เวินฉีโม่รีบไปต่างประเทศข้ามคืนผลคือเมื่อไปถึงหน้าประตูสถานพักฟื้นนั้น ก็ถูกอันเฉินที่เฝ้าต้นไม้รอกระต่ายจับตัวไว้ได้
“คุณเวิน รบกวนคุณไปกับเราด้วย”
เวินฉีโม่จำอันเฉินได้อยู่แล้ว คนข้างกายลู่จิ้นยวน เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในเมืองเจียงเฉิงเช่นกัน ความคิดไม่ดีผุดขึ้นมาในใจเขา
หรือเวินหนิงเป็นอะไรกับลู่จิ้นยวนจริงๆ ไม่อย่างนั้นเขาจะเอาตัวไป๋หลินยวี่ออกไปได้อย่างไร?
เวินฉีโม่อยากดิ้นรนสักพัก ไม่คิดว่าจะโดนจับไปด้วยสภาพย่ำแย่ แต่อันเฉินไม่มีความอดทนจะพูดอะไรไร้สาระกับเขา เรียกลูกน้องมา มัดเขาไว้แล้วโยนขึ้นรถ
“เจ้านาย ปลาติดเบ็ดแล้ว”
อันเฉินพาเวินฉีโม่ไปยังสถานที่ที่ลู่จิ้นยวนอาศัยอยู่ เวินฉีโม่ดิ้นไม่หยุด แค่ปากเขาโดนปิดเทปไว้ ร่างกายโดนมัดไว้แน่น ไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆ ออกไปได้เลยสักนิด
ตอนนี้ เขารู้สึกตัวเองเหมือนเนื้อปลาบนเขียงแล้วจริงๆ
เวินฉีโม่ถูกนำตัวไปยังคฤหาสน์แห่งหนึ่ง
ที่นี่ลู่จิ้นยวนซื้อมาเพื่อให้เวินหนิงปักหลัก เห็นชายที่โดนมัดร่างกายจนแน่นถูกนำเข้ามา เขาก็ยิ้ม “คุณเวิน รอนานเลย”
เวินฉีโม่เห็นสีหน้าฝืนยิ้มของลู่จิ้นยวน ก็ขนลุก เทปที่ปิดปากก็ถูกดึงออก “คุณลู่ ฉัน……ฉันไม่ได้ทำอะไรให้คุณโกรธ ส่วนไป๋หลินยวี่มันเป็นเรื่องของตระกูลเวินเรา จะให้คนนอกมายุ่งได้ยังไง……”
เวินฉีโม่บังคับให้ตัวเองสงบขึ้นมา พูดขึ้นทีละคำ แต่ลู่จิ้นยวนกลับยิ้มเยาะ เดินไปดึงผมของเขา ให้เขาเงยหน้ามองตาตัวเอง
“ไม่เกี่ยวกับฉันเหรอ? เวินฉีโม่ ตอนแรกคนที่ชนคนคือเวินหลาน เธอควรเข้าคุกเพื่อรับโทษทางกฎหมาย แต่คุณกลับใช้กลยุทธ์เสียสละส่วนน้อยเพื่อส่วนมาก ส่งเวินหนิงเข้าไป ปล่อยให้ฆาตกรตัวจริงลอยนวล มันเรียกว่าไม่เกี่ยวกับฉันเหรอ? ”
พอนึกถึงเวินหนิงต้องทนทุกข์ทรมานในคุก และเขาสืบแล้วพบว่า เวินหนิงไม่เพียงแต่ไม่ได้รับการช่วยเหลือ แต่ยังซื้อตัวนักโทษมาทรมานเวินหนิงเวลาพวกเธอไม่มีอะไรทำ
วิธีการเลวร้ายเช่นนี้ แม้ว่าจะเป็นเขา ก็รู้สึกว่าน่าเหลือเชื่อ
“เวินหนิงพูดไร้สาระ! ตอนแรกเธอชนคนแล้วหนี หลักฐานก็มีอยู่ไม่ใช่เหรอ เธอยอมรับเอง คุณลู่ คุณอย่าหลงกลคำพูดของเธอ!”
