ตอนที่ 198 นายกำลังวางแผนอะไรอยู่
วันศุกร์ เวลา 4ทุ่มครึ่ง ที่ห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์
อัลเบิร์ตกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมข้างเตาผิง กำลังอ่านต้นฉบับ “การแปลอักษรรูนขั้นสูง” ที่ศาสตราจารย์แบ็บบลิงมอบให้เขาเมื่อวันก่อน
ไม่ไกลนัก แองเจลิน่าซึ่งทำการบ้านเสร็จแล้ว กำลังเล่นเกมการ์ดพ่อมดกับอาเลีย ขณะที่ลี จอร์แดนซึ่งแอบมองไปด้านข้างของเกมอยู่เสมอ กำลังทำการบ้านวิชาดาราศาสตร์ภายใต้การแนะนำของแชนน่า
“ฉันชนะในรอบนี้” แองเจลิน่ายิ้มและเก็บการ์ด มองไปที่ลี จอร์แดน ซึ่งยังคงทำการบ้านอยู่ข้างๆ และถามด้วยความสงสัย “ทำไมนายยังไม่เสร็จอีก”
“ทำไมไม่ทำการบ้านก่อน แล้วค่อยใช้เวลาที่เหลือเล่น” อาเลียไม่เข้าใจโหมดการคิดของลีจอร์แดนเลย
แองเจลิน่าหาวแล้วถามว่า “แชนน่า กลับไปพักผ่อนที่หอพักไหม”
“เธอกลับไปก่อนเถอะ ฉันใกล้จะทำได้แล้ว” แชนน่ามองไปที่กระดุมที่อยู่ข้างหน้าเธอ เธอต้องการเปลี่ยนกระดุมให้เป็นแมลงปีกแข็ง แต่มันยากกว่ามากที่จะเปลี่ยนสิ่งที่ไม่มีชีวิตให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีชีวิต
“งั้นเราไปก่อนนะ” อาเลียใส่การ์ดพ่อมดกลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของเธอแล้วกลับไปที่หอพักพร้อมโบกมือลา
“ล้มเหลวอีกแล้ว” แชนน่าถอนหายใจ มองขึ้นไปที่อัลเบิร์ตและถามว่า “มีเคล็ดลับไหม?”
“ฝึกเยอะๆ” อัลเบิร์ตพูดโดยไม่ลังเล
“คำนี้อีกแล้วเหรอ” แชนน่าพึมพำ “นายอ่านอะไรตั้งแต่เมื่อกี้นี้”
“ต้นฉบับ ศาสตราจารย์แบ็บบลิงขอให้ฉันช่วยเธอแก้ไขต้นฉบับหนังสือ” อัลเบิร์ตทำเครื่องหมายบนต้นฉบับเสร็จแล้วยัดกลับเข้าไปในกระเป๋า
“ศาสตราจารย์แบ็บบลิง?” แชนน่าไม่เคยได้ยินชื่อศาสตราจารย์
“ศาสตราจารย์วิชาอักษรรูนโบราณ” อัลเบิร์ตเตือน
“อักษรรูนโบราณ? ฉันได้ยินมาว่ามีวิชาเลือกนี้ในชั้นปีที่ 3 นายวางแผนจะเลือกอะไร” แชนน่าถามขึ้นทันที
“วิชาเลือก?” ลี จอร์แดน ถามด้วยความสงสัย “วิชาเลือกอะไร”
“การพยากรณ์ การดูแลสัตว์วิเศษ มักเกิ้ลศึกษา อักษรรูนโบราณ เลขมหัศจรรย์” อัลเบิร์ตรีบพูดไปห้าวิชาว่า “ฉันจะเลือกทั้งหมด”
“เลือกทั้งหมด นายจะมีเวลาพอหรอ” แชนน่า รู้สึกประหลาดใจ
“พอสิ มีวิธีที่จะทำให้ฉันมีเวลามากพอ” อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้ม
“ฉันได้ยินคนพูดว่าอักษรรูนโบราณนั้นยากที่จะเรียนรู้” แชนน่ารู้สึกสับสนเล็กน้อยว่าเธอควรเลือกวิชาอักษรรูนโบราณหรือไม่
“อักษรรูนโบราณเปรียบเสมือนการเรียนภาษาต่างประเทศ”
“ฉันจำได้ว่านายเก่งภาษาต่างประเทศมาก” ลี จอร์แดนมองอัลเบิร์ตด้วยความอิจฉา “ฉันจำได้ว่านายพูดภาษาฝรั่งเศสได้ และก็เพิ่งไปฝรั่งเศสช่วงปิดเทอมฤดูร้อน”
แชนน่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าไม่ยากเป็นพิเศษ ฉันขอเลือกทั้งหมดด้วย”
“อะไรง่ายสุด?” ลี จอร์แดนถาม
“การพยากรณ์และมักเกิ้ลศึกษา” อัลเบิร์ตพูดโดยไม่ลังเล “ฉันได้ยินมาว่าคนสองในห้าจะเลือกวิชานี้”
