[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่ 1 ตอนที่ 13

บทที่ 1 ตอนที่ 13

 

「ชิ เจ้าหมอนั่นมันมีปัญหาอะไรของมันกัน?!」

 

พวกเราเดินไปยังด้านหลังของกิลด์ ดูเหมือนจะถูกทำเป็นโกดังไว้เก็บของและตรวจสอบวัตถุดิบที่ได้รับ พวกเรามาเพื่อขายหนังของชาร์โคลวูล์ฟและสมุนไพรที่มิมิโนะซังกับผมเก็บรวบรวมมาได้

 

สุดท้ายผมก็ลงทะเบียนเป็นนักพจญภัยไม่ได้

 

「โอ้ นี่ไปเจอกับรองหัวหน้ากิลด์มางั้นหรอ พี่ชายมนุษย์สัตว์? โชคไม่ดีเลยนะ」

 

ชายหนุ่มที่สูญเสียแขนไปข้างหนึ่งรับขนของชาร์โคลวูล์ฟไป

 

「เจ้าหมอนั่นเป็นถึงรองหัวหน้ากิลด์เลยงั้นเรอะ? นิสัยแย่ชะมัด」

 

「ใช่แล้วหล่ะ รองหัวหน้าหน่ะเกลียดเผ่าที่ไม่ใช่เผ่ามนุษย์ที่สุดเลย… ว้าว หนังนี้จัดการมาอย่างดีเลยนะเนี้ย」ขายคนนั้นรู้สึกทึ่งขณะตรวจสอบขนของชาร์โคลวูล์ฟ

 

「แน่นอนอยู่แล้ว หลังจากที่ข้าจัดการกับมันเสร็จ ตาลุงดันเต้ก็เข้ามาจัดการต่ออย่างเนียบเลยเชียวละ」

 

「หืมม ถ้าวัตถุดิบคุณภาพดีขนาดนี้ทุกอันละก็ คงประมาณ 5 เหรียญเงินต่อหนึ่งอันละนะ มีทั้งหมด 6 อันก็คิดเป็น 30 เหรียญเงิน」

 

「เดี๋ยวก่อนสิ! 5 เหรียญเงินมันไม่น้อยไปหน่อยรึไง นี้มันหนังคุณภาพดีเชียวนะ?」

 

「ชาร์โคลวูล์ฟมันไม่ได้รับความนิยมขนาดนั้นหน่ะสิ ถ้าจะให้พูดละก็ เป็นวัตถุดิบจากป่าที่ผู้คนเกลียดที่สุดเลยละ จุดขายเพียงอย่างเดียวของมันก็มีแค่ว่ามันมีหลากสีเท่านั้นเอง ถ้าไม่เชื่อละก็ ไปดูให้เห็นกับตาตัวเองที่ตลาดได้เลย」

 

「อุ๊ก…」

 

「5 เหรียญเงินก็เพียงพอแล้วหล่ะ」ดันเต้ซังแทรกขึ้นมาจากด้านข้าง และทำการตกลงราคากัน

 

มันต้องใข้เวลาทั้งในการถลกหนัง แปรรูป รวมถึงนำมันมาส่งด้วย ราคาแค่ 5 เหรียญเงินที่ประมาณ 5,000 เยนต่ออันก็ดูจะถูกเกินไปจริงๆนั่นแหล่ะ

 

「เราควรจะคว้าทุกอย่างที่สามารถคว้าเอาไว้ได้นะ」

 

「แต่ว่า…」

 

「ถ้าอยากจะได้เงินดีๆละก็ เล็งตัวใหญ่ๆไว้สิ ตัวอย่างเช่นนกก้นปล่องไง」

 

นกก้นปล่องงั้นหรอ… ไรเครียซังเคยพูดไว้ว่า “ข้าจะจับมันให้ได้” แล้วหายเข้าไปในป่า แต่สุดท้ายเขาก็กลับออกมามือเปล่า

 

「โอ้ ถ้าเป็นนกก้นปล่องละก็ ข้าจะรับซื้อมันในราคาประมาณเหรียญเงินใหญ่เลยนะ! พี่ชายมนุษย์สัตว์ คราวหน้าก็นำนกก้นปล่องมานะ」

