ฟึบ ฟึบ ฟึบ!
เข็มยาสองเข็มได้พุ่งออกไปและปักเข้าไปในเส้นเอ็นตรงข้อมือของคนชุดดำผู้นั้น
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดที่แผ่ออกมาจากมือของเขาก็ดูเหมือนว่ามันได้ขยายมากขึ้นเป็นหลายเท่าตัว ผิวหนังบนร่างกายของเขาเริ่มหลุดลอก เลือดซึมไหลออกมาไม่หยุด!
“อ๊าก!” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมานและกลิ้งตัวไปมาอยู่บนพื้น
“อ๊าก!”
เสียงกรีดร้องนั้นช่างน่าสังเวชนัก ท่านเจ้าเมืองชางที่ได้ยินเสียงนั้นก็อดรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาไม่ได้ เด็กสาวผู้นี้ลงมือได้โหดเหี้ยมเป็นอย่างยิ่ง!
มู่เฉียนซีมองไปที่เจ้าเมืองชางหมางแล้วกล่าว “ท่านเจ้าเมือง พิษที่ท่านได้รับไปนั้นก็หนักหนาพอสมควร ถ้าหากว่าไม่รีบถอนพิษละก็ เกรงว่าคงจะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนกับเจ้าพวกนี้”
สายตาของมู่เฉียนซีมองไปยังซากศพที่อยู่ตรงหน้า
ก้นบึ้งหัวใจของท่านเจ้าเมืองชางรู้สึกเย็นวาบ เขารีบกล่าวขึ้น “ท่านทั้งสอง…ท่านผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองมีวิธีการใดที่จะช่วยถอนพิษให้ข้าหรือไม่? ข้าจะตอบแทนพวกท่านเป็นอย่างดีแน่นอน ถ้าหากว่าพวกท่านอยากเป็นเจ้าเมือง ข้าก็จะให้พวกท่านเป็น!”
ถึงแม้ว่าสองคนนี้จะเป็นจักรพรรดิแห่งภูตระดับต่ำ แต่เขาเองก็จำต้องทำตัวนอบน้อมและกล่าวเรียกว่าท่านผู้ยิ่งใหญ่ เพราะการต่อสู้เมื่อครู่นี้เขาก็ได้ประจักษ์แก่สายตาตัวเองแล้ว!
สองผู้นี้วิปริตยิ่งนัก และพวกเขาไม่ใช่จักรพรรดิแห่งภูตระดับต่ำธรรมดาทั่วไป
มู่เฉียนซีกล่าว “เรื่องเป็นเจ้าเมืองนั้นช่างมันเถอะ ท่านจงนำสมุนไพรวิญญาณที่ท่านมีออกมาเถอะ! ถ้าหากว่าข้าพอใจละก็ ข้าก็สามารถมอบยาถอนพิษให้แก่ท่านได้”
“สมุนไพรวิญญาณ ข้ามี ๆ!”
กุกกัก กุกกัก!
ท่านเจ้าเมืองชางได้นำสมุนไพรวิญญาณทั้งหมดที่อยู่ในแหวนมิติของตนออกมา ไม่เสียทีที่เจ้าหมอนี่เป็นถึงเจ้าเมืองชางหมางที่เป็นเมืองแห่งการค้าขาย สมุนไพรวิญญาณนั้นเขามีอยู่ไม่น้อย!
ท่านเจ้าเมืองชางกล่าว “ถ้าหากว่าท่านไม่พอใจละก็ ในคลังของข้ายังมีอีก ตามข้าไปดูเป็นเช่นไร?”
ท่านเจ้าเมืองชางนั้นเป็นผู้ที่กลัวตายเสียดายชีวิตเป็นอย่างมากผู้หนึ่ง เพื่อที่จะรักษาชีวิตนี้ของเขาเอาไว้ ไม่ว่าต้องจ่ายด้วยอะไรก็ย่อมได้
มู่เฉียนซีพยักหน้าแล้วกล่าว “นำทางเถิด! เร็วเข้า!”
“ได้!”
ท่านเจ้าเมืองชางรีบพามู่เฉียนซีไปยังคลังเก็บของอย่างรีบร้อน มู่เฉียนซีกวาดสายตามองไปโดยรอบ จากนั้นก็ได้กวาดเอาสมุนไพรวิญญาณทั้งหมดไปจนว่างเปล่า
นางยังมองเห็นหินแร่สีดำก้อนหนึ่งที่อยู่ตรงมุมห้อง มู่เฉียนซีมองดูโดยละเอียดก่อนจะกล่าวพึมพำกับตนเอง “ถ้าหากว่าข้าเดาไม่ผิดละก็ นี่คงจะเป็นหนึ่งในสิบหินอัศจรรย์โบราณชนิดหนึ่ง หินปีศาจทองดำกระมัง!”
หลังจากนั้นมู่เฉียนซีก็กล่าวขึ้น “ของสิ่งนี้ ข้าก็จะเอา”
“ก็เพียงแค่หินก้อนเดียวเท่านั้น หากท่านชอบก็เอาไปได้ตามสบาย!” ท่านเจ้าเมืองชางยิ้มพลางกล่าวอย่างประจบสอพลอ
“เอ่อ…ท่านผู้ยิ่งใหญ่…แล้วพิษที่ข้า!”
