[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 111

　ชั้นรีบกลิ้งไล่ตามตะขาบยักษ์ไปสุดกำลัง

　ถึงด้านสเตตัสจะด้อยกว่า แต่ถ้า [กลิ้ง] อยู่ ชั้นเร็วกว่าหน่อย

　[กลิ้ง] มันความเร็วสูงอยู่แล้ว แต่มีข้อเสียที่ควบคุมยาก

　ถ้าพื้นที่ที่มีสิ่งกีดขวางเยอะก็คุมยาก แต่ทะเลทรายโล่ง ๆ แบบนี้ ชั้นได้เปรียบ

　แต่ถึงอย่างนั้นก็คงไปไม่ทันอยู่ดี

　เจ้านั่นคงทำลายรถม้าได้ก่อนที่ช้้นจะไปถึงแน่ ๆ

　ไม่ เลิกคิดเรื่องไร้สาระแล้วตั้งใจวิ่งไปสิ ตัวชั้น!

　ตอนนี้ทำอย่างอื่นนอกจาก [กลิ้ง] ไล่ไม่ได้อยู่แล้ว แต่ก็ยังอดคิดมากไม่ได้อยู่ดี

　ระยะห่างระหว่างตะขาบยักษ์กับรถม้าลดลงอย่างรวดเร็ว

　ทันทีที่ชั้นคิดว่าคงไม่รอดแล้ว ไฟที่ลุกติดอยู่บนรถม้าก็เผาผ้าที่คลุมอยู่ ทำให้มันหลุดออกไปจากตัวรถ

　ผ้าผืนนั้นลอยไปตามลม แล้วก็คลุมหน้าของตะขาบยักษ์เอาไว้

　เหมาะเจาะมาก

　ชั้นคิดว่าจะช่วยซื้อเวลาได้สักหน่อย แต่ก็ช่วยได้ไม่ถึงหนึ่งวินาที

　ผ้าผืนนั้นปลิวไปด้านหลังต่อ ไม่ได้มีผลอะไรต่อตะขาบยักษ์เลยแม้แต่น้อย

　ชั้นหันไปดูข้างในคันรถที่ผ้าหลุดไป

　ข้างในนั้น มีคนจำนวนหนึ่งอยู่

　มีตั้งแต่ชายชราจนถึงเด็กผู้หญิงที่อายุไม่ถึงสิบ

　ทุกคนมีหูสัตว์อยู่บนหัวทั้งหมด

　ทำให้ชั้นนึกถึงสาวหูสุนัขที่อยู่กับนักดาบหญิงตอนที่ยังอยู่ในถ้ำ

　ถ้าไม่นับเรื่องที่มีหูสัตว์ ทุกคนก็เหมือนมนุษย์ธรรมดา แต่ก็เป็นครึ่งมนุษย์สินะ? ชั้นเคยเจอเป็นครั้งที่สองแล้วเลยไม่ตกใจเท่าไหร่

　แต่ที่น่าเป็นห่วงคือทุกคนสวนเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง และมือถูกล็อคเอาไว้ด้วยแผ่นไม้

　ชายอ้วนคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างหลังมนุษย์หูสัตว์

　โพกผ้าสีขาวบนหัว ประดับด้วยเครื่องทอง

　ต่างจากคนอื่นๆอย่างเห็นได้ชัด

　แล้วชายคนนั้นก็เตะมนุษย์หูสัตว์คนหนึ่งลงรถไป

　ชั้นตะลึงไปชั่วขณะ

　มนุษย์สัตว์คนนั้นร่วงลงหลังกระแทกพื้น แล้วก็แน่นิ่งไป

　ตะขาบยักษ์ลดความเร็วลง อ้าปากออกแล้วก็กินคนที่ร่วงลงมา

　คนที่เหลืออยู่ข้างบนพยายามขัดขืน แต่แล้วก็มีเด็กคนนึงถูกโยนลงไป

　ร่วงลงไปเรื่อย ๆ ทีละคน ทีละคน

　หลังจากถูกโยนลงไปแปดคน ตะขาบยักษ์ก็หยุดอย่างสมบูรณ์

　มันหันมาตั้งใจกับการกินเหยื่อที่ตกลงมามากกว่า รถม้าอาศัยจังหวะนี้รีบหนีไป

　ชายอ้วนหัวเราะขึ้น ปาดเหงื่อบนใบหน้า ก่อนจะหายกลับเข้าไปข้างใน

　โหดร้าย

　อำมหิตเกินไปแล้ว

　ไอ้เรื่องที่ถ้าไม่ทำก็ต้องตายกันหมดชั้นก็เข้าใจอยู่หรอก

　แต่ถึงอย่างนั้น หมอนั่นจะหัวเราะทำไม? หลังจากที่สังเวยคนอื่นเพื่อตัวเองเนี่ยนะ?