 

「ว่าไงนะ! เหรียญเงินใหญ่งั้นเรอะ?!」

 

「…พยายามเข้าหล่ะ ไรเครีย」ดันเต้ซังตบไหล่ของไรเครียซัง

 

เหรียญเงินใหญ่นั้นมีค่าเท่ากับ 10,000 เยน

 

「ขอโทษที่ทำให้คอยนะ ไหนหล่ะสมุนไพร?」

 

มีคุณลุงที่ไว้หนวดสั้นๆเข้ามา ดูเหมือนเขาจะทำหน้าที่สำหรับตรวจสอบสมุนไพร

 

「โอ้ มีอยู่เยอะเลยนี่ หืมม หญ้าหนามสำหรับโพชั้น หญ้าจันทร์เสี้ยวสำหรับยาถ่ายพยาธิ และอันนี้คือ…?」

 

「มันคือรากพืชที่ช่วยในการทำงานของตับครับ」ผมตอบออกไป

 

ผมเก็บพวกมันมาเองจากข้อมูลของ【World Ruler】.

 

ปายของใบนั้นแหลมและลำตัวมีจุดแดงๆ ตัวรากนั้นหนาและมันเป็นพืชที่ค่อนข้างมีพิษ ผมอธิบายเพิ่มเติมว่า ถ้านำรากไปล้างอย่างดี ตัด และต้มมันด้วยน้ำร้อน มันจะกลายเป็นยารักษาตับทันทีเลย แต่ถึงอย่างงั้น ผมก็ถูกถามเพื่อยืนยันว่ามันจะไม่มีพิษจริงๆ ดังนั้นผมเลยอาสาดื่มมันเอง ยามีลักษณะเป็นของเหลวสีเหลืองที่ทั้งขมและไม่น่าพิสมัยเท่าไหร่

 

「หืมม…」

 

「ขนาดชั้นเองก็ยังไม่รู้จักยาชนิดนี้เลยนะ ดูเหมือนมันจะเป็นยาจากบ้านเกิดของเรย์จิคุงเขาหน่ะ」

 

「หะ? ขนาดผู้เชียวชาญสมุนไพรอย่างเผ่าฮาล์ฟลิงก็ยังไม่รู้จักงั้นรึ?」

 

ปรากฏว่า มิมิโนะซัง หรือต้องพูดว่า เผ่าฮาล์ฟลิงทั้งหมดนั้นดูจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่รอบรู้เรื่องสมุนไพรอย่างมากเลย เมื่อมิมิโนะซังแสดงบัตรสมาชิกกิลด์ผู้เชียวชาญสมุนไพรของเธอให้เขาดู คุณลุงหนวดสั้นก็ปฏิบัติตัวต่างไปจากเดิม

 

แต่ตอนนี้ คำพูดพวกนั้นมันกลับมาเล่นงานเรานะสิ ถ้าขนาดมิมิโนะซังยังไม่รู้จัก ยาของผมก็น่าสงสัยขึ้นมาทันทีเลย

 

「ข้าซื้อมันไม่ได้」

 

「เอ๊ะ…」

 

ผมพอจะคาดเดาคำตอบแบบนี้ได้อยู่ มิมิโนะซังเองก็คาดเดาเอาไว้แล้วว่าพวกเขาจะไม่ซื้อมันเช่นกัน

 

…แย่จังเลย ผมอุตส่าห์ต้มน้ำเพื่อทำยานี้เลยนะ

 

「ผลของมันไม่ชัดเจน และก็ตั้งแต่แรกแล้วไอ้ “ตับ” เนี่ยมันคืออะไรกัน?」

 

(ปัญหามันอยู่ตรงนั้นเองหรอ?)