มู่เฉียนซีโยนขวดยาออกมาขวดหนึ่งแล้วกล่าว “สิ่งที่ท่านจ่ายมาข้าจำใจที่จะพอใจ นี่คือยาถอนพิษ ท่านกินเสียก็ไม่เป็นอะไรแล้ว!”
“ขอบคุณท่านผู้ยิ่งใหญ่!”
“ข้ายอมบอกแล้ว…ข้าบอกแล้ว ให้ข้าตายเสียเถอะ! ให้ข้าตายไปเสีย!”
เมื่อมู่เฉียนซีกลับไปยังสนามรบเมื่อครู่นี้ ก็ได้ยินเสียงคนชุดดำผู้นั้นร้องออกมาอย่างเจ็บปวดรวดร้าว
มู่เฉียนซียิ้มแล้วกล่าว “ในที่สุดเจ้าก็ยอมพูดแล้วสิ! รีบพูดมาทั้งหมด! ข้ามีเวลาไม่มาก”
“ข้ายอมพูดแล้ว…ข้าจะบอกว่า เป้าหมายของพวกเราในครั้งนี้ก็คือเมืองชางหมาง โดยหลังจากงานประมูล เราจะลงมือจัดการกับผู้ขาย เพราะพวกนั้นล้วนแต่เป็นผู้ที่มีเงินทอง และนั่นก็จะทำให้พวกเราสามารถหาเงินให้กับสำนักขวางโซ่วได้พอดี!”
“หลังจากนั้นพวกเราก็จะไปควบคุมจวนเจ้าเมือง ในขณะเดียวกันก็ยึดสถานที่ที่มีเงินทองมากที่สุดในเมืองชางหมางซึ่งก็คือโรงประมูลชางหมาง!”
ท่านเจ้าเมืองชางกล่าวขึ้น “อะไรนะ? พวกเจ้าถึงกับกล้าลงมือกับโรงประมูลชางหมาง”
“โรงประมูลชางหมางนั้น รองเจ้าสำนักของเราจะเป็นผู้ลงมือเอง เกรงว่าโรงประมูลชางหมางในตอนนี้จะเสียหายไปเสียแล้ว” คนชุดดำกล่าว
“สำนักขวางโซ่วของพวกเจ้าอยู่ที่ใดกันแน่? เมื่อพูดจบข้าจะให้เจ้าได้หลุดพ้น…”
“สำนักนิกายขวางโซ่วของพวกเรา อยู่ที่…อยู่ที่…อยู่ที่…”
ปัง! เสียงระเบิดเสียงหนึ่งดังขึ้น
กู้ไป๋อีได้พุ่งเข้าไปกันไว้ที่เบื้องหน้าของมู่เฉียนซีอย่างรวดเร็ว ชุดขาวราวหิมะทั้งตัวของเขาในบัดนี้ได้ถูกย้อมไปด้วยสีของโลหิต อีกทั้งยังมี…
กู้ไป๋อีกล่าว “อย่ามอง!”
“อ๊อก!” ท่านเจ้าเมืองชางที่อยู่ด้านข้างได้อ้วกออกมาในทันที!
“มันช่างโหดร้ายอะไรเช่นนี้! ช่างโหดร้ายเหลือเกิน!”
เจ้าหมอนี่ยังไม่ทันที่จะได้ให้คำตอบ หัวของเขาก็ได้ระเบิดออกมาเสียก่อน ภาพในฉากนี้นั้นก็ทำให้ผู้ที่ได้เห็นยากเกินกว่าจะรับได้
มู่เฉียนซีกล่าว “ข้าเป็นนักปรุงยาผู้หนึ่ง จะไปกลัวสิ่งนั้นได้อย่างไร แต่เพื่อป้องกันการที่ข้าจะกินข้าวไม่ลงไปอีกครึ่งเดือน ไม่ดูเสียจะดีกว่า ขอบคุณเจ้ามากนักเสี่ยวไป๋!”
กู้ไป๋อีตอบกลับ “ในเมื่ออยู่ข้างกายเจ้า แน่นอนว่าจะต้องปกป้องเจ้า!”
“นึกไม่ถึงเลยว่าฝ่ายตรงข้ามจะใช้พิษควบคุมสมองของพวกเขาเอาไว้ ทำให้พวกเขาไม่สามารถพูดเรื่องสถานที่ตั้งของสำนักขวางโซ่วออกมาได้ คาดว่าก่อนที่พวกเขาจะรวบรวมความแข็งแกร่งได้มากพอที่จะก่อความวุ่นวายได้ พวกเขาก็ไม่คิดที่จะเปิดเผยตำแหน่งของตนเอง” มู่เฉียนซีกล่าว
“พวกเราไปที่โรงประมูลชางหมางกัน หวังว่าจะยังไม่สายเกินไปและคนพวกนั้นจะยังทำไม่สำเร็จ!”
