[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่ 1 ตอนที่ 14

บทที่ 1 ตอนที่ 14

 

ตลาดสาธารณะดูเหมือนว่าจะมีไว้ให้กับผู้คนที่จ่ายค่าเช่าให้กับกิลด์การค้ามาเปิดธุรกิจได้ ดังนั้นจัตุรัสหินขนาดใหญ่แห่งนี้จึงมีร้านแผงลอยอยู่เต็มไปหมด

 

ร้านแผงลอยพวกนี้นั้นคล้ายกับตลาดนัดที่ญี่ปุ่น มีทั้งขายของทำมือ เครื่องประดับ ผลไม้แห้ง และร้านขายอาหารที่หน้าตาเหมือนกับเส้นโซบะบนกระทะเหล็กร้อน

 

ดูเหมือนว่าอาหารที่ขายจะแตกต่างกันไปตามแต่ละพื้นที่เลยด้วย

 

(อืม ก็คงจะจริง มันคงตัดสินใจที่จะซื้อยากถ้ามีให้เลือกหลากหลายเกินไปละนะ)

 

「…ทุกคนเอาแต่พูดถึงเรื่องเหมืองอย่างเดียวเลย」อยู่ๆมิมิโนะซังก็พูดออกมา「ได้ยินเหมือนกันใช่ไหมละ? มีแต่คนคุยกันเรื่องนั้นทั้งนั้นเลย」

 

「–เหมืองที่ 6 จะหยุดทำงานงั้นหรอ?」

 

「–ถ้าำม่อย่างนั้น พวกนั้นคงไม่ส่งทหารเข้าไปขนาดนั้นหรอก」

 

「–ดูเหมือนเพราะแบบนั้น ท่านดยุคเลยไม่ยอมออกมาจากปราสาทเลย」

 

「–เดี๋ยวก่อนนะ ไม่ใช่ว่าท่านดยุคไปที่เหมืองแล้วหรอกหรอ?」

 

「–ด้วยเหตุผลอะไรหล่ะ?」

 

「–ถ้าเหมืองหยุดทำงานละก็ เมืองนี้ก็จะแย่ลงนะสิ」

 

「–ชั้นว่ามันอาจจะแค่ชั่วคราวก็ได้นะ」

 

แค่เอียงหูฟังสักนิดก็จะได้ยินการสนทนาระหว่างเหล่าลูกค้ากับเจ้าของร้าน

 

ข้อมูลก็ดูจะไม่ได้ตรงสักเท่าไหร่ ทุกคนเอาแต่พูดเหมือนกับว่าเหมืองนั้นแย่แล้ว เหมืองนั่นสำคัญกับอาณาเขตดยุคอเคนบาคนี้ขนาดนั้นเลยหรอ?

 

「ถึงขั้นเลวร้ายเลยละ ประเทศนี้หน่ะหวังพึ่งหินสกิลมากเกินไป」

 

「นั่นสินะครับ…」

 

「การที่เหมืองปิดตัวลงอาจจะทำให้คนพวกนั้นเริ่มตาสว่างขึ้นมาก็ได้」มิมิโนะซังพูดอย่างยิ้มแย้ม แต่ผมไม่อาจยิ้มตามได้

 

「…เรย์จิคุง? เป็นอะไรไปหรอ?」

 

「โอ๊ะ ไม่มีอะไรครับ ผมสบายดี」

 

「จริงๆหรอ?」

 

มิมิโนะซังจับมือของผมเหมือนปกติ ถึงพวกเราสองคนจะส่วนสูงต่างกัน มันก็รู้สึกเหมือนพวกเราเป็นคู่รักหน่มสาวเลย ไม่ ไม่สิ นี้ผมพูดอะไรออกไปเนี้ย… ที่ผมรู้ตื่นเต้นจากการจับมือนั้นเพราะผมไม่เคยมีแฟนเลยนั่นเอง

 

「ร้านแผงลอยตรงนั้นดูจะขายสมุนไพรนะ」

 

ผมได้สติกลับคืนมาจากคำพูดของมิมิโนะซัง ตรงนั้นมีร้านแผงลอยอยู่มากมายที่กางผ้าปูที่พื้นและวางขายใบไม้ตากแห้งอยู่

 

「โอ้ววว!」

 

ผมเข้าไปดูรอบๆที่ร้านแผงลอยอย่างอารมณ์ดี

 