 

「อืม…คือ ถ้าจะพูดง่ายๆละก็ มันช่วยรักษาอาการเมาค้างนั้นแหล่ะครับ」

 

「เมื่อกี้เธอว่ายังไงนะ?!」

 

อยู่ๆเขาก็รู้สึกสนใจขึ้นมาทันทีเลย

 

「ระ-รักษาอาการเมาค้าง… ครับ…」

 

(เขามีท่าทางคิดจริงจังเลยแห่ะ)

 

「…เฮ้ ไปเอาไอ้หัวขโมยเงินเดือนนั่นออกมาซิ」

 

「เข้าใจแล้ว」

 

ชายหนุ่มที่เราขายขนสัตว์ให้นั้นเดินเข้าไปด้างในแล้วพาชายหนวดเฟิ้มและเดินไม่ตรงออกมา

 

「…หมอนี้เป็นเจ้าหน้าที่ของกิลด์ได้เพราะมันเป็นหลานชายของรองหัวหน้ากิลด์ แต่ก็อย่างที่เห็นนั่นแหล่ะ แม่งไร้ประโยชน์สุดๆไปเลย」

 

「ฮึก~」

 

「หมอมันนี้มันแม่งโคตรคออ่อน แต่ก็ยังเสือกไปดื่มมันทุกๆคืน」

 

ชายคนนี้นั้นเป็นตัวอย่างของคนไม่ได้เรื่องอย่างแท้จริงเลย

 

「ให้ไอ้หมอนี้มันดื่มยานั่น ถ้ามันได้ผลละก็ ข้าจะไม่ส่งต่อให้กิลด์ผู้เชี่ยวชาญสมุนไพรแต่จะรับซื้อไว้เอง – เพื่อใช้ให้ไอ้เจ้าหมอนี้ทำงานจนต้องร้องขอชีวิตเลย」

 

「คะ-ครับ」

 

และแล้วอยู่ๆก็เกิดการทดลองกับมนุษย์ขึ้นมาทั้งๆอย่างนั้น

 

คุณมนุษย์ไร้ค่าคนนั้นถูกบังคับให้ดื่มยา ตัวเขาพยายามขัดขืนและพูดว่า「อุ๊ก~ รสชาติอย่างกับขี้เลย~」แต่ก็ไม่มีใครสนใจแล้วจับกรอกปากชายคนนั้นไป

 

น็อนซังนั้นเดินออกมาจากตึกกิลด์ในตอนที่พวกเราเสร็จสิ้นธุระกันหมดแล้ว

 

「พวกเราขายขนวูล์ฟได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่สมุนไพรของมิมิโนะยังคงขายดีอยู่เหมือนเดิม」ดันเต้ซังรายงานกับน็อนซัง

 

สมุนไพรทั้งหมดที่มิมิโนะซังเก็บมานั้นขายออกทั้งหมด ด้วยคุณภาพที่ดี พวกเขาเลยรับซื้อมันในราคา 4 เหรียญทองเล็ก – ราวๆ 200,000 เยน ที่สมุนไพรนั้นขายได้ในราคาสูงเพราะว่ามันสามารถนำไปปรุงยาได้หลากหลายแม้จะมีเพียงจำนวณน้อยนิดก็ตาม และยังรวมถึงความอันตรายในการเก็บรวบรวมพวกมันด้วย — ยกตัวอย่างเช่น อาจจะเจอกับหมาป่าหิวกระหายภายในป่าก็เป็นได้

 

「และเพราะว่าสมุนไพรพวกนั้นมันเพาะปลูกไม่ได้ด้วยหน่ะ」มิมิโนะซังบอก

 

การค้นคว้าวิจัยเกี่ยวกับการเพาะปลูกสมุนไพรนั้นมีมานานแล้ว แต่ดูเหมือนจะยังหาผลลัพธ์ที่น่าพอใจไม่ได้สักที ผมยืนยันกับ【World Ruler】ดูแล้วพบว่า พวกมันต้องการความเข้มข้นของมานาทั้งในดินและในอากาศอะไรทำนองนั้น…? ผมไม่รู้ว่าอะไรคือความเข้มข้นของมานา แต่ มันมีมานาออกมาจากร่างของมิมิโนะซังทุกๆครั้งที่เธอใช้เวทมนตร์ ดังนั้นมันอาจจะมีมานาอยู่ทั้งในอากาศและพื้นดินเหมือนกันก็เป็นได้

 

「ทางลูกละเป็นยังไงบ้าง น็อน?」

 

「หนูได้มันมาแล้วละ」

 