“ทำไม?” ล จอร์แดนยังคงถามต่อไป
“การทำนายต้องใช้พรสวรรค์ ถ้าไม่มีพรสวรรค์ ก็แค่ทำนายมั่วๆไป ไม่มีพรสวรรค์ก็ไม่สำคัญ” อัลเบิร์ตจิบชานมเย็นๆ “สำหรับมักเกิ้ลศึกษา ฉันไม่คิดว่าพ่อมดจะเข้าใจมักเกิ้ลดี พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแบตเตอรี่ ทีวี และหลอดไฟคืออะไร”
“จริงหรอ?” แชนน่า ถามด้วยความประหลาดใจ
“นายรู้ไหมว่าหลอดไฟคืออะไร” อัลเบิร์ตถามลึจอร์แดนข้างๆเขา
“แน่นอนฉันรู้” ลี จอร์แดนอดไม่ได้ที่จะกลอกตาและพูดว่า “ครอบครัวของฉันอาศัยอยู่ในชุมชนมักเกิ้ล แต่พ่อมดเลือดบริสุทธิ์บางคนที่แยกตัวออกจากโลกมักเกิ้ลอาจไม่รู้จริงๆ”
“มันยากที่จะเชื่อ” แชนน่ารู้สึกประหลาดใจ
“จินตนาการได้ไม่ยาก” อัลเบิร์ตแซวว่า “มันเหมือนกับว่าพ่อของฉันไม่รู้ว่าทากกลายเป็นยาพิษได้อย่างไร เหมือนกับที่พ่อของเฟร็ดกับจอร์จไม่รู้ว่าเป็ดยางมีไว้ทำอะไร”
“เป็ดยาง?” แชนน่า กัดริมฝีปากของเธอเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองหัวเราะ
“ฉันจำได้ว่าอัลเบิร์ตให้เป็ดยางกับเฟร็ดและจอร์จในวันหยุดฤดูร้อน” ลี จอร์แดนก็คิดเรื่องนี้เช่นกัน
“นายนี่มัน…” ในที่สุด แชนน่าก็อดหัวเราะไม่ได้ และทันใดนั้นก็ดึงดูดสายตาที่น่าสงสัยของผู้คนมากมาย “…มันเป็นความตั้งใจของนายอย่างแน่นอน”
“ว่าแต่ เฟร็ดกับจอร์จอยู่ที่ไหน” อัลเบิร์ต มองไปที่ แชนน่าที่กำลังยิ้มอย่างโง่เขลา เขาไม่เข้าใจรอยยิ้มของอีกฝ่ายจริงๆ
“นายหมายถึงเฟร็ดกับจอร์จ ไอ้บ้าสองคน นั้น พวกเขาไปที่ครัว” ล็ จอร์แดนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันบอกพวกเขาว่าหิวและอยากไปที่ครัวเพื่อหาอะไรกิน”
“นายนินทราอะไร!”
เสียงทั้งสองดังมาจากทางเข้าห้องส่วนกลาง
ลี จอร์แดนมองไปในทิศทางของเสียง และเห็นเฟร็ดและจอร์จเดินมาทางด้านนี้ ทั้งคู่ถือพายอยู่ในมือกำลังกินขณะเดิน
“เราทำงานกันอย่างหนักเพื่อไปหาอะไรกินให้นาย…” พวกเขาเดินไปหาและบ่นอย่างอดไม่ได้ว่า “ยืมไม่มีส่วนแบ่งของนาย”
“อะแฮ่ม นายได้ยินฉันผิด” จอร์แดนไอและถามว่า “อร่อยไหม”
คนข้างๆ ไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองหัวเราะ
“นายคิดว่าเราหูหนวกเหรอ ไปให้พ้น พายไม่ใช่ของนาย” เฟร็ดยิ้มและสาปแช่งและลีจอร์แดนออกไป ขณะที่จอร์จข้างๆ เขาหยิบถุงกระดาษพร้อมพายออกจากกระเป๋าเสื้อคลุมของเขาแล้วเอาไปแบ่งกับแชนน่า
“พายอะไร” แชนน่าถามด้วยความสงสัยหลังจากรับถุงกระดาษไป
“สเด็กและไตน์พาย” จอร์จกล่าวว่า
**สเด็กและไตน์พาย คือพายที่ผสมเนื้อวัวและไต
เธอหยิบชิ้นหนึ่งแล้วส่งถุงกระดาษไปให้อัลเบิร์ตข้างๆเธอ
อัลเบิร์ตมองลงไปที่สเด็กและไตน์พายที่อยู่ข้างหน้าเขา บอกตามตรงว่าเขาไม่มีความอยากอาหาร
“ให้นายลี จอร์แดน!” อัลเบิร์ตส่งถุงกระดาษให้ลี จอร์แดน
“อย่าให้ไอ้เวรนั่น” เฟร็ดและจอร์จอดไม่ได้ที่จะบ่น
“อัลเบิร์ตให้สิ่งนี้กับฉัน” ลี จอร์แดนหยิบถุงกระดาษและฮัมเพลง “ตอนนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกนาย”
“เฮ!”
