[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่ 1 ตอนที่ 15

บทที่ 1 ตอนที่ 15

 

*ที่พักของดยุคอเคนบาค*

 

มีชายคนหนึ่งกำลังนั่งสั่นขาของเขาพร้อมทั้งทำหน้าหงุดหงิด เขาคือลูกขายคนโตของตระกูลดยุคนามว่า แดเนียล อเคนบาค เขานั้นจ้องมองไปที่อัศวินผู้สวมเกราะเงาวับและพ่อบ้านที่อยู่ภายในห้องแห่งนี้

 

「ยังไม่มีการตอบกลับมาจากเหมืองที่ 6 อีกรึไง?!」

 

「ครับท่าน ทีมที่สุ่งไปน่าจะถึงแล้ว แต่การติดตั้งอุปกรณ์เวทมนตร์สื่อสารใหม่นั้นต้องใช้เวลาสักพักนะครับ คาดว่าอุปกรณ์สื่อสารที่มีอยู่ภายในเมืองนั้นจะใช้การไม่ได้ครับ」

 

「เรื่องนั้นข้ารู้อยู่แล้ว! ปัญหาก็คือมังกรกับหินสกิล 6 ดาวต่างหากเล่า!」

 

ถูกทำให้เหมือนเป็นเด็กทั้งๆที่อายุมากกว่า 40 ปีแล้ว แดเนียลก็เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดหน้าผากของเขา

 

「นายน้อย ทหารประจำเหมืองนั้นรายงานว่าหินสกิล 6 ดาวนั้นถูกเด็กผู้หญิงคนหนี่งใช้งานและหลบหนีออกไปขอรับ ถ้าเป็นเช่นนั้น เด็กคนนั้นจะต้องแวะเมืองไหนสักเมือง ถ้าไม่เป็นเช่นนั้นเธอต้องอดตายแน่นอน ดังนั้นพวกเราไม่มีทางเลือกนอกจากรอคอยเพียงเท่านั้นขอรับ」

 

「ก็บอกว่ารู้อยู่แล้วไง! ในเหมืองก็ไม่ได้มีเด็กอยู่เยอะแยะซักหน่อย! ทำไมถึงยังหามันไม่เจอซักที?」

 

「ทางเราแจ้งไปยังเมืองต่างๆในอาณาเขตเรียบร้อยภายในเมื่อวานแล้วขอรับ ดังนั้น เราจะหาเธอเจอทันทีแน่นอน… ไม่สิ โปรดรอสักครู่นะขอรับ จริงสิ มีเด็กไม่กี่คน…」

 

「หืมม? เจ้านึกอะไรขึ้นได้งั้นรึ?」

 

พ่อบ้านพลิกหน้ากระดาษบันทึกในมือของเขาอย่างรวดเร็ว

 

「อย่างที่ท่านได้พูดไว้ขอรับ นายน้อย มีเด็กเพียงแค่ 2 คนเท่านั้นที่ทำงานเป็นทาสอยู่ภายในเหมือง」

 

「ใช่แล้ว ทำไมรึ?」

 

「เป็นเด็กที่อายุพอๆกันเพียงแค่ 2 คนภายในเหมือง ท่านคิดว่าเด็กพวกนั้นจะต้องสนิทกันแน่นอนใช่ไหมขอรับ?」

 

「อืม ช้าก็คิดว่าเป็นแบบนั้นนะ… แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่เราคุยกันอยู่นี้งั้นรึ?」

 

「เด็กอีกคนนั้นไม่มีชื่อแต่มีลักษณะเป็นผมสีดำตาสีดำขอรับ ถ้าหากเด็กทั้งสองคนอยู่ด้วยกันละขอรับ? ถึงเด็กที่หลบหนีไปที่มีนามว่าลาคจะมีหน้าตาธรรมดา แต่เด็กที่มีผมสีดำตาสีดำน่าจะหาเจอได้ไม่อยากนะขอรับ」

 

「เช้าใจละ! แต่เด็กนั่นมีผมสีดำตาสีดำจริงๆงั้นรึ?」

 

「…ขอรับ เป็นความจริง」

 

แดเนียลเอากำปั้นของเขาทุบไปที่โต๊ะ

 

「นั่นมัน “เด็กหายนะ” ไม่ใช่รึไง?! ตำนานนั่นเป็นความจริงสินะ!」เขาอุทานออกมาและมองไปทางอัศวิน「ตามหาเด็กที่มีผมสีดำตาสีดำนั่นซะ! ถ้าเจอแล้วทำยังไงก็ได้ให้มันคายที่อยู่ของหิน 6 ดาวอออกมา หลังจากนั้นก็ฆ่ามันทิ้งซะ!」

