บุปผาเคียงบัลลังก์ – ตอนที่ 430 กลับวัง / ตอนที่ 431 โคมดอกท้อ

ตอนที่ 430 กลับวัง  

องค์หญิงหรงเย่ว์ครุ่นคิดอยู่สักครู่ นางประคองใบหน้าเซียงฉือแล้วพูดอย่างจริงใจ  

“พี่เซียงฉือ พี่น่าสงสารแบบนี้ยังคิดจะให้ของกินกับข้าอีก แต่พี่ไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าหากเสด็จพ่อประทานของอร่อยให้ พี่ก็ให้กงกงเสี่ยวลี่จื่อส่งมาก็ได้ พี่ไม่ต้องมาเอง รักษาอาการบาดเจ็บให้ดีเถอะ”  

คำพูดของเด็กทำเอาเซียงฉืออยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา สีหน้ากล้ำกลืน นางใช้หน้าผากสัมผัสจมูกองค์หญิงหรงเย่ว์  

“ตัวเล็กแต่แก่แดดจริงๆ เลย”  

หรงเย่ว์ฟังแล้วก็ซุกไซ้นางบ้างแล้วแอบหัวเราะ  

หรงเย่ว์เป็นเด็กฉลาดอย่างยิ่งและปกปิดเก่งเหมือนมารดานาง นอกจากคนสนิทคุ้นเคยแล้ว คนอื่นจะมองนางเป็นเพียงเด็กหญิงคนหนึ่ง แต่ในความเป็นจริงนางดูสีหน้าคนเป็น  

เซียงฉือปรารถนาให้จิ้งเฟยได้ฉลองวันเกิดอย่างดีแต่ไม่คิดว่าจะเกิดเพลิงไหม้ พอคิดขึ้นมาแล้วก็รู้สึกหวาดกลัว ครั้งนี้มีทหารเรือมาช่วยดับเพลิงด้วย เพลิงจึงได้สงบลงโดยเร็ว  

แต่คนทั้งบ้านต่างนั่งอยู่กลางลานอย่างน่าสงสาร หมดเรี่ยวหมดแรงไปตามๆ กัน  

นายหญิงของบ้านเจ็บป่วยอยู่ สะใภ้ถึงจะอ่อนวัยแต่ทำการงานได้อย่างน่าเชื่อถือ จิ้งเฟยเป็นบุตรสาวที่ออกเรือนแล้วจึงไม่ออกหน้า เซียงฉืออุ้มหรงเย่ว์กำลังกล่อมให้นางหลับ  

คืนนี้โกลาหลอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าเพลิงไหม้ในครั้งนี้เกิดเพราะเหตุใด ทั้งไม่รู้ว่าบรรลุเป้าประสงค์ของใครหรือไม่  

เป็นเพราะเกิดเพลิงไหม้บ้านทำให้มีเรื่องต้องจัดการมากมาย นางเป็นบุตรสาวที่กลับมาเยี่ยมบ้านจึงกลายเป็นความยุ่งยากใหญ่ ดังนั้นจิ้งเฟยจึงได้เสด็จกลับวังแต่เช้า ถึงแม้จะยิ่งยากตัดใจลา  

แต่นางก็เข้าใจชะตาชีวิตของตนเองดีจึงได้กลับเข้าวังอย่างสง่างาม กลับไปยังตำหนักเฮ่อเหลียนของนาง  

ถึงแม้สาเหตุเพลิงไหม้ยังไม่ได้ตรวจสอบกระจ่างชัด แต่จิ้งเฟยเป็นเจ้านายที่มีความเมตตาอย่างยิ่ง  

พอกลับถึงวังนางก็เขียนใบกราบบังคมทูลฮ่องเต้ขึ้นฉบับหนึ่ง  

ประการแรกนางสำนึกในความกรุณาที่ฮ่องเต้อนุญาตให้นางกลับบ้านเยี่ยนญาติ เรื่องที่สองคือเรื่องไฟไหม้บ้าน เพื่อขออภัยโทษให้แก่เซียงฉือและฉู่อวิ๋นเซียว  

ตอนเซียงฉือได้รับรายงานฉบับนี้นางทอดถอนใจ จิ้งเฟยมีความโอบอ้อมอารีถึงเพียงนี้ ทำให้นางซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง  

เมื่อนางส่งจิ้งเฟยกลับตำหนักเฮ่อเหลียนแล้วจึงกลับตำหนักเจิ้งหยาง  

หรงจิงเสด็จไปตำหนักจินหลวนและยังไม่เลิกประชุม เซียงฉือจึงได้นำของเล่นที่ซื้อมาจากข้างนอกออกมาจัด  

