ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 7

บทที่ 7 คุณชายผู้ลึกลับ
ท้ายที่สุด ตราประทับนั้นก็ถูกขายไปในราคาสิบแปดล้าน ใบหน้าด้านข้างของเฟิงเฉินมองสีหน้าของลั่วมั่น คิ้วที่ตกลง เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นสีหน้าของอาการจิตตก
ในการประมูลของในงานประมูลของซูซิเดอ สินค้าทั้งหมดที่ประมูลขายและส่งมอบตรงจุดนั้นในทันที ดังนั้นหลังจากที่ชายผู้ลึกลับบนชั้นสองประมูลที่ประมูลตราประทับ เขาต้องลงมาชั้นล่างเพื่อรับมอบสินค้าให้เสร็จสิ้น
ถึงแม้ว่างานประมูลจบลงแล้ว แต่คนส่วนใหญ่ในงานนั้นยังไม่ออกไป ทุกคนนั้นล้วนอยากเห็นว่าคนที่ประมูลตราประทับเล็กๆอันศักดิ์สิทธิ์นี้ได้ด้วยราคาสิบแปดล้านในตอนท้าย
คนบนเวทีสวมสูทลายสก๊อตสีน้ำตาล ในวัยห้าสิบ รูปร่างสูงโปร่งและเป็นสุภาพบุรุษ หลังจากรับของประมูลแล้ว ผู้จัดการประมูลก็ทิ้งคำถามให้เขาพูดอะไรสักสองประโยคได้ไหม เขาไม่ปฏิเสธ ยืนบนเวทีแล้วหัวเราะ พร้อมมองไปยังผู้คนด้านล่างเวที
“ทุกคนคงประหลาดใจเป็นอย่างมาก ว่าฉันมีจุดประสงค์ยึดมั่นเป็นอย่างมากในตราประทับชิ้นนี้ ตราประทับนี้เป็นตราประทับส่วนตัวของหลี่หยานซี ผู้แต่งกวีหญิงในราชวงศ์ซ่ง ตัวอักษรด้านบนนับพันถูกสลักด้วยบทประพันธ์ความรักที่เธอชอบมากที่สุดบทหนึ่ง การฝากความหวังคือความรักอันสมบูรณ์แบบ ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร อยู่กันจนแก่เฒ่า และในที่สุดหลี่หยานซีก็ได้ชีวิตจนแก่เฒ่าไปด้วยกันตลอดชีวิตกับสามี ดังนั้นตราประทับนี้จึงมีความหมายและเป็นมงคลเป็นอย่างมาก”
ทุกคนไม่เข้าใจ ชายตรงหน้าอายุก็ห้าสิบไปแล้ว ยังต้องการใช้ชีวิตจนแก่เฒ่าไปกับใครกัน?
“ดังนั้นตราประทับชิ้นนี้ ฉันอยากจะมอบให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่”
ภายใต้สายตานับพัน ชายคนนั้นจ้องมองไปทางลั่วมั่น
“คุณผู้หญิงลั่ว เชิญคุณมารับตราประทับชิ้นนี้”
เมื่อคำพูดนี้ออกไป ในงานก็เกิดความปั่นป่วน
บ้างก็ทนไม่ได้ยิ้มออก บ้างก็คนที่เห็นอกเห็นใจและเย้ยหยันในสิ่งที่นึกไม่ถึง บางคนถึงกับหัวเราะออกมาตรงๆโดยไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย
เมื่อถูกชายสูงวัยอายุห้าสิบมาร้องขอความรัก นั้นนับได้ว่าเป็นการเสียหน้าครั้งใหญ่
ใบหน้าของลั่วมั่นเปลี่ยนจากสีแดงไปเป็นขาวซีด ขณะนั้นเธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี ?