เกือบทั้งหมดที่ขายนั้นเป็นพวกสมุนไพรและเครื่องเทศทั่วๆไป ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเครื่องเทศซะมากกว่า บางที่ก็ขายพวกเครื่องเทศที่อยู่ในไห เวลาขายราคาจะเป็นไปตามปริมาณที่ชั่งได้และดูเหมือนจะค่อนข้างแพงซะด้วย

 

ดูเหมือนจะไม่มีอันที่ผมตามหาอยู่แห่ะ

 

「เธออยากได้อะไรงั้นหรอ?」

 

「อะ-อืมม… ผมก็ไม่รู้ว่ามิมิโนะซังจะรู้จักมันรึปล่าว แต่ว่า…」

 

ผมอธิบายเกี่ยวกับใบไม้อันนั้นให้มิมิโนะซังฟัง ใบไม้ที่แยกออกเป็น 5 กลีบเหมือนกับใบไม้ในฤดูใบไม้ล่วงและตรงปลายก็ยังแยกออกไปอีก 5 กลีบ ผมจะเรียกมันว่า “ใบฤดูใบไม้ล่วงคู่” ในใจก็แล้วกัน

 

「ใบอะไรละนั่น?」

 

ดูเหมือนตัวมิมิโนะซังเองก็ยังไม่รู้จักมัน และตอนเธอเอียงหัวสงสัยนั้นน่ารักมากเลยละ

 

…โอ้ว้าว น่ารัก อายุ 20 ปีแล้วแท้ๆทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้กัน

 

「ใบไม้ที่ขนาดฮาล์ฟลิงที่เชี่ยวชาญด้านนี้เองก็ยังไม่รู้จักงั้นรึ? บอกข้าทีสิ」

 

คุณลุงหนวดเฟิ้มใกล้ๆลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหา

 

「ว่าไงนะ? ใบไม้มายาขนาดที่เผ่าฮาล์ฟลิงก็ไม่รู้จักงั้นหรอ?」

 

「เฮ้ หรือว่ามันคือใบไม้ลึกลับของหมู่บ้านฮาล์ฟลิงนั่นรึปล่าว?」

 

「เมื่อกี้ว่าไงนะ? ใบไม้ในตำนานที่เก็บเกี่ยวได้เฉพาะฮาล์ฟลิงอาวุโสนั่นหน่ะหรอ?」

 

เหล่าพ่อค้านั้นออกมาจากร้านค้าของตนเองด้วยข่าวลือที่กระจายออกไป และข่าวลือพวกนั้นมันจะแต่งแต้มจนเกินจริงไปแล้ว! มีแค่คำว่า “ฮาล์ฟลิง” กับ “ใบไม้” ที่ถูกต้องเองนะ!

 

แม้จะถูกล้อมโดยเหล่าพ่อค้า มิมิโนะซังก็ยังอธิบายลักษณะของใบไม้นั่นที่ได้ยินไปจากผมอย่างใจเย็นได้

 

「นั่นมันไอ้นั่นไม่ใช่หรอ? ใบไม้จากต้นไม้น้ำแข็งหน่ะ」

 

「อย่าโง่ไปหน่อยเลยหน่า ใบของต้นไม้นั่นมันเป็นสามง่ามนะ」

 

「ข้าเคยเห็นมันนะ มันต้องเป็นแนวประการังที่อยู่ในราชอาณาจักรครูวานศักดิ์สิทธิ์แน่ๆเลย」

 

「มันไม่มีทางจะอยู่ในทะเลหรอกหน่า」

 

ทุกคนพูดหลายๆอย่างออกมา แต่ก็ดูจะไม่มีคำตอบที่ถูกต้อง หรือว่าบางทีใบไม้นี้มันจะเป็นวัตถุดิบหายากงั้นหรอ?

 

งั้น ผมสงสัยจังว่าจะถามเรื่องโลหะเงินบริสุทธิและสิ่งมีชีวิตคล้ายไส้เดือนนั่นออกไปดีไหม

 

「โฮะๆๆ มีเรื่องเอะอะอะไรกันงั้นรึ?」

 

มีชายแก่ที่มีคิ้วยาวอยู่เหนือตาของเขาแล้วก็ยังมีหัวที่ล้านและส่องประกายปรากฏตัวขึ้น เขาเดินเข้ามาทางนี้พร้อมกับไม้เท้า

 

「ท่านผู้เฒ่านี้นา」

 

「ถ้าเป็นท่านผู้เฒ่าละก็ เขาต้องรู้จักมันแน่ๆเลย」

 

「ท่านผู้เฒ่าละ」

 

เหล่าผู้เชี่ยวชาญสมุนไพรของตลาดแห่งนี้พากันหลีกทางออก เปิดทางให้เขาตรงมายังพวกเรา

 

「เจ้าหนู ชายผู้นี้เป็นถึงผู้ที่ถูกเรียกว่า “พจนานุกรมสมุนไพรเดินได้” เลยนะ」

 

「งะ-งั้นหรอครับ? เขามีชื่อว่าอะไรงั้นหรอครับ?」

 

「ไม่รู้」

 

(ไม่รู้?)

