ตอนที่100 ฟันของเขา
เมื่อกลับมาที่ห้องล็อกเกอร์ อัลเบิร์ตก็หยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาและใช้คาถาทำให้ตัวเองแห้งเพื่อทำให้น้ำฝนในร่างกายของเขาแห้ง
“ถอดชุดป้องกันและชุดควิดดิชใส่ตะกร้า” ชาร์ลีชี้ไปที่ตะกร้าใบใหญ่ตรงมุมห้องและเตือนเขาว่า “เดี๋ยวก่อน ฉันจะไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนเพื่อไปหามาดามพอมฟรีย์และซื้อยาป้องกันหวัดและดื่ม อย่าเป็นหวัดเพราะตากฝน”
“อันที่จริง นายแค่ต้องการเห็นสลิธีรินผู้เคราะห์ร้ายเหล่านั้น และไปเหยียดหยามพวกเขา!” จู่ๆ ไอรีนก็เดาเจตนาร้ายของชาร์ลีได้
“แจ็คยังต้องได้รับการตรวจสอบจากมาดามพอมฟรีย์ เขาล้มลงอย่างแรง” แดนนี่เตือนด้วยอาการไอเบาๆ
“มันไม่ใช่เพราะนายรึไงเล่า?” แจ็คบ่นเสียงดัง
“นายทำได้ยังไง เสื้อผ้าของนาย… เริ่มแห้งแล้ว” วูดรู้สึกประหลาดใจเมื่อสังเกตเห็นว่าอัลเบิร์ตกำลังจะสวมเสื้อคลุมกันหนาว
“แน่นอนว่ามันเป็นคาถาที่ทำให้แห้ง” อัลเบิร์ตสังเกตเห็นสายตาที่งุนงงของหลายคน และถามว่า “พวกนาย… ไม่รู้เหรอ?”
ไม่กี่คนมองหน้ากันและไม่มีใครรู้จักคาถาแห้ง
อัลเบิร์ตไม่รู้จะพูดอะไร
“มีบันทึกของคาถาทำให้แห้งใน “เวทย์มนตร์ประจำบ้าน” อัลเบิร์ตมองไปยังห้องล็อกเกอร์อันเงียบสงบในทันใดและกล่าวว่าหนังสือที่ศาสตราจารย์ฟลิตวิกแนะนำให้เขาอ่าน แน่นอน เขาไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยตัวเอง
“นายก็ยังรู้จักการอ่านหนังสือประเภทนี้ด้วยนะ” ไอรีนมองอัลเบิร์ตอย่างแปลกใจ
“เวทมนตร์ใช้เพื่อแก้ปัญหาไม่ใช่หรอ?” อัลเบิร์ตลูบจมูกแล้วพูดว่า “ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นหวัด”
“เอ่อ…ฮัดชิ้ว!” มาริโอจามและบ่นว่า “กลับไปปราสาทเถอะ ฉันอยากอาบน้ำร้อนก่อน”
“ขอบคุณนะ” ไอรีนพูดด้วยรอยยิ้มหลังอัลเบิร์ตให้คาถากับเธอ
หลังจากที่อัลเบิร์ตใช้คาถาทำให้แห้งเพื่อตากเสื้อผ้าให้คนอื่น เขาก็กลับมาที่ปราสาทด้วยกัน
ทุกคนมาที่ทางเดินของห้องพยาบาลโรงเรียนบนชั้นสองของปราสาทและพบว่ามีคนกลุ่มใหญ่มารวมตัวกันที่นี่ พวกเขาล้วนเป็นผู้ชมที่ไปแข่งขันควิดดิชท่ามกลางสายฝน ส่วนใหญ่ก็เปียกฝน ตอนนี้พวกเขามาหามาดามพอมฟรีย์ ขอยา
การมาถึงของทีมกริฟฟินดอร์ได้รับความสนใจจากคนกลุ่มใหญ่ และฝูงชนก็เปิดทางให้พวกเขา
ชาร์ลีทักทายคนรู้จักด้วยรอยยิ้ม และพาทีมไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน
มาดามพอมฟรีย์ กำลังแจกจ่ายยา ชาร์ลีทักทายเธอ และวางแจ็คลงบนเตียงในห้องพยาบาลโดยแสร้งทำเป็นว่ายิ้ม และยิ้มอย่างไม่ปรานีไปทางสลิธีรินที่มอนทาจนอนอยู่บนเตียงถัดไป แค่กๆ เบิร์ตเข้าใจริมฝีปากของพวกเขา: เราชนะแล้ว!
