เมืองซีตูมีขนาดใหญ่กว่าที่พวกเขาคาดไว้มาก และน่าประหลาดใจที่กำแพงเมืองดูธรรมดาและซอมซ่อ มันไม่ได้ดูแข็งแกร่งยิ่งใหญ่อลังการแต่อย่างใด
หลี่ว์ซู่เห็นทางผ่านยุทธศาสตร์อันน่าทึ่งมาตลอดทาง กำแพงเมืองสูงตระหง่านเปรียบได้ดั่งขุนเขา ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่สร้างป้อมปราการหลังพยัคฆ์ หลักการออกแบบคือป้องกันไม่ให้ยอดฝีมือระดับสามสามารถข้ามความสูงของกำแพงป้อมปราการไปได้ กำแพงเมืองซีตูนั้นน่ากลัวมาก และหลี่ว์ซู่รู้สึกว่า แม้กระทั่งยอดฝีมือระดับสองก็ยังต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อที่จะข้ามกำแพงนี้ไปได้
แน่นอนว่า ยอดฝีมือระดับหนึ่งสามารถบินได้ และกำแพงนี้ย่อมไม่สามารถป้องกันได้เลย ในขณะนั้น และพวกเขาจะต้องดูว่าใครที่ทรงพลังการต่อสู้สูงกว่า
อย่างไรก็ตาม เมืองซีตูไม่เหมือนทางผ่านยุทธศาสตร์เหล่านั้น ราวกับว่ามันไม่ได้รับการเสริมการป้องกันที่แข็งแกร่ง ด้วยเหตุผลบางอย่าง หลี่ว์ซู่ไม่รู้สึกแปลกใจ แต่กลับรู้สึกว่ามันเป็นเพราะความมั่นใจของเหวินไจ้เฝ่ยเอง หากกองทัพไม่ได้ตั้งรกรากในซีตูที่นี่ ก็ถึงเวลาที่เหวินไจ้เฝ่ยจะเคลื่อนไหว และเมื่อถึงเวลานั้นก็ไม่จำเป็นต้องมีกำแพงเมือง
แล้วเกวียนและม้าทั้งหมดก็เข้าไปในเมือง หัวหน้ากองคาราวานได้ใช้ประโยชน์จากเวลาที่ซุนจ้งหยางเที่ยวชมไปรอบๆ เมืองซีตูในการขายสินค้าที่เหมาะสม
ต้องรู้ว่าเขาได้สูญเสียเงินไปเล็กน้อยในระหว่างการเดินทางครั้งนี้ มีสินค้าบางอย่างซึ่งไม่คุ้มค่าที่จะขายหากถูกนำไปถึงเมืองหลวง แต่เขาไม่สามารถชะลอเวลาของซุนจ้งหยางและเหล่าลูกหลานผู้สูงศักดิ์คนอื่นๆ ให้ล่าช้าได้เนื่องจากเขาต้องการทำธุรกิจ และเขายังต้องพึ่งพาอาศัยอยู่ภายใต้ตระกูลซุน
แม้ว่าเขาจะทำธุรกิจมากมายใหญ่โต แต่ก็ไม่สามารถเทียบได้กับตระกูลซุน นี่คือความแตกต่างระหว่างตระกูลที่มั่งคั่งและเจ้าของทาสทั่วไป
หลังจากที่กองคาราวานการค้าทั้งหมดจากไปแล้ว หลี่ว์เสี่ยวอวี๋ก็ยังคงอยู่ตรงประตูทางเข้ารถม้ากับหัวหน้าบาทหลวงด้วยท่าทีเบื่อหน่าย เธอมองดูถนนที่พลุกพล่านของเมืองซีตูและอยากเดินไปรอบๆ เล็กน้อย แต่เธอรู้ดีว่า หลี่ว์ซู่กำลังแข่งกับเวลาอยู่ และไม่สามารถรั้งรอได้อีกต่อไป
ดังนั้นหลี่ว์เสี่ยวอวี๋จึงยินดีที่จะอยู่ตรงที่ประตูทางเข้าแทนที่จะรบกวนหลี่ว์ซู่ให้เขาต้องเดินไปรอบ ๆ เมืองกับเธอ
แต่ทันใดนั้น ม่านของรถม้าก็ถูกเลิกขึ้นมาจากด้านใน หลี่ว์ซู่ยิ้มและกระโดดออกจากรถม้าแล้วกล่าวว่า “ไป ไปเดินเล่นรอบเมืองและดูว่าเมืองนี้เป็นยังไงกัน”
“จริงเหรอ?” ดวงตาของหลี่ว์เสี่ยวอวี๋เป็นประกายสดใสทันที “มีคนถือพวงอาหารน่าอร่อยอยู่ที่นั่น เราไปกินกันไหม?”