มันมีเหตุผลที่ต้องทิ้งน็อนซังไว้เพียงคนเดียวภายในกิลด์อยู่ อาณาเขตของดยุคอเคนบาคแห่งนี้นั้นตั้งอยู่บริเวณชายแดนของสหพันธ์รัฐและติดกับราชอาณาจักรอัศวินนักบุญ การจะข้ามชายแดนนั้นมีแค่บัตรนักพจญภัยนั้นไม่เพียงพอ ต้องมีใบรับรองจากทางกิลด์ด้วย

 

「ไอ้รองหัวหน้ากิลด์นั่นเป็นคนเขียนเรอะ?」

 

「ฟุฟุ แค่บอกเขาไปแบบสุภาพว่ามันจะเป็นการดีกับทุกคนถ้าเขายอมเขียนมันอย่างว่าง่ายเท่านั้นเอง เขายอมเขียนมันอย่างง่ายดายทันทีเลยละ」

 

「………」

 

น็อนซังหัวเราะออกมา แต่ตาของเธอนั้นไม่ได้หัวเราะตามด้วย ผมอยากจะพูดออกไปว่า ที่เธอพูดว่า “สุภาพ” นั้นเสียงเหมือนกับการข่มขู่เลย แต่ผมก็ตัดสินใจรูดซิปปากเอาไว้ ตัวเธอนั้นเป็นแม่ชีและยังดูอ่อนโยนที่สุดในปาร์ตี้นี้ ทว่าคนที่ผมกลัวที่สุดก็คือน็อนซัง

 

「ถ้ายังงั้น ข้ากับน็อนจะไปซื้อของกัน มิมิโนะ เธอจะไปที่ตลาดกับเรย์จิใช่ไหม?」

 

「ใช่แล้วละ」

 

「เอ๊ะ อย่างงั้นหรอครับ?」ผมถาม

 

「เราจะไปดูสมุนไพรกัน ใช่ไหมละ?」

 

「อาาห์…」

 

(มีสมุนไพรที่ไม่มีขายในกิลด์ผู้เชี่ยวชาญสมุนไพรขายอยู่ตลาดงั้นหรอ?)

 

「ครับ ไปกันเถอะครับ!」ผมตอบกลับไป

 

「เรย์จิ มาตรงนี้สักครู่สิ」ดันเต้ซังเรียกผมให้ไปหา เขากอดไหล่ของผมก็จะกระซิบกับผมว่า 「เงินค่าขนม เอาไปสิ」แล้วยื่นถุงหนังเล็กๆให้กับผม

 

「เอ๊ะ!? ตะ-แต่–」

 

「เธอมีสิ่งที่อยากได้ไม่ใช่รึ?」

 

「อา…」

 

ต้องเป็นเพราะเรื่องที่พวกเราคุยกันเมื่อวานแน่นอนเลย ผมตัดสินใจรับมันมาพร้อมกับขอบคุณเขา

 

「เอาหล่ะงั้น มิมิโนะ อย่าให้เรย์จิคาดสายตาไปหล่ะ」

 

「รู้แล้ว ชั้นรู้อยู่แล้วหล่ะ」

 

「แล้วเจ้าจะทำอะไรต่อไปละ ไรเครีย?」

 

「………」

 

「ไรเครีย?」

 

「…หะ? โอ้… ข้าว่าจะกลับไปงีบที่โรงแรมซักหน่อย」

 

「นี้มันยังเช้าอยู่เลยนะ?」มิมิโนะซังถามออกไป

 

「ไม่ต้องไปสนใจเรื่องหยุมหยิมเลยหน่า ไว้เจอกันทีหลัง」ไรเครียซังพูด โบกมือก่อนจะจากไป

 

(มีบางอย่างแปลกๆ… เขาก็ดูปกติดีจนกระทั่งน็อนซังกลับมา หลังจากนั้นเขาก็เอาแต่มองไปที่ถนนหลักอย่างเดียวเลย)

 

「ไปกันเถอะ เรย์จิคุง」

 

「อะ ครับ!」

 

ผมเดินตามมิมิโนะซังไปยังตลาดของเมืองนี้