“คุณลู่ เกิดอะไรขึ้น? ”
ผู้จัดการประชุมเห็นสีหน้าลู่จิ้นยวนไม่ดี จึงรีบเข้าไปถาม
ลู่จิ้นยวนถึงได้สร่างจากอารมณ์เมื่อครู่นี้ รู้สึกว่าตัวเองจะลืมตัวเสียกิริยา ฝืนยิ้ม “ไม่มีอะไร แค่จู่ๆ ก็นึกถึงบางเรื่องเท่านั้นเอง”
เห็นว่าเขาไม่เป็นอะไร คนคนนั้นก็จากไปอย่างชาญฉลาด ดวงตาลู่จิ้นยวนมืดลง หงุดหงิดมากจนเขาอยากออกไปจากสถานที่ประชุมนี้ด้วยซ้ำ
……
ณ โรงพยาบาล
เวินหนิงนั่งคุยเป็นเพื่อนไป๋หลินยวี่ ในขณะเดียวกันก็มองหลินซือเฉินทำการรักษา ทำตัวเป็นผู้ช่วยไปด้วย แค่เวินหนิงในวันนี้ดูเหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัด
“หนิงหนิง? หนิงหนิง? ” ไป๋หลินยวี่เห็นหลินซือเฉินจะออกไปแล้ว เวินหนิงยังคงจ้องมองไปข้างหน้า ไม่มีการตอบสนองเลยแม้แต่นิด อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า
เด็กคนนี้ เป็นอะไรกันแน่ ตัวมาตั้งแต่เช้า แต่ไม่รู้วิญญาณบินไปไหนแล้ว
“ฮะ? ” เวินหนิงได้ยินเสียงนี้ ก็ได้สติจากความคิด ยิ้มรู้สึกผิดให้กับหลินซือเฉิน อย่างไรแล้วเขาก็เป็นคนที่มีความสามารถที่ลู่จิ้นยวนหามาได้โดยเฉพาะ อย่างไรก็ไม่สามารถละเลยเขาได้
เวินหนิงยืนขึ้นมาไปส่งเขาออกไป
หลินซือเฉินเหลือบมองเวินหนิง “คุณหนูเวิน ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
เวินหนิงคิดว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับอาการป่วยของแม่ ก็พยักหน้า เดินตามไป ไม่ได้สังเกตเห็นแววตาผู้ชายคนนั้นมีความคมชัดสุดขีดในพริบตาเดียวเมื่อหันตัวกลับไป
“วันนี้คุณหนูเวินดูเหม่อลอยนิดหน่อย เกิดอะไรขึ้น ไปเจอเรื่องลำบากอะไรมาเหรอ? ”
ทั้งสองมาถึงชั้นดาดฟ้า ปกติที่นี่มีคนเดินผ่านไปผ่านมาน้อยมาก จึงเงียบสงบเป็นพิเศษ เหมาะกับการสนทนาส่วนตัว
“……” เวินหนิงไม่คิดว่าหลินซือเฉินจะถามเรื่องนี้ ผู้ชายตรงหน้า ปกติไม่ค่อยสนใจความเป็นส่วนตัวของคนอื่น แค่ทำหน้าที่ของตัวเองเท่านั้น
“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่……” ถึงแม้เวินหนิงกับหลินซือเฉินจะรู้จักกัน แต่ไม่ได้สนิทกันจนถึงระดับพูดเรื่องปัญหาความสัมพันธ์ได้
เห็นเวินหนิงก้มหน้า ดวงตาหลินซือเฉินก็มีความขี้เล่นและพินิจพิเคราะห์เพิ่มขึ้น แววตานี้ไม่เหมือนคุณหมอที่กำลังมองครอบครัวของผู้ป่วย แต่เหมือนคนที่ยืนมองจากด้านบน กำลังมองมดที่อยู่บนพื้น
เวินหนิงคิด เงยหน้าขึ้นมา “มันเป็นแค่เรื่องส่วนตัวของฉันนิดหน่อยค่ะ”