“ไม่กินเหรอ?” ลี จอร์แดนรีบปิดเรื่องและถามอัลเบิร์ต
“ไม่อ่ะ ไม่กิน” อัลเบิร์ตส่ายหัว
“ทำไมล่ะ เดี๋ยวฉันแบ่งให้ครึ่งหนึ่ง” แชนน่าพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันไม่อยากกินมากเกินไปในตอนกลางคืน”
พูดว่า เธอแบ่งพายออกครึ่งหนึ่งแล้วยัดอีกครึ่งหนึ่งให้อัลเบิร์ต
อัลเบิร์ตเงียบไปครู่หนึ่ง
สเด็กไตน์พายเป็นอาหารอันโอชะแบบดั้งเดิมของอังกฤษ
ของแบบนี้ถ้าเพิ่งทำมากินตอนร้อนๆจะอร่อย แต่พอมันเย็นลงจะไม่ค่อยอร่อย
แย่ยิ่งกว่าซาลาเปาที่เย็นชืดซะอีก
ภายใต้สายตาของทุกคน อัลเบิร์ตกัดพาย รสชาติเค็มไปนิดและมีรสชาติก็กลมกล่อมเล็กน้อย
“อร่อยใช่ไหม” จอร์จถามด้วยรอยยิ้ม
“ฉันชอบกินตอนร้อนๆ” อัลเบิร์ตกล่าว
ผู้คนในห้องนั่งเล่นค่อยๆ หายไป หน้าต่างส่งเสียงเอี้ยดจากลมหนาว และไฟในเตาผิงกำลังจะดับ
“ฉันจะเตรียมตัว รอทีหลัง…” อัลเบิร์ตทำท่าเลื่อนลอยไปทางคนที่กำลังเล่นหมากรุกพ่อมด
“ถ้าโดนจับจะทำยังไง” ลี จอร์แดนมีความกังวลเล็กน้อย “คราวที่แล้ววิลเลียม เยยถูกจับได้ และศาสตราจารย์มักกอนนากัลขอให้เขาใช้ล้างส้วมเป็นเวลาหลายวัน ฉันไม่อยากได้ชื่อเล่นเจ้าชายน้อยแห่งโถส้วม”
“เจ้าชายน้อยแห่งโถส้วม?”
“ในโลกมักเกิ้ล มีเจ้าชายชื่อวิลเลียม” อัลเบิร์ตอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันจำได้ว่าเขาทำเมื่อปีที่แล้ว”
“มากกว่าหนึ่งครั้ง” เฟร็ดพูดด้วยรอยยิ้ม
“มันไม่สำคัญ!” ลี จอร์แดนดูหมดหนทาง เขากังวลจริงๆ ว่าทัวร์กลางคืนจะถูกจับได้
“ไม่ต้องห่วง เราจะไม่โดนจับ” เฟร็ดและจอร์จมองหน้ากัน กระพริบตาและพูดแบบเดียวกัน
“นายต้องมีศรัทธาในอัลเบิร์ต “
“คืนนี้คิดจะทำอะไร”ลี จอร์แดนถามเสียงต่ำ
“ไปที่บริเวณหนังสือต้องห้ามเพื่อค้นหาหนังสือ นายจำความสามารถของสเนปในการมองทะลุความคิดของคนอื่นได้ไหม “อัลเบิร์ตกระซิบ “นั่นคือเวทมนตร์ที่เรียกว่าพินิจใจ ฉันตั้งใจจะไปห้องสมุดเพื่อหาหนังสือที่มีคาถาที่สามารถตอบโต้เวทมนตร์นี้ได้”
“เราจะไปเมื่อไหร่?” จอร์แดนถามอย่างตื่นเต้น
“ไม่อยากไปไม่ใช่เหรอ? “เฟร็ดอดไม่ได้ที่จะกลอกตา
“ฉันก็อยากเรียนเวทมนตร์แบบนี้เหมือนกัน”ลี จอร์แดนพูดอย่างตื่นเต้นว่า”ยิ่งกว่านั้น ถ้าถูกจับได้ ทุกคนจะโชคร้ายไปด้วยกัน จะกลัวอะไร”
“ไม่มีใครจับเราได้” จอร์จพึมพำเบา ๆ”อย่างไรก็ตาม ฉันไม่คิดว่านายจะเรียนรู้คาถาแบบนั้นได้”
“ถ้าไม่ลองจะรู้ได้ยังไง”
“มันยากที่จะเข้าใจคาถาที่เกี่ยวข้องกับจิตใจ” อัลเบิร์ตเทน้ำเย็นใส่ลี จอร์แดนอย่างเย็นชา ทำให้เฟร็ดและจอร์จหัวเราะ