ลู่จิ้นยวนมองเขาอย่างเย็นชา เปิดโทรศัพท์ เปิดเสียงบันทึกที่ยวี๋เฟยหมิงบันทึกไว้
ตอนนั้น เพื่อเอาอกเอาใจยวี๋เฟยหมิง ให้การงานเวินหลานกลับมาอีกครั้ง เวินฉีโม่พูดออกมาทั้งหมดตอนกินข้าวกับเขา และทั้งหมดก็ถูกบันทึกไว้
“แก……ทำไมแก……” ได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าเวินฉีโม่ก็ซีดเซียว “นี่มันตัดต่อทั้งหมด!”
ลู่จิ้นยวนเหลือทนอย่างสิ้นเชิง ต่อยท้องเขาอย่างแรง “แกคิดว่าฉันโง่เหรอ ฟังไม่ออกเหรอว่ามันโดนตัดต่อหรือเปล่า? ”
สำหรับเวินฉีโม่ เขารู้สึกขยะแขยงสุดขีด ไอ้ขยะไร้ค่า ไม่เหมาะจะเป็นพ่อของเวินหนิงเลย
“ครั้งนี้แกมา ฉันต้องการคิดบัญชีกับแก แกหลอกฉัน ใส่ร้ายเวินหนิงก่อน หาคนมาทรมานอดีตภรรยา หลังจากเหตุการณ์โดนเปิดโปง บัญชีนี้ฉันจัดการแกเป็นอย่างดี”
พูดจบ ลู่จิ้นยวนก็โทรหาบริษัทภายในประเทศ “จัดการธุระเสร็จหรือยัง? ”
ขณะที่เวินฉีโม่ออกเดินทาง ก็ประกาศสิ่งที่เขาทำหมดแล้ว ตอนนี้ทำให้เกิดโกลาหลในประเทศ
ปกติตระกูลเวินชอบทำการกุศลเพื่อรักษาภาพลักษณ์ของคนดี พอเรื่องนี้ประกาศออกไป ก็ดึงดูดความสนใจของประชาชนทันที หุ้นของบริษัทตระกูลเวินดิ่งฮวบลงภายในหนึ่งวัน เวินหลานที่กำลังถ่ายทำก็ได้รับผลกระทบไปด้วย ตอนนี้ไม่กล้าออกไปไหน
“ราคาหุ้นของตระกูลเวินเกือบตกลงไปในจุดที่ต่ำสุดแล้ว”
เวินฉีโม่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ในโทรศัพท์ ก็เบิกตากว้าง มองลู่จิ้นยวนอย่างเหลือเชื่อ
เขาออกมาแค่วันเดียว ตระกูลเวินกลายเป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ?
ความปากแข็งเมื่อครู่นี้ก็หายไปทันที เวินฉีโม่คลานโดยไม่สนใจภาพลักษณ์สักนิด จับกางเกงลู่จิ้นยวนเอาไว้ “คุณลู่ คุณอย่าทำแบบนี้……ฉัน ยังไงฉันก็เป็นพ่อเวินหนิง คุณห้ามทำลายบ้านที่เติบโตมาตั้งแต่เด็ก!”
