บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 311 ทำไมคุณอยู่ที่นี่

หวังเจี้ยนจางเห็นดวงตาทั้งสองข้างของเธอบวมแดง “รีบไปจัดการตัวเองซะ เดี๋ยวอย่าทำให้ลูกค้าของฉันหาย”

เธอทำตัวไม่ถูกก็รีบพยักหน้า “ไว้ใจเถอะค่ะบอสหวัง”

ตอนดึก โม่โยวไม่รู้ว่าจะมาเจอลูกค้าในไนท์คลับแบบนี้ เธอลังเลไปครู่หนึ่ง เจ้านายเร่งเลยจำใจต้องเดินตามไปด้วย

ในห้องวีไอพี มีบอสหลายคนนั่งอยู่บนโซฟา พอเห็นพวกเขาก็รู้สึกขนลุกทันที

“อ้าว คุณหวังมาแล้วเหรอครับ เชิญนั่งครับเชิญนั่ง”

“สาวสวยคนนี้ใครหรอครับ หน้าตาสวยเชียว” หนึ่งในบอสลุกขึ้นมาแล้วอบไหล่ของโม่โยวไว้

เธอตกใจแล้วรีบหลบทันที ทันใดนั้น สถานการณ์ในห้องก็อึดอัด จนบอสคนนั้นสีหน้าก็ตึงทันที

หวังเจี้ยนจางขมวดคิ้วแล้วรีบเปลี่ยนประเด็น จากนั้นก็มองโม่โยวตาขวาง “ทำอะไร? รีบไปรินเหล้าสิ ไปขอโทษคุณจาง”

“ขอโทษนะครับคุณจาง เด็กคนนี้เป็นดีไซน์เนอร์ของบริษัทผม ผมพาเธอออกมาครั้งแรก เธออาจจะรู้สึกเกร็งไปหน่อย”

สีหน้าของคุณจางค่อยดีขึ้นมาหน่อย

โม่โยวกัดฟันแน่นแล้วทำตามคำสั่งของเจ้านายตัวเอง ไปรินเหล้าให้เขา “คุณจางคะ เมื่อกี้ขอโทษนะคะ เหล้าแก้วนี้ก็ถือว่าเป็นการไถ่โทษนะคะ”

เธอแค่ความจำเสื่อม แต่ไม่ได้ โง่เธอมองออก วันนี้บอสเรียกเธอมาก็เพื่อให้เธอมานั่งดื่มด้วย ในใจก็อยากปฏิเสธ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไง

“เหอะ รู้ว่าผิดก็ดีแล้ว นิสัยของคนสวยผมเข้าใจดี แต่คนเราบางครั้งก็ต้องรู้ฐานะของตัวเอง ต้องรู้ว่าควรจะทำยังไงถึงจะขึ้นไปได้สูงกว่าเดิม”

คุณจางเอาแต่พูดอยู่อย่างนั้น ตอนที่รับแก้วมาจากเธอ ก็ยังลูกมือเธอด้วย พร้อมตบที่นั่งข้างตัวเอง “มานั่งนี่ มาดื่มกับผม”

โม่โยวรีบเอ่ยทันที “ไม่ดีกว่าค่ะคุณจาง พวกคุณคุยงานกันเถอะค่ะ ฉันนั่งอยู่ข้าง……”

ยังพูดไม่จบ ก็มีบอสแก่ๆอีกคนลากเธอไปแล้วให้นั่งข้างคุณจาง “คุณจางให้เธอนั่งเธอก็ต้องนั่ง”

เธอรู้สึกอึดอัดมาก ร่างกายก็แข็งทื่อ วินาทีต่อมา บนขาของตัวเองก็มีมือมาวางจนเธอสะดุ้งตกใจ แล้วรีบถอยหลังไปทันที

