บัลลังก์หมอยาเซียน – ตอนที่ 986 ในอ่างน้ำวนทะเลสาบจิ้งมีอะไร

ในขณะที่ทั้งสองคนอยู่ในอาการตกตะลึง ก็เห็นหญิงงามคนหนึ่งสวมชุดผ้าสีเหลือง ปักลวดลายนกฟินิกซ์โบยบินเดินเข้ามา จิ่นหนิงเรียกขึ้นว่าไทเฮา หยวนชิงหลิงมองเห็นนาง ในหัวสมองนึกถึงกลอนขึ้นมาได้บทหนึ่ง นิ้วมือนุ่มเรียว ผิวผ่องงดงาม คอเรียวยาว ฟันเรียงสวยขาวสะอาด งดงามอย่างที่สุด ต่อให้หรงเยว่มา ก็ไม่สามารถเทียบได้
หรงเยว่อายุเยาว์วัย ส่วนไทเฮาหลงยังไงก็สี่ห้าสิบแล้วมั้ง? แต่นางดูแก่ตรงไหน? ดูแล้วก็น่าจะประมาณยี่สิบสามยี่สิบสี่ หากไม่ใช่เพราะความน่าเกรงขามบนใบหน้าและแววตา กับจิ่นหนิงเรียกว่าไทเฮา หยวนชิงหลิงไม่เชื่อเด็ดขาดว่านางจะเป็นไทเฮาหลงที่ร่ำลือกัน
ไทเฮาหลงก้าวเดินยาวๆเข้ามา ชายกระโปรงกวาดพื้นแต่ไม่ทิ้งร่องรอยของฝุ่น หยวนชิงหลิงกับหยู่เหวินเห้าทำความเคารพก่อนที่นางจะนั่งลง ไทเฮายิ้มแย้ม พร้อมพูดขึ้นอย่างอบอุ่นอ่อนโยนว่า “ได้ยินชื่อเสียงมานาน อยากเจอพวกเจ้ามาตลอด วันนี้นับว่าได้เจอแล้ว รีบนั่งลงเถอะ”
จิ้งถิงยกมือประสาน พร้อมพูดขึ้นว่า “ไทเฮา กระหม่อมพาองค์ชายรัชทายาทไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ไม่รบกวนพวกท่านพูดคุยกัน”
“ไปเถอะ” ไทเฮายิ้มพร้อมพูดขึ้น
หยู่เหวินเห้าแลดูอย่างตกตะลึงสายเชือกเตาปานั่นกับฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋ว มองดูอยู่หลายที แล้วค่อยยกมือประสานทำความเคารพแล้วเดินออกไป
ยังไม่ทันเดินออกมาจากตำหนัก ก็ได้ยินเขาถามจิ้งถิงอย่างตกตะลึงว่า “นั่นคืองูหรือ? ทำไมข้าถึงเห็นเป็นเชือกเส้นหนึ่งล่ะ?”
“เป็นงู ที่มัดด้วยเชือกคืองู” เสียงของจิ้งถิงค่อยๆห่างไกลออกไป
หลังจากหยวนชิงหลิงนั่งลง ก็เหลือบมองฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋วที่ถูกมัดไว้ด้านข้างอย่างกังวลใจ เมื่อกี้ยังเห็นนางโกรธโมโห ตอนนี้กลับก้มหน้าก้มตาอย่างหวาดกลัว
“พระชายารัชทายาทอย่าได้แปลกใจ ภายในหนึ่งปีของนาง จะต้องถูกมัดสามร้อยกว่าวันถึงจะสบาย” ไทเฮาพูดกับหยวนชิงหลิง หลังจากกวาดสายตามองดูฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋วแวบหนึ่ง
การกระทำนี้ ทำให้หยวนชิงหลิงนับถืออย่างที่สุด ในใจตื่นเต้นมาก พวกเด็กๆก็ทำพวกนี้ได้ หรือนั่นเท่ากับว่า…..
ทันใดนั้นในใจก็ไม่คิดอะไรอีก พร้อมถามขึ้นว่า “ไทเฮา นี่ท่านกำลังใช้จิตควบคุมใช่หรือไม่? เป็นผลจากที่สมองได้รับการพัฒนาหรือ? ท่านทำได้อย่างไร? ใช้ยาหรือใช้ตัวนำอย่างอื่น?”