 

「โฮะๆๆ ดูเหมือนเจ้าหนูจะพูดถึงใบไม้ที่ค่อนข้างน่าสนใจดีนะ… หืมม?! ฮาล์ฟลิงงั้นเรอะ?!」

 

เขามีท่าทีเปลี่ยนไปจากเดิม 180 องศาเลย

 

「หนอยเจ้านักสมุนไพรฮาล์ฟลิง… คิดจะมาบุกรุกพื้นที่ของมนุษย์อีกแล้วงั้นเรอะ?」

 

「ทะ-ท่านผู้เฒ่า เธอคนนี้เป็นแค่นักเดินทาง ไม่ใช่แม่ค้าที่จะมาบุกรุกตลาดหรอกนะครับ」

 

「ข้าไม่เชื่อ! ข้าจะไม่พูดอะไรทั้งนั้นถ้าฮาล์ฟลิงนั่นยังอยู่!」

 

(แต่คุณก็ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลยนะ…)

 

เขาพยายามเหลือบมองมาทางผม – คงกำลังดูว่าผมจะมีท่าทียังไงสินะ? – น่ารำคาญชะมัด

 

「…งั้น มิมิโนะซัง พวกเรากลับกันเลยดีไหมครับ?」

 

เมื่อผมกำลังชวนมิมิโนะซังให้กลับนั้น

 

「นี้เจ้าจะโอเคกับแบบนั้นงั้นรึ!? พวกเขาเรียกข้าว่า “พจนานุกรมสมุนไพรเดินได้” เลยนะ! ข้าอาจจะรู้ในสิ่งที่คนอื่นไม่รู้ก็เป็นได้!」

 

(อุหว่าาา น่ารำคาญชะมัด… ไม่ไหว แค่คิดจะรับมือกับชายคนนี้ก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว)

 

แม้ผมเริ่มคิดที่จะหนีออกไป แต่มิมิโนะซังก็พูดขึ้นว่า

 

「เรย์จิคุง ชั้นจะออกไปยืนรออยู่ตรงนั้นนะ ดังนั้นไปคุยกับชายคนนั้นเถอะ」

 

「ตะ-แต่ว่า…」

 

「อย่าห่วงไปเลย พวกเราไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี้」มิมิโนะซังพูดและตีตัวออกห่างไปจากผม

 

(กุ… ผมไม่อยากจะคุยกับคนที่ว่าร้ายมิมิโนะซังเลยจริงๆ)

 

「งั้น เจ้าตามหาใบไม้อะไรอยู่หล่ะ หนุ่มน้อย? ใบไม้ที่ทำให้รู้สึกมีความสุขงั้นรึ?」(TL: ใบไม้ที่ทำให้รู้สึกมีความสุข? รู้สึกคุ้นๆนะเนี้ย ฮา)

 

(นี้ชายคนนี้เองก็ขายยาด้วยงั้นหรอ?)

 

สรุปง่ายๆก็คือว่า ชายแก่คนนี้นั้นรู้จัก “ใบฤดูใบไม้ล่วงคู่” แถมยิ่งไปกว่านั้นยังมีมันอยู่อีกด้วย

 

ใบไม้นี้นั้นถูกเรียกว่า “ใบไม้ของต้นไม้แห่งชีวิต” และเป็นสิ่งล้ำค่าที่หาได้แค่จากป่าที่ปกครองโดยเหล่าเอลฟ์ชั้นสูงเพียงเท่านั้น

 

อย่างไรก็ตาม ผมสามารถซื้อมันได้ด้วย “เงินค่าขนม” ที่ดันเต้ซังให้ผมมา เหตุผลนั้นเป็นเพราะว่าถึง “ใบไม้ของต้นไม้แห่งชีวิต” จะมีค่า แต่ก็มีเพียงเหล่าเอลฟ์ชั้นสูงเท่านั้นที่รู้ถึงวิธีการผสมมัน ดังนั้นมันจึงดูเหมือนจะกลายเป็นแค่ของสะสมสำหรับเขาไป