“แน่นอน” หลี่ว์ซู่พลางหัวเราะร่าเริง “ตอนนี้เรามีเงินแล้ว!”
ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาก็ยังเป็นเจ้าเมือง และยังเป็นประธานคณะกรรมการบริษัทข้ามดินแดนที่ผูกขาดตลาด…แล้วเขาจะตระหนี่กับการซื้อของเล็กๆ น้อยๆ แม้กระทั่งกินขนมแบบนี้ได้อย่างไรกันล่ะ?
ถูกต้อง ตอนนี้หลี่ว์ซู่ได้กำหนดตัวตนของเขาแบบนี้…
หลี่ว์ซู่ไม่ได้พาหลี่ว์เสี่ยวอวี๋ไปที่ตลาดค้าทาส ในด้านหนึ่งนั้น หลี่ว์ซู่รู้สึกว่า หลี่ว์เสี่ยวอวี๋น่าจะเกลียดชังมัน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการพาเธอไปเห็นด้านมืดของโลก และอีกอย่าง เขาก็ไม่เคยคิดจะซื้อทาสเลย จึงไม่จำเป็นต้องไปที่นั่น
เวลานี้หลี่ว์เสี่ยวอวี๋มีพวงลูกชิ้นปลาอยู่ในแต่ละมือทั้งซ้ายและขวาพลางเดินไปกินไป ในขณะที่หัวหน้าบาทหลวงกำลังถือถุงซาลาเปาและเดินอยู่ข้างๆ อย่างใกล้ชิด ลูกชิ้นปลานี้แตกต่างจากโอเด้งของโลก มันมีก้างปลาเนื้อละเอียดอยู่ในลูกชิ้นปลาเหล่านี้ซึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อร้านค้าไม่ได้ทำความสะอาดปลาอย่างถูกต้องซึ่งปกติมันจะเกิดขึ้นเป็นครั้งคราวเท่านั้น และไม่ควรกินมัน ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังได้ลิ้มรสหมูในขณะที่กินลูกชิ้นปลาอีกด้วย
อาหารของจักรวาลหลี่ว์นั้นไม่อร่อยเท่าของโลก สาเหตุหลักมาจากการปรุงรสและฝีมือที่ไม่ประณีตเท่า แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคขัดขวางความสุขในการกินของหลี่ว์เสี่ยวอวี๋
ทั้งสองเดินเล่นไปรอบๆ เรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย หลี่ว์ซู่กำลังปรับตัวให้ชินกับจักรวาลหลี่ว์ให้เร็วที่สุด
และในขณะนั้น จู่ๆ ก็มีใครบางคนมาชนหลี่ว์ซู่ เมื่อเขาแตะไหล่หลี่ว์ซู่และกำลังจะก้าวเดินต่อไป ข้างหน้า ทว่าเขาก็ไม่สามารถขยับได้…
“ได้รับแต้มอารมณ์จากโจวเกอ+666!”