ไทเฮาหลงได้ยินเช่นนี้แล้ว ก็พยักหัวอย่างค่อนข้างพอใจ เช่นนี้ก็ไม่ต้องเสียเวลาเปิดฉากหรือหยั่งเชิง เข้าเรื่องได้ทันที นางชอบแบบนี้
“เป็นการใช้จิตควบคุม ทุกสิ่งอย่างมีสติสัมปชัญญะ ภายใต้สนามแม่เหล็กหรือสภาวะบางอย่าง สามารถรวมเป็นจิตเดียวกันได้ สายเชือกเตาปาเชื่อมโยงกับจิตของข้า ดังนั้นจึงฟังคำสั่งของข้า”
หยวนชิงหลิงฟังแล้ว ตื่นเต้นจนน้ำตาจะไหล ได้ยินเช่นนี้แล้วก็รู้สึกดีอย่างมาก เติมในใจของนางเกือบที่จะเชื่อในเรื่องเทววิทยาแล้ว พร้อมถามขึ้นว่า “ไทเฮา ท่านเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่เด็ก หรือเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในเวลาต่อมา”
“จากการฝึกฝน” ไทเฮาหลงพูดขึ้น
“ฝึกฝน?” ผ่านการฝึกสมองควบคุมจิตใจที่แข็งแกร่งหรือ? นั่นเป็นการค้นพบครั้งใหญ่จริงๆ
นางกำนัลในวังยกน้ำชาขนมหวานมาให้ จากนั้นถูกไทเฮาไล่ออกไป พร้อมปิดประตูให้สนิท
ไทเฮามองดูนาง พร้อมพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรว่า “พระชายารัชทายาท ไม่ต้องแปลกประหลาดใจจนเกินไป คนเรารู้เกี่ยวกับพลังงานของธรรมชาติน้อยเกินไป ยังมีพลังงานบางอย่างในธรรมชาติที่มนุษย์สามารถใช้ได้”
“ข้าไม่แปลกใจ ข้ารู้ ข้ารู้ว่าสามารถทำได้ สมองของมนุษย์ก็ลึกลับเช่นกัน ลูกของข้าก็เป็นเช่นนี้ ทำในสิ่งที่คนธรรมดาทำไม่ได้ด้วยการควบคุมจิตใจ” หยวนชิงหลิงตื่นเต้นเหมือนเจออะไรแปลกใหม่ จนค่อนข้างพูดไม่ต่อเนื่องขึ้นมาแล้ว
ไทเฮาถามว่า “ในเมื่อลูกของเจ้าก็มาด้วย ทำไมถึงไม่พาเข้าวังมาล่ะ?”
หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “เกรงว่าจะเป็นการรบกวนไทเฮา เด็กๆค่อนข้างเสียงดัง”
ไทเฮาหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ที่นี่ไม่ค่อยมีคนไปมาหาสู่ หากมีเด็กๆมาอยู่เป็นเพื่อนก็คงดี วันหลังพามาด้วย ให้ข้าดูว่าพวกเขาเก่งขนาดไหน”
“ได้ ได้เพคะ” หยวนชิงหลิงรีบตอบรับ
ไทเฮายกแก้วชาขึ้นมาดื่ม จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ได้ยินจิ่นหนิงพูดว่า เจ้ามาแคว้นต้าโจวครั้งนี้ เพราะจะถามข้าเรื่องวิชาพิษกู่ของหนานเจียงใช่ไหม?”
พูดถึงเรื่องจริงจังขึ้นมา หยวนชิงหลิงค่อยๆรวบเก็บอาการตื่นเต้นของตนเอง พร้อมพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า “ใช่ ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากขอร้องไทเฮา เพื่อนของข้าคนหนึ่งถูกอาคมหมอผีของหนานเจียง ไม่รู้ว่าไทเฮาแก้ได้ไหม?”
ไทเฮาหลงพูดขึ้นว่า “ได้”
หยวนชิงหลิงมองดูนาง แล้วก็ตกตะลึงอีกครั้ง คำพูดสองคำง่ายๆเช่นนี้ กลับเป็นปัญหาที่กวนใจพวกนางมานาน สามารถแก้ได้จริงหรือ? ไม่ต้องถามถึงรายละเอียดมากกว่านี้หรือ?
“อาคมสาวหมอผี เป็นเพียงของเล่นเล็กน้อย” ฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋วที่ถูกมัดอยู่ด้านข้าง หัวเราะเยาะพร้อมพูดขึ้นว่า “จะเกินความสามารถของไทเฮาเราหรือ? ต่อให้ยากมากกว่านี้อีก ก็ไม่ถือว่าอยู่ในสายตา”
พูดเสร็จ แล้วก็มองดูไทเฮาหลงอย่างประจบเอาใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านว่าใช่ไหม?”
ความแข็งกล้าที่ด่าไทเฮาว่าคนแก่เมื่อกี้นั้น ตอนนี้ถูกระงับไว้อย่างไม่มีเคล้าเลย
ไทเฮาทำเป็นไม่ได้ยิน ดื่มชาต่อ รอหยวนชิงหลิงพูดเรื่องอื่นต่อ
จิ่นหนิงพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “ไทเฮาบอกว่าได้ งั้นก็แสดงว่าสามารถทำได้แน่ เรื่องนี้เจ้าวางใจ เจ้ายังมีเรื่องอื่นอยากถามอีกไหม?”