 

「โฮะๆๆ ในที่สุดข้าก็ได้ส่งมอบ “ใบไม้ของต้นไม้แห่งชีวิต” ที่ตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นให้ใครสักคนได้สักที」

 

「ต้องขอบคุณมากจริงๆครับ แต่ถึงเวลาที่ผมต้องไปแล้วละครับ」

 

「ใช่แล้ว เรื่องมันเริ่มมาจากที่ข้านั้นกลายเป็นลูกศิษย์ของรุ่นก่อน…」

 

「เรื่องมันจะยาวไหมครับเนี้ย? ผมไปเลยได้ใช่ไหมครับ?」

 

เขาบ่นกับผมถึงเรื่องที่เด็กสมัยนี้นั้นไม่มีมารยาทเอาซะเลย แต่สุดท้ายเขาก็ยอมปล่อยผมไป

 

「…ฮาล์ฟลิง เจ้าก็น่าจะรู้ ว่าพวกนั้นเชี่ยวชาญเรื่องสมุนไพรมากแค่ไหน แต่บางคนนั้นมีนิสัยที่เลวร้ายและความโลภมาก เจ้าควรจะรู้ไว้นะ เด็กน้อย」

 

ชายแก่คนนั้นพูดแบบนั้นกับผมในตอนท้าย ผมสงสัยว่านั่นเป็นการเอาใจใส่ผมให้ห่างจากมิมิโนะซังเอาไว้ในแบบของเขารึปล่าวนะ?

 

ถึงอย่างงั้น มิมิโนะซังก็ยังคงเป็นมิมิโนะซัง ผมไม่อยากจะเหมารวมเธอกับคนแบบพวกนั้น

 

ด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ผมจ้องมองไปที่ “ใบไม้ของต้นไม้แห่งชีวิต” ที่มีขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือของผม ดูเหมือนจะถูกเก็บมานานพอดูแล้ว แต่ตัวมันยังคงดูสดใหม่จนถึงขนาดที่คิดว่าพึ่งเก็บมาสดๆร้อนๆเลย เมื่อผมมองมันโดยใช้【World Ruler】ผมก็เห็นถึงความเป็นไปได้หลายๆอย่างหลับไหลอยู่ในใบไม้อันนี้

 

「โอ้ เรย์จิคุง ดูเหมือนเธอจะได้สิ่งที่ต้องการแล้วสินะ」

 

「มิมิโนะซัง…」

 

ผมก้มหัวลงขณะที่มิมิโนะซังเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้ม

 

「ผมต้องขอโทษจริงๆครับ เพราะความเห็นแก่ตัวของผม มิมิโนะซังเลยต้องเจอกับอะไรแย่ๆแบบนั้น」

 

「เอ๊ะ!? มะ-ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก มันก็มีพวกฮาล์ฟลิงที่บุกรุกตลาดเหมือนกับที่ตาแก่คนนั้นว่าไว้จริงๆนั่นแหล่ะ เพราะแบบนั้นผู้คนเลยเกลียดพวกเราหน่ะนะ」

 

「ถึงจะเป็นแบบนั้น มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกันกับมิมิโนะซังนี้ครับ」

 

「ถ้าแค่เรย์จิคุงเข้าใจละก็ งั้นมันก็โอเคสำหรับชั้นแล้วละ ไม่เห็นจะต้องไปสนใจสิ่งที่คนอื่นเขาพูดเลยนี้ ใช่ไหมละ?」

 

「แต่ว่า…」

 

มิมิโนะซังเข้ามาลูบหัวผม

 

「…งั้นเอาเป็นว่า เอาใบนั่นให้ชั้นดูทีหลังก็แล้วกันนะ โอเคไหม?」

 

「ครับ แน่นอนครับ!」

 

และแล้วพวกเราทั้งคู้ก็หัวเราะออกมา

 

「ยะ-อยู่นี้กันเอง! มิมิโนะซัง เรย์จิคุง!」น็อนซังวิ่งมาทางที่พวกเราอยู่「รีบกลับไปที่กิลด์นักพจญภัยเร็วเข้า! ชายที่เรย์จิคุงเอายาให้ดื่มคนนั้นกำลัง–」

 

มิมิโนะซังกับผมมองหน้ากัน ก่อนจะเริ่มออกวิ่งไป