หลี่ว์ซู่กล่าวพลางหัวเราะอย่างเบิกบานว่า “ฉันเคยได้ยินคนพูดถึงขโมยที่เคยทำแบบนี้มาก่อน แต่ไม่เคยเห็นจริงๆ คราวนี้นายก็ทำให้ฉันได้เปิดหูเปิดตาแล้ว”
ทันใดนั้นอีกฝ่ายก็พลิกใบมีดไปมาระหว่างนิ้วของเขาขณะที่พยายามเข้าใกล้เพื่อตัดกระเป๋าที่หน้าอกด้านหน้าของหลี่ว์ซู่และขโมยของไป แต่หลี่ว์ซู่ก็พยายามหลบหลีกได้
หัวขโมยรู้ดีว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีนักจึงพยายามหลบหนีราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หลี่ว์ซู่จะปล่อยให้เขาหนีไปได้อย่างไรล่ะ? หลี่ว์ซู่หัวเราะอย่างร่าเริงแล้วกล่าวว่า “เพื่อส่วนรวมหรือส่วนตัวล่ะ?”
เขาสังเกตดูหัวขโมยว่าเสื้อผ้าของเขาก็ดูเรียบร้อยหรูหรา หากเขาไม่ได้จับอีกฝ่ายด้วยมือของเขาเอง ก็คงยากมากที่จะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นหัวขโมย!
ขโมยเดินตามมาตั้งแต่หลี่ว์ซู่และคนอื่นๆ ออกจากกองคาราวานการค้า พวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการสังเกตคนจากเมืองอื่นที่มาเยือนที่นี่ นอกจากนี้ จากการที่พวกหลี่ว์ซู่ติดตามกองคาราวานการค้ามา นั่นย่อมแสดงให้เห็นว่าพวกเขาไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก
เขาไม่กล้าโจมตีเด็กหนุ่มสองสามคนแรกเพราะพวกเขามีกลิ่นอายแห่งลมปราณที่ไม่ธรรมดา ซึ่งนี่ก็เหมือนกับบนโลกที่เมื่อโจรแสร้งทำว่าตกเป็นเหยื่อของอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่พวกเขาจะไม่มุ่งเป้าไปที่รถหรู เพราะเจ้าของรถหรูจะลงไปทุบตีทำร้ายโจรที่ดันไปแตะรถหรูที่ถนอมราวกับกระเบื้องของพวกเขา หรือบางทีรถอาจจะวิ่งเร็วเกินไปจนชนโจรตาย
ทุกวันนี้คนกล้าแตะรถหรูมีไม่มากนัก จากมุมมองเชิงวิวัฒนาการของสังคมดาร์วินนิสต์ บรรดาผู้ที่กล้าแตะรถหรูจะตายหรือไม่ก็ติดคุก ส่วนที่เหลือทั้งหมดก็ไม่กล้าพุ่งเป้าไปที่พวกรถหรูแล้ว
เมืองซีตูก็เป็นเช่นเดียวกัน มีพวกขุนนางชั้นสูงอยู่ทุกหนทุกแห่ง แม้จะไม่เท่าเมืองหลวง แต่ก็เป็นแกนหลักทางการเมืองของดินแดน ชาวบ้านจะไม่กล้ามีเรื่องกับคนในเมืองหรือจากต่างเมืองที่ดูแข็งแกร่งมาก ซึ่งจะเป็นการดีที่สุดที่ไม่แตะต้องพวกเขา และสิ่งที่พวกเขาชอบมากที่สุดก็คือ คนอย่างหลี่ว์ซู่และหลี่ว์เสี่ยวอวี๋ที่ดูไม่ได้โดดเด่นหรูหราและดูไม่ร่ำรวยนัก
ก็เลยทำให้ตัวเองเกือบตาย…
หลี่ว์ซู่ปล่อยหัวขโมยไป เขามั่นใจว่าฝ่ายตรงข้ามมีฐานพลังเพียงไม่เกินกว่าระดับหกและต่อให้เขาถึงระดับสี่ เขาก็ยังคงอยากหนีอยู่ดี เมื่อเห็นหลี่ว์ซู่
แต่ผลก็คือ ทันทีที่มันถูกปล่อยออกมา ก็มีคนสองคนเบียดเข้ามาแทรกทันทีและดูเหมือนจะเข้ามาขัดขวางระหว่างหลี่ว์ซู่กับหัวขโมยอย่างไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นหัวขโมยก็หนีหายเข้าไปในฝูงชนทันที
คนสองคนที่เข้ามานั้นกำลังถือมีดสั้นอยู่ในมือ และพวกเขากำลังจะทำร้ายหลี่ว์ซู่ในขณะที่สีหน้าของหลี่ว์ซู่เยียบเย็น เขาดีดนิ้วและพลังกระบี่ก็พุ่งออกมาจากนิ้วของเขาแล้วเข้าทำลายมีดของพวกเขาทันที!
