ตอนที่189 วิชาปรุงยาที่เต็มไปด้วยกลิ่น(1)
บนเพดานของหอประชุม มีเมฆสีดําขนาดใหญ่พลุ่งพล่าน และท้องฟ้าก็มีฝนตกปรอยๆ ที่โต๊ะยาวของกริฟฟินดอร์ด้านล่าง อัลเบิร์ต เฟร็ด จอร์จ และลี จอร์แดนกําลังกระซิบกัน และฉบับล่าสุดของ “สิ่งน่าเหลือเชื่อ” ถูกวางไว้ต่อหน้าคนสองสามคน
ผลการศึกษาบ็อกการ์ตของศาสตราจารย์สมิธ ได้รับการตีพิมพ์ในนิตยสาร “สิ่งน่าเหลือเชื่อ” ฉบับนี้ และอัลเบิร์ตยังได้ผสมจุดยืนที่ส่วนท้ายของบทความ
อย่างไรก็ตาม เป็นกรณีนี้
เรื่องนี้จะไม่มีใครสนใจเป็นพิเศษ มันเหมือนกับเม็ดทรายที่โยนลงไปในน้ําในทะเลสาบ มันสร้างระลอกคลื่นไม่ได้เลย
แม้ว่าผลลัพธ์นี้จะค่อนข้างคาดไม่ถึง แต่ก็เป็นที่คาดไว้จริงๆ มีผู้คนมากมายในโลกมหัศจรรย์ในสหราชอาณาจักร พวกเขาสามารถคาดหวังอะไรได้บ้าง?
“การค้นพบนี้มีประโยชน์อย่างไร” จอร์จจ้องไปที่รูปภาพในนิตยสาร และมองอัลเบิร์ตอย่างสงสัย “ความลึกลับที่ยังไม่แก้ของสหัสวรรษได้รับการแก้ไขหรือไม่?”
“มันก็ถือว่าเป็นแบบนั้นได้!
อัลเบิร์ตไม่รู้จะพูดอะไร
” พวกนายกําลังพูดถึงความลึกลับที่ยังไม่แก้ไม่ได้นับพันปีอะไรหรอ” แชนน่านั่งลงตรงข้ามกับคนสองสามคนและถามอย่างเป็นกันเอง
“นี่” เฟร็ดยื่นนิตยสาร ให้แชนน่า เธอเงยหน้าขึ้นมองอัลเบิร์ตด้วยความประหลาดใจ
“นายอยู่ในนิตยสารอีกแล้วเหรอ?”
ปากของอัลเบิร์ตกระตุก แล้วเขาก็ปิดเรื่องและถามว่า ”บ่ายมีเรียนไหม”
“ช่วงบ่ายมีวิชาปรุงยาสองคาบ” แชนน่าถามอย่างสงสัย “อีกอย่าง นายไม่มีความสุขเลยหรอ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะหาวิธีรวบรวมหนังสือและนิตยสารที่พูดถึงฉัน”
“ฉันไม่มีนิสัยแบบนั้น” อัลเบิร์ตกล่าวว่า
“อ้อ ฉันถามนักเรียนของฮัฟเฟิลพัฟตอนเที่ยง พวกเขาบอกว่าวิชาปรุงยาจะสอนปรุงสารกําจัดวัชพืชและจะมีความประหลาดใจที่คาดไม่ถึง”
“สารกําจัดวัชพืช? มันเหลือเชื่อมาก”
“มีอะไรผิดปกติ?” พวกเขาทั้งหมดมองที่อัลเบิร์ตด้วยความสับสน ไม่เข้าใจว่าทําไมเขาถึงประหลาดใจนัก
“กลิ่นของสารกําจัดวัชพืชน่าขยะแขยง” อัลเบิร์ตขมวดคิ้ว “ลองนึกภาพออกไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากมีการปรุงสารกําจัดวัชพืชที่กลิ่นไม่พึงประสงค์ในห้องเรียนใต้ดิน”
“นี่มัน..?” ทุกคนเริ่มที่จะชดเชยมัน
” บางทีก็คงเลวร้ายมาก” อัลเบิร์ตคิดว่ามันอาจจะเป็นรสนิยมที่แย่ของสเนป และเขาก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อกลิ่นของสารกําจัดวัชพืชได้
จอร์จและคนอื่นๆ เริ่มพูดคุยกันว่าพวกเขาจะหนีด้วยการการขอลาได้หรือไม่ แชนน่าพลิกดู “ยาวิเศษและยาพิษ” และเริ่มดูตัวอย่างหนังสือเรียน
“เธอไม่ได้กังวลอะไรเลยหรอ” เฟร็ดชื่นชมความสงบของแชนน่า
“กังวลไปจะมีประโยชน์อะไร” แชนน่าถามกลับโดยหันศีรษะของเธอ
ทั้งสามพูดไม่ออก
ใช่ ในเมื่อคุณไม่สามารถหนีได้ ความกังวลจะมีประโยชน์อะไร?