นางจัดประเภทแยกเก็บ ทันทีที่มองเห็นโคมไฟที่มีภาพต้นท้อก็บังเกิดความเศร้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก  

นางออกนอกวังครั้งนี้ด้วยหวังว่าจะสามารถพูดคุยกับเหอเจี่ยนสุยได้มากขึ้น เพราะว่าไม่ได้พบกันเช่นนี้มานาน  

แต่ว่าไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนักทว่าเกิดเรื่องราวขึ้นไม่น้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะระยะนี้นางอยู่ใกล้หรงจิงจึงทำให้มีความรู้สึกไวหรือไม่ ที่ทำให้นางรู้สึกว่าเหอเจี่ยนสุยดูแปลกไปมาก  

นางหวนคิดมาตลอด ยามที่นางเอ่ยกับเหอเจี่ยนสุยถึงชายคนที่ชนนางนั้น สิ่งที่แผ่ซ่านออกจากดวงตาเขาไม่ใช่แววตาของความห่วงใย แต่เป็นความอำมหิตเย็นชา  

ทุกครั้งที่นางคิดถึงเรื่องนี้มิวายรู้สึกหวั่นใจ คงเพราะนางเป็นสตรีซึ่งมีความรู้สึกไวโดยธรรมชาติ หรือว่าเป็นเพราะไม่ได้พบกับเหอเจี่ยนสุยมานาน  

หรือว่าพวกนางต่างเติบโตขึ้น หลังจากผ่านเรื่องการลงโทษกวาดล้างบ้านสกุลอวิ๋นแล้ว ทำให้ต่างเติบโตขึ้นอีกมาก  

เซียงฉือไม่กล้าคิดมากอีกต่อไป เพราะหรงจิงกำลังจะกลับมาแล้ว  

นางออกนอกวังทั้งทีจะไม่มีของขวัญให้หรงจิงเลยก็ไม่ได้ นางบรรจงห่อของขวัญแล้ววางไว้บนโต๊ะของหรงจิง  

เมื่อนางมองจนเป็นที่พอใจแล้วจึงได้นำสิ่งของอื่นๆ ออกไปจากตำหนักเจิ้งหยาง  

แต่เพราะความครึ้มใจชั่วขณะ นางจึงได้ลืมโคมดอกท้อไว้ในตำหนักเจิ้งหยาง  

ตอนที่ 431 โคมดอกท้อ  

เซียงฉือออกจากตำหนักหน้าของตำหนักเจิ้งหยางไปไม่นาน หรงจิงก็เลิกประชุมกลับตำหนักฉินเจิ้ง  

เพียงถึงหน้าประตูเขาก็ยิ้ม เพราะเขาได้กลิ่นหอมจางๆ อันเป็นกลิ่นเฉพาะของเซียงฉือ อบอวลอยู่ในตำหนักฉินเจิ้ง  

ถึงเขาจะไม่ชอบจุดควันหอม แต่เซียงฉือกลับชอบควันหอมเยียนเมิ่งเซียงที่ได้รับบรรณาการมาอย่างยิ่ง บางครั้งยังจุดในห้องนอนนาง ทำให้เสื้อผ้าของนางติดกลิ่นเยียนเมิ่งเซียงไปด้วย  

กลิ่นเยียนเมิ่งเซียงอ่อนจางอย่างยิ่ง แต่หากติดกลิ่นมันไปแม้เพียงเล็กน้อยก็จะติดตรึงนาน ดังนั้นเพียงนางเดินผ่านตำหนักเจิ้งหยาง หรงจิงก็รู้แล้ว  

หรงจิงเดินเข้าตำหนักเจิ้งหยางแล้วเหลียวซ้ายแลขวา ซูกงกงเห็นท่าทางของหรงจิงแล้วอดไม่ได้ต้องล้อขึ้นว่า  

“ฝ่าบาท วันนี้ใต้เท้าอวิ๋นกลับมาแล้วแต่ยังมีเรื่องต้องกลับไปรายงานในกองราชเลขา สายหน่อยจึงจะกลับมาพะย่ะค่ะ กระหม่อมเปลี่ยนฉลองพระองค์ให้นะพ่ะย่ะค่ะ!”  

