ตอนที่ 31 คำเชิญทัวร์กลางคืน
“งั้นคืนนี้เราไปทัวร์กลางคืนกันดีไหม”
ตอน3ทุ่ม อัลเบิร์ตกำลังเขียนจดหมายถึงครอบครัวของเขา หลังจากได้ยินการสนทนาของฝาแฝด เขาก็อดไม่ได้ที่จะตากระตุก
ดูเหมือนว่าฉันมีภารกิจเกี่ยวกับทัวร์กลางคืนที่ฉันยังทำไม่เสร็จ?
อย่า!
ทำไม่ได้!
ห้ามทำ!
ยังไม่ถึงเวลา!
อัลเบิร์ตยื่นมือออกและตบแก้มของเขา ถ้าไปตอนนี้เขาคงจะถูกจับโดยฟิลช์แน่ๆ
“อัลเบิร์ต นายอยากไปด้วยกันไหม” ฝาแฝดถามพร้อมกัน
“ฉันคิดว่า…” อัลเบิร์ตวางปากกาในมือลงแล้วหันไปมองดูฝาแฝดและพูดว่า: “ฟิลช์รู้ทางลับส่วนใหญ่ในปราสาท ซึ่งหมายความว่าเขาจับพวกเราได้ง่ายมาก ”
“ถ้ายังไม่อยากโดนจับและกักขังก่อนเปิดเทอมอย่างเป็นทางการ ก็อย่าพึ่งเสี่ยงเลยจะดีกว่า”
“ฉันก็คิดเหมือนกัน ไปทัวร์กลางคืนตอนนี้จะถูกฟิลช์จับได้แน่นอน” ลี จอร์แดนรีบเปลี่ยนน้ำเสียงและพูดขึ้น
“ไม่ ไม่ ฉันคิดว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ถ้าพวกนายต้องการไปทัวร์กลางคืน พวกนายต้องเตรียมพร้อม ไม่อย่างนั้นก็จบเกม” อัลเบิร์ตส่ายหัวและเตือน “ความกล้าหาญของกริฟฟินดอร์นั้นดีแต่เราไม่ควรประมาท อย่างน้อยพวกนายต้องควบคุมคาถาเรืองแสงให้ได้ก่อน”
“นายไม่คิดว่าการถือตะเกียงน้ำมันมันลำบากเหรอ? ถ้าถือมันวิ่งล่ะก็มันคงวิ่งได้ไม่ง่ายเลย” อัลเบิร์ตวางไม้กายสิทธิ์ลงและชี้ไปที่ “คำสาปที่ถูกเลือกของศตวรรษที่สิบเก้า” ที่ยืมมาจากห้องสมุด “หนังสือนี่มีบันทึกคาถาเกี่ยวกับคาถาล่องหน ตราบใดที่พวกนายเชี่ยวชาญในเวทย์มนตร์นี้ ฟิลช์จะจับพวกนายได้ยากมาก”
“งั้นนายก็จะไปทัวร์กลางคืนกับพวกเราใช่ไหม” ฝาแฝดทั้งสองปรบมือราวกับว่ากำลังฉลองอะไรบางอย่างที่มีความสุข
“เอิ่ม…” อัลเบิร์ตรู้ทันทีว่าแผนของพวกเขาคืออะไร และอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า: “ถ้าต้องการไปเที่ยวกลางคืนกับฉัน มันไม่ได้เป็นไปไม่ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ฉันไม่ต้องการที่จะถูกจับ และฉันขอแนะนำให้พวกนายเชี่ยวชาญเวทย์มนตร์ที่มีประโยชน์ก่อน แล้วเราจะได้เดินไปรอบ ๆ โรงเรียนโดยไม่โดนฟิลช์จับเอา”
“เยี่ยมมาก การเข้าร่วมของนายทำให้เรามั่นใจในแผนทัวร์กลางคืนมากขึ้น” จอร์จจับแขนเฟร็ดอย่างตื่นเต้น และทั้งสองก็เต้นแท็ปแปลกๆ
ในสายตาของฝาแฝดวีสลีย์ รูมเมทของพวกเขายังไว้ใจได้มาก
“พรุ่งนี้ ฉัน จอร์จ และลีจะไปฮอกส์มี้ดอีกครั้ง ไปด้วยกันไหม?” เฟร็ดพูดอีกครั้งเกี่ยวกับแผนการของวันพรุ่งนี้ และกล่าวว่า “มีเพียงนักเรียนชั้นปีที่ 3 เท่านั้นที่มีสิทธิ์ไปที่ฮอกส์มี้ด แต่อย่างไรก็ตาม เราสามารถแอบไปผ่านทางลับซึ่งเป็นหมู่บ้านพ่อมดแห่งเดียวในอังกฤษ”