โรงประมูลชางหมางนั้นมีความมั่งคั่งที่ไม่เลว ถ้าหากว่าพวกเขาได้สมบัติก้อนใหญ่เช่นนั้นไป มันจะทำให้พวกเขาเป็นเหมือนดั่งเสือติดปีก!
มู่เฉียนซีและกู้ไป๋อีได้จากไปแล้ว เหลือไว้ก็เพียงแต่ท่านเจ้าเมืองชางที่ยังคงอ้วกต่อไปเพียงลำพัง
ต่อจากนี้ไปเขาคงไม่เพียงแค่ไม่สามารถกินข้าวได้ไปอีกหนึ่งเดือน ซ้ำยังเกรงว่าเขาคงจะฝันร้ายทุกวี่วัน!
สำนักขวางโซ่วเป็นสำนักที่น่าหวาดกลัวเพียงใดกันแน่!
“หัวหน้าโรงประมูล พวกเราต้านเอาไว้ไม่อยู่แล้ว!”
“ท่านหัวหน้า พิษของพวกนั้นร้ายกาจเกินไป!”
“อ๊า! งู! มีงู!”
เนื่องด้วยโรงประมูลชางหมางเป็นที่ที่เอาไว้ทำการประมูล แน่นอนว่าการป้องกันของที่แห่งนี้จึงดีกว่าของจวนท่านเจ้าเมือง
แต่ถึงแม้ว่าการป้องกันจะดี แต่ก็ยังไม่อาจที่จะต้านทานการโจมตีเหล่านี้ของสำนักขวางโซ่วได้!
ทันใดนั้นสตรีที่ดูมีเสน่ห์ในชุดสีดำก็พลันปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าของหัวหน้าโรงประมูล ที่รอบกายของนางนั้นมีอสรพิษล้อมรอบเต็มไปหมด
นางยิ้มแล้วกล่าว “ข้านับถือว่าเจ้ามีความสามารถอยู่บ้าง ถ้าหากว่าพวกเจ้ายอมแพ้แล้วมาเข้ากับพวกเราละก็ ข้าจะมอบหนทางรอดชีวิตให้เจ้าทางหนึ่ง ถ้าหากว่าพวกเจ้ายังดื้อรั้นละก็ เช่นนั้นก็อย่าได้โทษรองเจ้าสำนักเช่นข้าที่จะเริ่มการฆ่าล้างครั้งใหญ่ ข้าจะไม่ให้เหลือรอดไปแม้แต่ผู้เดียว!”
หัวหน้าโรงประมูลกล่าว “เจ้าใช้วิธีต่ำช้าลอบโจมตีด้วยพิษ คิดที่จะครอบครองโรงประมูลชางหมางของข้า ฝันไปเถอะ! หากไม่มีข้าพวกเจ้าก็ไม่สามารถที่จะเปิดคลังสมบัติของโรงประมูลชางหมางได้”
สตรีชุดดำยิ้มแล้วกล่าว “ช่างมีความกล้าหาญอยู่บ้างเล็กน้อย ข้าจะทำให้เจ้ายอมบอกออกมาเองอย่างเชื่อฟัง!”
ฟ่อ ฟ่อ ฟ่อ!
ทันใดนั้นอสรพิษที่อยู่ข้างกายนางก็พุ่งไปทางหัวหน้าโรงประมูล
ปึ้ง! พลังวิญญาณทั้งร่างของหัวหน้าโรงประมูลได้ถูกโคจรขึ้นมา และป้องกันอสรพิษเหล่านั้นเอาไว้อย่างรีบรน
แต่อสรพิษเหล่านั้นก็หาช่องว่างและมุดเข้าไปจนได้ ดวงตาของหัวหน้าโรงประมูลเบิกกว้างฉับพลันเขารู้ว่าถ้าหากถูกอสรพิษเหล่านี้กัดเข้า เช่นนั้นมันจะต้องแย่มากแน่ ๆ
ฟิ้ว! ในตอนนี้เอง ลำแสงสีเงินลำแสงหนึ่งได้พุ่งออกมา
ซึบ! ซึบ! เข็มยาสีเงินเข็มหนึ่งได้ปักเข้าที่ลำตัวของอสรพิษเหล่านั้น
รอดแล้ว!
หัวหน้าโรงประมูลตะลึงงัน เขารีบสะบัดแขนเสื้อและปัดอสรพิษเหล่านั้นออกไป
สตรีชุดสีดำผู้นั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองไปที่เข็มยาพวกนั้นพร้อมกล่าว “ของสิ่งนี้ ดูคุ้นเคยนัก!”
เงาร่างสีม่วงเงาหนึ่งได้พุ่งเข้ามา มู่เฉียนซีมองไปทางนางแล้วกล่าว “แน่นอนว่าเจ้าคุ้นเคย ไอ้ผู้พ่ายแพ้!”
สตรีชุดดำกล่าว “เป็นเจ้า!”
ในตอนนี้เอง ที่ด้านหลังของนางก็พลันปรากฏวงเดือนสีเงินที่มีจิตสังหารอันเย็นยะเยือกวงหนึ่ง!
.
.