หลังจากพูดคุยกับอัลเบิร์ตครู่หนึ่ง หลังจากทําเครื่องหมายสถานที่สําคัญสองสามแห่งแล้ว จู่ๆแชนน่าก็พูดว่า “ขอยืมกระดาษการบ้านของนายมาเช็คหน่อยได้ไหม”
“มันไม่ใช่ปัญหา” อัลเบิร์ตหยิบแผ่นหนังจากกระเป๋านักเรียนของเขาแล้วยื่นให้แชนน่า หลังเริ่มจดจ่ออยู่กับการอ่าน และยังคงมองหาข้อบกพร่องในกระดาษของเขาเอง
นับตั้งแต่เขาค้นพบว่าการทําการบ้านอย่างจริงจังสามารถเพิ่มค่าประสบการณ์ของเขาได้อย่างมาก ทัศนคติของอัลเบิร์ตต่อการทําการบ้านก็ไม่ธรรมดาเหมือนเมื่อก่อน
อย่างน้อยเมื่อต้องเผชิญกับค่าประสบการณ์ทักษะ เขาจะทําการบ้านอย่างตั้งใจเพื่อเพิ่มความเร็วในการอัพเกรดทักษะ
“การบ้านอะไร” เฟร็ดหันไปถาม
รายงานวิทยานิพนธ์เรื่องเมือกหนอนฟลอบเบอร์” อัลเบิร์ตกล่าวว่า
” พระเจ้า! ฉันลืมมันไปจริงๆ” สีหน้าของเฟร็ดชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วลุกขึ้นยืนด้วยความสยดสยอง ไม่ใช่เรื่องยากสําหรับเขาที่จะจินตนาการถึงการที่เขาไม่สามารถส่งบทความและถูกสเนปกักบริเวณไว้ได้
จอร์จกะพริบตาที่เฟร็ดและพูดอย่างใจเย็น “ฉันเสร็จแล้ว”
“เสร็จเมื่อไหร่?” ดวงตาของเฟร็ดเบิกกว้าง
“เมื่อคืนฉันชวนนายให้มาทําด้วยกันแล้ว” จอร์จเตือนว่า “ในตอนนั้น นายบอกว่ายังมีเวลาตอนเที่ยงอยู่”
“ทําเดี๋ยวนี้!” อัลเบิร์ตขอให้แชนน่ามอบกระดาษของเขาให้เฟร็ด และขอให้เขาคัดลอกบางส่วนจากกระดาษของเขาเอง แล้วเก็บบางส่วนจากกระดาษของแชนน่า และมันจะได้เสร็จลงในไม่ช้า
เฟร็ดหยิบปากกาขนนกและเริ่มดิ้นรนในกระดาษ
ก่อนชั้นเรียนปรุงยา แองเจลิน่านข่าวร้ายมาให้
“ตอนเย็นจะมีซ้อมควิดดิชหรอ” จอร์จพูดซ้ํา “แต่วันนี้เป็นเวลาซ้อมของฮัฟเฟิลพัฟไม่ใช่เหรอ?”
