที
หันศีรษะมาจับมือหลินจวินอย่างสนิทสนม หาหัวข้อสุ่มๆ แล้วหันไป
ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย ในคืนนี้ จู่ๆ เฉินเฉียวก็ประจำเดือนมา ซังหลินจวินที่ตอนแรกอยากใกล้ชิดสนิทสนมกับเฉินเฉียวในตอนกลางคืนก็จำเป็นต้องยกเลิกไป ลงมาข้างล่างเทน้ำตาลทรายแดงเชื่อมเพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่น เฉินเฉียวก็ดึงผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง
ซังหลินจวินจับมือเธอ ขมวดคิ้วถามขึ้น “เฉินเฉียว เธอตื่นมาทำไม ดึกแล้วนะ”
เฉินเฉียวดึงเส้นผมเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ที่วางข้างๆ มาดู พบว่ามันผ่านก่อนรุ่งเช้ามาได้ไม่นาน ก็กดเสียงพูดขึ้น “ฉันอยากไปดูเหมิงเหมิง ไม่รู้ว่าได้ห่มผ้าดีๆ ไหม”
ทุกครั้งเฉินเฉียวจะกล่อมลูกนอนก่อนถึงมาอยู่กับซังหลินจวิน
แต่เนื่องจากบางครั้งลูกมักตื่นก่อน จึงจำเป็นต้องตื่นมากลางดึก
ยังไงแล้วเด็กก็ตื่นง่าย เมื่อวานเหมิงเหมิงนอนเร็วมาก เพราะมีพันธมิตรใหม่มา จึงค่อนข้างมีความสุข บางทีอาจจะตื่นแล้ว
“ฉันจะไปกับคุณด้วย” ซังหลินจวินพูดอย่างไม่ต้องสงสัย
เฉินเฉียวคิดหาเหตุผลปฏิเสธเขาไม่ได้ ก็ตกลง
หลังจากไปที่ห้องถัดไป ผ้าห่มเหมิงเหมิงที่นอนเตียงนั้นลงไปอยู่ข้างเตียงแล้ว เฉินเฉียวรีบเดินเข้าไปห่มผ้าให้เธอ
ซังหลินจวินยืนทางด้านซ้ายลูกสาว ห่มผ้าให้ลูกอย่างระมัดระวัง
จากนั้นก็มองลูกสาวที่นอนหลับมุ่ยปาก จูบหน้าผากเบาๆ แล้วก็พาเฉินเฉียวกลับมา ยังไงแล้วงบปลายปีก็กำลังจะมา
เดิมทีในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ ซังหลินจวินจะพาโย่วอีไปกินข้าวที่บ้านเจียงอี้ฟาน บางทีฟังแล้วก็ไม่ค่อยเหมาะสมกับสไตล์เขา แต่ช่วงหลายปีที่ไม่มีเฉินเฉียว เขากับเจียงอี้ฟานก็มักจะอยู่ด้วยกัน แน่นอนว่านั่งดื่มแอลกอฮอล์เงียบๆ ในห้องส่วนตัว
เยี่ยนเฟิงเป็นประเภทพึงพอใจในตัวเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ใจแคบ
ลู้หมีมักจะชอบโดนคุณท่านลู่เรียกกลับบ้านบ่อยๆ ตอนที่ไม่มีธุระ ก็จะอยู่ร่วมกับพวกเขาโดยธรรมชาติ
ในทางตรงข้าม เจียงอี้ฟานในตอนนั้นค่อนข้างน่ารำคาญ
สามวันเขาออกไปชอปปิ้งออกเดต แถมยังไปเป็นเพื่อนน้องสาว ยังไงแล้วน้องสาวที่ไปเป็นเพื่อนกับน้องสาวที่รักใคร่นั้นไม่เหมือนกัน
ดังนั้นเยี่ยนเฟิงมักรู้สึกว่าสองปีก่อนพระเจ้าคงได้ยินคำบ่นของพวกเขา เลยให้ไอ้เจียงต้องเจอเรื่องราวแบบนี้ในปีนี้
แต่ถึงแม้ไอ้เจียงจะโชคร้ายในปีนี้ แม้แต่ปีใหม่ก็ไม่ได้กลับเป่ยเฉิง และไม่นานก็โดนโจมตี
“เณรน้อยรีบเคาะประตู ปิดประตูฉันให้แน่น ไม่ให้แกเข้า ต้องการเข้าก็ไปเอากุญแจ วะฮะฮ่าๆ”
“ชิ เยี่ยนเฟิง พอได้แล้ว ทำไมใช้เสียงเรียกเข้าแบบนี้ รีบๆ เปลี่ยนซะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องแกข้อหาล่วงละเมิดทางเพศ” ลู้หมีเดิมทีกำลังเล่นเกมสบายๆ บนโซฟาได้ยินเสียงแหลมดังขึ้นในหู ปากที่มีอมยิ้มอยู่ก็แทบพ่นออกมา