“มาดามพอมฟรีย์ เราต้องการยาด้วย เกรงว่าทุกคนจะเป็นหวัดหลังจากเปียกฝน” ไอรีนพูดกับหัวหน้าพยาบาลที่เดินผ่านมา
“อยู่บนโต๊ะ 1คนต่อ1ถ้วยใบเล็ก ไปหยิบเอาเอง” มาดามพอมฟรีย์มาตรวจอาการบาดเจ็บของแจ็ค โดยยังคงบ่นว่าเกมของพวกเขารุนแรงเกินไปและสมควรที่จะได้รับบาดเจ็บ
เธอรักษาอาการบาดเจ็บของแจ็คให้หายภายในเวลาไม่ถึงนาที
ขณะที่พวกเขากำลังดื่มยาป้องกันหวัด สมาชิกของทีมสลิธีรินก็มาถึง และบรรยากาศในห้องก็ตึงเครียดมากในทันใด
“โอเค อย่ามาออกันตรงนี้” มาดามพอมฟรีย์ขับไล่ชาร์ลีและพรรคพวกออกจากห้อง อัลเบิร์ตเห็นคีปเปอร์สำรองของสลิธีริน ซึ่งฟันของเขาเหมือนจะหลุด และรวมถึงชายสองคนที่พยายามสกัดกั้นเขาโดยไม่หยุด ชายผู้เคราะห์ร้ายสองคนที่ชนเข้ากับที่นั่งคนดู พวกเขาได้รับการช่วยเหลือจากผู้เล่นคนอื่น และดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส
“ยังไงก็ตาม คนที่ขว้างไม้ตีใส่นายถูกศาสตราจารย์มักกอนนากัลกักตัวไว้” ก่อนออกจากห้อง จู่ๆ มาร์คก็หันหัวและตบปากใส่หลังใครซักคน “ไม้ตีที่เขาขว้างใส่คุณ มันไปโดนใครบางคน เขาและชายผู้เคราะห์ร้ายอีกคนที่พยายามจะหยุดนายแต่ไม่มีความสามรถพอ พวกเขาเลยพุ่งชนที่นั่งคนดูของสลิธีรินทำให้มีคนเจ็บอีกหลายคนเลย…”
เสียงของมาร์คดังพอให้ทุกคนในโรงพยาบาลของโรงเรียนได้ยิน และนักเรียนที่ได้รับยาที่อยู่ข้างๆ เขาก็อดหัวเราะไม่ได้
ทีมสลิธีรินหันกลับมามองพร้อมกัน ถ้าไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาลของโรงเรียน พวกเขาอาจจะทะเลาะกัน
“เป็นอะไรกับฟันในปากของนาย ทำไมมันหายไป เอ่อช่างมันเถอะ มันไม่สำคัญหรอก” แดนนี่จ้องมองคีปเปอร์สำรอง วิกกี้ และถามด้วยรอยยิ้ม
“เอาล่ะๆ รีบไปกันเถอะ” ชาร์ลีผลักทุกคนอย่างรวดเร็วและนำพวกเขาออกจากห้องพยาบาลของโรงเรียน
“ฉันหวังว่ามาดามปอมฟรีย์จะไม่อุดฟันและปล่อยให้มันหลอต่อไป” เฟร็ดอดหัวเราะไม่ได้ “ว่าแต่ ใครเป็นคนทำ มันเจ๋งมาก”
“ดูเหมือนว่าอัลเบิร์ตจะเป็นคนทำ” แจ็คกล่าวว่า “เขาต้องการหยุดอัลเบิร์ตในเวลานั้น ผลก็คือ…” แจ็คหัวเราะกับตัวเองก่อนจะพูดจบ
“อย่ามองมาที่ฉัน เขามาชนศอกฉันเองและทำให้ฟันหลุด” อัลเบิร์ตดูไร้เดียงสา “ฉันจ้องไปที่ลูกสนิชทองคำตลอดเวลา จะเอาเวลาที่ไหนไปตีเขา ผู้ชายคนนั้นไม่รู้ว่าทำไมถึงพุ่งมาชนศอกของฉัน มันยังมีอาการปวดอยู่นิดหน่อยอยู่เลย”
“บางทีเขาอาจจะเป็นโรคแปลกๆ ที่ทำให้เขาไม่สบายตัวถ้าไม่ถูกตบหน้า ฉันหวังว่ามาดามพอมฟรีย์จะรักษาเขาได้” ความเห็นอกเห็นใจของจอร์จทำให้ทุกคนขบขัน
“ไป กลับไปและฉลองชัยชนะนี้”
“เข้าครัวไปหาอะไรกินกัน” จอร์จและเฟร็ดกำลังจะเสี่ยงโชคในครัว
“ไม่ต้อง ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเตรียมพร้อมไว้แล้ว!” ลีจอร์แดนโผล่ออกมาจากมุมโดยไม่มีการเตือน ตบไหล่อัลเบิร์ตแล้วพูดว่า: “ฉันเห็นหมดแล้ว นายทำให้ฟันของคีปเปอร์สลิธีรินหลุดออกมา”