 

「…จะดีหรือครับ?」

 

「แน่นอน! นี้เป็นคำสั่ง! ไปได้แล้ว!」

 

「รับทราบครับ…」

 

อัศวินคนนั้นออกไปจากห้องด้วยสีหน้าไม่เต็มใจทำอย่างชัดเจน

 

「แม่งเอ้ย มันจะเป็นปัญหาใหญ่แน่ถ้าฝ่าบาทเกฟเฟริดทราบว่าหิน 6 ดาวมันหายไปแล้ว」

 

ใช้เวลาประมาณครึ่งวันในการกระจายข่าวจากยามเฝ้าปราสาทไปยังกองอัศวินว่า「มีทาสเด็กผมดำและตาสีดำอยู่ในอาณาเขตแห่งนี้」

 

ในอีกด้านหนึ่ง พ่อบ้านคนนั้นก็วิ่งวุ่นเพื่อเตรียมพื้นที่จอดเรือเหาะเวทมนตร์ เพราะว่าเรือเหาะเวทมนตร์ที่บรรทุกนักพจญภัยระดับมิธริลลำนั้นจะมาถึงที่หมายในช่วงบ่ายวันนี้

 

* *

 

หลังจากที่ถูกเรียกตัวโดยน็อนซัง มิมิโนะซังกับผมก็รีบตรงมายังกิลด์นักพจญภัย – ไปยังโกดังด้านหลัง เมื่อพวกเรามาถึงก็พบกับฉากที่น่าเหลือเชื่อเข้า

 

「ไม่มีทาง…」

 

「อะไรกันเนี้ย…」

 

คุณลุงหนวดสั้นกับหนุ่มแขนข้างเดียวนั้นกำลังยืนตะลึงงันอยู่ตรงนั้น

 

「หืมม… ผมยกมันไปไว้ทางนั้นทั้งหมดเรียบร้อยแล้วครับ หัวหน้า」

 

「อะ-อืม…」

 

「งั้น ผมจะเริ่มจัดการกับเอกสารด้านในเลยนะครับ!」คุณมนุษย์ไร้ประโยชน์คนนั้นพูด ก่อนจะหายเข้าไปด้านในกิลด์

 

ชายคนที่ยืนยังไม่ตรงจนถึงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

 

「–เจ้าหนู!」คุณลุงหนวดสั้นหันมาทางผม「ชั้นจะซื้อหญ้านั่นทั้งหมด! ราคาเท่าไหร่?!」

 

「วะ-ว่าไงนะครับ?!」

 

「มันได้ผลกับอาการเมาค้างสุดๆไปเลย ใช่ไหมละ? หลังจากนี้ข้าก็จะไปติดคำร้องให้รวบรวมมันภายในกิลด์ด้วยเหมือนกัน!」

 

「อะ-โอ้…」

 

ปรากฏว่า ยาสีเหลืองที่ผมให้ไปมันทำงานได้ดีเกินคาด ดีแล้วละ แต่ยังสงสัยว่ามันส่งผลถึงขนาดนั้นเลยงั้นหรอ…? ผมตรวจสอบมันด้วย【World Ruler】ทว่าผมก็รู้แค่ว่ามัน “เสริมการทำงานของตับ” เท่านั้นเอง

 

…อืม คิดว่าก็คงไม่ผิดในแง่ของการเสริมการทำงานของตับละมั้ง?

 

…ขนาดในเกมRPG “รักษา” กับ “การรักษาขั้นสูง” ยังแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลย

 

…อีกอย่าง คำว่า “ขั้นสูง” มันก็ต้องดีกว่าอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?

 

「!」

 

เมื่อผมจ้องมองไปที่รากของมันอย่างถี่ถ้วน คำว่า “เสริมการทำงานของตับอย่างมาก” ก็โผล่ขึ้นมาในหัวของผม

 

…มันได้ผล! ถ้างั้น ทำไมไม่แสดงผลแบบนี้แต่แรกเล่า!

 

…ไม่สิ เดี๋ยวก่อนนะ อาจจะเป็นเพราะผมไม่ได้ตรวจสอบมันให้ดีๆตั้งแต่แรกรึปล่าว?

 

「แล้วก็อีกอย่างนึงนะ เจ้าหญ้านี่มันเป็นพืชอะไรกัน?」

 

「โอ้ มันคือขมิ้น—」

 

ผมรีบเงียบปากตัวเองทันที ไม่ นี้มันไม่ใช่ขมิ้นซักหน่อย! ผมยังไม่เคยเห็นขมิ้นของจริงเลยสักครั้งนะ!