เขาวางโทรศัพท์ที่ขึ้นว่า KO ลง พูดจบก็เริ่มแย่งโทรศัพท์เยี่ยนเฟิง
เยี่ยนเฟิงไม่คิดว่าน่าละอายตรงไหน เลิกคิ้วอย่างภูมิใจ พูดขึ้น “ลู้หมี ฉันรู้ว่าแกอยากได้ฉันมาก แต่ฉันไม่ได้สนใจแก เฮ้ๆๆ อย่าแย่งโทรศัพท์ฉันไป ไอ้เชี่ย”
ลู้หมีที่มีพลังมหาศาลกดเยี่ยนเฟิงไว้ได้ เดิมทียิ้มอย่างมีชัย เห็นกับตาว่าลู้หมีเริ่มจะลบเสียงเรียกเข้าของเขาทิ้ง ก็รีบคว้ามันมาอย่างกระตือรือร้น
เมื่อซังหลินจวินพาเฉินเฉียวเข้าไปในห้องส่วนตัว ก็เห็นเยี่ยนเฟิงและลู้หมีกลิ้งกันกลม
เฉินเฉียวที่ในที่สุดก็อารมณ์ดีเหมือนเดิมก็รีบเผยแววตาซุบซิบนินทา
หลังจากประตูเปิด ลู้หมีที่ตระหนักว่ามันแปลกๆ ก็รีบกำจัดคนที่พัวพันเหมือนปากหมึกออกไปทันที
แต่อย่าคิดว่าเยี่ยนเฟิงจะตัวเตี้ยกว่าลู้หมี แต่เวลาพัวพันขึ้นมาจริงๆ แรงก็ไม่น้อยกว่าเลย
พยายามอีกสักครั้ง ลู้หมีก็ผลักเขาออกได้ จากนั้นก็หลบอยู่ไกลๆ พูดอธิบาย “ไอ่ซัง พี่สะใภ้ พวกคุณอย่าเข้าใจผิดนะ เมื่อกี้ฉันกับเยี่ยนเฟิงแค่เถียงๆ กัน ใครจะไปรู้ว่าไอ้นี่มันเหมือนลิง เกาะฉันแน่นไม่ปล่อย”
ลู้หมีโยนเหตุผลไปอย่างรวดเร็ว
แต่สำหรับซังหลินจวินแล้ว กลับยิ้มอย่างสบายๆ พูดขึ้น “ฉันกับเฉียวเฉียวพูดอะไรยัง? ลู้หมีนายร้อนรนใจอธิบายแบบนี้ทำให้เราสองคนคิดว่าพวกนายมีอะไรกันจริงๆ”
น่ารำคาญที่ลู้หมีปากไวเกินไป ถ้าไม่อธิบายแบบนี้ ก็คงไม่ยิ่งหดหู่ เห็นว่าคุมหน้าไม่อยู่ ลู้หมีก็แค่พูดขึ้น “เมื่อกี้ฉันไม่ได้โกรธเยี่ยนเฟิงนะ ไอ่ซัง แกก็รู้ ไอ้เด็กบ้านี่มันชอบเปิดเพลงเหลืองต่อหน้าฉัน”
“ฉันเปล่า” เยี่ยนเฟิงคัดค้านสาบาน
“เปล่าสิแปลก มือฉันยังมีหลักฐานอยู่เลย” โทรศัพท์ที่อยู่ในมือลู้หมีถูกเขาเปิดหน้าจอด้วยมือข้างเดียว จากนั้นเพลงเณรน้อยก็เริ่มดังขึ้นมา
เฉินเฉียวยืนข้างๆ ฟังแล้วก็มุมปากกระตุกตลอด ช่วงนี้เพลงนี้มาแรงมาก ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่ตอนไหน ทุกคนก็สามารถพึมพำได้ มันเป็นเพลงฟาสต์ฟู้ดที่มีมนต์ขลัง แต่สิ่งที่ทำให้ไม่สามารถมองได้ตรงๆ คือเนื้อเพลงที่แสดงออกมา
ซังหลินจวินไม่เคยฟังมาก่อน ฟังเสน่ห์ของเพลงไม่ออก พูดขึ้นด้วยสีหน้ารำคาญ “แค่เพลงนี้ พวกนายสองก็เลยทะเลาะกันเหรอ ไร้สาระ”
ซังหลินจวินที่ว่าลู้หมีกับเยี่ยนเฟิงไร้สาระก็พลาดแววตาที่จ้องมองกันของทั้งคู่ที่ฝั่งตรงข้าม
ลู้หมีหยิบโทรศัพท์เดินไปหาพวกซังหลินจวิน จากนั้นก็ยืนต่อหน้าพวกเขา มองเฉินเฉียวแล้วพูดขึ้น “พี่สะใภ้ ขอยืมไอ่ซังแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวเอามาคืน”
เฉินเฉียวโบกมืออย่างใจเย็น “ไม่เป็นไร ใช้ได้ตามใจเลย วันนี้ทำไม่เสร็จ พรุ่งนี้ด้วยก็ยังได้”
แววตาซังหลินจวินก็มีประกายความสุขความสนใจ