การกระทำของเธอฉับพลัน สีหน้าบนใบหน้าหลินซือเฉินยังไม่ทันสำรวมทั้งหมด เวินหนิงเห็นในสายตา ก็รู้สึกแปลกประหลาดในพริบตาเดียว เธอตกตะลึง หัวใจเต้นแรงทันที
ลางสังหรณ์ไม่ดีตอนเจอหลินซือเฉินครั้งแรกก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
แต่วินาทีต่อมาหลินซือเฉินก็ยิ้มให้เธอ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็โอเค ฉันคิดว่าคุณเจอเรื่องลำบากอะไร ถ้ามีล่ะก็บอกฉันได้นะ ยังไงแล้ว……ฉันก็มาเพื่อช่วยคุณ”
เสียงของหลินซือเฉิน ยังคงอ่อนโยนและสง่างามเหมือนเดิม ควบคู่ไปกับใบหน้าไร้พิษภัยของเขา ทำให้เวินหนิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าความสงสัยของตัวเองเมื่อครู่นี้อาจจะเป็นภาพลวงตา
อย่างไรแล้ว หลังจากหลินซือเฉินมาที่นี่ อาการป่วยของแม่เธอก็ดีขึ้นมาก และเขาก็เป็นผู้เชี่ยวชาญที่ลู่จิ้นยวนเชิญมาโดยเฉพาะ ดูเหมือนเธอไม่ควรมีข้อสงสัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับคนแบบนี้
“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณที่คุณหมอเป็นห่วง”
“งั้นเหรอ ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว”
เห็นเวินหนิงไม่ได้สงสัย หลินซือเฉินก็คลายมือที่จิกเข้าหากันนิดหน่อย
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ ทางด้านคุณแม่ ต้องมีคนคอยอยู่ด้วย”
เวินหนิงคิดแล้วบอกลา
หลินซือเฉินก็ไม่ได้พูดอะไร แค่มองแผ่นหลังเธอ อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า
ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้โง่อย่างที่เขาคิด เมื่อครู่นี้ เธอดูเกิดความสงสัยนิดหน่อยกับตน ยังดีที่เธอไม่ได้สงสัยต่อไป
ขณะที่หลินซือเฉินคิด ก็ดึงเนกไท กำลังจะออกไปจากที่นี่ ในตอนนี้ก็มีพยาบาลตัวน้อยเดินเข้ามา “คุณหลิน? สอบถามหน่อยค่ะว่าคุณหนูเวินอยู่ที่นี่ไหม? ”
พยาบาลตัวน้อยถือรายงานฉบับหนึ่งอยู่ในมือ เมื่อครู่นี้เธอไปหาหล่อนที่ห้องผู้ป่วย แต่ไม่เจอเวินหนิง ถามดูสักหน่อยถึงได้มาหาที่นี่
หลินซือเฉินกำลังจะส่ายหน้า แต่สายตาจ้องรายงานฉบับนั้น สีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปฉับพลัน “เธอไปเข้าห้องน้ำ ฉันรอเธออยู่ที่นี่ คุณมีเรื่องอะไรตามหาเธอเหรอ? ”
พยาบาลตัวน้อยมองใบหน้าหล่อสง่างามของหลินซือเฉิน คุณหมอหลินคนนี้ถึงแม้ไม่ได้เป็นคนของโรงพยาบาลตน แต่ทุกครั้งที่ปรากฏตัวก็สามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมาก
อย่างไรแล้ว คุณหมอหนุ่มที่มีอารมณ์โดดเด่นและหน้าตาดี ก็เป็นเจ้าชายที่มีเสน่ห์ในใจเหล่าพยาบาล เมื่อเทียบกับคุณหมอหนุ่มธรรมดาเหล่านั้นในโรงพยาบาลก็น่าดึงดูดกว่ามาก
“ฉัน……” พยาบาลตัวน้อยหน้าแดง “เอกสารนี้ต้องมอบกับตัวเธอ ฉันค่อยหาเธออีกครั้งดีกว่าค่ะ”
ในทางตรงกันข้ามหลินซือเฉินสนใจคำพูดนี้มากขึ้น ถ้ามองไม่ผิด เกรงว่านี่จะเป็นรายงานตรวจ dna ฉบับหนึ่ง
ถ้าเป็นของเวินหนิง นั่นคงเกี่ยวข้องกับเด็กในท้องเธอ และประเด็นนี้ เขาก็รู้สึกสงสัยมาก
“ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณยุ่งมาก เอาแบบนี้แล้วกัน คุณให้ฉัน แล้วฉันจะเอาให้เธอเอง”
“หรือว่าคุณไม่เชื่อจรรยาบรรณในวิชาชีพของฉัน? ”
พยาบาลตัวน้อยตอนแรกอยากปฏิเสธ แต่จู่ๆ หลินซือเฉินเข้ามาใกล้ เห็นใบหน้าหล่อนั้นก็รู้สึกอึดอัดใจ ทันใดนั้นก็ไม่สนใจอะไร “งั้นรบกวนคุณหมอหลินด้วยค่ะ”
รับของมา หลินซือเฉินมองพยาบาลสาวตัวน้อยที่มีความรักเดินไปไกลแล้ว ก็ยกรอยยิ้มเหยียดหยามขึ้นมา เปิดดูรายงานฉบับนั้น ความโค้งที่มุมปากเขาก็แข็งทื่อบนใบหน้า……
……
กลับมาหน้าเตียงผู้ป่วย ไป๋หลินยวี่จ้องมองหน้าเธอ “หนิงหนิง ลูกไปเจอปัญหาอะไรมาหรือเปล่า? มีเรื่องอะไรทำไมบอกแม่ไม่ได้? ”
เวินหนิงส่ายหน้า เรื่องของลู่จิ้นยวน เธอก็สับสนเช่นกัน แต่จะให้แม่รู้ไม่ได้เด็ดขาด
ช่วงนี้ แม่อยากเจอลู่จิ้นยวนมาตลอด ในฐานะแม่ก็อยากรู้ให้แน่ชัดว่าเขาจริงจังกับลูกสาวตนหรือไม่
แต่ตอนนี้……
พอนึกถึงท่าทีไม่แน่นอนของลู่จิ้นยวน เวินหนิงก็ไม่กล้าให้เขามาขนาดนั้น ยิ่งไม่อยากให้คุณแม่ผิดหวัง
“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ แค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”
เวินหนิงส่ายหน้า ไม่อยากพูดอะไร
ไป๋หลินยวี่ถามอีกสองสามประโยค เธอก็ยังไม่ยอมพูด ท้ายที่สุดก็ทำได้แค่ถอนหายใจ “แม่ไร้ประโยชน์เอง ช่วยอะไรลูกไม่ได้”
ได้ยินแม่พูดแบบนี้ เวินหนิงก็ปวดหัวใจ “ไม่ใช่นะคะ แค่……”
เวินหนิงลังเลที่จะพูด ไป๋หลินยวี่เห็นเธอลำบากใจ ก็ส่ายหน้า “ช่างเถอะ หนิงหนิง ในเมื่อลูกไม่อยากพูด งั้นก็รอจนกว่าลูกพร้อมแล้วค่อยว่ากัน แค่ลูกต้องจำไว้ว่า แม่จะหนุนหลังลูกอยู่เสมอ ใครกล้ารังแกลูกสาวแม่ แม้จะเสี่ยงชีวิตนี้สู้กับมันให้ถึงที่สุด!”
เวินหนิงหัวเราะอย่างอดไม่ได้ ในใจมีความประทับใจมากขึ้น มีแม่คอยอยู่เคียงข้าง มันดีมากจริงๆ “แม่ แม่พูดอะไรไร้สาระ? เรื่องแบบนั้นมันจะมีได้ยังไง แถมยังให้แม่เสี่ยงชีวิตอีก? ”
ขณะที่พูดปลอบประโลมไป๋หลินยวี่ ในตอนนี้หลินซือเฉินก็เดินเข้ามา “เวินหนิง นี่ของของคุณ”