 

「โอ้ เจ้านี้เรียกว่าขมิ้นนี้เอง」

 

「จะ-จริงๆแล้ว ผมเองก็ไม่รู้จักชื่อจริงของมันหรอกครับ ผมเรียกมันว่าขมิ้นเพราะว่ามันดูเหมือนกับขมิ้นเฉยๆเองครับ」

 

「เอาเถอะ ไว้รู้ชื่อจริงของมันอีกที เดี๋ยวเราค่อยเปลี่ยนไปใช้ชื่อนั้นทีหลังเอาก็ได้」

 

「งะ-งั้น ทำไมไม่ตั้งชื่ออื่นให้มันดีละครับ?」

 

「หืมม… เพื่อความสะดวก เราจะเรียกมันว่า “เรย์คอน” ในกิลด์สาขานี้ก็แล้วกัน」(จาก EN Note: ขมิ้นนั้นอ่านว่า “อูคอน (Ukon)” ในภาษาญี่ปุ่น “เรย์คอน (Reikon)”เป็นการผสมกันระหว่างคำว่า “เรย์จิ (Reiji)” กับ “อูคอน (Ukon)”)

 

「…เอ๊ะ?」

 

「ตั้งตามชื่อคนที่ค้นพบไงละ」

 

「อา…」

 

ผมมีปัญหาแล้ว ผมกำลังกระจายชื่อผิดๆของขมิ้นนี้ในต่างโลกซะแล้ว… เอาจริงๆ ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่ามันมีขมิ้นของจริงอยู่บนโลกใบนี้จริงๆรึปล่าวด้วยซ้ำ… ดังนั้น ผมคิดว่ามันคงไม่เป็นอะไรละมั้ง?

 

…ไม่เป็นไรหรอกเนอะ?

 

…ไม่เป็นไร

 

…ผมมั่นใจว่าต้องมีคนที่คิดชื่อเฉพาะของมันเรียบร้อยแล้วแน่นอน

 

「ครับ งั้นเรียกมันว่าเรย์คอนก็ได้ครับ…」

 

「เข้าใจแล้ว เรื่องค่าตอบแทน เอาเป็น 1 เหรียญทองเล็กต่อหญ้าทั้งหมดละเป็นไง?」

 

ไม่น่าเชื่อว่ามันจะได้ราคาสูงขนาดนั้น มากกว่าราคาที่ผมใช้ซื้อ “ใบไม้ของต้นไม้แห่งชีวิต” ซะอีก ไชโย!

 

ตอนที่ผมเกือบจะพยักหน้าตกลงไปนั้น

 

「รอเดี๋ยวก่ออออออน!」

 

「มิมิโนะซัง?」

 

「1 เหรียญทองเล็กกับยาที่ได้ผลขนาดนี้มันถูกเกินไปนะ」

 

「ไม่หรอก อาการเมาค้างบางส่วนยังคงรักษาหายได้ด้วยเวทย์รักษา ถ้าเป็นแบบนั้น ที่ข้าจ่ายในราคานี้ก็ถือว่าสูงมากแล้วนะ」คุณลุงหนวดสั้นพูด

 

「แต่เราสามารถใช้มันต่างจากเวทย์รักษาได้นะ」

 

「ใช้ต่างกัน…?」

 

「เราสามารถใช้มันก่อนได้ยังไงละ」

 

「อ้า!」คุณลุงหนวดสั้นส่งเสียงออกมา「ไม่เหมือนกับเวทมนตร์ที่จะใช้มันได้ก็ต่อเมื่อแสดงอาการแล้วเท่านั้น แต่เราสามารถดื่มยานี้ก่อนได้! ถ้าเป็นแบบนั้น… ข้าเข้าใจแล้ว! มันอาจจะกลายเป็นอะไรที่สุดยอดเลยก็ได้นะเนี้ย!」

 

คุณลุงแสดงท่าทีตื่นเต้นออกมา แต่ตัวผมนั้นไม่เข้าใจเรื่องที่พูดกันเลยแม้แต่นิดเดียว

 

「มันหมายความว่ายังไงหรอครับ มิมิโนะซัง?」

 

「อืมม ชั้นว่าเรื่องนี้เธออาจจะเข้าใจมากขึ้นถ้าเธอโตขึ้นมากกว่านี้ละนะ แต่ถ้าจะให้พูดละก็ ตัวอย่างเช่นว่ามันจะมีบางสถานการณ์ที่เหล่าบุคคลสำคัญต้องมาดื่มแอลกอฮอล์สังสรรค์กัน แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะถูกกับแอลกอฮอล์ใช่ไหมละ?」

 

「ครับ」

 

