เฉินเฉียวไม่รู้ว่าประโยคกะทันหันนี้ของเธอ มันอยู่บนหัวหอกซังหลินจวินแล้ว
เธอฉวยโอกาสตอนที่เยี่ยนเฟิงและลู้หมีดึงมือหลินจวินไป ก็เดินไปที่ระเบียงคนเดียว
มองไปที่คืนอันมืดมิด หัวใจที่อ้างว้างก็เหงานิดหน่อย
ผู้คนมักเป็นแบบนี้ แม้ในฉากคึกคักก็มักจะมีความเศร้าโศก
ผ่านไปสักพัก ห้องส่วนตัวก็ถูกเคาะทันที เห็นหลินจวินสามคนยังคุยกันที่มุมห้อง เฉินเฉียวจึงออกตัวเดินไปที่ประตู
หลังจากที่เปิดประตู บริการที่สวมชุดแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงถือจานเล็กๆ มาหนึ่งจาน ในจานเล็กๆ นั้น มีค็อกเทลหลากหลายสี
เฉินเฉียวเลิกคิ้ว ถามขึ้น “มีอะไรเหรอคะ?”
บริกรที่ได้รับแรงบันดาลใจจากทิปเล็กๆ ก็ระงับความประหลาดใจในดวงตาและความเครียดในใจพูดขึ้น “คุณผู้หญิงคะ เหล้าแก้วนี้มีคุณผู้ชายด้านนอกเลี้ยงคุณค่ะ”
เมื่อเฉินเฉียวได้ยิน ก็มองออกไปข้างนอกโดยไม่รู้ตัว
ในห้องโถงด้านนอก มีฝูงชนมากมาย ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายผอมหรืออ้วน เฉินเฉียวก็แยกไม่ออกว่าใครให้เธอ แต่ตอนแรกเธอไม่คิดจะดื่ม กำลังจะปฏิเสธ ก็เห็นดวงตาข้างนอกจ้องมา สายตาเธอจับอะไรได้บางอย่าง
อีกด้านหนึ่ง กู้ซีที่กำลังยกแก้วค็อกเทลแบบเดียวกันไปทางเฉินเฉียว จากนั้นก็ดื่มรวดเดียวจนหมด
เฉินเฉียวรู้สึกเหมือนมีแมลงในลำคอ รู้สึกแย่เป็นพิเศษ
แต่เมื่อใกล้ถึงปีใหม่ จู่ๆ ก็พบเจอคนที่รังเกียจในใจ นี่ไม่ใช่ความโชคดีจริงๆ
เฉินเฉียวไม่พูดอะไร ปิดประตูทันที ปิดประตูให้บริกรที่ถือเหล้าอยู่ข้างนอก
ตอนนี้ซังหลินจวินก็เดินมา หางตาเขาแดงก่ำเล็กน้อย ไม่รู้ว่าลู้หมีกับเยี่ยนเฟิงชักจูงให้ทำอะไร
เขามองไปที่ประตูที่ปิดสนิทนานสักพัก ก่อนพูดขึ้น “เมื่อกี้ใครมา?”
ใบหน้าเฉินเฉียวยังคงไม่พอใจ พูดขึ้นอย่างอ่อนแรง “ก็ไอ้กู้ซีนั่นแหละ เมื่อกี้มันเอาเหล้ามาให้ฉัน ฉันเป็นคนที่เขาอยากยั่วโมโหเหรอ?”