“ฉันต้องการซื้อของเล่นจากร้านซองโก้ คราวที่แล้วฉันไม่ได้เอาเงินไปด้วย” จอร์จพูดอย่างตื่นเต้น
“ที่นั่นมีของเล่นมากที่สุดในอังกฤษ…” ลี จอร์แดนถูกอัลเบิร์ตขัดจังหวะเมื่อเขาต้องการจะตกลง
“ฉันไม่สนใจสิ่งของเล่นพวกนั้น แต่… คงจะดีถ้าได้เห็นหมู่บ้านของพ่อมด”
กล่าวอีกนัยหนึ่ง วันนี้มีภารกิจมากมาย เขาเหลือบมองและก็มีอีกภารกิจหนึ่งเพิ่มขึ้นมาในระบบ
[จุดเริ่มต้นของการผจญภัย]
นี่คือจุดเริ่มต้นของการผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ ไปที่ ไปฮอกส์มี้ดผ่านทางลับเพื่อสัมผัสกับความตื่นเต้นและความสนุกของการผจญภัย
ให้รางวัลประสบการณ์ 100 คะแนน ความชื่นชอบของ จอร์จ วีสลีย์+5 ความชื่นชอบของ เฟร็ด วีสลีย์ +5 ความชื่นชอบของ ลีจอร์แดน +5
ค่าความชื่นชอบนี่มันอะไรอีกนะ?
เหตุใดจึงมีค่าความรู้สึกของเกมแบบนี้เนี่ย
เป็นไปได้ไหมที่ทั้งสองฝ่ายจะมีความชื่นชมเต็ม100 และกลายเป็นเพื่อนที่ดีในตำนาน?
หรืออะไรก็ตาม เราควรเลิกคิดอะไรแปลกๆ-.-
อัลเบิร์ตสลัดความคิดอันแปลกๆในหัวออกอย่างรวดเร็ว
“งั้นไปกัน หลังอาหารเช้า” อัลเบิร์ตตกลงและเขียนจดหมายต่อไป เขาจะอธิบายหลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับฮอกวอตส์ตามรูปถ่าย อัลเบิร์ตเป็นมืออาชีพในเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เริ่มเขียนมาเป็นเวลานานแล้วก็ตาม แต่มันก็ถือว่าทักษะที่ดี
ทั้งเฟร็ดและจอร์จไม่รบกวนเขา ทั้งสามคนกำลังอ่าน “คาถามาตรฐานระดับประถม” มองหาคาถาที่สามารถใช้ได้ อัลเบิร์ตพูดถูก ตะเกียงน้ำมันหนักเกินไป ดังนั้นพวกเขาควรจะเชี่ยวชาญเวทย์มนตร์บางอย่าง
ไม่กี่นาทีต่อมา อัลเบิร์ตก็ได้กลิ่นกระดาษไหม้ เขาหันศีรษะและพบว่าหนังสือพิมพ์ถูกจุดไฟ ฝาแฝดทั้งสองกระโดดขึ้นลงที่นั่นและพยายามดับไฟ
“พวกนายทำบ้าอะไร!” อัลเบิร์ตใส่จดหมายที่ยังไม่เสร็จกลับเข้าไปในกล่อง เดินไปเปิดหน้าต่างแล้วปล่อยให้ควันในห้องหายไป
“จอร์จแค่พยายามจะใช้คาถาจุดไฟ” เฟร็ดไอเล็กน้อย “หนังสือพิมพ์จุดไฟได้สำเร็จ”
“พวกนายเกือบเผาพรมแล้ว อย่าจุดไฟในห้อง” อัลเบิร์ตพูดอย่างเคร่งขรึม “นายยังควบคุมเวทย์มนตร์ไม่ได้อย่างสมบูรณ์ อย่าพยายามจุดไฟในห้องอีก”
“ฉันคิดว่าฉันอาจจะเก่งเรื่องคาถามาก”
“เฮ้นายทำได้ไงน่ะ?” ลี จอร์แดนถามด้วยความสงสัย เขาแทบรอไม่ไหวที่จะร่ายมนต์
“บอกอย่าใช้ที่นี่ ไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วใช้ใส่เตาผิงนู้น!” อัลเบิร์ตส่งคนพวกนี้ออกไปด้วยความโกรธ นี่มันกลุ่มคนที่เสียสติรึไงกัน!?