「จากที่พูดมา พวกงานเลี้ยงและการเจรจาธุรกิจทั้งหลายมักจะมีการดื่มแอลกอฮอล์กัน สำหรับคนที่แพ้แอลกอฮอล์ มันจะกลายเป็นจุดอ่อนสำหรับคนพวกนั้นไปเลย ทว่าสำหรับคนที่ไม่แพ้แอลกอฮอล์ก็เท่ากับว่าเป็นจุดแข็ง เราจะเสียเปรียบในการเจรจาเอาได้นะถ้าว่าเกิดเราเมา」

 

「โอ้… เข้าใจแล้วครับ ถ้าใช้ยาก่อนก็จะเมาได้ยากขึ้นนี้เอง!」

 

「นั่นยังคงเป็นแค่ความเป็นไปได้ พวกเรายังต้องยืนยันผลของมันหลังจากนี้…」

 

「ผมมั่นใจได้ว่ามีหลายคนที่ใช้มันก่อนดื่ม ดังนั้นมันได้ผลแน่นอนครับ」ผมพูดออกไป

 

「…นี่เธอพูดถึงบ้านเกิดของเธอรึปล่าว เรย์จิคุง?」

 

…ซวยละ

 

ผมดันเผยความรู้จากญี่ปุ่นจากที่ว่ามันมียาที่มีฉลากเขียนไว้ว่า “ก่อนดื่มแอลกอฮอล์” ขายอยู่ในร้านขายยาอะไรแบบนั้นออกไปซะแล้ว

 

「เข้าใจแล้ว」คุณลุงหนวดสั้นหยิบเหรียญทองออกมาจากในกระเป๋า「เอาเป็น 1 เหรียญทองแล้วกัน นี้เป็นการลงทุนล่วงหน้าและข้าเองก็ให้มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ที่ข้ายอมลงทุนเป็นเพราะว่ามันเป็นเวลานานแล้วที่ข้าไม่ได้เห็นยาที่น่าสนใจมากถึงขนาดนี้」

 

「นั่นมันเยี่ยมไปเลย! “เทพแห่งการค้ากำลังเฝ้ามองอย่างยุติธรรม”」

 

「ขอรายงานว่ามันเป็น “การค้าขายที่ยุติธรรม”」

 

คุณลุงกับมิมิโนะซังจับมือกัน ผมได้ยินมาว่าการโต้ตอบเมื่อกี้เป็นประโยคทักทายที่ใช้กันบ่อยๆระหว่างพ่อค้าด้วยกัน

 

「อา ขอโทษนะ เรย์จิคุง ที่ชั้นทำข้อตกลงไปเองโดยไม่ได้ถามเธอ」

 

「ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ยังนึกไม่ถึงเรื่องการใช้ยาก่อนเลยครับ ดังนั้นผมยินดีมากครับ」

 

「เอานี่ เงินของเรย์จิคุง」

 

「อา…」

 

เหรียญทองในมือของผมนั้นหนักกว่าเหรียญทองเล็ก มันมีค่าถึงประมาณ 100,000 เยนเลย

 

「ดูเหมือนว่ามันจะจบลงด้วยดีนะ ตอนแรกข้าก็คิดว่าจะเกิดอะไรเลวร้ายขึ้นซะแล้วตอนที่มีเจ้าหน้าที่กิลด์วิ่งมาทางเรา」

 

「ดันเต้ซัง」

 

「ความรู้นั้นคือพลัง ชั้นหวังว่าความรู้ที่เรย์จิคุงนำมาจะเป็นประโยชน์ต่อผู้คนมากมายเลยนะ」น็อนซังที่อยู่ข้างๆดันเต้ซังพูดขึ้น

 

พวกเขาไม่เคยตั้งคำถามกับผมถึงที่มาของความรู้ที่ผมมีหรืออะไรทำนองนั้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทุกคนนั้นรู้ถึงเรื่องนั้นแต่กลับไม่มีใครถามออกมา

 

(เวลาที่ผมต้องบอกความจริงกับพวกเขาจะมาถึงไหมนะ? ผมไม่มีทางรู้เลย…)

 

「หืมม?」

 

ในเวลานั้น ผมก็ได้ยินเสียงร้อง มันดังมาจากตึกหน้าตาคล้ายๆกันอยู่ถัดจากโกดังแห่งนี้

 

「ตรงนั้นคืออะไรหรอครับ?」

 

「โอ้ นั้นเป็นลานฝึกซ้อมหน่ะ พวกนักพจญภัยจะไปฝึกกันตรงนั้น… อยากจะลองไปดูไหม?」

 

「อยากครับ!」

 

「ก่อนหน้านั้น ไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่านะ พวกเรายังไม่ได้กินอะไรกันเลย」

 

หลังจากที่ได้ยินมิมิโนะซังพูดแบบนั้น ท้องของผมก็ร้องออกมา