ได้ยินว่ามีคนทำให้เฉินเฉียวโมโห ซังหลินจวินก็ขมวดคิ้วทันที หลังจากได้ยินว่าคนคนนั้นคือกู้ซี แววตาก็ยิ่งดุดัน
คนที่นั่งอยู่ก็รู้ว่าไอ้กู้ซีคนนั้นคือใคร
โดยเฉพาะนึกถึงไอ่เจียงที่โดนบังคับยังไม่กลับประเทศ ก็ยิ่งโกรธระคายเคือง
เยี่ยนเฟิงพับแขนเสื้อขึ้น อยากออกไปทะเลาะ
ซังหลินจวินยื่นมือไปขวาง ขวางทางเยี่ยนเฟิงแล้วพูดขึ้น “อย่าหุนหันพลันแล่นแบบนี้ นี่มันที่ของอี้ฟานนะ ทะเลาะกันที่นี่ จะทำให้ที่ของเขาเดือดร้อน”
“พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาเลย พวกแกดู อี้ฟานวิดีโอคอลมา” ลู้หมีหยิบโทรศัพท์เยี่ยนเฟิงขึ้นมา
เยี่ยนเฟิงฉวยโอกาสนี้แย่งโทรศัพท์มา ปากก็ไม่ลืมพูดว่า “นี่มันโทรศัพท์ฉัน เขาส่งมาให้ฉัน”
จากนั้นก็มองไอ่เจียงที่เดินไปใกล้ไอ่ซังอยู่ตลอด พูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจเล็กน้อย “ไอ่ซัง ทำไมไอ่เจียงไม่ส่งให้แก”
ซังหลินจวินเห็นแล้วก็พูดอย่างหมดหนทาง “โทรศัพท์ฉันอยู่กับเฉียวเฉียว เฉียวเฉียวดูให้หน่อยว่าโทรศัพท์ฉันมีใครโทรหรือวิดีโอคอลมาไหม”
“อ่อ” เฉินเฉียวพยักหน้า จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์หลินจวินออกมาจากกระเป๋าสีเงินใบเล็กที่สะพายไว้ด้านหลัง พบว่าด้านบนมีวิดีโอคอลวีแชทมาไม่รู้ตั้งเท่าไรแล้ว
แต่ตอนนี้มันหยุดลง และพบว่าคนที่วิดีโอมานั้นก็คือเจียงอี้ฟาน
เพื่อเอาชนะให้หลินจวิน เฉินเฉียวจงใจหยิบโทรศัพท์เขย่าตรงหน้าเยี่ยนเฟิงก่อนส่งให้หลินจวิน แล้วพูดอย่างรู้สึกผิด “หลินจวิน ขอโทษนะ ฉันปิดเสียงโทรศัพท์คุณ ไม่ได้สังเกต”
“ไม่เป็นไร ยังไงแล้วนอกจากสายของเฉียวเฉียว คนอื่นก็ไม่สำคัญ” ซังหลินจวินลูบศีรษะเฉินเฉียวอย่างสนิทสนม ไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้เลย
ลู้หมีและเยี่ยนเฟิงยืนข้างๆ ก็ถูกอวดทันที
เฉินเฉียวก็เขินอายเล็กน้อย แม้จะมองไม่ชัดเพราะไฟในห้องส่วนตัวนั้นหรี่ แต่แสงสีแดงเข้มที่สะท้อนออกมาโดยแสงไฟ มันไม่ใช่ของจริง
เพื่อเปลี่ยนหัวข้อ เพราะในใจสงสัยจริงๆ เฉินเฉียวจึงออกตัวพูดเรื่องที่เจียงอี้ฟานวิดีโอคอลมาในโทรศัพท์เยี่ยนเฟิง พูดขึ้น “เยี่ยนเฟิง เจียงอี้ฟานส่งวิดีโอมา ทำไมคุณไม่รับล่ะ ไม่แน่เขาอาจจะมีเรื่องคุยกับคุณ”
ลู้หมีก็รู้สึกว่าไอ่เจียงไม่ใช่คนที่วิดีโอคอลมาเล่นๆ ผลักไหล่เยี่ยนเฟิงแล้วพูดขึ้น “รีบรับสิ ไม่แน่อาจจะมีเรื่องด่วนจริงๆ”
เยี่ยนเฟิงเลิกคิ้ว มุมปากพึมพำอะไรบางอย่าง แต่ก็รับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
เมื่อรับวิดีโอแล้ว ก็เผยใบหน้าอ่อนโยนของเจียงอี้ฟาน ดูออกว่าเขามีช่วงเวลาที่ดีในต่างประเทศ แววตาที่เคยแปลกแยกตอนนี้ก็มีแต่ยิ้มพึงพอใจ
เขายิ้มขณะทักทายทุกคน “สวัสดีเพื่อนๆ ไม่เจอกันนานเลยนะ”
ลู้หมีกับเยี่ยนเฟิงพูดกันอย่างกระตือรือร้น “รู้แล้วว่าไม่เจอกันนาน ยังไม่รีบกลับมาอีก ดูหน้าใหญ่ๆ ของแกในวิดีโอสิ ดูอ้วนขึ้นมาก”
ซังหลินจวินมองสำรวจเขาอย่างเย็นชาก่อนพูดขึ้น “พวกเธออยู่ดีกินดีไหม”
เฉินเฉียวเหลือบมองไปที่วิดีโอ ไม่เห็นคนที่เธออยากเจอ ก็ถามขึ้นอย่างสงสัย “ฉยงฉยงล่ะ?”