“เขาทำมันหลุดเอง” อัลเบิร์ตแก้ไขแล้ว
“ไม่มีใครสังเกตเห็นใบหน้าของศาสตราจารย์สเนปที่น่าเกลียดเมื่อนายจับลูกสนิชได้ ราวกับว่ามีคนทาหน้าเขาด้วยหมึก…” เสียงลีหยุดกะทันหันเพราะเขาเห็นอัลเบิร์ตยกนิ้วขึ้นและโบกมือไม่ให้พูด และเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว และเห็นว่าสเนปไม่ได้อยู่ใกล้ๆ เขาอดไม่ได้ที่จะทุบไหล่ของอัลเบิร์ตด้วยหมัดของเขา
คนอื่นๆอดหัวเราะไม่ได้
แน่นอนว่าคนที่ไม่มีความสุขเพียงคนเดียวในทางเดินนั้นน่าจะเป็นฟิลช์ เขายืนอยู่ที่ประตูห้องพยาบาลของโรงเรียนพร้อมกับไม้ถูพื้นและถังน้ำ และมองมาที่นี่ด้วยสายตาที่มุ่งร้าย แต่เขายังรักษาความสงบเรียบร้อยและรอให้นักเรียนแยกย้ายกันไประหว่างทางเพื่อเคลียร์รอยเท้าเปื้อนโคลนในทางเดิน
ทันทีที่ฝูงชนกลับมาที่ห้องนั่งเล่น เสียงเชียร์ก็ดังขึ้น ผู้คนต่างพากันตะโกนเรียกชื่อเขาเมื่อเห็นอัลเบิร์ต และแม้แต่มีมือที่จะดึงเขาเข้าไปหา
มีเค้ก พาย ลูกอม และน้ำฟักทองหม้อใหญ่อยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น หลายคนมารวมตัวกันรอบๆ อัลเบิร์ตและขอให้เขาพูดถึงฉากที่น่าตื่นเต้นนี้ก่อนที่จะจับลูกสนิชทองคำ มีคนพูดถึงเรื่องที่เขา ทำให้ฟันคีปเปอร์สลิธีรินหลุด
อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตยืนยันว่าเป็นคีปเปอร์สำรองของสลิธีรินเองที่พุ่งเข้ามาชนศอกของเขาจนฟันหลุด
เขาเป็นคนดี เขาทำอย่างนั้นได้อย่างไร
หลังจากกำจัดสิ่งกีดขวางของทุกคนในที่สุด อัลเบิร์ตก็หยิบจานเล็กๆ กับเค้ก แล้วนั่งบนเก้าอี้นวมตรงมุมห้อง
“ใช่ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าแม้แต่ควิดดิช นายก็ยังบินได้ดี” ฟิลด์อยู่ข้าง ๆ เธอเอามือข้างหนึ่งกดคาง พูดขึ้น: “ถ้านายแก่กว่า ฉันอดไม่ได้ที่จะไล่ตามนาย”
อัลเบิร์ตรู้สึกเขินเล็กน้อยในทันที สาวต่างชาติใจกล้าขนาดนี้เลยเหรอ?
แน่นอน เขารู้ด้วยว่าฟิลด์แค่ล้อตัวเองเล่น เขาจึงกระซิบกลับว่า “จริงๆ แล้ว ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่แก่กว่าฉัน!”
“แก่กว่า?” ฟิลด์อดไม่ได้ที่จะกลอกตาไปที่อัลเบิร์ต และหันออกจากหัวข้อ: “ทักษะการอัญเชิญของนายเป็นไงบ้าง”
“ก็ดี ฉันกำลังพยายามเสกอย่างอื่นอยู่” อัลเบิร์ตคิดถึงความก้าวหน้าในการเรียนรู้การอัญเชิญของเขา และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “อีกไม่นาน ฉันก็สามารถเสกร่มได้สำเร็จ”
“นายจะเสกร่มมาทำไม” ฟิลด์ถามด้วยความสงสัย
“แน่นอนว่าเพราะเธอจะไม่จำเป็นต้องพกร่มไปด้วยเมื่อฝนตกในอนาคต” อัลเบิร์ตพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “สหราชอาณาจักรเป็นประเทศที่ฝนตกบ่อย บางครั้งเมื่อฉันออกไปโดยไม่มีร่ม ฉันก็ต้องถูกฝนตกใส่”
ฟิลด์: “…” ฟังดูเหมือนมีเหตุผล
*****