ทีมจากบ้านทั้ง4ของฮอกวอตส์จะทําสัญญาจองกสนามกีฬาควิดดิชโดนแบ่งวันกัน และเวลาฝึกซ้อมของกริฟฟินดอร์คือวันพุธและวันเสาร์เสมอ
“ชาร์ลีบอกว่าทีมฮัฟเฟิลพัฟมีบางอย่างที่ต้องทํา ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนวันกับเรา” แองเจลิน่ามองดูเฟร็ดและถามด้วยความสงสัย “เขากําลังทําอะไร”
” ทําการบ้าน”
“จะทันหรอ” แองเจลิน่าอดไม่ได้ที่จะสายหัว “ฉันจําได้ว่าเราจะไปเรียนวิชาปรุงยาคาบต่อไป”
“มันสายเกินไปแล้วแน่นอน!” ใบหน้าของลี จอร์แดนดูหม่นหมอง
“หุบปาก ฉันยังมีเวลา” เฟร็ดบ่นอย่างไม่พอใจขณะลอกการบ้าน “เงียบหน่อยได้ไหม ฉันไม่มีสมาธิ”
“อย่างไรก็ตาม การฝึกควิดดิชนั้นยากจริงๆ ถ้าต้องออกไปซ้อมในสภาพอากาศเลวร้ายแบบนี้” แชนน่าเงยศีรษะขึ้นและมองไปที่เมฆดําและม่านฝนที่อยู่เหนือศีรษะของเธอ จากนั้นจึงมองไปทางด้านข้างคืออัลเบิร์ตและถามขึ้นในทันใด
“นายไม่ต้องการที่จะเข้าร่วมทีมควิดดิชเพราะสิ่งนี้ใช่ไหม”
อัลเบิร์ตสังเกตว่ามีหลายตาจ้องมองมาที่เขา และยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้: “ฉันยุ่งมากและไม่มีเวลาฝึก”
“มันแปลกมากที่ได้ยินคําพูดพูดแบบนี้จากปากของนาย” ลี จอร์แดนอดไม่ได้ที่จะบ่น
“ทุกวันฉันอ่านหนังสือ ทําการบ้าน ฝึกเวทมนตร์ เข้าร่วมสโมสร เขียนจดหมายถึงคนอื่น และบางครั้งก็ไปดื่มชาและพูดคุยที่ห้องทํางานของอาจารย์คนอื่นๆ” อัลเบิร์ตยกฝามือขึ้นแล้วนับทีละคน “ถ้าฉันเข้าร่วมการฝึกควิดดิชอีกครั้ง ฉันคงต้องแยกร่าง นอกจากนี้ พลังงานของผู้คนก็มีจํากัด”
“มองยังไงก็ดูสบายกว่าเรา” แชนน่ามองดูอัลเบิร์ตอย่างสงสัย “ฉันไม่เคยเห็นนายยุ่งเลย”
“ไม่เลยทุกวันนี้ฉันยุ่งมาก”
ประโยคนี้ถูกละเลยโดยทุกคนโดยตรง
“ยังไงก็เถอะ คาถาเรืองแสงที่นายฝึกฝนครั้งล่าสุดสําเร็จหรือไม่” แชนน่าถามอีกครั้ง
“ก็ถือว่าสําเร็จ” อัลเบิร์ตนึกถึงคาถาที่เขาเคยฝึก มาก่อนมันเป็นระดับหนึ่งอยู่แล้ว แต่เป็นเพียงระดับหนึ่งเท่านั้น
” เสร็จ” จู่ๆ เฟร็ดก็ขัดจังหวะการสนทนาระหว่างทั้งสองคน เขย่ากระดาษในมืออย่างตื่นเต้น
“จะรอดไปได้จริงเหรอ” แชนน่าหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมาและเหลือบมองดู เห็นได้ชัดว่าวิธีการนี้จะหลอกสเนปไม่น่าได้
“ไม่แน่นอน แต่สเนปจะไม่พูดอะไร มีบทความที่แย่กว่าเฟร็ดอยู่เยอะ” อัลเบิร์ตหยิบกระดาษจากมือของ แชนน่าแล้วมองดูเอกสารนั้น หยิบปากกาขนนกขึ้นมาและช่วยเขาปรับเปลี่ยนประโยค2-3อัน