“ถ้ำพวกนายยังต้องการไปฮอกส์มี้ดพรุ่งนี้ ก็ควรเรียนรู้คาถาเรืองแสง ฉันไม่ต้องการแบกตะเกียงน้ำมันและเดินไปตามทางลับ และอย่าหวังว่าฉันจะช่วยพวกนายในเรื่องนั้นด้วย”
“ฉันคิดว่านายพูดถูก ฝึกคาถาเรืองแสงก่อน คาถานี้ใช้ได้ดี” จอร์จและเฟร็ดเห็นด้วยกับข้อเสนอของอัลเบิร์ต
คล้ายกับคาถาตอนเริ่มต้นของอัลเบิร์ต แสงไม่สามารถอยู่ได้นาน และลีจอร์แดนไม่ได้จุดแสงบนไม้กายสิทธิ์ของเขาด้วยซ้ำ
“พวกนายยังไม่ได้มีสมาธิพอ มุ่งเน้นไปที่ไม้กายสิทธิ์” อัลเบิร์ตวางกล่องไว้ข้างเตียงและให้คำแนะนำของทั้งสามคนที่ฝึกคาถาเรืองแสง “อย่ารีรอที่จะเหวี่ยงไม้กายสิทธิ์ พูดคาถา เพื่อให้ชัดเจนและแม่นยำ ความมุ่งมั่นของผู้เริ่มต้นจะต้องเข้มข้น”
“ฉันมักจะรู้สึกว่าน้ำเสียงของนายเหมือนอาจารย์ และบางทีนายอาจพิจารณาพัฒนาไปในทิศทางนี้ในอนาคตได้นะ” เฟร็ดถามติดตลก
“ลืมมันไปเถอะ!”
“ทำไม?” จอร์จรู้สึกสับสน
“เพราะการเป็นศาสตราจารย์นั้นเหนื่อยเกินไป และโดยเฉพาะอย่างยิ่งมันน่ารำคาญกับกลุ่มเด็กน้อย ความอดทนของฉันจึงไม่ค่อยดีนัก โดยเฉพาะคนแปลกหน้าแต่ก็ยกเว้นครอบครัวและเพื่อนฝูง” อัลเบิร์ตนั่งลงบนเตียงแล้วหยิบรูบิคขึ้นมาบนโต๊ะเพื่อเล่น
“นี่คืออะไร?” เฟร็ดถูกดึงดูดโดยลูกบาศก์รูบิกทันที
“รูบิค ของเล่นมักเกิ้ล ใช้เพื่อฝึกความสามารถในการคิดเชิงพื้นที่ ความสามารถในการจดจำ และความสามารถในการตอบสนอง” อัลเบิร์ตตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขาเบื่อที่จะเล่นสิ่งนี้
แน่นอนว่ามันช่วยปรับปรุงหน่วยความจำที่รวดเร็วและการตอบสนองที่รวดเร็ว แม้จะมีประสบการณ์เพียงเล็กน้อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเลย และช่วยให้สามารถผ่านพ้นเวลาน่าเบื่อไปได้
พวกเขาทั้งสามต้องใช้เวลาในคืนเดียวเพื่อควบคุมคาถาเรืองแสง
ตราบใดที่พวกเขาทำงานหนัก พวกเขายังคงสามารถร่ายคาถาง่ายๆนี้ ได้อย่างรวดเร็ว แม้ว่าพวกเขาจะไม่ฉลาดพอที่จะใช้คาถาเรืองแสงได้อย่างชำนาญก็เถอะ