　กว่าชั้นจะตามมันมาทัน ก็เหลือคนอยู่ไม่ถึงครึ่ง

　เพราะร่างผอมซูบ ทำให้อ่อนแอ บางคนตายตั้งแต่ตอนที่ถูกโยนลงมาเลยด้วยซ้ำ

　แต่บางที สู้ตายไปเลยอาจจะยังดีซะกว่าถูกกินทั้งเป็น

　「อา….」

　ชั้นหันไปตามเสียง ตรงนั้นมีคนคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น ตัวขาดครึ่งเพราะถูกกินไป

　แล้วร่างส่วนบนที่เหลืออยู่เมื่อครู่ ก็ถูกตะขาบยักษ์กินต่อในทันที

　「กิกิจิจิจิจิจิจิ!」

　ตะขาบยักษ์ส่งเสียงเหมือนหัวเราะออกมา

　ชั้นกางปีกออก กระโดดขึ้นแล้วบินขึ้นฟ้า

　ร่างกายถูกขับเคลื่อนด้วยความโกรธโดยไม่รู้ตัว

　ชั้นหยุดกลางอากาศ หันหน้าลงแล้วเล็งเป้าไปที่ส่วนหัวของมัน

　ถึงปกติจะไม่มีดาเมจ แต่ถ้ารวมกับแรงโน้มถ่วงคงจะทำอะไรได้บ้าง

　ถึงจะเจ็บเองแต่ก็ช่วยไม่ได้

　ถ้าแบบนี้ยังไม่ได้ผลก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

　ตะขาบยักษ์ขยับตัวซ้ายขวา แล้วฟาดหางของมันมาปัดชั้นออก

　แรกกระแทกถูกส่งผ่านเกล็ด สะเทือนถึงข้างในกระดูก

　ชั้นถูกซัดปลิวไปอย่างง่ายดาย หัวจมอยู่ในพื้นทราย

　ชั้นพยายามลุกขึ้น ฝืนปัดทรายออกทั้ง ๆ ที่แขนยังสั่น

　ส่วนมันยังคงไร้รอยขีดข่วน

　การโจมตีเมื่อกี้ทำให้ชั้นเข้าใจ

　ต่อให้ระดับใกล้เคียงกัน แต่กำแพงที่หนาสี่สิบเลเวลมันก็ยังห่างชั้นเกินไป

　การจะปราบมันชั้นทำไม่ได้แน่ ๆ เผลอ ๆ มันยังไม่มองชั้นเป็นศัตรูเลยด้วยซ้ำ

　เป็นแค่เหยื่อตัวนึง เหยื่อที่น่ารำคาญ

　แล้วก็ รู้สึกอุ่น ๆ ตรงที่สีข้าง

　เป็นเลือด แต่ไม่ใช่เลือดชั้น

　พอหันไปข้างหลัง ก็พบครึ่งล่างของมนุษย์ เครื่องในกับรอยเลือดกระจัดกระจายเต็มไปหมด

　ทับไปตอนที่กระเด็นมางั้นเหรอ?

　「กรรรรร!」

　ชั้นพ่น [ลมหายใจแผดเผา] ใส่ตะขาบยักษ์

　หวังแค่ให้ช่วยบดบังทัศนวิสัยของมัน ก่อนที่ชั้นจะโดดเข้าไปหามนุษย์หูสัตว์คนหนึ่ง

　อ้าปากกัดลงไปทั้งพื้นทราย

　คนนี้เป็นคนที่บาดเจ็บน้อยที่สุด

　「กิกิจิจิจิจิจิจิจิจิ!!」

　ตะขาบยักษ์คิดว่าชั้นมาขโมยเหยื่อของมัน จึงร้องออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