เจียงอี้ฟานเห็นเฉินเฉียวก็ไม่ได้ประหลาดใจ กลับยิ้มและพูดขึ้นด้วยใบหน้าพอใจ “ฉยงฉยงไม่ค่อยสบาย กำลังนอนพักผ่อน”
เมื่อเฉินเฉียวได้ยินว่าฉยงฉยงไม่ค่อยสบาย ก็ขมวดคิ้วเป็นห่วงทันที พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “ฉยงฉยงเป็นอะไร ป่วยเหรอ? ไม่คุ้นกับการอยู่ต่างประเทศใช่ไหม ไม่งั้นพวกเธอกลับมาเถอะ”
เจียงอี้ฟานเห็นได้ชัดว่าไม่คิดว่าเฉินเฉียวจะถามมากขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่ได้รำคาญ แต่ดีใจด้วยซ้ำ
เพราะเขามองออกว่าเฉินเฉียวเป็นห่วงฉยงฉยงจริงๆ ฉยงฉยงมีเพื่อนแบบนี้ ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี
แต่วันนี้ที่เขาวิดีโอคอลมา เพราะจะบอกข่าวดีกับทุกคน จึงค่อยๆ อธิบายให้เฉินเฉียวทีละอย่าง พูดขึ้นว่า “มีเรื่องหนึ่งอยากบอกทุกคน ฉัน จะเป็นพ่อคนแล้ว”
“ว่าไงนะ” เยี่ยนเฟิงประหลาดใจทำโทรศัพท์หล่นพื้น หลังจากได้สติกลับมาก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามอีกครั้งทันที “ไอ่เจียง ล้อเล่นหรือเปล่าวะ ตอนนี้ไม่ใช่เมษาหน้าโง่นะ”
ลู้หมีใจเย็นลงมาก เขาถามขึ้น “เด็กในตอนนั้นเหรอ?”
ลู้หมีและเยี่ยนเฟิงไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นของปลอม แค่คิดว่าไอ่เจียงบอกว่าเด็กคนนั้นคลอดออกมาแล้ว
ถึงจะรู้สึกว่าคลอดเร็วมาก แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
ซังหลินจวินและเฉินเฉียวก็กล่าวกันอย่างดีใจ “ยินดีด้วยนะ”
เจียงอี้ฟานรับคำอวยพรของซังหลินจวินและเฉินเฉียวเอาไว้ ส่วนลู้หมีและเยี่ยนเฟิงสองคนนี้เขาไม่สนใจ ทั้งคู่อยากถามอีก
ทันใดนั้นในโทรศัพท์ก็เห็นเจียงอี้ฟานหันศีรษะไปคุยกับใครบางคน
จากนั้นไม่นาน เจียงอี้ฟานก็กล่าวอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะ ฉันต้องไปทำอาหารให้ฉยงฉยงแล้ว วางก่อนล่ะ”