มุมปากลู่จิ้นยวนกระตุก ความหน้าด้านไร้ยางอายของคนคนนี้ มันทำให้เขาเรียนรู้เพิ่มเติม หยิบโทรศัพท์ออกมา “งั้นฉันให้โอกาสนาย นายโทรหาเธอ ดูสิว่าเธอเต็มใจจะช่วยนายไหม”
ลู่จิ้นยวนต้องการกำจัดตระกูลเวิน แค่ประโยคเดียวก็ทำได้ แต่สุดท้ายแล้วทำเรื่องแบบนี้ก็ต้องคิดถึงความคิดของเวินหนิงด้วย
เวินฉีโม่รีบพยักหน้า โทรหาเวินหนิง
เวินหนิงกำลังเช็ดตัวคุณแม่อยู่ ถึงแม้นอกจากครั้งแรกสุดที่ขยับมือ เธอก็ไม่มีการตอบสนองอะไรอีกเลย แต่เธอยืนกรานที่จะมาคุยเป็นเพื่อนแม่ทุกวัน
ไม่แน่ว่าสักวันเธอจะได้ยิน จากนั้นก็ฟื้นขึ้นมา
และในตอนนี้ โทรศัพท์เวินหนิงก็ดังขึ้น ลู่จิ้นยวนโทรมา เธอวางผ้าขนหนูในมือลงแล้วรับมัน เสียงในนั้นทำให้รอยยิ้มบนหน้าเธอหายไปทันที
“เวินหนิง ไม่สิ หนิงหนิง ตอนนี้พ่อเจอปัญหา เธอรีบมาช่วยพ่อเร็ว!”
เวินหนิงถูกดึงกลับไปยังอดีตด้วยการเรียกที่ทั้งแปลกหน้าและคุ้นเคย เมื่อก่อนนานมาแล้ว ก่อนที่เวินฉีโม่ไม่ได้เจอกับจางหยาหลิน ไม่ได้พาเวินหลานเข้าบ้าน เขาก็เรียกตัวเองแบบนี้
ตัวเองในตอนนั้น คิดว่าเธอคือเจ้าหญิงตัวน้อยในฝ่ามือของพ่อแม่อย่างไร้ความกังวล แต่ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ มันเป็นแค่ความฝัน
“เวินฉีโม่ คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ” เวินหนิงทำเสียงเย็นชา ไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำ
ชายที่ทำร้ายแม่จนตอนนี้ยังนอนไม่ฟื้น พรากช่วงเวลาหนุ่มสาวของเธอไปสามปี เธอไม่สมควรเรียกเขาว่าพ่อ
“ลู่จิ้นยวนจับฉันมา เขาต้องการทำลายตระกูลเวิน! หนิงหนิง ลูกก็แซ่เวิน ยังไงแล้วก็มีสายเลือดตระกูลเวินไหลเวียนอยู่ในร่างกาย ลูกจะมองดูตระกูลเวินโชคร้ายโดยที่ไม่ทำอะไรไม่ได้!”
สายเลือดตระกูลเวินเหรอ?
ทำไมตอนที่พวกเขาใส่ร้ายเธอ ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ เวินหนิงกำหมัดแน่น “ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากล้างเลือดที่เป็นส่วนของคุณบนร่างกายฉันออกให้หมด แค่รู้ว่าคนอย่างคุณเป็นพ่อของฉัน ฉันก็ขยะแขยงแล้ว”
“ตระกูลเวินเกิดปัญหาเหรอ? ก็ดีเลยสิ? ยังไงฉันก็เป็นแค่คนที่โดนทิ้งที่ตระกูลเวินไม่ต้องการ ถึงมันจะถูกทำลาย ฉันก็ไม่สงสารเลยสักนิด เวินฉีโม่ คุณสมควรได้รับมัน!”
เวินหนิงไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ตะโกนใส่โทรศัพท์เสียงดัง น้ำตาไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่เพราะว่าน้อยใจ แต่เป็นเพราะความโกรธ
หลายวันหลายคืน เธอขอร้องตระกูลเวินให้จดจำว่าลูกสาวคนนี้ ช่วยเหลือเธอ อย่าให้เธอโดนคนเลวพวกนั้นทรมานในคุก แต่ไม่มีใครสนใจเธอ
ตอนนี้ตระกูลเวินเกิดเรื่อง พวกเขากลับจำได้ว่าตัวเองคือสายเลือดตระกูลเวินเหรอ?