หรงจิงคลำจมูก บ่นพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์  

“พอกลับมาก็ออกไป มีงานอะไรที่กองราชเลขากัน”  

ซูกงกงแอบยิ้มแต่ไม่ตอบ หรงจิงเดินไปด้านหลังฉากบังลม ซูกงกงผลัดชุดคลุมมังกรให้เขาเปลี่ยนเป็นชุดยาวสีม่วงอ่อนลายมังกรขนดคาดเข็มขัดหยกขาว เปลี่ยนเครื่องประดับศีรษะทองออกเป็นหยกสีม่วงยิ่งสง่างาม  

พอหรงจิงเดินออกจากหลังม่านบังลม ช้อนตาขึ้นก็เห็นโคมไฟที่วาดรูปต้นท้อวางอยู่บนโต๊ะ เขาขมวดคิ้ว  

“ซูกงกง โคมไฟอันนี้ข้าให้เจ้าเก็บขึ้นแล้วมิใช่หรือ”  

ซูกงกงมองตามนิ้วมือหรงจิงตกตะลึงไปเช่นกัน เขาจำได้ว่าได้เก็บขึ้นแล้ว แต่เหตุใดถึงวิ่งออกมาได้อีก  

“ฝ่าบาท โคมไฟโคมนี้ไม่ใช่ที่พระองค์ทรงนำกลับมาพ่ะย่ะค่ะ แต่เป็นโคมไฟที่ใต้เท้าอวิ๋นนำกลับมา กระหม่อมยังนึกว่าฝ่าบาทกับใต้เท้าอวิ๋นซื้อพร้อมกันเสียอีก”  

เสี่ยวลี่จื่อยกจานผลไม้สดใหม่เดินเข้ามา ตอนที่เซียงฉือกลับมาเขายังรู้สึกประหลาดใจ หลังจากนั้นจึงรู้ว่าคงเป็นโคมไฟที่ฝ่าบาทซื้อพร้อมกับเซียงฉือ  

แต่พอคำพูดสิ้นสุด หรงจิงก็ตะลึง โคมไฟแบบเดียวกัน?  

เขาคิดชั่วครู่แล้วเดินเข้าไปลูบตรงด้ามของโคมไฟ มองเห็นบนนั้นเขียนอักษรตัวหนาน [1] ที่ไม่ใหญ่นักไว้ เขาจำได้ว่าของตนเองเขียนอักษรตัวเป่ย [2]  

“หรือว่าจะเป็นนาง บุพเพสันนิวาสที่ถูกลิขิตเอาไว้แล้วเช่นนั้นหรือ”  

นิ้วมือหรงจิงลูบคลำโคมไฟแล้วมองดูอย่างละเอียด ซูกงกงมีความคิดขึ้นมาอีก เขามองดูโคมไฟนั้นอีกหลายหน  

หรงจิงมองดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดขึ้นว่า  

“เรื่องนี้ห้ามไม่ให้นางรู้ พวกเจ้าก็ทำเป็นเสียว่าเมื่อคืนนี้ไม่รู้ไม่เห็นเรื่องอะไรทั้งนั้น”  

เมื่อหรงจิงพูดเช่นนี้ เสี่ยวลี่จื่อกับซูกงกงจึงตอบรับ  

หรงจิงยิ้ม อารมณ์ดีอย่างยิ่ง ทั้งยังรู้สึกสบายกายมาก  

วันนี้ตื่นไปประชุมราชสำนักแต่เช้า เมื่อจัดการเรื่องงานเสร็จก็ใกล้เที่ยงแล้ว โดยปกติจะเป็นเวลาทานอาหารของเขา แต่เขาไม่ได้สั่งให้จัดโต๊ะ กลับถือหนังสือทั่วไปเล่นหนึ่งไปพิงอยู่ข้างเตียง อาศัยแสงสว่างที่ส่องผ่านกระดาษหน้าต่างบางๆ อ่านหนังสือไปเรื่อยๆ  

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหนังสือสนุกเกินไปหรือว่าอย่างไร มุมปากหรงจิงจึงผุดรอยยิ้มกว้างอยู่ตลอด  

ซูกงกงติดตามหรงจิงมานานย่อมเข้าใจเจตนาของเขาดีจึงได้ผลักเสี่ยวลี่จื่อเบาๆ ให้ออกไป เรียกเขาให้ไปเร่งที่กองราชเลขาโดยด่วน หากทำให้ฮ่องเต้ต้องอดอาหารเพราะการรอคอยใต้เท้าอวิ๋นละก็ พวกเขาคงรับผิดชอบไม่ไหว  

ยามนี้หรงจิงกำลังอารมณ์ดี เมื่อเห็นกระดานหมากที่วางอยู่เบื้องหน้าพลันนึกถึงท่าทางขี้โกงของเซียงฉือขึ้นมา  

นางช่างเป็นคนที่ชวนให้รักจริงๆ  

หลายวันที่เซียงฉือไม่อยู่นี้ดูติดขัดไม่น้อย เขายังคิดไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ได้ยินเสียงกระพรวนประจำตัวเซียงฉือดังขึ้น เสียงฝีเท้าเนิบๆ ของนางใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ  

[1]  หนาน （南 ）แปลว่า ทิศใต้  

[2]  เป่ย （北） แปลว่า ทิศเหนือ