คนทั้งสองคนตื่นตกใจฉับพลัน นี่มันอะไรกัน?!
หลี่ว์ซู่ตะโกนเสียงเย็นไปทางหัวขโมยที่กำลังวิ่งหนีทันที “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
อย่างไรก็ตาม ขโมยก็ไม่ได้หยุด และหลี่ว์ซู่ก็พบว่า ซุนจ้งหยางและคนอื่นๆ อยู่ในฝูงชนที่ห่างไปไม่ไกล
เมื่อซุนจ้งหยางได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เขาก็หันไปมองดูหลี่ว์ซู่ และจากนั้นก็มองไปยังร่างที่กำลังหนีไปทางด้านหลัง เดี๋ยวก่อนนะ พวกเขารู้ว่าหลี่ว์ซู่ไม่เคยมาที่ซีตู หลี่ว์ซู่เองก็เคยพูดเช่นนั้นมาก่อน แล้วหลี่ว์ซู่จะไปมีเรื่องกับใครที่นี่ได้ล่ะ? แล้วยังตะโกนให้อีกฝ่ายหยุดด้วย?
คนที่หลบหนีไป คือ ผู้บัญชาการกองทัพอู่เว่ยใช่หรือไม่?
สำหรับซุนจ้งหยางและพวกของเขาคนอื่นๆ แล้ว มันไม่สำคัญเลยว่าจะใช่หรือไม่ เพราะไม่ว่าอย่างไร มันก็สะดวกง่ายดายสำหรับพวกเขาที่จะทำทุกอย่างได้อยู่แล้ว
จากนั้นโจรก็แอบหันศีรษะมองกลับไปในขณะที่กำลังวิ่งหนีเพื่อดูว่ามีใครไล่ล่าเขาอยู่หรือไม่ ดังนั้น เขาจึงเห็นซุนจ้งหยางและคนอื่นๆ บินขึ้นไปในอากาศท่ามกลางฝูงชน พวกเขามีสี่คนที่บินขึ้นมาพร้อมๆ กันในคราวเดียว!
ทันใดนั้น เจ้าหัวขโมยก็สติแตกทันที ทำไมถึงมียอดฝีมือระดับหนึ่งไล่ตามเขามาเยอะจริง? ทำไมต้องทำเช่นนั้นล่ะ?
มันก็แค่การขโมยเงินนิดหน่อยเท่านั้นนะ พวกคุณเป็นยอดฝีมือระดับหนึ่งที่ว่างจัดกันหรือไง?
“ได้รับแต้มอารมณ์จากโจวเกอ+999!”
และในเวลาเดียวกันนั้น หลี่ว์ซู่ก็ตกตะลึงเช่นกัน ทันทีที่ซุนจ้งหยางและพวกของเขาคนอื่นๆ บินขึ้นไป หลี่ว์ซู่ก็เดาได้ทันทีว่าเพราะอะไรซุนจ้งหยางและพวกของเขาถึงกระตือรือร้นอย่างนี้… แต่ในท่ามกลางความคิดของเขา จู่ๆ เขาก็เกิดความคิดแจ่มกระจ่างขึ้นมาทันที…