　มันขยับตัวซ้ายขวา ทำท่าจะฟาดหางมาอีกครั้ง

　ถึงชั้นจะรู้ว่ามันทำอะไร แต่ก็เร็วเกินจะหลบอยู่ดี

　เป็นท่าที่ใช้สวนชั้นเมื่อครั้งก่อน แค่ทีเดียว HP ก็ลดไปครึ่งนึงแล้ว

　ถ้าโดยเข้าไปอีกรอบคงสลบแน่

　แต่มันหลบไม่พ้น

　ชั้นฟาดหางตัวเองใส่ตัวของตะขาบยักษ์เพื่อดีดตัวเองถอยมาด้านหลัง

　ถ้ายังไงก็หลบไม่พ้น ทางเลือกที่ดีที่สุดคือต้องลดความเสียหายให้ได้มากที่สุด ชั้นเลยเอาปีกมากันด้านหน้าไว้

　ชั้นโดนฟาดจนปลิว แต่ก็ลดความเสียหายที่เกิดขึ้นได้

　ขณะที่อยู่กลางอากาศ ก็หันปีกที่ใช้กันกลับมาด้านหลัง แล้วรีบกระพือเพื่อบินหนี

　จากนั้นก็หนีไปทั้งอย่างนั้น

　ขออย่าเจอกันอีกเลยเถอะ

　ระหว่างที่บินไป ก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบจนต้องหันกลับไปดูข้างหลัง

　「กิจิจิจิจิจิจิกิจิ! กิจิ!」

　แสงสีแดงค่อยๆมารวมตัวกันที่ปากของมัน

　จะยิงอีกแล้วเหรอ?

　[ลมหายใจแผดเผา] ตัดทิ้งไปได้เลย

　คนข้างในปากชั้นโดนเผาตายแน่ นี่เป็นคนเดียวที่รอดมาได้

　ถึงจะรู้สึกสงสารคนอื่น ๆ แต่ชั้นทำได้แค่นี้

　พอลองเช็คสเตตัสของมัน ก็เห็นว่าเลือดของมันยังเต็มอยู่

　แต่ MP ลดไปมากกว่าที่คิด

　ดู ๆ แล้ว ท่า [ลำแสงความร้อน] นั่นใช้ได้แค่สามครั้งต่อวันเท่านั้น

　เพราะงั้นมันถึงไม่ใช้สกิลนี้แต่แรก แต่หันมาไล่ตามแทน

　แต่ข้อมูลนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรชั้นมากนัก ต่อให้หลบได้ก็ยังยิงได้อีกนัดอยู่ดี

　ชั้นบินขึ้นไป ขณะที่ยังคงจับตามองตะขาบยักษ์อยู่

　แล้วมันก็ปล่อย [ลำแสงความร้อน] พุ่งตรงมาทางนี้

　ชั้นรีบหันหน้าลงพื้นแล้วดิ่งพสุธาทันที

　[ลำแสงความร้อน] เฉี่ยวผ่านหัวชั้นไปเล็กน้อยเท่านั้น

　ระยะมันจะไกลไปไหน

　[เลเวลของสกิลฉายา [เจ้าแห่งการหลบหลีก] เพิ่มขึ้นจาก 1 เป็น 2]

　ตัวอักษรขึ้นมารายเรียงอยู่ในหัวชั้นอีกครั้ง

　โชคยังดีที่มันตัดสินใจไม่ตามมา

　ชั้นบินนาน ๆ ไม่ได้ แถมต้องหลบสกิล [ลำแสงความร้อน] อีกทำให้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลงพื้น

　ถ้ามันยิงมาเป็นครั้งที่สาม ชั้นตายแน่

　มันเลือกที่จะป้องกันไม่ให้อาหารโดนขโมยไปอีก มากกว่าที่จะไล่คนที่ขโมยไปตัวเดียว

[เลเวลของสกิลฉายา [จิตเกื้อกูล] เพิ่มขึ้นจาก 5 เป็น 6]

[เงื่อนไขการได้รับเวทขาวผ่อนผันลงอย่างมาก]

　ชั้นหันหลับไปมองเป็นครั้งสุดท้าย

　ก่อนจะม้วนตัวเข้า แล้ว [กลิ้ง] กลับไปหาบอลแรบบิท