“มี” สายตาหยวนชิงหลิงหันมาจากฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋ว ได้ยินจิ่นหนิงพูดเช่นนี้ ก็รีบตอบรับทันที จากนั้นมองดูไทเฮา พร้อมถามขึ้นว่า “ทะเลสาบจิ้ง ยังมีทะเลสาบจิ้ง ไทเฮา ท่านรู้จักทะเลสาบจิ้งของเป่ยถังไหม? นั่นคืออุโมงค์เวลา สามารถเดินทางข้ามภพข้ามเวลาได้”
นางเฝ้ามองไทเฮาอย่างจดจ่อ กลับพบว่าไทเฮากับจิ่นหนิง แม้กระทั่งฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋วต่างก็มองดูนางอย่างแปลกประหลาด นางนิ่งอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าไม่เชื่อ? เป็นเรื่องจริง ข้าไม่ได้พูดไปเรื่อย มีอุโมงค์เวลานี้จริงๆ”
ไทเฮาหลงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารัชทายาท ไม่ใช่ไม่เชื่อเจ้า มีมีอุโมงค์เวลาจริง”
“ท่านรู้ใช่ไหม?”
จิ่นหนิงยื่นมือจับข้อมือของนางไว้ พร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น เรื่องการข้ามเวลาไปมา ไทเฮารู้อยู่แล้ว เจ้าค่อยๆพูด”
หยวนชิงหลิงค่อยรู้ว่า ที่ทุกคนประหลาดใจเป็นเพราะท่าทีตื่นเต้นของนาง จึงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เพราะข้าอยู่ที่เป่ยถังไม่สามารถคุยกับใครได้ พูดไปแล้วก็ไม่มีใครเข้าใจ พอมาพูดที่นี่ พวกเจ้าต่างก็รู้ ข้าจึงอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นขึ้นมา”
ไทเฮาพูดขึ้นว่า “ทะเลสาบจิ้งที่เจ้าพูดถึงข้าไมค่อยรู้เรื่อง แต่อุโมงค์เวลา ใช่ว่าจะมีแค่ที่นั่นที่เดียว ไม่เช่นนั้นท่านย่าของเจ้าจะมายังไง?”
หยวนชิงหลิงฟังอยู่อย่างนับถือ พร้อมพูดขึ้นว่า “ขอไทเฮาโปรดชี้แนะ นอกจากทะเลสาบจิ้ง ยังมีที่ไหนคืออุโมงค์เวลา?”
“สถานที่มากมาย แต่ในเมื่อเป่ยถังมีแห่งหนึ่ง เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องไปเสาะแสวงหาสถานที่อื่น”
“เพียงแต่ ข้าไม่รู้ว่าจะควบคุมอุโมงค์เวลานี้ได้อย่างไร” นี่คือสิ่งที่หยวนชิงหลิงคิดไม่ตก ในเมื่อไทเฮาพูดถึงการมาของท่านย่า แสดงว่าไทเฮาก็ต้องรู้ว่านางมาจากไหน จึงพูดขึ้นตรงๆว่า “ก่อนหน้านี้ข้ากับครอบครัวเคยส่งข่าวหากัน ส่งสิ่งของไปมาหาสู่กันได้อย่างราบรื่น แต่แล้วก็ไม่สามารถติดต่อกันได้อย่างกะทันหัน เป็นเพราะอุโมงค์เวลาเปลี่ยนแปลงไปหรือเปล่า? สาเหตุของการเปลี่ยนแปลงคืออะไร? มีกฎที่ต้องปฏิบัติตามหรือเปล่า? พวกนี้หากไทเฮารู้ ขอเล่าให้ฟังอย่างชัดเจนด้วย สำหรับข้าเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างมาก”
“เจ้ามองทะเลสาบจิ้ง แล้วเห็นอะไรบ้าง?” ไทเฮาหลงถามขึ้น
หยวนชิงหลิงพูดตอบว่า “ก็เป็นทะเลสาบแห่งหนึ่ง มีน้ำ มีวังน้ำวน”
“ภายในน้ำวนมีอะไร?”
หยวนชิงหลิงหวนคิดดู ส่ายหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “ก็เป็นวังน้ำวนเล็กๆ แม้แต่ละอองฟองน้ำก็ไม่มี”
“เจ้าไม่เห็นถนนภายในวังน้ำวนหรือ?”
หยวนชิงหลิงส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “มองไม่เห็น เห็นเพียงวังน้ำวน”
ไทเฮาหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นอย่างลึกซึ้งว่า “หากเจ้ามองไม่เห็น ลองพาลูกชายของเจ้าไป บางทีพวกเขาอาจจะสามารถมองเห็น”