คิ้วของเฟิงเซิ่ง ขมวด ก่อนอื่นเขาทำเสียงกระแอมไออย่างแห้งๆ
“คุณผู้ชาย ลั่วมั่นนั้นแต่งงานแล้ว ตอนนี้เป็นพี่สะใภ้ของฉัน คนที่อยู่ข้างๆกายเธอก็คือสามีของเธอ วิสัยทัศน์ของคุณนั้นก็ยังดีมากๆ แต่ไปเลือกคนอื่นเถอะ ”
คุณผู้ชายสูงวัยตกตะลึงเล็กน้อย และหัวเราะอย่างเบิกบานใจในทันที
“ทุกคนเข้าใจผิดแล้ว ตราประทับนี้เป็นของประมูลที่คุณชายตระกูลฉันประมูลได้ เพียงแค่ส่งมอบให้คุณผู้หญิงลั่ว”
ทั้งงานก็โกลาหล
ไม่มีใครคิดว่า ​แท้จริงแล้วนางหญิงเฟิงจะมีคนตามจีบผู้ลึกลับ
ชั่วเวลาหนึ่ง ทัศนียภาพของลั่วมั่นนั้นไร้ขอบเขต
คิ้วของเฟิงเฉินกระตุกอย่างแรง เป็นเกลียวลึก สายตาที่มีเปลวไฟสลัวๆมองไปยังลั่วมั่น
ความสามารถยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่ได้เจอกันนานมากขนาดนี้ เธอก็หาคนใหม่ได้ซะแล้ว
เมื่อการประมูลสิ้นสุดลง เธอก็ร่ำลาเฟิงเซิ่งตรงปากประตูโรงแรม ลั่วมั่นขับรถกลับบ้านเพียงลำพัง
สำหรับ “เหตุการณ์ไม่คาดคิด”ที่เกิดในงานประมูลครั้งนี้ เธอกลับไม่ได้เอามันมาใส่ใจมากนัก เมืองเจียงกว้างใหญ่มากขนาดนั้น แต่มีเพียงไม่กี่คนหรอกที่สามารถจ่ายในราคานี้ได้ หลังจากนี้ค่อยตามหาแล้วกัน แต่เรื่องเร่งด่วนสำหรับเธอก็คือเรื่องลูก
หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้ว เธอก็อาบน้ำและแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ แล้วคิดอย่างถี่ถ้วน คิดจนกระทั่งปวดหัว ท้ายที่สุดก็ไม่มีทางเลยที่จะได้ทั้งสองอย่าง
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็เปลี่ยนชุดนอน ยืนอยู่หน้าหน้าต่างที่จากพื้นจรดเพดาน ในมือถือแก้วไวน์แดงหนึ่งแก้ว
เสียงเครื่องยนต์ในลานบ้านดึงสติของเธอกลับมา หลังจากตะลึงงันสักครู่ เธอเปิดลิ้นชักแล้วเปิดขวดยาสีขาวออกมา เทเม็ดยาออกมา เธอลังเลสักครู่ แล้วจึงเทเพิ่มอีกเม็ด
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงเปิดประตูดังขึ้นจากด้านหลัง
ทันทีที่เปิดประตูออก ก็มองเห็นลั่วมั่นกำลังนั่งตรงโต๊ะเครื่องแป้งแล้วแต้มโลชั่นบนแก้มของเธอ สายตาของเฟิงเฉินเหลือบไปมองแก้วไวน์สองแก้วที่วางบนโต๊ะเครื่องแป้ง เขาหัวเราะอย่างเย้ยหยัน แล้วปิดประตูห้อง
“พร้อมอยู่แล้วเหรอ ? รู้ว่าฉันจะกลับมาหาเธอสินะ หรือว่ากำลังรอคนอื่นอยู่ล่ะ ?”
“คุณยังจะคิดใส่ความอะไรฉันอีกล่ะ?”
ลั่วมั่นทิ้งประโยคอันเย็นชาไว้ โดยไม่ได้มองเขาเลย และเผชิญใบหน้าที่สะท้อนในกระจกของตนเอง
ในใจเฟิงเฉินของเฟิงเฉินเต็มไปด้วยไฟโกรธ แล้วเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วคว้าข้อมือของเธอ แล้วดึงเธอขึ้น
“ลั่วมั่น หลายปีมานี้ฉันไม่เคยแตะต้องเธอเลย มันคงยากที่จะพูดได้อย่างแน่นอนว่าเธอนั้นเหงาและออกไปหาผู้ชายคนอื่น แต่ว่าเธอนั้นมีความสามารถ งั้นก็อยากให้ฉันรู้ว่า…..