ยังไม่ทันได้เริ่มคุยอะไรกัน เธอก็ทำเสียบรรยากาศไปสองครั้ง

แล้วสีหน้าของคุณจางตึงเครียดไปกว่าเดิม หันมองไปทางหวังเจี้ยนจางแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม “คุณหวัง ผมว่าวันนี้คุณไม่ได้จะมาคุยเรื่องธุรกิจ แต่จะมาทำให้ผมอารมณ์เสียมากกว่า”

“ก็แค่ดีไซเนอร์คนหนึ่ง ยังจะจองหองขนาดนั้น คนของบริษัทคุณสูงส่งขนาดนั้นเลยเหรอ”

หวังเจี้ยนจางรู้สึกเหงื่อตก แล้วรีบลุกขึ้นขอโทษทันที จากนั้นจึงเอ่ยเสียงเบากับโม่โยว “เธอเป็นอะไร? แค่ให้เธอดื่มไม่กี่แก้ว ไม่ให้เธอไปตายซะหน่อย”

“ฉันบอกเธอไว้เลย ออเดอร์ครึ่งปีหลังของบริษัทเราก็ต้องพึ่งพาคุณจาง ฉันพาเธอออกมาเปิดโลก แต่เธอกลับ ดีที่ทำให้เสียเรื่องอีก”

โม่โยวมองต่ำลงไป “บอสหวัง คะขอโทษนะคะ ฉันอาจจะดื่มเป็นด้วยไม่ได้”

หวังเจี้ยนจางมองตาขวาง “เธอพูดอะไรนะ? ท่าทางแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

เธอสูดไทยใจเข้าลึกๆ “บอส ฉันอยู่ด้วยไม่ได้จริงๆค่ะ ฉันออกไปก่อนนะคะ” พูดจบ โม่โยวก็หันหลังเดินตรงออกไป แล้วปล่อยให้เจ้านายตัวเองอยู่อย่างนั้น

พอออกจากห้อง โม่โยวก็ถอนหายใจยาว อารมณ์ค่อยดีขึ้นมาหน่อย แต่พอเดินไม่กี่ก้าว ก็โดนคนเมาขวางทางไว้

“สุดสวย มาคนเดียวหรอ มาเล่นกับพี่ไหม” คนเมาจับแขนของเธอไว้

มือคู่นั้นออกแรงหนักมาก เธอเจ็บจนขมวดคิ้ว “คุณคะ รบกวนคุณปล่อยมือด้วยค่ะ”

คนเมายื่นมือออกไปกดตัวเธอกับผนัง กลิ่นแอลกอฮอล์ก็ลอยออกมาจากปากแล้วจะจูบเธอ เธอสะดุ้งตกใจ มองเห็นคนตรงหน้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอก็ตกใจจนหน้าซีดขาวไปทันที

ทันใดนั้น รู้สึกว่าร่างกายเบาไปมาก คนเมาก็หงายหลังล้มลงไปกลับพื้น

เธอจับหน้าอกไว้แน่น ค่อยรู้สึกโล่งอก พอเงยหน้า ก็เห็นสีหน้าที่เยือกเย็นของลู่จิ้นยวน จึงรีบดึงสติกลับมา

“คุณชายลู่ เมื่อกี้ขอบคุณคุณมากนะคะ”

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วใส่เธอ “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”

ความจริงเขาอยากจะพูดว่า ที่นี่เป็นที่ที่เธอควรมาหรอ?

“ฉันมาเจอลูกค้ากับเจ้านายค่ะ”

เธอไม่ได้อธิบายอะไรมาก แต่ลู่จิ้นยวนเป็นใคร มองสำรวจเธอก็รู้แล้วว่าต้องมีอะไรแน่นอน

“เจ้านายคุณบังคับให้คุณดื่ม?”

