ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 8

ข้อมือของเธอถูกเขาจับจนเจ็บ ลั่วมั่นขมวดคิ้ว เธอพยายามดิ้นรนสองครั้ง แต่กลับทำให้เขาหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น เขาดึงเธอไปข้างหน้าอย่างรุนแรง ด้วยแรงนี้ลั่วมั่นจึงพุ่งเข้าไปสู่อ้อมอกของเขาโดยไม่คาดคิด
ความขมฝาดมาจากปลายจมูก แทบจะทำให้น้ำตาของเธอไหลออกมา
เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นใบหน้าอันไร้ที่ติของเฟิงเฉิน อาบน้ำท่ามกลางไฟสว่างจ้าจากโคมระย้า และเกิดความรู้สึกนุ่มลึกอันลึกลับขึ้น สักพักเธอก็ลืมความเจ็บปวดไป แล้วเกิดความปีติยินดีขึ้นมา
แต่คำพูดที่ดังขึ้นดังขึ้นทำให้เธอกลับสู่ความเป็นจริง
“หากคุณกล้าที่จะทำสิ่งต่าง ๆ เช่นการนอกใจในการแต่งงาน ฉันจะให้ทั้งตระกูลลั่วที่คุณห่วงใยถูกฝังอยู่กับคุณ”
ลั่วมั่นจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า ความแข็งแรงของข้อมือก็อ่อนแรงลง ความเจ็บปวดบนใบหน้าของเธอค่อย ๆ คลี่คลายลง เธอก้มหัวลงเล็กน้อย แล้วกัดฟัน เธอหยิบแก้วขึ้นมาบนโต๊ะแล้วเทไวน์แดงแล้วส่งให้เขา
“ดื่มสิ ?”
สีหน้าอันเย็นชาของเธอ ราวกับว่าความขัดแย้งเมื่อสักครู่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เฟิงเฉินเหลือบมองเธอแล้วระงับความโกรธ เขากลับไม่รับแก้วจากมือเธอ แต่กลับหยิบแก้วจากบนโต๊ะแทน เขาก้มหน้าลงแล้วยิ้มมุมปากเย้ยหยัน
“ฉลองให้กับวันนี้ที่คุณได้ในสิ่งที่ต้องการ”
คำพูดที่ฟังแล้วไม่เข้าท่า ทำให้ใบหน้าลั่วมั่นเผยพิรุธออกมา นัยน์ตาของเธอมีความกลัวขึ้นมาในชั่วพริบตา เธอสงสัยว่าเขารู้เรื่องยาที่เธอใส่ลงไปหรือไม่
และสีหน้าที่กลัวความผิดของเธอก็ตกอยู่ในสายตาของเขา นั้นยิ่งแพรวพราว
เขาเงยหน้าขึ้นและดื่มไวน์จากแก้ว พร้อมใช้สายตาแพรวพราวจ้องมองลั่วมั่น คอยจับความกังวล ความไม่สบายใจ ความหวาดกลัว
“คุณกลัวอะไรล่ะ ?”
เขาถาม
ลั่วมั่นเม้มริมฝีปาก “ไม่มีอะไรหรอก คุณคิดมากเกินไปแล้ว”
“เพื่อสิ่งที่คุณต้องการ คุณนี่สามารถทำทุกอย่างได้จริง ๆ ”
รอยยิ้มของเฟิงเฉินนั้นยิ่งเย็นยะเยือก ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เริ่มวิงเวียน สีหน้าที่ดูก้าวร้าวบนใบหน้าของเขาถูกแทนที่ด้วยความสับสน
ในไม่ช้ายาก็เริ่มออกฤทธิ์
ในกรณีที่เป็นอุบัติเหตุ คือเธอได้วางยาไว้ในถ้วยทั้งสอง เธอเองก็ดื่มเช่นกัน เพียงแต่ว่าดื่มไปเพียงเล็กน้อย
ลั่วมั่นยังไม่ได้รู้สึกเวียนหัวต่อหน้าเขา ก็ถูกเฟิงเฉินผลักไปบนเตียง เขาทำร้ายตัวเอง ลั่วมั่นส่งเสียงอุทาน และจิตใต้สำนึกก็คืนกลับมา
วินาทีต่อมา เธอกลับถูกเฟิงเฉินจับข้อเท้าของเธอไว้แล้วดึงกลับมา
เขาจ้องมองเธอจากด้านบน แล้วจับข้อมือเธอด้วยมือๆเดียว
ผิวของหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างกายนั้นขาวผ่อง เรียบเนียนราวกับซาติน ละเอียดอ่อนราวกับไม่เคยมีใครเปิดมาก่อน
เฟิงเฉินจับลำคอแน่น แล้วค่อยๆคลายข้อเท้าของเธอ โน้มตัวลงแล้วการเคลื่อนไหวก็ยิ่งโหดร้าย มากขึ้นเรื่อยๆ
ใบหน้าอดทนของลั่วมั่น เธอกัดฟันไม่เปล่งเสียงใดๆออกมา ความอัปยศ ความทุกข์ใจ ความรู้สึกในใจทั้งห้านั้นผสมปนเปกัน
นี่คือสิ่งที่เธอต้องการ แต่กลับไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ
เฟิงเฉินไม่พอใจจึงระบายอารมณ์กับมือของเขา แล้วจูบอย่างดูดด่ำที่ต้นคอของเธอ เขารับกระดูกไหปลาร้าที่งดงามละเอียดอ่อนของเธอ เขาใช้ฟันกัดให้เป็นรอยน้ำเงินม่วงเป็นทางตลอดจนลงด้านล่าง
ลั่วมั่นถูกดึงพลิกตัวกลับมาแล้วท้องของเธอถูกเขายกขึ้น “อ่า…..”
เจ็บปวดกว่าที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ ลั่วมั่นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจในภายหลัง แต่กลับถูกชายหนุ่มดึงกลับมาอย่างรุนแรง “อ่า เฟิงเฉิน พอแล้ว พอได้แล้ว…..” “ฮึ…..พอแล้วเหรอ?” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเย็นชา “ไม่พอ ไม่เพียงพอหรอก ไม่งั้นฉันคงเป็นคนไม่ขยัน จะได้คุ้มค่ากับสิ่งที่เธอเตรียมการมาอย่างรอบคอบไงล่ะ? ”
ลั่วมั่นนอนแผ่อยู่ตรงขอบเตียง เส้นผมกระจายไปทั่วแก้มทั้งสองข้าว ตามด้วยเหงื่อบนใบหน้า หลังจากความเจ็บปวดในครั้งแรกผ่านไป แล้วเธอก็ต้องต้อนรับความสุขที่ไม่ต้องการจะยอมรับแต่ต้องยอมรับ