เธออึ้งไปแล้วรีบโบกมือ “เปล่าค่ะ ฉันแค่รู้สึกอึดอัดก็เลยออกมาสูดอากาศ”

โม่โยวยังเจียมตัวอยู่ เธอรู้ว่าฐานะลู่จิ้นยวนสูงส่งมากแค่ไหน ตัวเองกับเขาก็แค่รู้จักกันโดยบังเอิญ เรื่องของเธอไม่จำเป็นต้องอธิบายกับคนนอกขนาดนั้น

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น บอสหวังโทรมา เธอแอบมองไปทางเขา จากนั้นค่อยหันข้างแล้วกดรับโทรศัพท์ เสียงที่โมโหของบอสหวังก็ลอยออกมาจากในโทรศัพท์

“โม่โยว เธอไม่อยากทำงานแล้วใช่ไหม มาสร้างปัญหาให้ฉัน ยังปล่อยให้บอสหลายคนรออยู่ที่นี่ เธอนะเธอ ไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้าขนาดนี้”

“ฉันเตือนเธอไว้เลย ฉันให้เวลาเธอหนึ่งนาที รีบกลับมาแล้วทำให้คุณจางอารมณ์ดีให้ได้แล้วยอมเซ็นสัญญา เรื่องวันนี้ฉันก็จะไม่คิดบัญชีกับเธอ ไม่งั้น……”

เสียงหวังเจี้ยนจางดังมาก จนลู่จิ้นยวนก็ได้ยิน โม่โยวก็รู้สึกอึดอัดมาก

วินาทีต่อมา โทรศัพท์ก็ถูกใครบางคนเอาไป

ลู่จิ้นยวนเอ่ยพูดอย่าเยือกเย็น “สวัสดีครับ”

หวังเจี้ยนจางอึ้งไปแล้วขมวดคิ้ว “แกเป็นใคร เอาโทรศัพท์ให้โม่โยว”

“ผมคือลู่จิ้นยวน”

ชื่อนี้ ทำให้หวังเจี้ยนจางที่ยังโมโหอยู่ก็สงบสติอารมณ์ได้ทันที เขาเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อ “คุณคือ……ลู่ คุณชายลู่?”

เขาเอ่ยตอบรับเสียงนิ่งออกมาจากในลำคอ แล้วไม่พูดอะไรมาก “แผนงานของบริษัทคุณผมอ่านมาแล้ว พรุ่งนี้เอาสัญญาแล้วไปหาบริษัทตระกูลลู่ได้เลย ส่วนโม่โยว ผมพาเธอไปก่อน”

โม่โยวดึงสติกลับมาเบิกตากว้าง รีบไปแย่งโทรศัพท์กลับมาทันที “คุณชายลู่ ทำแบบนี้มันไม่เหมาะสม คุณอย่าพูดมั่วสิคะ”

ลู่จิ้นยวนตัดสายไป แล้วคืนโทรศัพท์ให้เธอ “คำพูดที่ผมพูดออกไป จะไม่มีทางคืนคำเด็ดขาด”

“ไม่นะคะ เรื่องร่วมงานเป็นเรื่องใหญ่ คุณไม่จำเป็นต้องทำเพื่อฉันแบบนี้”

โม่โยวใจร้อนมาก น้ำใจแบบนี้ เธอจะกล้ารับไว้ได้ยังไง จะทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

“คุณคิดมากไปเอง ผมเป็นนักธุรกิจ นักธุรกิจก็ต้องสนใจแต่ผลประโยชน์อยู่แล้ว” เขาหาข้ออ้างมากลบเกลื่อน ไม่อยากให้เธอรู้สึกหนักใจ

“เรื่องส่วนตัว คุณเคยช่วยลูกชายผม แต่กลับไม่ต้องการค่าตอบแทนอะไร เรื่องนี้ก็ถือว่าหายกัน”

“เรื่องงาน แผนกออกแบบของบริษัทตระกูลลู่กำลังเตรียมตัววางแผนเรื่องเสื้อผ้าของครึ่งปีหลัง บริษัทของพวกคุณก็ทำเรื่องออกแบบโดยเฉพาะ ผมชื่นชมความสามารถของคุณ ถึงแม้จะไม่มีเรื่องนี้ ผมก็จะไปหาคุณอยู่ดี ก็ถือว่าได้ผลประโยชน์ร่วมกัน”